Στα 32 ο Γεργμανός γκολκπίπερ Ρόμπερτ Ένκε έχασε την άνιση μάχη με την κατάθλιψη και μια μέρα σαν σήμερα το 2009 έβαλε τέλος στη ζωή του
O Ρόμπερτ Ένκε μπήκε στο σκοτεινό τούνελ της κατάθλιψης το 2003 και για έξι χρόνια δεν έβλεπε κανένα φως. Στις 10 Νοεμβρίου 2009 αποφάσισε να βάλει τέλος. Ήταν μόλις 32 ετών.
Από επιθετικός στην
αλάνα, γκολκιπερ στην Μπουντεσλίγκα
O Ρόμπερτ Ένκε γεννήθηκε στις 24 Αυγούστου στην Ιένα. Ήταν ένα ήσυχο παιδί που λάτρευε τον ποδόσφαιρο. Ήταν μόλις 12 ετών όταν οι σκάουτερ της Καρλ Τζάις Ιένα, του κλαμπ που κυριαρχεί στην περιοχή, τον εντόπισαν. Αρχικά έπαιξε στη θέση του επιθετικού αλλά ένας προπονητής του τον προέτρεψε να δοκιμάσει ως γκολκίπερ.
Στα 17 του υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο και τη σεζόν 1995-96 ανέβηκε στην πρώτη ομάδα. Έκανε ντεμπούτο στις 11 Νοεμβρίου 1995 σε ένα ματς απέναντι στον Ανόβερο. Παρότι αγωνίστηκε ελάχιστα εκείνη τη σεζόν το καλοκαίρι του 1996 τον απέκτησε η Μπορούσια Γκλάντμπαχ, η οποία αγωνιζόταν στην Μπουντεσλίγα (πρώτη κατηγορία της Γερμανίας). Οι πρώτοι μήνες σε ένα τόσο μεγάλο κλαμπ ήταν τόσο δύσκολοι για τον Ένκε που τον έκαναν να αναρωτιέται αν έχει θέση σε αυτό το επίπεδο. Οι προπονήσεις ήταν σκληρές, ο ανταγωνισμός τεράστιος και οι μεγαλύτεροι φέρονταν άσχημα στους μικρότερους. Παρότι δεν αγωνιζόταν στην πρώτη ομάδα κλήθηκε στην εθνική κάτω των 19 ετών της Γερμανίας. Τελικά στις 15 Αυγούστου 1988 ήρθε το ντεμπούτο του στην Μπουντεσλίγκα. Η σεζόν όμως ήταν καταστροφική για την Γκλάντμπαχ σε κάθε επίπεδο. Υποβιβάστηκε δεχόμενη βαρύτατες ήττες και αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Ο Ένκε ήταν από τους παίκτες που στοχοποιήθηκαν.
«Ένιωσε προδομένος από τη διοίκηση. Παράλληλα έπαιρνε πολύ σοβαρά τις αντιδράσεις των οπαδών. Πλέον το να δεχθεί ένα γκολ του προκαλούσε τρόμο. Έφτασε σε σημείο να αναλύει φάσεις με γκολ στα οποία δεν είχε καμία ευθύνη και να αναζητά που έχει κάνει λάθος» γράφει ο Ρόναλντ Ρενγκ στο εκπληκτικό «A Life Too Short», βιογραφικό βιβλίο για τον Ένκε.
Ποδοσφαιρικός μετανάστης...
Σε αυτή την σκοτεινή περίοδο ήρθε η πρόταση από την Μπενφίκα. Ο Ένκε ταξίδεψε στην Πορτογαλία και υπέγραψε. Μια ώρα μετά τις υπογραφές έπαθε κρίση πανικού. Κλείστηκε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και έκλαιγε λέγοντας στην σύντροφο και μάνατζερ του πως δεν θα αντέξει να μείνει στη Λισσαβόνα. Η πίεση από τους φωτογράφους και τους δημοσιογράφους τον είχε τρομοκρατήσει.
Παρ' όλα αυτά με την στήριξη του προπονητή του και των συμπαικτών του ο Ένκε όχι μόνο έμεινε στην Μπενφίκα αλλά έγινε η βασική επιλογή κάτω από τα δοκάρια. Παρότι το κλαμπ αντιμετώπιζε προβλήματα ο Γερμανός εντυπωσίαζε με τις εμφανίσεις του και έγινε ακόμα και αρχηγός. Κορυφαίοι ευρωπαϊκοί σύλλογοι ενδιαφέρθηκαν και τον Ιούνιο του 2002 υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με την Μπαρτσελόνα.
Στην Καταλονία ο Ένκε έζησε έναν εφιάλτη. Αγωνιστικά του ζήτησαν να αλλάξει εντελώς στιλ και ο προπονητής του, Λουίς Φαν Χάαλ, διοικούσε την ομάδα με απολυταρχισμό. Στο ντεμπούτο του η Μπαρτσελόνα αποκλείστηκε από τη Νοβέλδα της τρίτης κατηγορίας και ο συμπαίκτης του Φρανκ Ντε Μπουρ του άσκησε κριτική δημόσια. Το καλοκαίρι του 2003 δόθηκε δανεικός στην τουρκική Φενέρμπαχτσε. Στις 10 Αυγούστου 2003 έκανε το ντεμπούτο του με την ομάδα της Πόλης η οποία ηττήθηκε με 3-0. Οι οπαδοί της Φενέρ έβριζαν εν χορώ τον Ένκε και του πετούσαν αντικείμενα. Κατέρρευσε ψυχολογικά και ζήτησε να φύγει άμεσα. Επέστρεψε στη Βαρκελώνη και σκέφτηκε ακόμα και να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Τα σημάδια ήταν ανησυχητικά.
Επιστροφή στη Γερμανία
Έκανε ένα μικρό πέρασμα από την Τενερίφη και το 2004 επέστρεψε στη Γερμανία για να παίξει στο Ανόβερο. Εκείνη τη χρονιά η σύζυγος του Τερέζα γέννησε την κόρη τους Λάρα η οποία αντιμετώπιζε ένα σοβαρό καρδιακό πρόβλημα. Λόγω της θεραπείας το μωρό έχασε την ακοή του. To σώμα της δεν άντεχε επέμβαση και το 2006 έχασε τελικά τη μάχη. Ήταν ένα τεράστιο χτύπημα για τον Ένκε που βυθίστηκε σε βαθιά κατάθλιψη. Παρ' ολα αυτά το πάλεψε και συνέχισε να αγωνίζεται. Μάλιστα κέρδισε πολλές κλήσεις στην εθνική ομάδα της Γερμανίας. Όλα έδειχναν ότι είχε καταφέρει να βρει την ισορροπία του.
Τον Μάιο του 2009 ο Ρόμπερτ και η Τερέζα υιοθέτησαν τη μικρή
Λέιλα. Ζούσαν σε μια φάρμα σε ένα χωριό κοντά στην πόλη Νόισταντ. Το Φθινόπωρο
του 2009 ο Ένκε έμεινε εκτός δράσης για αρκετό διάστημα. Η επίσημη ενημέρωση
μιλούσε για τραυματισμό όμως η πραγματικότητα ήταν ο Γερμανός είχε και πάλι
καταρρεύσει ψυχολογικά και αρνούνταν να σηκωθεί από το κρεβάτι. Μετά από δύο μήνες
απραξίας επέστρεψε. Έπαιξε στις 31 Οκτωβρίου 2009 στην εκτός έδρας νίκη επί της
Κολονίας και στις και στις 22 Νοεμβρίου 2009 αγωνίστηκε σε ένα εντός έδρας ματς
του Ανόβερο με το Αμβούργο το οποίο έληξε ισόπαλο.
Η τελευταία μέρα
Στις 10 Νοεμβρίου 2009 ο Ένκε χαιρέτισε την Τερέζα και τη Λέιλα και είπε ότι πηγαίνει για προπόνηση. Επί οκτώ ώρες οδηγούσε κάνοντας κύκλους στην περιοχή. Πήρε τηλέφωνο τον γιατρό που τον παρακολουθούσε και ακύρωσε τα ραντεβού που είχαν. «Νιώθω καλύτερα» του είπε. Κάποια στιγμή σταμάτησε και έβαλε βενζίνη. Ήταν πλέον σκοτεινά όταν οδήγησε προς τη σιδηροδρομική διάβαση, στο Αιλφεζε. Γνώριζε τα δρομολόγια του τρένου γιατί κάποιες φορές το έπαιρνε για να πάει στην προπόνηση. Στις 18:15 η αμαξοστοιχία από τη Βρέμη θα περνούσε από το σημείο. Στήθηκε στη μέση της γραμμής και περίμενε. Το τρένο πέρασε στην ώρα του.
Πίσω του άφησε ένα σημείωμα. Εκεί απολογήθηκε στη σύζυγο του για την απόφαση του και για το γεγονός ότι τις απέκρυψε τις σκέψεις που είχε. Δεν θα ήταν δυνατό να προχωρήσω σε αυτή την κίνηση αν μοιραζόμουν μαζί σου το πώς ένιωθα, τόνιζε.
«Προσπάθησα να είμαι εκεί για εκείνον και του εξήγησα ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι τα πάντα. Υπάρχουν πολλά όμορφα πράγματα σε αυτή τη ζωή. Δεν είναι μάταιη. Είχαμε τη Λάρα, και τώρα την Λέιλα. Πάντα ήθελα να τον βοηθήσω να το ξεπεράσει. Δεν ήθελε να πει τίποτα επειδή φοβόταν. Τρόμαζε στην ιδέα ότι θα έχανε και την Λέιλα. Δεν ήταν ο Ρόμπι που αφαίρεσε τη ζωή του, η ασθένεια το έκανε», δηλώνει η σύζυγος του.
«Θέλω να δώσω νόημα σε αυτή την τραγωδία»
Μετά το θάνατο του Ρόμπερτ η Τερέζα Ένκε αφιέρωσε τη ζωή της στο να στηρίξει άτομα που αντιμετωπίζουν κατάθλιψη. Ίδρυσε το «Robert Enke Foundation» το οποίο έχει στόχο να ενημερώσει τον κόσμο για την ασθένεια και να βοηθήσει άτομα που πάσχουν από αυτή. Το ίδρυμα έχει ένα ειδικό τμήμα για τους αθλητές. Η κατάθλιψη παραμένει ένα θέμα ταμπού στον αθλητισμό και πολλοί είναι εκείνοι που επιχειρούν να την αντιμετωπίσουν μόνοι τους και δεν ζητούν βοήθεια. «Θέλω με αυτό τον τρόπο να δώσω νόημα σε αυτή την τραγωδία. Να αφυπνίσουμε τον κόσμο, να τον συμβουλέψουμε και να τον κάνουμε να καταλάβει ότι πρέπει να ζητήσει στήριξη και επαγγελματική βοήθεια» τονίζει η Τερέζα Ένκε.
Η αυτοκτονία του Ρόμπερτ Ένκε υπενθυμίζει πως οι αθλητές είναι πάνω απ' όλα άνθρωποι. Έχουν προσωπική ζωή, αντιμετωπίζουν προβλήματα εκτός του επαγγέλματος τους αλλά και τους προσωπικούς τους δαίμονες. Σε έναν χώρο που το αποτέλεσμα είναι τα πάντα και η πίεση τεράστια αυτοί οι νέοι άνθρωποι έχουν ανάγκη από συνεχή ψυχολογική παρακολούθηση και στήριξη ώστε να φτάσουν στο σημείο να σκεφτούν πως υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ...