Οι Ιάπωνες δοκίμασαν και αυτό τον τρόπο επίθεσης. Δεν ήταν αποτελεσματικός όμως σκότωσε συνολικά επτά άτομα, μεταξύ των οποίων ένα αγέννητο βρέφος και πέντε παιδιά.
Το βράδυ της 4ης Μαΐου 1945
η Έλσι Μίτσελ ετοίμαζε το κέικ που θα έπαιρνε μαζί της στο πικ-νικ της επόμενης
μέρες. Θα πήγαινε μαζί με τον σύζυγο της Άρτσι, ο οποίος ήταν ιερέας, και
παιδιά του τοπικού κατηχητικού. Η Έλσι ήταν έγκυος στο πρώτο της παιδί και ένιωσε μια
αδιαθεσία όμως το πρωί αποφάσισε ότι ήταν σε θέση να ακολουθήσει τον σύζυγο της.
Το ζευγάρι και η ομάδα των παιδιών
ανέβηκαν από το Μπλάι του Όρεγκον στο κοντινό βουνό Γκίαρχαρτ. Εκεί η Έλσι και
πέντε παιδιά θα γίνονταν τα πρώτα και τελευταία θύματα στην ενδοχώρα των ΗΠΑ
κατά τη διάρκεια του Β ’Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Άρτσι πάρκαρε το αυτοκίνητο ενώ η
Έλσι και τα παιδιά προχώρησαν λίγο μέσα στο δάσος. Βρέθηκαν μπροστά σε ένα
περίεργο αντικείμενο και φώναξαν στον ιερέα. «Τους είπα να προσέξουν αλλά ήταν
πολύ αργά. Ξαφνικά είδα μια τεράστια έκρηξη. Έτρεξα και τους βρήκα όλους
νεκρούς» θα πει ο Άρτσι Μίτσελ. Η Έλσι, το αγέννητο βρέφος του και πέντε παιδιά
11 έως 14 ετών είχαν χάσει τη ζωή τους τόσο ξαφνικά.
Μήνες πριν το περιστατικό στο βουνό Γκίαρχαρτ
υπήρχαν διάφορες προειδοποιητικές αναφορές σε ολόκληρη τη δυτική πλευρά των
ΗΠΑ. Περίεργες λάμψεις στον ουρανό, ήχοι εκρήξεων και διασκορπισμένα μεταλλικά και
όχι μόνο κομμάτια. Ο αμερικάνικος στρατός όμως γνώριζε τι συνέβαινε.
Στι 4 Νοεμβρίου 1944 είχε εντοπίσει
ένα μεγάλο μπαλόνι μίλια από την ακτή της Καλιφόρνια. Περίπου έναν μήνα μετά
ένα παρόμοιο μπαλόνι εξεράγη κοντά στη Θερμόπολις του Γουαϊόμινγκ. Οι αρχές
άρχισαν να λαμβάνουν πολλές αναφορές για εντοπισμό τέτοιων μπαλονιών, είτε να
πετούν, είτε να έχουν πέσει στο έδαφος.
Συγκεντρώνοντας τα στοιχεία οι
στρατιωτικοί βεβαιώθηκαν ότι τα μπαλόνια ήταν όπλα που είχαν στείλει οι Ιάπωνες
για να πλήξουν τις ΗΠΑ.
Επιστήμονες στην Ιαπωνία χρειάστηκαν περίπου δύο χρόνια να τελειοποιήσουν αυτά τα πρωτόγονα βομβαρδιστικά. Μελετώντας το αέρια ρεύματα διαπίστωσαν ότι αυτά τα διαφορετικά μπαλόνια θα μπορούσαν να φτάσουν στις ακτές των ΗΠΑ μέσα σε δύο μέρες. Στη διαδρομή , κάθε φορά που το μπαλόνι έχανε ύψος, ένας μηχανισμός απελευθέρωνε μια σάκο άμμου. Έτσι το μπαλόνι ανακτούσε ύψος. Η διαδικασία επιλαμβανόταν μέχρι που το μηχανισμός απελευθέρωνε τελικά την βόμβα που κουβαλούσε το μπαλόνι. Οι ιαπωνική ομάδα υπολόγιζε πως μέχρι τότε θα είχε φτάσει στις ηπειρωτικές ΗΠΑ.
Υπολογίζεται ότι από το Φθινόπωρο του
1994 έως το καλοκαίρι του 1945 απελευθερώθηκαν 9.000 τέτοια μπαλόνια. Περίπου
τα 1.000 από αυτά ολοκλήρωσαν το ταξίδι τους στις ΗΠΑ.
Τα μπαλόνια φτιάχνονταν από νεαρές
εργάτριες σε ιαπωνικά εργοστάσιο. Χρησιμοποιούσαν χαρτί και μια κόλα από το
φυτό κονιγιάκου (μοιάζει με την πατάτα). Οι δημιουργοί αυτών των «βομβαρδιστικών»
γνώριζαν πως οι πιθανότητες να χτυπήσουν κάποιον σημαντικό στόχο ήταν απειροελάχιστες.
Ήλπιζαν ότι όμως θα προκαλέσουν τρόμο στον πληθυσμό και θα πυροδοτούσαν μεγάλες
πυρκαγιές σε όλες τις δυτικές ΗΠΑ. Ίσως μάλιστα να είχαν πετύχει τον στόχο τους
αν δεν είχαν παραβλέψει το γεγονός ότι τα μπαλόνια έφτασαν στις ΗΠΑ την περίοδο
των βροχών.
Η αμερικανική κυβέρνηση δεν ανησυχούσε
για την ισχύ των συγκεκριμένων όπλων αλλά φοβόταν πως οι συνεχείς αναφορές για
μπαλόνια που ταξίδευαν ή εκρήγνυνται στον αέρα θα δημιουργούσαν πανικό. Προσπάθησαν
να αποκρύψουν όλες τις αναφορές και τα κατάφεραν πολύ καλά. Τους πρώτους μήνες
του 1945 η Ιαπωνία σταμάτησε την επιχείρηση γιατί όπως τόνισε ένα αξιωματικός: «Αποφασίστηκε
ότι το συγκεκριμένο όπλο ήταν άχρηστο και το όλο πείραμα χωρίς αποτέλεσμα. Αυτό
συνέβη γιατί άκουγαν μόνιμα τις ραδιοφωνικές μεταδόσεις και δεν άκουγαν ποτέ
αναφορά για έκρηξη μπαλονιού». Η τραγική ειρωνεία είναι ότι η επιχείρηση με τα
μπαλόνια είχε σταματήσει μήνες πριν γίνει η έκρηξη στο Όρεγκον
Μετά το περιστατικό το υπουργείο άμυνας εξέδωσε μια ανακοίνωση στις 22 Μαΐου ζητώντας από τους πολίτες να είναι προσεκτικοί όταν βλέπουν τέτοια αντικείμενα. Με τη Γερμανία όμως να έχει καταρρεύσει κανείς δεν ασχολήθηκε με τη συγκεκριμένη ανακοίνωση και το θέμα παρέμεινε άγνωστο.
Συγγενείς των Μίτσελ θα πουν μετά από
χρόνια πως όταν μιλούσαν για την τραγωδία που βίωσε η οικογένεια τους δεν
γίνονταν πιστευτοί. Κανείς δεν είχε ακούσει για τα μπαλόνια-βομβαρδιστικά και τους
φαινόταν κάτι αδύνατο να συμβεί.
Δύο χρόνια μετά τον θάνατο της συζύγου
του ο ιερέας Μίτσελ παντρεύτηκε την Μπέτι Πάτζκε, την μεγάλη αδελφή δύο παιδιών
που σκοτώθηκαν από το μπαλόνι. Μαζί πήγαν για ιεραποστολική αποστολή στο
Βιετνάμ. Εκεί ο Μίτσελ απήχθη και τα ίχνη του χάθηκαν.
Ο πόλεμος τελείωσε οριστικά με τις δύο
πυρηνικές βόμβες και την παράδοση άνευ όρων της Ιαπωνίας. Η ιστορία για τα
μπαλόνια-βομβαρδιστικά ξεχάστηκε. Το 2014 στον Καναδά δύο υλοτόμοι βρέθηκαν
μπροστά σε μια από τις βόμβες που είχαν πέσει από τα μπαλόνια και δεν είχε
εκραγεί. Ειδική ομάδα πυροτεχνουργών την απενεργοποίησε.
Το τελευταίο διάστημα τα ιαπωνικά
μπαλόνια ήρθα εκ νέου στο προσκήνιο καθώς πάνω από της ΗΠΑ εμφανίστηκαν και
πάλι παρόμοιες αλλά σαφώς πιο σύγχρονες κατασκευές. Ευτυχώς όμως αυτή τη φορά
δεν έχουν προκαλέσει απώλεια ανθρωπίνων ζωών όπως έγινε το 1945.