Παρά το απαγορευτικό απόπλου η πλοιοκτήτρια εταιρία πίεσε τον καπετάνιο να ξεκινήσει. Το αποτέλεσμα ήταν να χαθούν 28 ζωές. Οι συγκλονιστικές μαρτυρίες και οι εικόνες από το ναυάγιο
Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 1983: Παρά τις κάκιστες
καιρικές συνθήκες, και το απαγορευτικό που είχε εκδοθεί, το επιβατηγό-οχηματαγωγό
κλειστού τύπου «Χρυσή Αυγή» ξεκινά από τη Ραφήνα. Με δεδομένο ότι εκείνη την
ημέρα χιόνιζε και οι άνεμοι ήταν ισχυροί κανείς δεν περίμενε ότι το δρομολόγιο
Ραφήνα-Άνδρος-Τήνος θα γινόταν. Οι συνθήκες ήταν ακατάλληλες και το ναυπηγημένο
το 1970 στην Ιαπωνία πλοίο παρουσίαζε συχνά προβλήματα. Η πλοιοκτήτρια εταιρία όμως
έδωσε εντολή στον καπετάνιο να λύσει τους κάβους. Πήγε στο Λιμεναρχείο,
υπέγραψε ότι αναλαμβάνει την ευθύνη για τον απόπλου, και ξεκίνησε με πρώτο
προορισμό το λιμάνι της Άνδρου.
Με δεδομένο ότι το δρομολόγιο του ΚΤΕΛ
δεν είχε πραγματοποιηθεί, λόγω της χιονόπτωσης αλλά και ότι κάποιοι επέλεξαν να
μην ανέβουν, στο «Χρυσή Αυγή» βρίσκονταν
μόλις πέντε επιβάτες, εκ των οποίων μια μητέρα με τα δυο της παιδιά. Στο «Χρυσή
Αυγή» όμως είχαν φορτωθεί πέντε φορτηγά και εννέα βυτιοφόρα, συνολικού βάρους
298 τόνων. Το δρομολόγιο της Τετάρτης άλλωστε γινόταν κυρίως για ανεφοδιασμό
των νησιών. Το πλήρωμα του καραβιού ήταν 21 άτομα και στη λίστα των επιβαινόντων
υπήρχαν 16 άτομα που σχετίζονταν με τα οχήματα που είχαν φορτωθεί. Συνολικά
λοιπόν πάνω στο πλοίο βρίσκονταν 42 άνθρωποι.
Το «Χρυσή Αυγή» ξεκίνησε από της Ραφήνα
στις τέσσερις το απόγευμα και δύο ώρες μετά είχε φτάσει στο Κάβο Ντόρο, στο
διαβόητο για τις κακές του θάλασσες ακρωτήριο της Εύβοιας το οποίο βρίσκεται
στο νοτιοανατολικό άκρο του νησιού.
Η συγκλονιστική μαρτυρία του Β’Μηχανικού
Ο Σίμος Λάβδας (φωτό), Β’ μηχανικός τότε στο
πλοίο, αφηγείται τα όσα έζησε:
«Στα τέλη του Οκτώβρη με πήρε τηλέφωνο
ο καπετάν-Αυγουστής Πολέμης, ιδιοκτήτης του Χρυσή Άμμος και του Ήπειρος. Κάθε
χρόνο τα δύο μεγάλα πλοία πήγαιναν για επισκευή και άφηνε στη γραμμή το Χρυσή
Αυγή. Τότε με την κρίση ήταν υποχρεωτικό
όλοι οι αξιωματικοί να έχουν ανάλογα διπλώματα. Επειδή δεν είχε διπλωματούχο Β΄
μηχανικό με παρακάλεσε να πάω, έστω για 15 μέρες, για να κάνουμε μερικά
δρομολόγια. Μετά θα κανόνιζε την αντικατάσταση μου. Αφού ξεκινήσαμε τα
δρομολόγια σκέφτηκα να μείνω στο πλοίο να ξεχειμωνιάσω. Τα δρομολόγια γίνονταν
κανονικά μέχρι που άρχισαν οι μεγάλες κακοκαιρίες.
Εκείνο τον Φεβρουάριο είχαμε πολλά
απαγορευτικά. Αλλά και πολλά χιόνια. Επειδή δεν υπήρχε άλλο πλοίο στη γραμμή
μας πιέζανε από το γραφείο και πολλές φορές φεύγαμε με απαγορευτικό. Κάθε
Τετάρτη το πλοίο έκανε μεταφορές καυσίμων με βυτία. Δεν υπήρχαν τότε τα
βαποράκια μεταφοράς καυσίμων όπως τώρα. Επειδή είχε συχνά απαγορευτικό το πλοίο
έφευγε με υπογραφή καπετάνιου με αποτέλεσμα κάποιες φορές να κινδυνεύει. Την
είχαμε γλυτώσει δύο-τρεις φορές με απλά μπαταρίσματα: μέχρι που ήρθε η μοιραία
Τετάρτη και βουλιάξαμε.
Θυμάμαι είχαμε φύγει Τετάρτη πρωί από
Τήνο για Άνδρο και Ραφήνα. Η θάλασσα έβγαζε φίδια. Πριν φύγουμε από Τήνο είχα
πει στα παιδιά να κάνουν εξαέρωση στις μηχανές. Εγώ πετάχτηκα στην Παναγία να
ανάψω ένα κερί. Μόλις γύρισα ξεκινήσαμε. Όταν φτάσαμε στην Ραφήνα μας είπαν πως
είχε πάλι απαγορευτικό και το πλοίο δεν θα έφευγε για ταξίδι. Όμως από την
εταιρεία είχαν δώσει αναχώρηση για τις 16:00. Έτσι, με υπογραφή καπετάνιου
αποφασίστηκε να γίνει το δρομολόγιο και αρχίσαμε να φορτώνουμε.
Φύγαμε με θάλασσα 9 μποφώρ. Τα χιόνια
ήταν μέχρι την Ραφήνα. Το λεωφορείο του ΚΤΕΛ δεν μπόρεσε να περάσει την Αγία
Παρασκευή. Αποτέλεσμα ήταν να μην έχουμε κόσμο. Το φορτίο μας ήταν καύσιμα και
λίγοι επιβάτες, οι περισσότεροι οδηγοί φορτηγών. Ξεκινήσαμε στις τέσσερις το
απόγευμα. Το πλοίο φτάνοντας στο Κάβο Ντόρο ζορίστηκε και άρχισε τις
πλαγιοκοπήσεις και τα βουτήγματα. Εγώ βρισκόμουν στο σαλόνι με τον Λεονάρδο
Πέτσα και βλέπαμε ποδόσφαιρο. Κάποια στιγμή ακούγεται ένας παράξενος θόρυβος
και το πλοίο μπατάρισε από τη δεξιά μεριά. Φεύγω για την μηχανή που είχαν
βάρδια ο τρίτος μηχανικός, ο Αντώνης Κοκκίνης, ο λαδάς, Παναγιώτης Μπαρούς και
ο ηλεκτρολόγος, Μάριος Μπαρμούνης. Τους ρωτάω:
–
Τι έγινε παιδιά; Καμιά ειδοποίηση από γέφυρα;
Μου είπαν πως δεν είχαν. Χτυπάω τον
τηλέγραφο και το τηλέφωνο: Καμία απάντηση. Γυρνάω και λέω:
– Αντώνη βάλε 80 στροφές την μια
μηχανή».
Ο Λάβδας λέει πως δεν κατάφερε να επικοινωνήσει με τη γέφυρα. Έδωσε εντολή να βάλουν τις στροφές των μηχανών στις 80, για να μπορεί ο καπετάνιος να χειρίζεται πιο εύκολα το καράβι και όλοι μαζί ανέβηκαν στο κατάστρωμα. «Βάζω κι εγώ 80 στροφές στην άλλη, για να μπορεί να τιμονέψει ο καπετάνιος. Το κανονικό ταξίδι ήταν 680 στροφές. Και φεύγουμε όλοι για πάνω γιατί αισθανόμαστε πως θα βουλιάξουμε. Ανεβαίνοντας περάσαμε με μεγάλη δυσκολία από το γκαράζ και είδαμε όλα τα βυτία μπαταρισμένα: χυνόντουσαν βενζίνες και πετρέλαια. Η κλίση του πλοίου εκείνη την ώρα ήταν 45 μοίρες δεξιά όπως είχαμε δει στο κλινόμετρο της μηχανής.
Βγήκαμε επάνω και πήγαμε στην πρύμνη
του πλοίου. Εκεί ήταν ο ναύτης Πολύκαρπος Χορευτής και έδινε σωσίβια στον
κόσμο. Προσπαθήσαμε να λύσουμε τις βάρκες αλλά δεν γινόταν. Λόγω του
μπαταρίσματος του πλοίου τα βαρελάκια δεν πέφτανε γιατί δεν λυνόντουσαν τα
σχοινάκια. Είχαν κολλήσει με την μπογιά. Έπρεπε να φέρουμε από την κουζίνα
τσεκούρι. Αλλά φοβόμασταν να πάμε επειδή οι οδηγοί των βυτιοφόρων μας έλεγαν
πως τα καύσιμα θα εκραγούν και το πλοίο θα βουλιάξει. Ειδοποίηση από την γέφυρα
στα μεγάφωνα δεν είχαμε για το πώς να ενεργήσουμε. Με τον τρίτο μηχανικό που
είχαμε κάνει μαζί και στα ποντοπόρα πλοία συνεννοηθήκαμε πως αν βουλιάξει το
πλοίο να πέσουμε στη θάλασσα από την βορεινή πλευρά.
Όλο το πλήρωμα έβαζε σωσίβια. Στο
σαλόνι μέσα ήταν ο Σπυριδάκης, ο καμαρώτος. Προσπαθούσε να βάλει σωσίβια σε δύο
παιδιά και στην μητέρα τους, την Ματούλα Λάβδα. Εκεί θυμήθηκα πως πριν φύγουμε
από Ραφήνα διάφοροι επιβάτες μπαινόβγαιναν στο πλοίο κι εμείς τους λέγαμε πως
έχει απαγορευτικό και να μην ταξιδέψουν. Ανάμεσα τους και η Ματούλα με τα δύο
παιδιά της. Είχε συνοδέψει τον άνδρα της που έφευγε με φορτηγό και ήθελε να
γυρίσει πίσω για να πάνε τα παιδιά σχολείο. Της λέγαμε να μην μπει. Εκείνη
έμπαινε και έβγαινε στο πλοίο. Στο τέλος έμεινε μέσα. Αντίθετα με την Ματούλα
στο πλοίο ήταν και ο Ζαγοραίος από το Κόρθι με το φορτηγό του. Την τελευταία
στιγμή, την ώρα που σηκώναμε την πόρτα, αυτός πήδηξε έξω.
Μείναμε στην πρύμνη όσοι είμασταν εκεί
για λίγο. Δεκαπέντε λεπτά από την στιγμή που το πλοίο πήρε μόνιμη κλίση έγινε
μια τρομερή έκρηξη. Το πλοίο κυκλώθηκε από φωτιά. Όσοι είμαστε ακόμα στην
πρύμνη αρχίσαμε να πέφτουμε στην θάλασσα όπως μπορούσε ο καθένας. Πέφτοντας
κοίταξα την Εύβοια. Η Άνδρος ήταν πολύ μακριά. Πριν πέσω πρόλαβα κι έκανα τον
σταυρό μου κι είπα:
– Βόηθα Παναγιά. Εγώ το πρωί ήρθα
σπίτι σου…
Μετά πήδηξα αλλά λόγω της κλίσης του
πλοίου έπεσα στο κάτω ντεκ που καιγόταν! Με πρόλαβε η φωτιά κι άρχισα να
καίγομαι. Ότι ήταν έξω από την στολή, κεφάλι και χέρια, καιγόντουσαν. Με τις
τελευταίες δυνάμεις μου ξέφυγα από την φωτιά και ξαναπήδηξα. Κι έπεσα στην
παγωμένη και φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Με το που έγινε η έκρηξη και πέσαμε
στην θάλασσα άρχισαν να πέφτουν από τον ουρανό ρόδες αυτοκινήτων και άλλα
αντικείμενα. Για λίγο το πλοίο έγινε λαμπάδα και φώτιζε όλο τον Κάβο Ντόρο.
Όμως μέσα σε λίγα λεπτά το πλοίο
απομακρύνθηκε από κοντά μας, μετά τουμπάρισε και η φωτιά έσβησε. Όσοι
βρισκόμασταν στην θάλασσα μείναμε εντελώς στο σκοτάδι και σκεφτήκαμε ότι κάπου
εδώ τελειώσαμε. Γύρω στα 100 μέτρα μακριά ήτανε ένα φωτάκι σε μια κουλούρα.
Κολυμπώντας ο Αντώνης Κοκκίνης πήγε και την μάζεψε. Αυτό το φωτάκι ήταν μια
ελπίδα μιας και μπορεί να μας έβλεπε κανείς από τον αέρα. Όμως δεν γνωρίζαμε αν
ο καπετάνιος είχε προλάβει να δώσει SOS. Αργότερα μάθαμε πως ο Γαρδέλης είχε
δώσει ένα SOS που το έπιασε ένας παράκτιος σταθμός στο Λαύριο.
Μαζευτήκαμε όλοι κοντά μέσα στη
θάλασσα. Ήμασταν καμιά 20αριά. Υπήρχε μεγάλος κυματισμός και χτύπαγε ο ένας
πάνω στον άλλο. Στο βάθος βλέπαμε ένα φως. Σαν να ήταν από καράβι. Σκεφτήκαμε
πως κάποιος ερχόταν να μας σώσει και αρχίσαμε να κολυμπάμε προς το φως. Όμως
γύρω στις οχτώ και μισή το βράδυ το φωτάκι εξαφανίστηκε και πλέον ο καθένας
κολύμπαγε όπου να’ τανε. Η θερμοκρασία στην ατμόσφαιρα ήταν μηδέν βαθμούς και
στη θάλασσα πέντε!
Μετά από δύο περίπου ώρες είχα παγώσει
και ένοιωθα τον εαυτό μου να πεθαίνει. Δεν μπορούσα πια να κουνηθώ. Φώναξα
«βοήθεια» και άκουσα κάποιον δίπλα μου να μου λέει: «κουράγιο Μάριε»! Ήταν ο
Μπαρμπούνης, ο Συριανός, νόμισε πως ήμουν ο αδελφός του ο Μάριος, που όπως
έμαθα αργότερα εκείνη την ώρα είχε ήδη πεθάνει. Συνέχισα να κολυμπάω κοντά του.
Όμως, κάποια στιγμή άρχισα να χάνω τις αισθήσεις μου. Λίγο πριν τις χάσω είδα
έναν προβολέα που χτύπαγε προς το ναυάγιο. Κάπου εκεί όλα έσβησαν και δεν
θυμάμαι τίποτα.
Πέρασαν ώρες πριν ένα ρωσικό πλοίο τους
εντοπίσει και τους περισυλλέξει. Ο Λάβδας αφηγείται: «Με ανέβασαν στο πλοίο,
που μας έσωσε σαν νεκρό. Και ανένηψα!! Έναν έλεγαν τον ανέβασαν ζωντανό και
πέθανε στο κατάστρωμα! Ξύπνησα μετά από ώρες. Ήμουν στο ρώσικο πλοίο Σάμπυ
Ράμπατ. Μου είπαν πως ήταν ωκεανογραφικό. Από πάνω μου είδα νοσοκόμες και
γιατρό. Γύρω ήταν μερικά από τα παιδιά που είχαν σώσει οι Ρώσοι. Ο Αντώνης
Κοκκίνης, που ήταν εκεί, μου είπε πως είχε ειδοποιήσει την μάνα μου στο
Αλαδινού μέσω του Ράδιο Λούτσα, γιατί τότε δεν υπήρχαν τηλέφωνα.
Το ρώσικο πλοίο έσωσε έντεκα ανθρώπους
από ότι μου είπε ο Λινάρδος Πέτσας. Τους περισσότερους τους μάζεψαν με ειδικό
σύστημα από την θάλασσα. Εμένα, όπως είπα, με μάζεψαν σχεδόν πεθαμένο με μαύρο
χρώμα. Όμως ανέπνεα ακόμα και με πήρανε αμέσως οι νοσοκόμες και οι γιατροί του
πλοίου. Τις πρωινές ώρες της Πέμπτης μας φέρανε στην Ραφήνα. Εκεί μας παρέλαβε
ένα ψαράδικο γιατί το ρώσικο ωκεανογραφικό δεν μπορούσε να δέσει στο λιμάνι. Αποχαιρετιστήκαμε
με τους Ρώσους πολύ συγκινημένοι. Οι Ρώσοι μας είχαν βοηθήσει πάρα πολύ και μας
είχαν δώσει και ρούχα. Τα δικά μας τα είχαν βάλει σε μια σακούλα.
Μετά το ψαράδικο μας έβγαλε στη στεριά
και μας πήγαν στο λιμεναρχείο. Στο λιμεναρχείο ήρθαν τα ασθενοφόρα και μας
πήγαν στο Γενικό Κρατικό. Ορισμένοι όπως ο Πέτσας και ο Κοκκίνης έφυγαν αμέσως.
Οι υπόλοιποι μείναμε στο νοσοκομείο. Εγώ έμεινα 16 μέρες με ειδική θεραπεία
γιατί τα πνευμόνια μου ήταν γεμάτα αλάτι και πετρέλαιο. Έζησα την κόλαση. Αυτά
που περάσαμε εκείνο το βράδυ ούτε ο εχθρός μας. Πέθαναν 28 άνθρωποι χωρίς λόγο.
Και ήταν από τα καλύτερα παιδιά γιατί ο Πολέμης διάλεγε τα πληρώματα και δεν έβαζε
όποιον να ‘ναι. Ο καπετάν Αυγουστής Πολέμης δεν άντεξε και μετά λίγο καιρό
πέθανε».
«Μέχρι τελευταία στιγμή, λέγαμε να μπούμε-να μην μπούμε»
Ένας από τους διασωθέντες ήταν και ο
οδηγός Λινάρδος Πέτσας. Για το μοιραίο εκείνο απόγευμα θα πει: «Από τη Ραφήνα
ξεκινήσαμε να φύγουμε, ήταν πλοίο με εμπορεύματα δεν είχε επιβάτες. Οι επιβάτες
μπήκαν επειδή ήταν γνωστοί του καπετάνιου και άλλοι 2-3 από άλλο πλοίο που
εκείνη τη μέρα σταμάτησε τα δρομολόγια. Εγώ το φορτηγό το άφησα έξω και μπήκα
μέσα γιατί μου είπε ο καπετάνιος όταν αν είχε καιρό, θα συνέχιζε το δρομολόγιο.
Μέχρι τελευταία στιγμή, λέγαμε να μπούμε-να μην μπούμε.
Το κακό ξεκίνησε όταν ήρθαν 2 βυτία με
καύσιμα που δεν είχαν μάπες να τα δέσουν και τα έδεσαν με ιμάντες. Στη θάλασσα
αυτά μετατοπίστηκαν. Την ώρα που μπήκαμε στο Κάβο Ντόρο, πήραμε κλίση δεξιά και
ο καπετάνιος το γύρισε προς Κάρυστο. Άντεξε το καράβι στην στροφή αυτήν, είχε
αρχίσει να μετριάζεται, αλλά μετά έγινε η έκρηξη. Έμεινα στη θέλιασα από 25 –
35 λεπτά, ήταν παγωμένη. Ήμασταν τυχεροί που το ρωσικό βρέθηκε. Δεκατρείς
έπιασε, ο ένας πέθανε πάνω στο πλοίο, 12 μείναμε».
Τον περισυνέλλεξαν
αλλά δεν τα κατάφερε
Ο γιατρός Κώστας Μπαρμπής, επιβαίνοντας
σε καΐκι, ήταν από τούς πρώτους που έφθασαν στη θαλάσσια περιοχή του ναυαγίου.
Τον είδε ειδοποιήσει ο Λιμενάρχης Ραφήνας και αυτός πήρε φαρμακευτικό υλικό και
έσπευσε να βοηθήσει. Ανέβηκε στο ρωσικό πλοίο για να εξετάσει τους διασωθέντες.
Ένας όπως δεν τα είχε καταφέρει. Όπως του είπε ένας από τους ναυαγούς ήταν «ο οδηγός από την Κοζάνη που είχε το βυτιοφόρο
της Mobil».
Ο Γιάννης Μπαρμπούνης, ένας από τους επιζώντες, θα ευχαριστήσει τους Ρώσους για τη βοήθεια τους: «Μας έκαναν ενέσεις και μασάζ και εκτός από τα βασικά μας έδωσαν και τα ρούχα τους…. Συγκλονιστική ήταν η στιγμή που φεύγαμε από το ρωσικό πλοίο. Όλο το πλήρωμα είχε παραταχτεί σε στάση προσοχής και μας αγκάλιαζε και μας χαιρετούσε. Δε θα το ξεχάσω όσο ζω». Ο Γιάννης ήταν τυχερός αλλά ο αδελφός του Μάριος, λιπαντής στο «Χρυσή Αυγή» δεν τα κατάφερε. Στο ναυάγιο χάθηκαν συνολικά 28 ζωές ενώ επέζησαν 14 άτομα. Από το πλήρωμα γλίτωσαν μόλις τρεις, ο Σίμος Λάβδας, ο Αντώνης Κοκκίνης και ο Γιάννης Μπαρμπούνης. Το «Χρυσή Αυγή» παρέμεινε αναποδογυρισμένο στην επιφάνεια για τρεις περίπου ώρες, παρασυρόμενο από τον άνεμο και τα κύματα, έως ότου βυθίστηκε.
Το πλοίο δεν έπρεπε να ξεκινήσει
Η τραγωδία του ναυαγίου του «Χρυσή
Αυγή» κυριάρχησε στον Τύπο της εποχής και ακολούθησε έρευνα. Έγινε ξεκάθαρο πως
οι καιρικές συνθήκες ήταν απολύτως ακατάλληλες και το πλοίο έπρεπε να μείνει
δεμένο στη Ραφήνα. Η πίεση στον καπετάνιο Αντώνη Γαρδέλη να υπογράψει και να λύσει
τους κάβους αποδείχθηκε εγκληματική. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι πως όταν ο καπετάνιος
διεμήνυσε ότι δεν θέλει να ταξιδέψει με τέτοιο καιρό η απάντηση της εταιρίας
ήταν: «Αυτό έπρεπε να μας το πεις για να βάλουμε άλλον στη θέση σου».
Δημοσιεύματα ανέφεραν επίσης ότι ο «Χρυσή Αυγή» μετέφερε φορτίο διπλάσιο από το
επιτρεπόμενο και συγκεκριμένα 200 τόνους έναντι των 130 επιτρεπόμενων.
Ο εντοπισμός του ναυαγίου σε δύο φάσεις
Το 2016 ο δύτης Αντώνης Γράφας και η
ομάδα του καταδύθηκαν στην περιοχή και εντόπισαν μέρος του ναυαγίου. Οι εικόνες
που κατέγραψαν ήταν συγκλονιστικές. Η υπερκατασκευή του «Χρυσή Αυγή» έχει
αποκοπεί ενώ διακρίνονται μερικά από τα οχήματα που μετέφερε. Τον Απρίλιο του
2023 ο δύτης Κώστας Θωκταρίδης εντόπισε το κύριο μέρος του ναυαγίου. Σαράντα
χρόνια μετά τη βύθιση του, το «Χρυσή Αυγή» βρέθηκε σε βάθος 110 μέτρων.
Όπως προέκυψε από την αυτοψία, μετά
τις εκρήξεις και την ανατροπή το πλοίο κατά τη διάρκεια της βύθισης, έχοντας
νωρίτερα απαλλαγεί από το φορτίο των φορτηγών, επανήλθε λόγω του χαμηλού
μεσοκεντρικού βάρους των μηχανών και των δεξαμενών στην ορθή θέση και επικάθισε
στον αμμώδη βυθό με την τρόπιδα και με δεξιά κλίση 8 μοιρών.
Ξεχωρίζουν τα χαρακτηριστικά φουγάρα
κίτρινου χρώματος με το ασπροκόκκινο λογότυπο της πλοιοκτήτριας εταιρείας, το
γράμμα Π. Ο καταπέλτης της πρύμνης είναι κλειστός και ασφαλισμένος, οι άγκυρες
είναι στη θέση τους στα όκια του πλοίου, ενώ παρατηρείται μετατόπιση ελασμάτων
προς τα δεξιά. Πάνω στο ναυάγιο υπάρχουν αλιευτικά εργαλεία, όπως το δίχτυ
δίπλα στη σκάλα που οδηγούσε στο ανώτερο κατάστρωμα της πρύμνης.
Στην πρύμνη διακρίνεται και το βίντσι
που χρησιμοποιείτο για τη διαχείριση των κάβων όταν το πλοίο έδενε σε λιμάνι.
Στη πρυμναία δεξιά πλευρά φαίνεται καθαρά ο διάδρομος που ακόμα και σήμερα έχει
τα δύο χαρακτηριστικά παγκάκια. Εκεί υπάρχει μισάνοιχτη η ανθρωποθυρίδα που
οδηγούσε στο μηχανοστάσιο.
Τα θύματα του ναυαγίου του «Χρυσή Αυγή»:
-1.Γαρδέλης Αντώνιος του Ιωάννου
(Πλοίαρχος) από το Συνετί
-2.Τζουμέζης Αντώνιος του Αριστείδη
(Ύπαρχος) από τις Στενιές
-3.Βαλμάς Δημήτριος του Νικολάου
(Πλοίαρχος Γ΄) από τις Στραπουργίες
-4.Κωνσταντίνου Ζαχαρίας του Φιλίππου
(Ναύκληρος)
-5.Χαραστιάρης Ευστράτιος του Ιωάννου
(Ναύτης)
-6.Σκαλίμης Ευάγγελος του Γεωργίου
(Ναύτης)
-7.Χορευτής Πολύκαρπος του Ευαγγέλου
(Ναύτης) από το Γαύριο
-8.Μπαφαλούκος Θεόδωρος του
Κωνσταντίνου (Ναύτης) από το Ζαγανιάρη
-9.Μιχαήλ Αντώνιος του Μαρίνου
(Ναυτόπαις) από το Κόρθι
10.Χριστάκης Γεώργιος του Ιωάννου (Α΄
Μηχανικός) κάτοικος Άνδρου
11.Σαμανιός Βασίλειος του Ευστρατίου
(Πρακτικός Μηχανικός)
12.Μπαρμπούνης Μάριος του Ευσταθίου
(Λιπαντής)
13.Μπαρούς Παναγιώτης του Μιχαήλ
(Λιπαντής) από το Απροβάτου
14.Αρώνης Παναγιώτης του Διαμαντίου
(Λιπαντής)
15.Λαμπρινίδης Περικλής του Γιαννούλη
(Β΄ Θαλαμηπόλος) από τις Στραπουργίες
16.Κοζανίτης Δημήτριος του Ηλία
(Επίκουρος) από τον Αμμόλοχο
17.Καλαμπούκης Νικόλαος του Θεοδώρου
(Επίκουρος) από το Υψηλού
18.Καπόλας Σωκράτης του Νικολάου (Α΄
Μάγειρας)
19.Σκούφης Γεώργιος του Κωνσταντίνου
(Οδηγός)
20.Φλιατούρας Βασίλειος του Ανδρέα
(Οδηγός)
21.Κασιδώνης Μιχαήλ του Αντωνίου
(Οδηγός) από την Παλαιόπολη
22.Σταμέλος Λουκάς του Ευαγγέλου
(Οδηγός)
23.Σταμουλακάτος Πολύκαρπος του
Θεοδώρου (Οδηγός)
24.Λάβδα Αδαμαντία του Κωνσταντίνου
(Επιβάτης) από τις Στενιές
25.Λάβδα Ελέγκω του Μιχαήλ (Επιβάτης)
από τις Στενιές
26.Λάβδας Νικόλαος του Μιχαήλ
(Επιβάτης) από τις Στενιές
27.Σπυριδάκης Θεοχάρης του Μιχαήλ
(Επιβάτης) από την Κουμανή
28.Θωμάς Αθανάσιος του Ιωάννη
(Επιβάτης) από το Μπατσί
Τα άτομα που διασώθηκαν:
1.Ιωάννης Μπαρμούνης,(Ναύτης)
2.Λεονάρδος Πέτσας
3.Γεώργιος Πίππος, (Οδηγός)
4.Μάρκος Αρχοντάκης
5.Σίμος Λάβδας.(β Μηχανικός)
6.Παναγιώτης Σολδάτος,(Οδηγός)
7.Θωμάς Πούλος,(Οδηγός)
8.Ανδρέας Μιχαλόπουλος,(Οδηγός)
9.Αντώνης .Κοκκίνης,(Γ Μηχανικός)
10.Γεώργιος Δελέντας,(Οδηγός)
11.Αντώνης Πλέστης,(Οδηγός)
12.Στάυρος Βάρσος,(Οδηγός)
13.Ευάγγγελος Αργουδέλης,(Οδηγός)
14.Στέλιος Καπούτσος,(Οδηγός)