Τον αποκαλούσαν «Αιγυπτιακή Βιβλιοθήκη» γιατί ήξερε τα πάντα για όλους. Bασάνιζε, εκφόβιζε και εκβίαζε όμως έμεινε ελάχιστα στη φυλακή. Τελικά εκτελέστηκε με οκτώ σφαίρες από παρακλάδι του Επαναστατικού Λαϊκού Αγώνα
«Ο Μπάμπαλης ήταν λαϊκός. Σε χτύπαγε και μετά ερχόταν και σου έλεγε: Τι κάνεις Νατάσα, πώς περνάς, είσαι καλά; Δεν θεωρούσε βασανιστήριο τις μπουνιές και τις κλοτσιές» θυμάται η Νατάσα Μερτίκα, η οποία σε ηλικία 24 ετών συνελήφθη και βασανίστηκε στο κολαστήριο της οδού Μπουμπουλίνας. Ήταν τριών μηνών έγκυος και από τα βασανιστήρια του Μπάμπαλη και των συνεργατών του απέβαλε και της στέρησαν για πάντα τη δυνατότητα να γίνει μητέρα.
Ο Πέτρος
Μπάμπαλης γεννήθηκε το 1930 στο χωριό Καμπιά του σημερινού Δήμου Μακρακώμης στο
νομό Φθιώτιδος. Το 1952 κατατάχθηκε στο Σώμα της Αστυνομίας Πόλεων με το βαθμό
του Αστυφύλακα. Παράλληλα φοίτησε και ολοκλήρωσε τη Νομική Σχολή του
Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκεί γνώρισε τον Ευάγγελο Μάλλιο ο οποίος θα εξελισσόταν επίσης
σε βασανιστής και μαζί με τον Μπάμπάλη θα ήταν οι εφευρέτες του «πανηγυριού». Συστηματικά
βασανιστήρια από ολόκληρη ομάδα ώστε το θύμα να κουρελιαστεί σωματικά και
ψυχολογικά. Στη Νομική ο Μπάμπάλης γνώρισε και τον διαβόητη Κωσταντίνο Πλεύρη.
Το 1960 ο
Μπάμπαλης αποφοίτησε από τη Σχολή Αξιωματικών του Σώματος με το βαθμό του
Υπαστυνόμου Β' και τρία χρόνια μετά προήχθη σε Υπαστυνόμο Α’. Μετά το Πραξικόπημα
ο Μπάμπαλης έγινε ένα από τα όργανα βασανισμού και εκφοβισμού του καθεστώτος.
Το 1967 έγινε Αστυνόμος Β’ και το 1973 Αστυνόμος Α’. Σχεδόν όλη του την…
καριέρα την πέρασε στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών, στην οδό Μπουμπουλίνας. Το μέρος
δηλαδή που μετατράπηκε σε κολαστήριο. Εκατοντάδες άνθρωποι βασανίστηκαν άγρια
εκεί. Ο Μπάμπαλης είχε το παρατσούκλι «Αιγυπτιακή Βιβλιοθήκη» καθώς όπως έλεγαν
οι συνάδελφοι του «ξέρει τα πάντα για όλους». Είχε δημιουργήσει ένα πολύ μεγάλο
δίκτυο πληροφοριοδοτών και χρησιμοποιώντας πολλές φορές απειλές και εκβιασμούς στρατολογούσε
χαφιέδες.
«Μην
κουράζεστε κύριε προϊστάμενε! Εγώ!»
Για τη δράση
του χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Κίττυς
Αρσένη «Μπουμπουλίνας 18» (Εκδόσεις Θεμέλιο – 1975) στο οποίο περιγράφει το πώς
βασανίστηκε από τον Μπάμπαλη και τους συναδέλφους του.
«Έμαθα
περίεργα πράγματα απόψε. Πώς μπορεί να σε χτυπάνε και να μην πονάς! Ο Λάμπρου
διέταξε να μου σπάσουν το χέρι. Στη φούρια του το άρπαξε ο ίδιος και άρχισε να
το στρίβει. Ο Μπάμπαλης τον πρόλαβε: «Μην κουράζεστε κύριε προϊστάμενε! Εγώ!»
Και άρπαξε αυτός το χέρι μου. Εγώ περίμενα το σπάσιμο για να ξεσπάσω.
Σκεφτόμουνα
όταν ήμουνα μικρή είχα πέσει από την αχλαδιά του κήπου μας και είχα σπάσει το
χέρι μου, ούτε που το κατάλαβα. «Έτσι θα 'ναι και τώρα» σκεφτόμουνα «την ώρα
που θα σπάσει ούτε που θα το καταλάβω». Άρχισα να ξεφωνίζω μηχανικά σχεδόν,
όταν είδα από μακριά ένα φως σπιτιού. Και αυτό ήτανε λάθος φαίνεται...
Με
ξαναβάλανε γρήγορα γρήγορα μέσα στ' αυτοκίνητο και ανεβήκαμε πιο πάνω. Εκεί
τέλεια ερημιά. Πρέπει να προσέχουμε τις ώρες της κοινής ησυχίας! Ο Λάμπρου μου
λέει «Όλα θα μας τα πεις απόψε εδώ. Βιαζόμαστε. Δε φεύγεις ζωντανή αν δεν μας
τα πεις όλα απόψε!». Προσπαθώ να συμμαζέψω το ξεσκισμένο μου φουστάνι και τα
αίματα που τρέχουν από τη μύτη μου.
«Τότε θα την
εκτελέσουμε» και ο Μπάμπαλης βγάζει το πιστόλι του και το ακουμπάει στον
κρόταφό μου. Παίζει το μεγάλο του νούμερο. «Δε με νοιάζει, πώς το λένε κ.
Μπάμπαλη. Και κάτι παραπάνω. Το εύχομαι. Ξέρω πολύ καλά τι με περιμένει, αν δεν
εκτελέσεις την απειλή σου. Κάντο, εμπρός λοιπόν. Σκότωσέ με! Δε με νοιάζει»,
τους φωνάζω.
Αυτό δεν
ήτανε σκόπιμο. Αφηνιάσανε. Παρατάνε το πιστόλι και βγάζουνε τα ματσούκια. Το
'ξερα, δεν θα τολμούσαν ποτέ να με σκοτώσουν πριν βγάλουν από μένα ό,τι θέλανε
να βγάλουνε. Από κει και πέρα το μεγάλο νταβαντούρι. Με ξαπλώσανε στο πίσω
κάθισμα του αυτοκινήτου και ο σοφέρ βαράει φάλαγγα. Ο Μπάμπαλης στρίβει τα
χέρια, ο Μάλλιος τα δάχτυλα, ο Λάμπρου επιστατεί, δίνει εντολές και ξεθυμαίνει
πότε πότε χτυπώντας ο ίδιος προσωπικά.
Είναι τέλεια
ερημιά, είναι τέσσερις που με χτυπάνε και γω έχω την εντύπωση ότι μπορώ να τους
αντισταθώ. Αμύνομαι. Είναι αστείο. «Θα σταματήσουν άμα χαράξει», σκέφτομαι, «ως
τότε αντέχω». Δε μιλάω, δεν απαντάω. Μόνο φωνάζω από καιρό σε καιρό. Ακούω τη
φωνή μου και υπάρχω».
Η Νατάσα Μερτίκα
θυμάται: «Στη γωνία της ταράτσας υπήρχε ένα κράσπεδο σπασμένο. Εκεί ακριβώς με
κράταγε ο Μπαμπαλής και μου λέγε πως αν δεν μιλήσω, θα με πετάξει από κάτω. Εγώ
πίστευα, πραγματικά πως θα με πετάξει. Τον είχα πιάσει από τις σάρκες του τόσο
σφιχτά που πρέπει να τον είχα ματώσει. Σκεφτόμουν πως το βάρος μου θα τον πάρει
μαζί μου. Πως έτσι θα
διεκδικήσω το θάνατό μου. Αυτά σκεφτόμουνα. Αυτά συνέβησαν σε αυτή την ταράτσα.
Φυσικά, δεν με πέταξε. Με πήγε μέσα και συνέχισε να με βασανίζει στο πλυσταριό.
Για να μην ακούν οι γυναίκες, που ήταν στη γυναικολογική κλινική, τους
σπαραγμούς μας, έβαζαν πάνω στη ταράτσα μηχανές να δουλεύουνε. Έβαζαν
μοτοσικλέτες σε λειτουργία για να μην ακούγονται οι φωνές και τα ουρλιαχτά μας».
Ελεύθερος
Μετά την πτώση
της Χούντας ο Μπάμπαλης τέθηκε σε διαθεσιμότητα και τους ασκήθηκαν κατηγορίες
για «κατάχρηση εξουσίας και ηθική αυτουργία σε βασανισμούς πολιτών». Κάθισε για
πρώτη φορά στο εδώλιο τον Νοέμβριο του 1975 στη επονομαζόμενη «Δίκη των 15». Η
απόφαση για τον Μπάμπαλη είναι πως παύει η δίωξη εναντίον του λόγω της «μη
έγκαιρης έγκλησης του». Στη δεύτερη δίκη αθωώθηκε και τον Σεπτέμβριο του 1976
θα βρεθεί και πάλι στο δικαστήριο όπου θα του επιβληθεί φυλάκιση 24 μηνών. Η
ποινή μειώθηκε στο Εφετείο και τελικά ο Μπάμπαλης αποφυλακίστηκε στις 23
Οκτωβρίου 1977.
Μετά την
αποφυλάκιση του ο Μπάμπαλης εγκαταστάθηκε για ένα διάστημα στο εξωτερικό αλλά
στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα και έμεινε στη Νέα Σμύρνη.
Η εκτέλεση
Οι βασανιστές
της Χούντας, οι οποίοι κυκλοφορούσαν πλέον ελεύθεροι, είχαν μπει στο στόχαστρο τρομοκρατικών
ομάδων που είχαν συσταθεί εκείνο το διάστημα στη χώρα. Σύμφωνα με δημοσίευμα
του Βήματος το όνομα του Μπάμπαλη έπεσε στο τραπέζι του Επαναστατικού
Συμβουλίου του Ε.Λ.Α. (Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας) και η εκτέλεση του εγκρίθηκε
με μια ψήφο.
Το βράδυ της
31ης Ιανουαρίου 1979 ο Μπάμπαλης κατέβηκε από το σπίτι του
προκειμένου να παρκάρει το αυτοκίνητο του στο υπόγειο γκαράζ επί των οδών
Ωκεανίδων 4 & Ευρυδάμαντος (Νέα Σμύρνη). Η ώρα ήταν 21:30. Επιστρέφοντας
στο σπίτι του δύο νεαροί τον πλησίασαν και τον πυροβόλησαν συνολικά οκτώ φορές
με 45άρι πιστόλι. Δέχθηκε τις σφαίρες στο στήθος και το κεφάλι. Ο Μπάμπαλης
εξέπνευσε, μέσα σε περιπολικό της Ελληνικής Αστυνομίας, κατά την μεταφορά του
στο 401 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου όταν έφτασε απλώς
πιστοποιήθηκε ο θάνατος του.
Οι δράστες
διέφυγαν με κλεμμένο αυτοκίνητο (ένα Ford Cortina που ανήκε στον δημοσιογράφο Χάρη
Παπαγιάννη) το οποίο τελικά εγκατέλειψαν. Πριν φύγουν είχαν αφήσει δίπλα στο
σώμα του Μπάμπαλη μια δακτυλογραφημένη πεντασέλιδη προκήρυξή με την υπογραφή
«Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας-Ομάδα: Ιούνης ’78». Όπως αποδείχθηκε μετέπειτα η
οργάνωση ήταν παρακλάδι του Ε.Λ.Α. και δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά με το συγκεκριμένο
όνομα.
Η προκήρυξη
ανέφερε:
"ΓΙΑΤΙ
ΕΚΤΕΛΕΣΑΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑΛΗ"
Από σήμερα,
ο άθλιος και μισητός βασανιστής, ο αστυνόμος Πέτρος Μπάμπαλης έπαψε να υπάρχει.
Εκτελέστηκε από μια ομάδα αγωνιστών. Η προσωπικότητα και το έργο του Μπάμπαλη
είναι γνωστά σε όλους. Στην περίοδο της χούντας η δράση του και η φήμη του ξεπέρασαν και τα σύνορα της Ελλάδας.
Ήταν από
τους αρχηγούς των δυνάμεων καταστολής και επικεφαλής των καταδιωκτικών
μηχανισμών της Ασφάλειας στη χουντική περίοδο. Με ιδιαίτερη λύσσα προσπάθησε να
χτυπήσει τους αγωνιστές της αντίστασης ενάντια στη χούντα και το καθεστώς πού
την είχε δημιουργήσει. Ήτανε υπεύθυνος για την άγρια ασφαλίτικη τρομοκρατία.
Ήτανε υπεύθυνος για τα φοβερά βασανιστήρια χιλιάδων και χιλιάδων ατόμων. Ήτανε
υπεύθυνος για την καταστροφή της υγείας και της ζωής πολλών εκατοντάδων
αγωνιστών και όχι μόνον αυτών, αλλά και όσων έτυχε, για οποιοδήποτε λόγο, να
βρεθούν στα χέρια των ασφαλιτών. Ήτανε υπεύθυνος για την "ανάδειξη"
πολλών εκατοντάδων χαφιέδων σε επίλεκτους βασανιστές, που και σήμερα συνεχίζουν
τη δράση τους και που όλο και περισσότερο γίνονται απαραίτητα στηρίγματα της
κρατικής εξουσίας των αφεντικών. Ήτανε από τους υπεύθυνους της εκστρατείας των
δολοφονιών, που εξαπέλυσε η Ασφάλεια μετά το Νοέμβρη του 1973, που είχε σαν
αποτέλεσμα πολλές δεκάδες νεκρούς — που τους παρουσίασαν για
"αυτοκτονημένους" — και που σήμερα φαίνεται ότι όλα τα επίσημα
κόμματα τους ξέχασαν. Ήτανε ακόμα υπεύθυνος για βασανισμούς και εκβιασμούς, με
αποκλειστικό σκοπό να αρπάξει διάφορα χρηματικά ποσά από τους συγγενείς των
θυμάτων.
Το καθεστώς
της καπιταλιστικής εξουσίας και αστικής κυριαρχίας, είχε φροντίσει από τα πριν
να προετοιμάσει το στέλεχος του, τον Μπάμπαλη, για το πέρασμα στη
"δημοκρατία". Διάλεξε γι' αυτόν, και ο Μπάμπαλης πιστά τον
ακολούθησε, ένα άλλο τρόπο δράσης, πού να ταιριάζει καλύτερα με τη
"δημοκρατία" και να εξυπηρετεί το ίδιο καλά τις ανάγκες και τις
επιδιώξεις του καθεστώτος.
Έτσι ο
Μπάμπαλης δε διατήρησε το επίσημο πόστο του στην Ασφάλεια, αλλά ανέλαβε την
οργάνωση και την εκπαίδευση του "ανεπίσημου" μηχανισμού τρομοκρατίας
του καθεστώτος, πάντα σε στενή εξάρτηση και συνεργασία με την επίσημη Ασφάλεια.
Δε συνέχισε ο ίδιος τα βασανιστήρια κρατουμένων, αλλά έγινε το πρότυπο για
μίμηση στους καινούριους βασανιστές, που συνεχίζουν να εφαρμόζουν αυτή την
τακτική σ' όλα τα αστυνομικά τμήματα της χώρας και σε διάφορες στρατιωτικές
μονάδες.
Οι
περιπτώσεις που γίνονται γνωστές, όπως αυτές του Βιδάλη, του Κοσμίδη και άλλων,
καθώς και των διάφορων «υπόπτων» που "πιέζονται να ομολογήσουν",
είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι της πραγματικότητας. Δε συμμετείχε ο Μπάμπαλης
στις ανοικτές και επίσημες τρομοκρατικές δραστηριότητες της αστυνομίας, που είναι αστυνόμευση κάθε λαϊκής κινητοποίησης και εκδήλωσης — τρομοκράτηση
απεργών και προστασία απεργοσπαστών και αφεντικών — επιθέσεις με κάθε είδους
όπλα ενάντια σε διαδηλωτές, δολοφονίες και τραυματισμοί διαδηλωτών — αυθαίρετα
σπασίματα γραφείων οργανώσεων και τραμπούκικες έφοδοι σε σπίτια αγωνιστών,
εκβιαστικά και τρομοκρατικά μπλόκα σε δρόμους, σε αυτοκίνητα, σε δημόσια
κέντρα, αυθαίρετες και τραμπούκικες συλλήψεις, κακοποιήσεις και βασανιστήρια
κρατουμένων, δικαστικές σκευωρίες ενάντια σε αγωνιστές, αλλά και σε καθέναν πού
γίνεται ενοχλητικός, ψυχρές δολοφονίες σε καουμπόικο στιλ και τέλος όλοι οι
καθημερινοί εκβιασμοί.
Οργάνωσε
όμως ο Μπάμπαλης φασιστικές ομάδες και ήτανε από τους υπεύθυνους για τις
«ανεπίσημες» τρομοκρατικές ενέργειες της Ασφάλειας, πού είναι: οι επιθέσεις
ενάντια σε διάφορα μέλη πολιτικών οργανώσεων (ξυλοδαρμοί, απειλές, απόπειρες
απαγωγής), η δράση των φασιστικών ομάδων πού ο ίδιος οργάνωσε, η αποστολή με το
ταχυδρομείο εκρηκτικών υλών σε διάφορα πρόσωπα και οργανώσεις και κυριότερα η
εγκληματική ενέργεια της έκρηξης βόμβας μέσα στον κινηματογράφο Έλλη την ώρα
της προβολής με σκοπό να σκοτώσει τους τυχαίους θεατές.
Δεν άρπαξε
χρήματα με καινούριους εκβιασμούς, αλλά είχε εξασφαλίσει, χάρη στην πείρα του
σαν εγκληματίας ασφαλίτης και χάρη στη δραστηριότητα του, τη χρηματική ενίσχυση
πολλών αφεντικών-επιχειρηματιών. Τα αφεντικά τον αμείβανε και τον
χρηματοδοτούσανε γενναιόδωρα, μέχρι την τελευταία του ώρα, με πολλή χαρά τους
και με σιγουριά για την επένδυση τους. Φυσικά χρησιμοποιήσανε πάντα γι' αυτό το
σκοπό τους ληστευμένους μισθούς των εργαζομένων στις επιχειρήσεις τους.
Όπως στη
διάρκεια της δικτατορίας και της χούντας, έτσι και μετά από αυτήν, σε περίοδο
δημοκρατίας και κοινοβουλίου, ο Μπάμπαλης ήτανε το άλλο σκέλος του δίδυμου,
Μάλλιος-Μπάμπαλης, δηλαδή ένα από τα σημαντικά στελέχη των μηχανισμών
τρομοκρατίας του καθεστώτος, μηχανισμών πού είναι απαραίτητοι για το καθεστώς
της καπιταλιστικής εξουσίας, είτε αυτό χρησιμοποιεί τη δικτατορία και τη
χούντα, είτε εξυπηρετείται από τη δημοκρατία και τον αστικό κοινοβουλευτισμό.
Ας θρηνήσει
το καθεστώς της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, ας θρηνήσουν τα αφεντικά και
τα όργανα τους για την εξόντωση του Μπάμπαλη, όπως θρηνήσανε και για τον άλλο
εκλεκτό εκπρόσωπο και όργανο τους, το Μάλλιο.
Ο Μπάμπαλης
παρόλο πού φοβότανε συνέχεια, ήτανε πάντα προκλητικός. Κουβαλούσε συνέχεια μαζί
του και επιδεικτικά το όπλο του. Είχε οργανώσει χαφιέδικη άμυνα γύρω του,
κάποιοι γείτονες και κάποιοι καταστηματάρχες της περιοχής, αστυνόμευαν και
κατασκόπευαν τους κατοίκους της περιοχής και αναφέρανε κάθε κίνηση και
πληροφορία στο αφεντικό τους, τον Μπάμπαλη. Συχνά επίσης, επίσημοι χαφιέδες και
ασφαλίτικα αμάξια ελέγχανε την περιοχή του σπιτιού του. Όλα αυτά δεν μπόρεσαν
να προφυλάξουν τον Μπάμπαλη, από τη δίκαιη και απαραίτητη εξόντωση του.
Μέχρι πότε η
βία και η τρομοκρατία των αφεντικών θα ονομάζεται δικαιοσύνη;
Μετά τις
24.7.74, για να μπορέσει ο Μπάμπαλης να συνεχίσει τη δραστηριότητα του σα
στέλεχος των μηχανισμών τρομοκρατίας του καθεστώτος (όπως όλοι οι όμοιοι του
και οι συνεργάτες του) έπρεπε να εκτονωθεί και να κουκουλωθεί το μίσος και η
λαϊκή αγανάκτηση εναντίον του.
Αυτή την
εκτόνωση του μίσους και της λαϊκής αγανάκτησης καθώς και τη βαθμιαία αλλά
γρήγορη αποκατάσταση του Μπάμπαλη και όλων των βασανιστών, τα ανέλαβε και τα
πραγματοποίησε η λεγόμενη ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Σ' αυτό της το έργο είχε τη
βοήθεια και τη συμπαράσταση όλων των επίσημων κομμάτων, πού μας
"πείσανε", για μια ολόκληρη περίοδο, για τη δήθεν ανεξαρτησία της
δικαιοσύνης.
Η πραγματική
λοιπόν αστική δικαιοσύνη, η δικαστική δηλαδή εξουσία του καθεστώτος, αφού μας
ταλαιπώρησε όλους με το γελοίο και λυπηρό θέαμα εκατοντάδων στημένων δικών,
αφού μας μπούχτισε με τις δίκες-φάρσες και με τις δικολαβίες της, αφού μας
εξόργισε με την "ανεξαρτησία" της και αφού μας αποστόμωσε με τη
θρασύτητα και τη χυδαιότητα της, κατάφερε στο τέλος να οδηγήσει σε πραγματικό
θρίαμβο τόσο τη νομιμότητα (την αστική), όσο και τη δικαιοσύνη (την
καθεστωτική). Αυτή η επιχείρηση της αστικής δικαιοσύνης ήτανε πραγματικός
θρίαμβος για το καθεστώς, γιατί όχι μόνο κατάφερε να κατοχυρώσει την ομαλή
συνέχιση του καθεστώτος από τη δικτατορία στη δημοκρατία, αλλά κατάφερε
κιόλας... (δύο σειρές δυσανάγνωστες)... καθηλωμένοι και ξεγελασμένοι όπως
ήμασταν από τις αυταπάτες μας περί δημοκρατίας και ανεξάρτητης δικαιοσύνης.
Είναι μεγάλη
η ευθύνη των επίσημων κομμάτων πού άφησαν να παιχτεί, και να εξακολουθεί και
σήμερα να παίζεται, αυτό το παιχνίδι σε βάρος μας, της δήθεν ανεξάρτητης
δικαιοσύνης. Και ας προσέξουν πριν πουν ότι η ενέργεια της εκτέλεσης του
Μπάμπαλη είναι δήθεν "προβοκάτσια" πού σκοπεύει στην
"αποσταθεροποίηση της δημοκρατίας". Γιατί τότε θα τους απαντήσουμε
ότι αυτό σημαίνει, πώς αυτά τα κόμματα φροντίζουν για τη σταθερότητα αυτής της
δημοκρατίας, αυτού του καθεστώτος, αυτής δηλαδή της καθημερινής εκμετάλλευσης,
καταπίεσης, βίας και τρομοκρατίας ενάντια στο προλεταριάτο, ενώ οι λαϊκές και
επαναστατικές δυνάμεις φυσικά και προσπαθούν να μη σταθεροποιηθεί ποτέ ένα
τέτοιο καθεστώς πάνω στις πλάτες τους. Και ας μη βγάζουν στη φόρα τη συνταγή
του «συσχετισμού των δυνάμεων πού είναι σε βάρος του κινήματος», γιατί τότε θα
θυμηθούμε ότι ποτέ μέχρι σήμερα δε μας είπαν το αντίθετο, θα τους απαντήσουμε
ότι οι λαϊκές δυνάμεις έχουν πια αρχίσει να θέλουν να πάψουν να είναι μόνιμα
στην ουρά των εξελίξεων, και να ακολουθούν συνέχεια τους πολιτικαντισμούς των
λογής-λογής "εκπροσώπων". Έχουν αρχίσει να φτιάχνουν τις δυνάμεις
τους, τις δικές τους δυνάμεις, πού είναι οι μόνες πού μπορούν να καλυτερέψουν,
μέσα από συγκεκριμένους αγώνες σύγκρουσης, τη σχέση δύναμης με το καθεστώς και
τα όργανα του. Έχουν αρχίσει να ενεργούν και να σκέφτονται με κριτήρια, όχι τις
θελήσεις, τις ορέξεις, τις φοβέρες και τους εκβιασμούς των αφεντικών και του
κράτους τους, αλλά με κριτήρια τα δικά τους συμφέροντα και επιδιώξεις. Και
είναι ξεκάθαρο ότι για να δυναμώσουν και για να αυξηθούν οι λαϊκές και οι
επαναστατικές δυνάμεις πού προωθούν τη σύγκρουση με το καθεστώς, πρέπει να
κατακτήσουν αυτό το δυνάμωμα τους μέσα από συγκεκριμένους αγώνες, πρέπει
αναγκαστικά να συγκρουστούν έμπρακτα με το καθεστώς και τα όργανα του, πού με
κάθε τρόπο θέλουν και επιδιώκουν να τις κρατάνε μόνιμα αδύναμες και
υποταγμένες.
Διασώζοντας,
όμως, με αυτό τον τρόπο, τον Μπάμπαλη και όλους τους βασανιστές η
"ανεξάρτητη δικαιοσύνη" αποκαλύφτηκε οριστικά ποια είναι.
Είναι ένας άπα τους βασικότερους μηχανισμούς της καπιταλιστικής εξουσίας, γιατί της εξασφαλίζει την ομαλή συνέχιση, παρά τις επιφανειακές πολιτικές μεταβολές. Είναι ένα συγκεκριμένο και αποτελεσματικό ιδεολογικό όπλο στα χέρια του καθεστώτος, γιατί στα όνομα της νομιμότητας μπορεί και διαπράττει συνέχεια μικρά και μεγάλα εγκλήματα, πού είναι απαραίτητα για να διασφαλίζεται η εξουσία των αφεντικών.
Είναι η ίδια
"ανεξάρτητη δικαιοσύνη" και οι ιδιοι "λειτουργοί" της πού
τον καιρό της χούντας ευλογούσαν τα εγκλήματα των βασανιστών και καταδικάζανε
τα θύματα και τους αντιπάλους της χούντας με αυτή τη "δικαιοσύνη" και
με αυτούς τους "λειτουργούς της", πού σήμερα, αφού απαλλάξανε νομικά
τους βασανιστές, εξακολουθούν να καταδικάζουν καθημερινά και να στέλνουν στις
φυλακές του αστικού κράτους, τους αγωνιστές και όσους προλετάριους έχουν την
κακή τύχη να πέσουν στα χέρια της.
Είναι η ίδια
"ανεξάρτητη δικαιοσύνη" και οι ίδιοι οι "λειτουργοί της"
που και τότε και σήμερα δίνουν το νομικό ντύσιμο στις πιο άθλιες σκευωρίες της
αστυνομίας και στις πιο μεγάλες αγριότητες του καθεστώτος.
Αυτήν λοιπόν
την "ανεξάρτηση δικαιοσύνη", που είναι η αστική δικαιοσύνη, αυτήν τη
νομιμότητα που είναι η νομική έκφραση της εξουσίας των αφεντικών και αυτά τα
όργανα καταπίεσης και τρομοκρατίας, που λέγονται υπηρέτες ή λειτουργοί των
θεσμών του καθεστώτος, μέσα στους οποίους τα βασανιστήρια και οι βασανιστές
έχουν πολύ σημαντική θέση, οι λαϊκές και οι επαναστατικές δυνάμεις θα τα
αντιμετωπίσουν σαν αυτά που είναι, σαν ταξικούς εχθρούς δηλαδή, που πρέπει και
να αποκαλυφτούν και να χτυπηθούν άμεσα, συγκεκριμένα, και όπως χτες.
Έτσι λοιπόν
εμείς, μια ομάδα αγωνιστών, ένα κομμάτι των δυνάμεων του λαϊκού και
επαναστατικού κινήματος της χώρας μας αποφασίσαμε την εκτέλεση του Πέτρου
Μπάμπαλη:
— γιατί
ήτανε ο γνωστός βασανιστής αστυνόμος της Ασφάλειας και έπρεπε να πληρώσει για
τα αμέτρητα εγκλήματα του
— γιατί
εξακολούθησε, και μετά την εγκληματική του δράση σαν βασανιστής, να είναι ένα
σημαντικό όργανο και συνειδητό στέλεχος των "ανεπίσημων" μηχανισμών
καταστολής και τρομοκρατίας του καθεστώτος ενάντια στους προλετάριους, και
— γιατί στο
πρόσωπο του και στη δράση του εκφραζότανε μια συγκεκριμένη και
"αντιπροσωπευτική λειτουργία" του συστήματος της καπιταλιστικής
εξουσίας, βίας και αυθαιρεσίας.
Και αυτή η
"αντιπροσωπευτική λειτουργία" είναι μία πολύ συγκεκριμένη και συνεχής
πρακτική, απαραίτητη για να διατηρείται η εκμετάλλευση και η καταπίεση, και δεν
είναι ένας αφηρημένος "θεσμός". Και αυτή την πρακτική βίας και
αυθαιρεσίας θα την αντιμετωπίσουμε και θα την πολεμήσουμε με συγκεκριμένους και
συνεχείς αγώνες, και όχι με αφηρημένες διακηρύξεις και διαμαρτυρίες, πού όπως
έχει φανεί οχι μόνο δεν ωφελούν σε τίποτα, αλλά και αποπροσανατολίζουν,
καθησυχάζουν και αποδυναμώνουν κάθε διάθεση και θέληση για αγώνα.
Η εξόντωση
του εχθρού του λαϊκού και επαναστατικού κινήματος Πέτρου Μπάμπαλη, ήτανε μια
σοβαρή και απαραίτητη πολιτική ενέργεια. Δεν είναι όμως και καθοριστική, με την
έννοια κάποιου σταθμού στην εξέλιξη του κινήματος. Είναι απλά και μόνο μια
"στιγμή" στη διάρκεια και την εξέλιξη του ταξικού πολέμου στην
Ελλάδα. Είναι μια "στιγμή", όπως υπήρξαν και άλλες
"στιγμές" πριν απ' αυτήν και θα υπάρξουν και άλλες, πολύ
περισσότερες, μετά από αυτή. Ήτανε μια "στιγμή" του αγώνα, όπως
τέτοιες "στιγμές" ήτανε οι εκατοντάδες άλλες βίαιες ενέργειες λαϊκής
αντίστασης πού με αυθόρμητο και με οργανωμένο τρόπο, οι λαϊκές και
επαναστατικές δυνάμεις αντιτάχθηκαν ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία και τα
όργανα της (χτύπημα απεργοσπαστών — μαχητικές συγκρούσεις στους δρόμους — δυναμικές
κινητοποιήσεις για κοινωνικά προβλήματα — κάψιμο αμερικάνικων αυτοκινήτων —
χτύπημα αμερικάνικων στόχων — βίαιες αντικαπιταλιστικές ενέργειες).
Η εξέλιξη, η
όξυνση και το ανέβασμα του ταξικού αγώνα είναι συνδυασμός όλων αυτών των
"στιγμών", είναι συνδυασμός όλων των ενεργειών και όλων των
διαδικασιών πού προωθούν έμπρακτα τη ρήξη και τη σύγκρουση με το καθεστώς, που μαζί με τη μόνιμη και όλο και περισσότερη δραστηριότητα για την οργάνωση των
λαϊκών και επαναστατικών δυνάμεων, θα εξασφαλίζει τη συνέχεια και την ανάπτυξη
του αγώνα, παρά τα χτυπήματα του αντιπάλου, θα βελτιώνει τη σχέση δύναμης
επειδή θα δυναμώνει τις δικές μας δυνάμεις, θα βοηθάει να γίνεται ο ταξικός
αγώνας όλο και πιο ενιαίος, συνειδητός και αποτελεσματικός.
Όπως ο
Πέτρος Μπάμπαλης, έτσι και όλα τα όργανα και οι συνένοχοι της κρατικής
τρομοκρατίας και της καθημερινής βίας και αυθαιρεσίας ενάντια στους
προλετάριους, είναι υπεύθυνοι για τα εγκλήματα τους απέναντι στο λαϊκό κίνημα.
Μέχρι πότε η
κρατική βία και τρομοκρατία των αφεντικών και των οργάνων τους, θα ονομάζεται
"δικαιοσύνη";
Μέχρι πότε
αυτό πού συμφέρει στους καπιταλιστές και στους συνενόχους τους θα ονομάζεται
"νομιμότητα";
Μέχρι πότε
οι άγριες κακοποιήσεις και τα βασανιστήρια ενάντια στους προλετάριους (αν και
οπότε αποκαλύπτονται) θα ονομάζονται "πίεση για ομολογία" η το
πολύ-πολύ "υπέρβαση καθήκοντος";
Μέχρι πότε
οι επιθέσεις ενάντια σε απεργούς και σε διαδηλωτές θα ονομάζεται
"διατήρηση της δημοσίας τάξεως και ασφάλειας";
Μέχρι πότε
οι τραυματισμοί και οι δολοφονίες άοπλων αγωνιστών και προλετάριων, από τα
ένοπλα όργανα του καθεστώτος, ανοιχτά ή καλυμμένα γίνονται (του Παναγούλη, του
Σιδέρη, της Τσιβίκα, του Κεχαΐδη, του Γκουλιόβα και τόσων άλλων) θα ονομάζονται
"ατυχήματα" ή "νόμιμη άμυνα" και θα αποτελούν την πιο
οξυμένη μορφή της καθημερινής κρατικής τρομοκρατίας;
Μέχρι πότε
οι καθημερινές δολοφονίες και ακρωτηριασμοί των εργατών στους τόπους της
καταναγκαστικής εργασίας, θα ονομάζονται "εργατικά ατυχήματα" και θα
αποτελούν τροφή για την ένταση της εκμετάλλευσης και την αύξηση των κερδών των
αφεντικών;
Μέχρι πότε
οι αυθαιρεσίες της αστυνομίας και των δικαστικών, οι τραμπούκικες έφοδοι σε
σπίτια και γραφεία, οι σκευωρίες ενάντια στους αγωνιστές, η άγρια καθημερινή
καταπίεση και εκμετάλλευση, θα ονομάζονται "εξασφάλιση της κοινωνικής
ειρήνης, γαλήνης και ηρεμίας" και θα αποτελούν την ουσία του δημοκρατικού
καθεστώτος;
Μέχρι πότε ο
χαφιεδισμός θα ονομάζεται "νομιμοφροσύνη" και οι χαφιέδες
"εθνικόφρονες";
Μέχρι πότε
οι επίσημοι δολοφόνοι του κράτους σαν τους Κ. Πλέσσα και Ι. Στεργίου, θα
παίρνουν παράσημα "άνδραγαθίας" και παχυλές αμοιβές για τα εγκλήματα
τους;
Μέχρι πότε η
επιχείρηση διαστρέβλωσης των συνειδήσεων και μετατροπής των ανθρώπων σε
χαφιέδες θα μπορεί να ονομάζεται "νόμος του κράτους" και μάλιστα
"αντιτρομοκρατικός";
Μέχρι πότε η
συστηματική και ένοχη σιωπή όλων των αντιπολιτευτικών κομμάτων και οργανώσεων,
θα είναι αποτελεσματικός βοηθός για το θάψιμο και το κουκούλωμα των πιο
σημαντικών γεγονότων για το λαϊκό και επαναστατικό κίνημα; Όπως είναι η
συνωμοσία της σιωπής γύρω από τη δολοφονία του αγωνιστή Χρήστου Κασίμη (της
ομάδας Διεθνιστική Αλληλεγγύη) στις 19/20-10-77 από χαφιέδες στη διάρκεια
ένοπλης συμπλοκής της αστυνομίας με ομάδα αγωνιστών. Αυτή η συνωμοσία σιωπής
προσπαθεί όχι μόνο να θάψει το γεγονός ότι στη χώρα μας υπάρχει και
αναπτύσσεται η επαναστατική βία ενάντια στα αφεντικά, αλλά και να στερήσει τις
λαϊκές και επαναστατικές δυνάμεις από μια πολύτιμη κληρονομιά και εμπειρία, που
στάθηκε ο σκοτωμός, και έτσι όπως έγινε, τον αγωνιστή Χρήστου Κασίμη.
Χαιρετίζουμε
συναγωνιστικά όλους τους συντρόφους, όλες τις λαϊκές και επαναστατικές
δυνάμεις, που προωθούν με συγκεκριμένους τρόπους και ενέργειες τη σύγκρουση με
το καθεστώς της εκμετάλλευσης για την ανατροπή και την καταστροφή του.
Χαιρετίζουμε
όλους εκείνους, πού με τον αγώνα τους φέρνουν όλο και πιο κοντά τη στιγμή πού
τα αφεντικά και τα όργανα τους δε θα μπορούν πια να κοιμούνται ήσυχοι.
ΝΑ
ΑΝΑΠΤΥΞΟΥΜΕ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ
ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΝΑ
ΧΤΥΠΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΌΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ
ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ
Ο ΛΑΪΚΟΣ ΚΑΙ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑ ΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ
ΕΞΟΥΣΙΑΣ - Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΟΜΑΔΑ ΙΟΥΝΗΣ
78
Η έρευνα
Η εκτέλεση
του Μπάμπάλη δεν εξιχνιάστηκε ποτέ πλήρως. Μετά τις συλλήψεις των μελών της «17
Νοέμβρη» προέκυψαν σημαντικά στοιχεία για την υπόθεση. Την επιχείρηση οργάνωσαν
πέντε μέλη του Ε.Λ.Α., μεταξύ τους πιθανότατα και ο Χρήστος Τσουτσουβής,
Πληροφορίες αναφέρουν ότι το όνομα του δράστη, του ανθρώπου δηλαδή που
πυροβόλησε με το 45άρι τον Μπαμπάλη, αποκαλύπτεται σε φάκελο της Στάζι. Από την
ΕΛΑΣ προκύπτει ότι τα άτομα που οργάνωσαν και πραγματοποίησαν την επιχείρηση
είναι γνωστά αλλά είτε έχουν φύγει από τη ζωή, είτε δεν υπάρχουν επαρκή
στοιχεία για τη δίωξη τους. Η εκτέλεση του Μπάμπαλη ήρθε τρία χρόνια μετά από
αυτή του φίλου και συνεργάτη του Ευάγγελου Μάλλιου ο οποίος δολοφονήθηκε τον
Δεκέμβριο του 1976 από τη «17 Νοέμβρη».