Η Αμάντα Γκόρμαν και το ποίημα της «Ο λόφος που ανεβαίνουμε» έκλεψε την παράσταση στην ορκωμοσία του Τζο Μπάιντεν και μίλησε στην καρδιά ολόκληρου του πλανήτη. Διαβάστε τη μετάφραση του ποιήματος
H ορκωμοσία του Τζό Μπάιντεν είχε πολλές χαρακτηριστικές στιγμές. Η απουσία του κόσμου λόγω της πανδημίας αλλά και του απερχόμενου προέδρου, οι μάσκες και οι χαιρετισμοί με γροθιά έδωσαν ένα διαφορετικό χρώμα. Η Lady Gaga έλαμψε ερμηνεύοντας τον εθνικό ύμνο των ΗΠΑ και η Τζένιφερ Λόπεζ έκανε μια «δήλωση» μιλώντας ισπανικά. Ήταν όμως ένα 22χρονο κορίτσι ντυμένο στα κίτρινα που τελικά έκλεψε την παράσταση και την... καρδιά της Αμερικής. Η Αμάντα Γκόρμαν ανέβηκε στο βήμα, στο μπαλκόνι του Καπιτωλίου, και απήγγειλε το ποίημα της. Μια έκκληση για ενότητα σε μια χώρα βαθιά διχασμένη γεμάτη οργή.
Όπως είπε η ίδια «Ο λόφος που ανεβαίνουμε», όπως ονομάζεται το ποίημα της, δεν απευθύνεται μόνο στην Αμερική αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Σε μια εποχή πόλωσης η Αμάντα Γκόρμαν έστειλε σε ολόκληρη των ανθρωπότητα ένα μήνυμα συμφιλίωσης, την κάλεσε να καταθέσει τα όπλα και να αντιμετωπίσει ενωμένη τα τεράστια προβλήματα που ορθώνονται μπροστά της.
Ο λόφος που ανεβαίνουμε
Η μετάφραση του ποιήματος της Αμάντα Γκόρμαν που μίλησε στην
καρδιά της Αμερικής αλλά και ολόκληρο του πλανήτη:
«Όταν έρχεται η μέρα αναρωτιόμαστε πού θα μπορέσουμε να βρούμε φως σ’ αυτή την ατέλειωτη σκιά;
Η απώλεια που κουβαλάμε, η θάλασσα που πρέπει να διαπλεύσουμε
Αψηφήσαμε την ουσία του προβλήματος
Μάθαμε ότι η σιωπή δεν είναι πάντα ειρήνη
Kι ότι οι νόρμες κι οι αντιλήψεις του τι είναι «δίκαιο» δεν συνιστούν πάντα δικαιοσύνη
Κι όμως, η αυγή ήταν δική μας προτού το καταλάβουμε.
Με κάποιο τρόπο τα καταφέρνουμε
Με κάποιο τρόπο αντέξαμε και γίναμε μάρτυρες ενός έθνους που δεν είναι σπασμένο
αλλά απλώς ανολοκλήρωτο.
Εμείς, οι συνεχιστές μιας χώρας και μιας εποχής που ένα αδύνατο μαύρο κορίτσι, καταγόμενο από σκλάβους και αναθρεμμένο από μία ανύπαντρη μητέρα, μπορεί να ονειρεύεται ότι θα γίνει πρόεδρος και να βρεθεί στη θέση να απαγγείλει στίχους για έναν πρόεδρο.
Και ναι, απέχουμε πολύ από τη λάμψη, απ’ το αψεγάδιαστο,
αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μοχθούμε για να σχηματίσουμε Ένωση που είναι τέλεια
Κοπιάζουμε να σφυρηλατήσουμε την Ένωσή μας με σκοπό.
Να συνθέσουμε μια χώρα αφοσιωμένη σ’ όλες τις κουλτούρες, φυλές, χαρακτήρες και ανθρώπινες καταστάσεις.
Κι έτσι σηκώνουμε το βλέμμα μας όχι σ’ αυτό που στέκεται ανάμεσά μας, αλλά σ’ αυτό που στέκεται μπροστά μας
Γεφυρώνουμε το χάσμα γιατί γνωρίζουμε ότι για να προτάξουμε το μέλλον μας, θα πρέπει πρώτα να παραμερίσουμε τις διαφορές μας
Καταθέτουμε τα όπλα μας για μπορέσουμε να ανοίξουμε τα χέρια μας ο ένας για τον άλλο
Δεν ψάχνουμε το κακό κανενός, μόνο αρμονία για όλους
Αφήστε τον κόσμο να πει ότι αυτό είναι αλήθεια:
Πως ακόμη κι όταν πενθούσαμε, ωριμάζαμε
Πως ακόμη κι όταν πονούσαμε, ελπίζαμε
Πως ακόμη κι όταν κουραζόμασταν, προσπαθούσαμε
Πως θα είμαστε για πάντα ενωμένοι, νικητές
Όχι επειδή δεν θα ξαναγνωρίσουμε την ήττα, αλλά γιατί δεν θα ξανσπείρουμε ποτέ διχασμό.
H Γραφή μας λέει να οραματιζόμαστε τη μέρα που όλοι θα κάθονται κάτω απ’ το αμπέλι και τη συκιά τους και κανείς δεν θα τους φοβίζει
Αν πρόκειται να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των καιρών μας, τότε η νίκη δεν θα έλθει με τη λεπίδα, αλλά με όλες τις γέφυρες που θα έχουμε χτίσει
Αυτή είναι η υπόσχεση, να βγούμε στο ξέφωτο, ο λόφος που ανεβαίνουμε, αρκεί να το τολμήσουμε
Γιατί το να είσαι Αμερικανός είναι κάτι παραπάνω από την περηφάνια που κληρονομούμε
Είναι το παρελθόν πάνω στο οποίο πατάμε και το πώς το διορθώνουμε
Είδαμε μια δύναμη που προτιμούσε να θρυμματίσει το έθνος μας, παρά να το μοιραστεί
Να καταστρέψει τη χώρα μας, αν κατάφερνε να καθυστερήσει τη Δημοκρατία
Κι αυτή η προσπάθεια λίγο έλειψε να πετύχει
Αλλά αν κατά καιρούς η Δημοκρατία μπορεί να καθυστερήσει
Ποτέ δεν μπορεί να νικηθεί οριστικά...
Αυτή την αλήθεια, αυτή την πεποίθηση εμπιστευόμαστε
Γιατί όσο εμείς έχουμε στραμμένα τα μάτια μας στο μέλλον, η ιστορία έχει τα δικά της στραμμένα πάνω μας
Είναι η εποχή της δίκαιης εξιλέωσης
Tη φοβηθήκαμε στο ξεκίνημά της
Δεν νιώσαμε έτοιμοι να γίνουμε οι κληρονόμοι μιας τόσο τρομακτικής ώρας
αλλά μέσα της βρήκαμε τη δύναμη να γράψουμε ένα νέο κεφάλαιο, να δώσουμε ελπίδα και γέλιο στους εαυτούς μας
Κι εκεί που κάποτε ρωτούσαμε “πώς θα μπορέσουμε να υπερισχύσουμε της καταστροφής;”, τώρα διαβεβαιώνουμε. «Πώς θα μπορέσει η καταστροφή να υπερισχύσει εις βάρος μας;»
Δεν θα βαδίσουμε πίσω προς αυτό που ήταν, αλλά θα προχωρήσουμε σε αυτό που πρέπει να είναι:
Μια χώρα μωλωπισμένη αλλά ακέραια, καλοπροαίρετη αλλά τολμηρή, άγρια κι ελεύθερη.
Δεν θα μας πισωγυρίσει ή δε θα μας διακόψει ο εκφοβισμός, γιατί γνωρίζουμε ότι η αδράνεια και η απραξία μας θα είναι η κληρονομιά της επόμενης γενιάς
Τα δικά μας σφάλματα θα γίνουν τα δικά τους φορτία
Αλλά ένα είναι σίγουρο:
Αν ενώσουμε τον οίκτο με τη δύναμη, και τη δύναμη με το δίκαιο, τότε η αγάπη θα γίνει η κληρονομιά κι αλλαγή μας, το πατρογονικό δικαίωμα των παιδιών μας
Ας αφήσουμε, λοιπόν, πίσω μας μια χώρα καλύτερη από εκείνη που μας άφησαν
Με κάθε ανάσα απ’ το στήθος μας, θα ανυψώσουμε αυτό τον λαβωμένο κόσμο και θα τον κάνουμε θαυμαστό.
Θα ξεσηκωθούμε απ' τους χρυσούς λόφους της Δύσης
Θα ξεσηκωθούμε από τα ανεμόδαρτα Βορειο-Ανατολικά, όπου οι προπάτορές μας έδωσαν σάρκα και οστά στην επανάσταση
Θα ξεσηκωθούμε από τις παραλίμνιες πόλεις των Μεσοδυτικών Πολιτειών
Θα ξεσηκωθούμε απ’ τον ηλιόλουστο Νότο
Θα ξαναχτίσουμε, θα συμφιλιωθούμε, θα ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας.
Σε κάθε άκρη της χώρας μας, σε κάθε γωνιά που αποκαλείται πατρίδα μας,
οι άνθρωποι μας τόσο διαφορετικοί και όμορφοι, θα ξεπροβάλλουν σφυρηλατημένοι και όμορφοι
Κι όταν έλθει η μέρα, θα βγούμε απ’ τη σκιά γεμάτοι φλόγα κι ατρόμητοι
Η νέα αυγή χαράζει καθώς την απελευθερώνουμε
Γιατί το φως υπάρχει πάντα
Αρκεί να είμαστε αρκετά γενναίοι για να το αντικρίσουμε
Αρκεί να είμαστε αρκετά γενναίοι για να γίνουμε φως»
«Ένα παράξενο παιδί»
Η Αμάντα Γκόρμαν γεννήθηκε το 1998 στο Λος Άντζελες. Έχει μια δίδυμη αδελφή την Γκαμπριέλ και έναν αδελφό. Τα παιδιά μεγάλωσε η μητέρα τους, Τζόαν Γουίκς η οποία είναι δασκάλα. Ο πατέρας ήταν απών και δεν υπάρχουν πληροφορίες για αυτόν. Οι δίδυμες γεννήθηκαν πρόωρα και υπήρχε φόβος ότι θα αντιμετωπίσουν προβλήματα υγείας.
Στην παιδική της ηλικία η Αμάντα είχε θέματα με την ομιλία της κάτι που δεν την βοηθούσε να κοινωνικοποιηθεί. «Ήμουν ένα παράξενο παιδί που του άρεσε να διαβάζει και να γράφει. Η μητέρα μου μού έδινε δύναμη» έχει τονίσει.
Πλέον είναι το νεότερο σε ηλικία άτομο που έχει απαγγείλει ποτέ ποίηση σε τελετή ορκωμοσίας Αμερικάνου προέδρου. Πάτησε πάνω στα βήματα θρυλικών ποιητών όπως ο Ρόμπερτ Φροστ και η Μάγια Αγγέλου, που επίσης είχαν απαγγείλει ποιήματα σε τελετές ορκωμοσίας. Την πρότεινε η σύζυγος του Τζο Μπάιντεν, Τζιλ, η οποία έχει παρακολουθήσει την πορεία και το έργο της.
Η 22χρονη τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ποίησης σε ηλικία 16 ετών και τρία χρόνια αργότερα, ενώ σπούδαζε στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ (από το οποίο αποφοίτησε πέρσι), της απονεμήθηκε ο τίτλος της «καλύτερης νεαρής ποιήτριας» της χώρας. Το ποίημα της, το οποίο απήγγειλε στο μπαλκόνι του Καπιτώλιου, το ολοκλήρωσε μετά την εισβολή των οπαδών του Τραμπ στην έδρα του αμερικανικού Κογκρέσου. Η Γκόρμαν έχει γράψει επίσης για θέματα σχετικά με την καταπολέμηση της σεξουαλικής παρενόχλησης (εμπνευσμένη από το κίνημα #MeToo), την ισότητα των φύλων και την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων. Ακόμη, έχει συνεργαστεί με ομάδες ανθρώπων για την προώθηση του εγγραμματισμού στη χώρα της.
Έχει δηλώσει πως θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική και μάλιστα χαμογελώντας τόνισε πως στόχος της είναι να διεκδικήσει την προεδρία των ΗΠΑ το 2036.