Στα πορνεία του Μπαγκλαντές κορίτσια «φυλακίζονται» από την ηλικία των 12 ετών και πέφτουν καθημερινά θύματα βιασμού από δεκάδες άντρες
Η καθημερινότητα ενός κοριτσιού στην ηλικία των δεκατριών
ετών περιλαμβάνει σχολείο, διάβασμα, βόλτες με τους φίλους και ανέμελες
στιγμές.
Όχι όμως στο Mymensingh του Μπαγκλαντές. Εκεί, κορίτσια
ακόμα και από τα 12 τους ζουν φυλακισμένα μέσα σε οίκους ανοχής αναγκασμένα να
βιάζονται από το πρωί ως το βράδυ από πελάτες κάθε ηλικίας, για να πλουτίσουν
οι προαγωγοί και οι ιδιοκτήτες των πορνείων. Ένα ολόκληρο «χωριό» πορνείας έχει
δημιουργηθεί στις γειτονιές του Mymensingh,
όπου εκατοντάδες κορίτσια ζουν καθημερινά έναν ατελείωτο εφιάλτη.
Η καθημερινότητα στο Mymensingh
Σύμφωνα με τον Guardian περίπου 700 με 1.000 κορίτσια στο Mymensingh ζουν και «εργάζονται»
στα πορνεία της περιοχής. Ένα ελάχιστο ποσοστό από αυτά επέλεξαν εκούσια τη ζωή
αυτή. Τα περισσότερα από αυτά «φυλακίστηκαν» στα πορνεία αυτά ακόμα και από την
ηλικία των 12, αφού πουλήθηκαν σε αυτά από αγνώστους, συγγενείς, συζύγους ακόμα
και τους ίδιους τους τούς γονείς.
Καθημερινά πρέπει να «βλέπουν» δεκάδες πελάτες που ξεκινούν
από τις 9 το πρωί να περπατούν στη γειτονιά ψάχνοντας να βρουν το «όργανο» για
να ξεδώσουν. Δέκα λεπτά με ένα κορίτσι θα τους κοστίσει 400 τάκα του
Μπαγκλαντές ή αλλιώς 4,23 ευρώ. Από αυτά τα χρήματα ελάχιστα θα καταλήξουν στα
κορίτσια καθώς τα περισσότερα τα καρπώνεται ο ιδιοκτήτης του οίκου ανοχής για
το «χρέος» που έχουν σε αυτόν τα κορίτσια.
Παντού ακούγεται δυνατή μουσική και φθηνό αλκοόλ ρέει άφθονο
από πλαστικά μπουκάλια, για να «μουδιάζουν» τον πόνο των κοριτσιών.
Μια στις χίλιες
Η 19χρονη Λαμπόνι, η
οποία μίλησε στον ρεπόρτερ του Guardian, ζει σε ένα τέτοιο πορνείο από τα
13 της. Τότε, το έσκασε από το σπίτι της για να γλιτώσει από έναν βίαιο σύζυγο
που παντρεύτηκε την πρώτη ημέρα που αδιαθέτησε σε ηλικία 12 ετών. Μια γυναίκα που
συνάντησε σε έναν σταθμό τρένων στην Ντάχα της υποσχέθηκε φαγητό και στέγη και
τελικά την οδήγησε σε έναν οίκο ανοχής στο Mymensingh. Εκεί, της είπαν ότι δεν
μπορεί να φύγει αν πρώτα δεν αποπληρώσει το… χρέος της! Όπως την ενημέρωσαν, τους χρωστούσε 1.000 ευρώ και έπρεπε να τους τα δώσει πίσω για να την αφήσουν
να φύγει. Την προηγούμενη μέρα είχαν πληρώσει 200 ευρώ για να την αγοράσουν από
τη γυναίκα που της υποσχόταν βοήθεια. Από τότε έχουν περάσει πέντε χρόνια για την Λαμπόνι με αμέτρητους
πελάτες και δεκάδες απόπειρες αυτοκτονίας.
«Μερικές μέρες ξυπνάω και αναρωτιέμαι γιατί ζω ακόμα», λέει η
ίδια. Είναι μάλιστα σίγουρη ότι κάποια μέρα η απόπειρα
αυτοκτονίας της θα είναι επιτυχημένη. Όπως λέει στην αρχή προσπάθησε πολλές φορές να δραπετεύσει
αλλά μετά από δυο –τρεις μήνες τα παράτησε. «Πάντα σε βρίσκουν», λέει χαρακτηριστικά.
Τα χρόνια αυτά που βρίσκεται στον οίκο ανοχής, η Λαμπόνι
έκανε την προαγωγό της πιο πλούσια κατά 50.000 ευρώ. Ωστόσο μόλις πριν από έναν
χρόνο κατάφερε να αποπληρώσει το χρέος των 1.000 ευρώ! Η ίδια το μόνο που
έπαιρνε για τη δουλειά της ήταν 40 ευρώ το μήνα για φαγητό, ρούχα και είδη προσωπικής
υγιεινής. Αν και πλέον με αποπληρωμένο το χρέος της μπορεί να φύγει, η ίδια
νιώθει ότι πια δεν μπορεί να πάει πουθενά.
«Νιώθω άχρηστη. Η κόρη μου (όταν έφυγε από τον σύζυγό της άφησε
πίσω μια κόρη έξι μηνών) δεν ξέρει καν ότι είμαι η μητέρα της».
Σήμερα, χωρίς το χρέος να την βαραίνει, πρέπει ακόμα να
δίνει 85 ευρώ την εβδομάδα στην προαγωγό της για τη στέγη και το ρεύμα που της προσφέρει.
Οι… ερωτευμένοι
Δεκάδες από τους άντρες που επισκέπτονται τα κορίτσια τούς υπόσχονται
ότι θα τις σώσουν από αυτή την κατάσταση, χωρίς ωστόσο να γίνεται ποτέ τίποτα.
Ο 30χρονος Μοχάμεντ Μουχτάλ Αλί, ένας παντρεμένος οδηγός
λεωφορείου από μια κοντινή πόλη, επισκέπτεται την Λαμπόνι ανελλιπώς κάθε μέρα
τα τελευταία τεσσερισήμισι χρόνια.
«Όλα τα κορίτσια εδώ είναι αβοήθητα», λέει ο ίδιος ωστόσο
δεν νιώθει καμία ενοχή για το γεγονός ότι τόσα χρόνια πληρώνει για να κάνει σεξ
με μια ανήλικη μέχρι πρότινος που εξαναγκάστηκε σε αυτή τη ζωή.
«Είμαι ερωτευμένος με την Λαμπόνι. Είμαι σίγουρος κατά 70%
ότι μια μέρα θα την σώσω», λέει ο Μοχάμεντ.
Η Λαμπόνι όμως πια δεν πιστεύει κανέναν: «Δεν πιστεύω τίποτα
πια από αυτά που μου λένε οι άντρες. Όλοι
λένε ψέματα».
Η τραγική ειρωνεία
Στο Μπλαγκαντές η πορνεία είναι νόμιμη από το 2000, ύστερα
από μια πολύμηνη κράτηση 100 γυναικών που δούλευαν ως ιερόδουλες. Η κράτηση
αυτή και η διαπόμπευση των γυναικών είχε προκαλέσει δεκάδες διαδηλώσεις στη
χώρα στις οποίες ο κόσμος ζητούσε όχι μόνο
την απελευθέρωση των κρατούμενων, αλλά και ίσα δικαιώματα και ελευθερία
για τις γυναίκες. Ως αποτέλεσμα, αποποινικοποιήθηκε η πορνεία, ωστόσο δεν
δημιουργήθηκε στο νόμο καμία προστασία των εργαζόμενων στο χώρο αυτό.
Έτσι, η εργασία της πορνείας στη χώρα… άνθισε και φυσικά όχι
ακολουθώντας το νομικό πλαίσιο, αλλά υποδουλώνοντας νεαρά κορίτσια σε μια ζωή
κόλασης στην οποία δεν έχουν δικαίωμα επιλογής. Κι αυτό όχι μόνο στο μικρό Mymensingh,
αλλά σε όλο το Μπαγκλαντές.
Και φυσικά, οι αρχές
παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην διαιώνιση αυτής της κατάστασης. Η εκάστοτε
τοπική αστυνομία όχι μόνο κάνει τα στραβά μάτια, αλλά χορηγεί και όλα τα
απαραίτητα πλαστά έγγραφα στα πορνεία για να φαίνεται ότι οι ανήλικες σκλάβες του
σεξ είναι άνω των 18 ετών.
Κι όλα αυτά φυσικά έναντι αδράς αμοιβής. Όλοι οι
προαγωγοί εξάλλου πρέπει να πληρώνουν εσαεί ένα ποσό στους αστυνομικούς που
δρουν ως μαφιόζοι, ώστε να τους προσφέρουν την προστασία τους και τη σιωπή τους.
Οι αριθμοί
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της κυβέρνησης του
Μπαγκλαντές τουλάχιστον 100.000 γυναίκες και κορίτσια δουλεύουν στην βιομηχανία
του σεξ. Σύμφωνα με έρευνα μόνο το 10% από αυτές επέλεξαν αυτή τη δουλειά. Οι υπόλοιπες
ανέφεραν ότι πουλήθηκαν χωρίς τη θέλησή τους. Κι αυτά είναι μόνο τα επίσημα
στοιχεία.
Η πορνεία είναι η πιο κερδοφόρα επιχείρηση στο Μπαγκλαντές. Ο
ακαδημαϊκός συνεργάτης του ΟΗΕ, Σιντάρθ Κάρα, αναφέρει ότι τα χρήματα από το
εμπόριο λευκής σαρκός αποδίδουν κατά 1000% περισσότερο απ’ ότι η εκμετάλλευση στις
κατασκευές, την γεωργία ή τα ορυχεία, χώροι που επίσης υπάρχει τεράστιος
αριθμός ανθρώπων που δουλεύουν ως σκλάβοι.
«Στην εξαναγκασμένη πορνεία το κόστος είναι ελάχιστο και το κέρδος
τεράστιο. Ένα θύμα μπορεί να «πουληθεί» ως και 20 φορές την ημέρα αποφέροντας δεκάδες,
αν όχι εκατοντάδες, δολάρια, ως κέρδος στον προαγωγό», αναφέρει ο Κάρα.
Οι τάφοι
Γύρω από πολλά πορνεία υπάρχουν ιδιωτικοί τάφοι, όπου
θάβονται τα κορίτσια τους που πεθαίνουν είτε από αρρώστιες είτε κατά κύριο λόγο
επειδή αυτοκτόνησαν. Σε άλλες περιοχές τις «πετούν» σε μεγάλους τάφους αγνώστων
ή ακόμα και σε ποτάμια.
«Κάθε μήνα έχουμε τουλάχιστον έναν θάνατο», λέει η 57χρονη
Σίλπι που δουλεύει σε πορνείο από το 1977. «Ποτέ δεν ήταν τόσοι πολλοί».
Στο Mymensingh
δεν υπάρχουν τάφοι γι’ αυτά τα κορίτσια. Όταν κάποια πεθαίνει μεταφέρουν την
σορό της στα χωράφια μέσα στη νύχτα υπό το φως ενός πυρσού και τη θάβουν σε
έναν ανώνυμο τάφο. Κι ίσως εκεί τελικά βρίσκει την ηρεμία που ποτέ δεν μπόρεσε
να αποκτήσει στη σύντομη ζωή της.