Το ενδεχόμενο
που τρομοκρατεί κάθε ποδοσφαιρόφιλο μελλοντικό πατέρα εξετάζει, με ξεκαρδιστικό τρόπο, ένας Σκοτσέζος
δημοσιογράφος που βρίσκεται ακριβώς σε αυτή τη θέση
Ο Σκοτσέζος
δημοσιογράφος Άντι Χάροου περιμένει το πρώτο του παιδί. Η γυναίκα του είναι
έγκυος και σε λίγους μήνες θα γεννήσει την κόρη τους. Ποδοσφαιρόφιλος κι οπαδός
μιας μικρής τοπικής ομάδας, ο Χάροου έγραψε στο περιοδικό Nutmeg ένα άρθρο για τον μεγάλο του φόβο.
Τον φόβο που
έχει κάθε μελλοντικός μπαμπάς που αγαπά το ποδόσφαιρο. "Τι θα κάνω αν το
παιδί μου επιλέξει διαφορετική ομάδα από εμένα:".
Απολαύστε το
κείμενο του Χάροου:
"Όταν
ήμουν νέος και εργένης πάντα θεωρούσα ότι όταν θα είχα έναν γιο ή κόρη θα
ακολουθούσε τα βήματα μου. Βέβαια, ίσως δεν ξοδέψουν κάποια χρόνια εργαζόμενοι
σε τηλεφωνικό κέντρο ή δεν θα αφήσουν στα 20 τους ένα αμφιλεγόμενο φουντωτό
μουσάκι αλλά πίστευα ότι θα αντιγράψουν κάποια πράγματα που κάνω. Όπως η ομάδα
που υποστηρίζω.
Εξάλλου
υποστηρίζοντας τη Ρέιθ Ρόβερς θα ακολουθήσουν την οικογενειακή παράδοση. Ο
πατέρας μου ήταν οπαδός της Ρόβερς όπως και ο πατέρας του. Πιθανότατα και ο
δικός του πατέρας αν και δεν έχω ιδέα για αυτό. Ας πούμε ότι ήταν για
αφηγηματικούς λόγους.
Θα μπορούσα να
υποστηρίζω την Κουιν οφ Σάουθ (την ομάδα που βρίσκεται πιο κοντά στο σπίτι μας,
ή την Άλμπιον Ρόβερς (την ομάδα της μητέρας μου) αλλά δεν το έκανα. Οι άντρες
Χάροου υποστήριζαν την Ρέιθ Ρόβερς και αυτό ήταν αρκετό για εμένα.
Σίγουρα ήταν.
Για πάνω από 20 χρόνια, μέχρι την ημέρα που πέθανε πριν δύο χρόνια, μοιράστηκα
με τον πατέρα μου όλα τα καλά και τα άσχημα και κάποιες βαθιά απογοητευτικές
ισοπαλίες. Έχω κάποιες από τις πιο ευτυχισμένες αναμνήσεις μου μαζί του, εκτός
βέβαια από όταν με άφησε να παίξω με την ομάδα 5Χ5 που είχε. Ήμουν ακόμα στο
σχολείο και σούταρα την μπάλα απευθείας στους όρχεις του καθηγητή που μου έκανε
φυσική.
Τώρα πρόκειται
να γίνω κι εγώ πατέρας μια μικρής κόρης. Είναι εκπληκτικό αλλά και λίγο
τρομακτικό. Θέλω να μοιραστώ ίδιες εμπειρίες, ακόμα και σαν αυτή με τον
καθηγητή φυσικής, με την κόρη μου αλλά ανησυχώ ότι δεν θα μπορέσω. Φοβάμαι ότι
αυτό που πάντα πίστευα ότι θα συμβεί, το παιδί μου να γίνει οπαδός της Ρέιθ
Ροβερς, δεν θα υλοποιηθεί.
Η κόκκινη γραμμή
Υπάρχουν αρκετά
εναλλακτικά σενάρια, κάποια καλύτερα από άλλα. Το πρώτο και το καλύτερο είναι
να ελκύσει την κόρη μου μια άλλη τοσοδούλα ομάδα. Μεγαλώνοντας στη Γλασκόβη θα
μπορούσε να επιλέξει την Πάρτικ Θιστλ ή την Κουίνς Παρκ. Θα μπορούσα να
αποδεχθώ την Νταμπάρτον (αλλά θα τραβούσα τη γραμμή στη Κλάιντ). Όλες αυτά τα
κλαμπ μικρότερων κατηγοριών (εκτός από την Κλάιντ) θα ήταν ΟΚ. Θα μας ένωνε η
μιζέρια.
Ίσως να τη δελέαζε
η Γκλάσκοου Σίτι ή κάποια άλλη γυναικεία ομάδα και θα ανυπομονούσε να την πάω
σε παιχνίδι του γυναικείου πρωταθλήματος. Καμία βέβαια από αυτές τις επιλογές
δεν είναι τόσο καλή όσο το να υποστηρίζει τη Ρέιθ αλλά είναι εντάξει. Ας πούμε
καλά.
Η χειρότερη
πιθανότητα είναι ότι ίσως δεν θα την ενδιαφέρει καθόλου το ποδόσφαιρο. Ίσως
αντιμετωπίζει το ενδιαφέρον μου για την Ρέιθ Ρόβερς όπως αντιμετωπίζει η
γυναίκα μου το ενδιαφέρον μου για την επιστημονική φαντασία. Κάτι που δεν είναι
καθόλου κουλ και δεν θέλει να έχει καμία επαφή μαζί του. Θα υποδέχεται κάθε
αναφορά γέρνοντας το κεφάλι και γυρίζοντας τα μάτια που σημαίνει: "Εκτιμώ
που σου αρέσει αυτό, όμως κράτησε το όσο πιο μακριά γίνεται από τον προσωπικό μου
χώρο".
Τα φώτα της ντίσκο
Θα προτιμούσα
όμως να μην έχει κανένα ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο από μια άλλη επιλογή. Θα
μπορούσε να γίνει οπαδός της Σέλτικ. Θα είναι δικό μου λάθος το γνωρίζω φυσικά.
Θα ήθελα να κατηγορήσω κάποιον αλλά δεν ήταν κάποιος άλλος που γνώρισε τη σύζυγο μου στο
Tinder, την γοήτευσε
και την παντρεύτηκε σε έναν χαμό με Rage Against the Machine, τεκίλα με πορτοκάλι και εμετό (δικό
μου όχι δικό της). Ήξερα ότι είναι οπαδός της Σέλτικ. Προς τιμήν της το
ξεκαθάρισε από την αρχή.
Επιπλέον ήξερα
ότι η οικογένεια της επίσης υποστήριζε τη Σέλτικ. Ήξερα ότι έχουν εισιτήρια
διαρκείας. Είχα πάει σε ένα Old Firm game με τη μητέρα της. Πήγα σε έναν προκριματικό
Champions
League όπου αναγκάστηκα να χοροπηδάω με
οπαδούς της Σέλτικ γιατί αν δεν το έκανα θα με απέκλειε αμέσως ως παρείσακτο.
Δεν θα πω
ψέματα, η εμπειρία του να πηγαίνει στο Παρκχεντ είναι σημαντικά καλύτερη από το
να χτυπιέσαι στο Σταρκς Παρκ. Εξάλλου είναι τεράστιο και συνήθως έχει πολύ
κόσμο, ακόμα και αν δεν είναι γεμάτο.
Μπορεί να
γελάμε με τα εκατομμύρια που έχουν ξοδέψει στα φώτα ντίσκο αλλά για φανταστείτε
πόσο εντυπωσιακό αυτό το θέαμα θα είναι για έναν δεκάχρονο. Άλλωστε για αυτούς
είναι αυτά τα φώτα. Για τους ηλίθιους και τα μικρά παιδιά.
10% μουσική, 90% στατικός ηλεκτρισμός
Συγκρίνετε αυτό
με ένα συνηθισμένο Σάββατο στη Ρέιθ Ρόβερς. Είναι ωραία που βρίσκεσαι με την
οικογένεια και τους φίλους σου. Γνωρίζετε όλοι το ποδόσφαιρο των μικρών
κατηγοριών και έχετε αναπτύξει μια ανοχή στη θεμελιώδη του γύμνια.
Το έχεις
αγκαλιάσει. Τα στάδια που κατά 2/3 είναι άδεια, τα ηχητικά συστήματα από τα
οποία βγαίνει 10% ποπ μουσική και 90% στατικός ηλεκτρισμός και τις φάσεις στο
παιχνίδι όπου η μπάλα αναπηδά τόσο απρόβλεπτα που θα μπορούσε να την ελέγχει
μόνο μια αόρατη δύναμη κυνηγώντας με μηχάνημα που φυσάμε τα φύλλα.
Θα πάρουμε όλα
όσα το ποδόσφαιρο των χαμηλών κατηγοριών μπορεί να μας προσφέρει και μετά θα
ξοδέψουμε άλλες 25 λίρες ξανά την επόμενη εβδομάδα.
Όμως είναι πολύ
δύσκολο να πείσεις κάποιον γι' αυτό όταν έχουν αιχμαλωτιστεί από τα φώτα της
ντίσκο, τις όμορφες πάσες και όλα αυτά τα γκολ που πετυχαίνει η Σέλτικ. Έλα
κάτω στο Σταρκς Παρκ (φωτό) παιδί μου όπου μπορούμε να σου προσφέρουμε οκτώ θέσεις
μόνο για εσένα και το άδειο συναίσθημα που σου δημιουργεί μια ισοπαλία χωρίς γκολ
απέναντι στην Μπρέτσιν Σίτι.
Αν όντως
ακολουθήσει τη Σέλτικ η ποδοσφαιρική της εμπειρία θα είναι τόσο διαφορετική από
τη δική μου. Ποτέ δεν θα βιώσει την παράλογη, εξωπραγματική χαρά να
πανηγυρίζεις την ισοφάριση στο τελευταίο λεπτό στην έδρα της Αλόα, ή να
παρακολουθείς αγώνα στο Σέντραλ Παρκ πίσω από σιδερένια κάγκελα και τεράστια
λάστιχα φορτηγών. Δεν θα μάθει ποτέ πώς είναι να υποστηρίζεις μια ομάδα που
χάνει περισσότερα παιχνίδια απ' όσα κερδίζει (τραγικό). Δεν θα είναι ποτέ η
μοναδική οπαδός της Ρέιθ στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά και ποτέ
δεν θα μάθει πόσο ικανοποιητικό είναι να ξεχωρίζεις από αυτό και όχι, για
παράδειγμα, από τη μεγάλη σου μύτη. Και μετά υπάρχουν και όλα τα άλλα πράγματα
που έρχονται με το να είσαι οπαδός της Σέλτικ στην Γλασκόβη. Τα οποία, από την
οπτική ενός τρίτου, είναι εντελώς σκουπίδια.
Μόλις θα έρθει...
Αυτές είναι οι
επιλογές λοιπόν. Κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον θα πρέπει να το αντιμετωπίσω
αυτό. Νιώθω ότι είναι σημαντικό αλλά υπάρχει ένα γκρινιάρικο κομμάτι του εαυτού μου που ξέρει ότι δεν είναι. Ανησυχώ για το τίποτα. Βαθιά στο ευαίσθητο μη
ποδοσφαιρικό κομμάτι του μυαλού μου ξέρω ότι μόλις θα έρθει και δεν θα είναι
πλέον μια σειρά με συγκρίσεις μεγεθών σε κάποια εφαρμογή κινητού (το παιδί σας
τώρα έχει το μήκος ενώ ημιώριμου μάνγκο), το ποια ομάδα επιλέξει να
υποστηρίζει δεν θα έχει πραγματικά σημασία. Όταν θα είναι αρκετά μεγάλη για να
επιλέξει τι της αρέσει το μόνο που θα με ενδιαφέρει θα είναι να είναι
ευτυχισμένη. Αν θα διασκεδάζει μεταξύ 3 και 5 το Σάββατο το απόγευμα στο Σταρκς
Παρκ, στο Παρκχεντ ή στο κομμωτήριο (αλήθεια τι κάμουν οι δεκάχρονες; Δεν έχω ιδέα)
ας το κάνει αρκεί να περνάμε χρόνο μαζί. Αυτό είναι το μόνο που μετράει".