Ο καρκίνος σαρώνει τους κατοίκους μιας περιοχής στη Νέα Ορλεάνη
καθώς το κράτος δεν τους ενημέρωσε ποτέ ότι μένουν πάνω σε μια χωματερή τοξικών
αποβλήτων.
To 1988 o Τζέσε Πέρκινς ήταν 27 ετών και προσπαθούσε να πάρει το κομμάτι του από το Αμερικάνικο Όνειρο. Με τις οικονομίες του από τη δουλειά του στη Νέα Ορλεάνη αγόρασε το πρώτο του σπίτι. Βρισκόταν στην νεόκτιστη περιοχή Gordon Plaza. Το σπίτι ήταν ένα από τα δεκάδες που είχε χτίσει η κυβέρνηση εκεί. Τα παρουσίαζαν ως ιδανική λύση για τους Αφροαμερικανούς της Νέας Ορλεάνης που τότε άρχιζαν να αποτελούν μέρος της μεσαίας τάξης της πόλης.
Ο Πέρκινς σκόπευε να μείνει εκεί με τη μητέρα του και αν όλα
πάνε καλά να κάνει οικογένεια και να αφήσει το σπίτι στα παιδιά του. Πλέον όμως
λέει: "Δεν θα το έδινε ούτε σε έναν σκύλο".
Όπως και οι υπόλοιποι που αγόρασαν σπίτια στην περιοχή της
δεκαετίες του '80 και του '90 ο Πέρκινς δεν γνώριζε ότι ήταν χτισμένα πάνω σε
μια χωματερή τοξικών αποβλήτων.
"Από Αμερικάνικο όνειρο έγινε εφιάλτης" λέει ο
68χρονος σήμερα Πέρκινς. Στην πίσω του αυλή έχει μια τεράστια πορτοκαλιά αλλά
ποτέ δεν τρώει τους καρπούς της.
Μένοντας πάνω σε 49
καρκινογόνες ουσίες
Η περιοχή Gordon Plaza μπήκε σε κυβερνητικό πρόγραμμα και άρχισε να χτίζεται το
1981. Μέχρι το 1965 ήταν χωματερή αποβλήτων. Πάνω εκεί έφτιαξαν τα σπίτια που
παρουσίαζαν ως μια φτηνή και καλή λύση στέγασης. Κανείς δεν είπε στους
αγοραστές ότι στα θεμέλια βρίσκονταν επικίνδυνα χημικά.
Μέσω χωματουργικών εργασιών αποκαλύφθηκαν τα πρώτα βαρέλια
και οι κάτοικοι κάλεσαν τις αρχές. Οι αναλύσεις έδειξαν ότι το χώμα είναι
γεμάτα αρσενικό, διοξίνες και πανίσχυρες τοξίνες. Περίπου 150 επικίνδυνα
στοιχεία βρέθηκαν στο έδαφος, τα 49 από τα οποία είναι καρκινογόνα.
"Είναι εγκληματικό. Πώς μπορείς να φέρεσαι έτσι στους
ανθρώπους;" αναρωτιέται ο Πέρκινς. Το 1994 η περιοχή στην οποία υπάρχει
σχολείο, γηροκομείο και τεράστια συγκροτήματα κατοικιών μπήκε σε ένα
κυβερνητικό πρόγραμμα καθαρισμού. Η ζημιά όμως είχε γίνει ήδη.
Για μισό αιώνα το έδαφος στη Gordon Plaza δεχόταν
ιατρικά, βιομηχανικά και αγροτικά απόβλητα. Οι υπεύθυνοι όμως αδιαφόρησαν και
έχτισαν πάνω εκεί. Ακόμα και τώρα που η υπόθεση είναι γνωστή συνεχίζουν να
φτιάχνουν διαμερίσματα και να τα πουλούν σε οικογένειες.
Ο Πέρκινς μαζί με άλλους κατοίκους έφτιαξαν μια ομάδα και
διεκδικούν νομικά τη μετεγκατάσταση τους σε άλλη περιοχή. Από το 1990 κάνουν
ένα τεράστιο δικαστικό αγώνα και παρά τις μικρές τους νίκες η τελική δικαίωση
φαίνεται κάτι πολύ μακρινό. Παρότι έχουν κερδίσει αποζημιώσεις δεν έχουν πάρει
ούτε ένα δολάριο καθώς δεν υπάρχει νομικός μηχανισμός για να πιέσει τον δήμο να
πληρώσει.
"Όλοι κρύβονται πίσω από το νόμο. Παραθυράκια τους
επιτρέπουν να τραβούν την υπόθεση όσο θέλουν και στο τέλος δεν θα πληρώσουν
ούτε σεντ" τονίζει ο Πέρκινς.
"Δίνουμε αγώνα
για τις ζωές μας"
Οι κάτοικοι έχουν αποδείξει ότι οι αρχές γνώριζαν πού
έχτιζαν κι τι βρισκόταν στο έδαφος. Εξαπατούσαν όμως τους υποψήφιους αγοραστές. Ουσιαστικά
δηλαδή εγκληματούσαν. Η Gordon Plaza έχει το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό καρκίνου στην πολιτεία της Λουιζιάνα. "Δίνουμε
αγώνα για τις ζωές μας. Μας έβαλαν σε αυτή την κατάσταση. Πιστεύαμε ότι
αγοράσαμε σπίτια σε μια καθαρή, ασφαλή περιοχή" αναφέρει με οργή ο
Πέρκινς.
Η πρόεδρος της οργάνωσης των κατοίκων, Σάνον Ρέινι από τη
μεριά της λέει: "Μας χρησιμοποίησαν σαν πειραματόζωα. Ήξεραν ότι η περιοχή
ήταν χωματερή τοξικών αποβλήτων και ήθελαν να δουν πόσο θα αντέξουν να ζουν οι
μαύροι πάνω σε αυτή".
Μια από τις κατοίκους, η Μέριλιν Αμάρ λέει ότι ποτέ δεν
βγαίνει στη αυλή της και δεν ανοίγει τα παράθυρα. Πλέον έχει διαγνωστεί με
καρκίνο στο στήθος και δίνει τη μάχη της. Όταν αγόρασε το σπίτι της στην Gordon Plaza δεν
ήξερε το παρελθόν της περιοχής. Είχε φτιάξει ένα μικρό κήπο στην αυλή από τον
οποίο έτρωγε όλη η οικογένεια της. Τώρα λέει πως τόσο ο δικός της καρκίνος όσο
και η μυστηριώδης αρρώστια που ταλαιπωρεί τον γιο της είναι αποτέλεσμα των όσων
βρίσκονται στο υπέδαφος.
Εκτός από καρκίνο μεγάλο ποσοστό των κατοίκων αντιμετωπίζει
αναπνευστικά, στομαχικά και δερματικά προβλήματα. "Πιστεύω ότι αν έμεναν
έστω δύο καυκάσιοι εδώ θα μας είχαν μεταφέρει αλλού" λέει η Λιντουίνα
Χέρστ που έχει κάνει δύο χειρουργεία και 28 γύρους ακτινοθεραπείας για να
καταπολεμήσει τον καρκίνο στο στήθος. "Νιώθω ότι είμαστε σκλαβωμένοι να
ζούμε εδώ. Δουλεύουμε σκληρά, πληρώνουμε φόρους για να είμαστε πολίτες της
Αμερικής και νιώθουμε ότι μας έχουν κλοτσήσει" τονίζει.
Σε άρνηση η Πολιτεία
Το κράτος αρνείται να πληρώσει για την μετεγκατάσταση των
πολιτών και τονίζει πως το 1997 το έδαφος καθαρίστηκε. Μια αστεία δικαιολογία
καθώς ήταν αδύνατο να καθαριστεί το έδαφος πάνω στο οποίο υπάρχουν κτίσματα ή
δρόμοι. Οι αναλύσεις έχουν αποδείξει ότι τα υλικά που έχουν θαφτεί στην περιοχή
αυξάνουν τις πιθανότητες του καρκίνου τουλάχιστον πέντε φορές από το μέσο όρο.
Η Βίλμα Σούμπρα κορυφαία περιβαλλοντική επιστήμονας τονίζει
ότι ακόμα και σήμερα όσοι ζουν στη Gordon Plaza είναι εκτεθειμένοι ποικιλοτρόπως στις καρκινογόνους ουσίες.
"Έχουμε αποδείξει ότι ο κόσμος βρίσκεται σε άμεση επαφή με τη
μόλυνση" τονίζει. Σε μελέτη που έκανε υπολόγισε ότι η μετεγκατάσταση θα
κόστιζε 12 εκατ. δολάρια την ώρα που το κράτους έχει ήδη δώσει 20 εκατ. για
καθαρισμούς και νομικά έξοδα. Είναι λες και η Πολιτεία αρνείται να παραδεχθεί
το εγκληματικό της λάθος.
"Απλά περιμένουμε
να πεθάνουμε"
Η 35χρονη Σίνα Ντέντμοντ έχασε τη μητέρα της από καρκίνο ενώ
ο πατέρας της έχει διαγνωστεί με όγκο στο εγκέφαλο. "Στο τετράγωνό μου
μόνο πολλοί άνθρωποι είτε έχουν καρκίνο, είτε παλεύουν με άλλες σοβαρές
ασθένειες. Δεν είναι μόνο ότι ζούμε πάνω σε καρκινογόνα χημικά, είναι σαν
ζωντανό νεκροταφείο. Απλά περιμένουμε να πεθάνουμε" λέει και αναφέρει
πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που ήδη δίνουν μάχη με τον καρκίνο.
Η δήμαρχος της Νέας Ορλεάνης, ΛαΤόνια Νόρτον είχε υποσχεθεί ότι θα απαντήσει στα αιτήματα τους μέχρι τον Σεπτέμβριο. Έχουμε φτάσει στο Δεκέμβριο και ακόμα και δεν έχουν λάβει την απάντηση της. "Συνεχίζουμε να αναζητούμε τρόπους για μια βιώσιμη λύση" λέει η εκπρόσωπος της.
Την ίδια ώρα ο διευθυντής του τμήματος υγείας της Λουιζιάνα, Μπεμπ Γιοχάνεσεν παραδέχεται: "Δεν υπάρχει αμφισβήτηση για τα τεράστια ποσοστά καρκίνου στην περιοχή".
Ο Τζέσε Πέρκινς νιώθει πλέον απελπισμένος. Εδώ και αρκετό
καιρό ψάχνει για νέο σπίτι. "Δεν θέλω να πεθάνω πολεμώντας το. Θα φύγω από
εδώ αφού πρέπει να το κάνω" τονίζει.