Το 2014 η αστυνομία δολοφόνησε τον Έρικ Γκάρνερ μπροστά την
κάμερα. Η ιστορία επαναλήφθηκε με τον Τζορτζ Φλόιντ. Η μητέρα του Γκάρνερ τονίζει
ότι όσοι οι υπεύθυνοι νιώθουν ότι μπορούν να γλιτώσουν δεν θα υπάρξει αλλαγή
Όταν η Γκουέν Καρ είδε το βίντεο με τη δολοφονία του Τζορτζ
Φλόιντ ένιωσε ότι έχασε για δεύτερη φορά το παιδί της. Είναι η μητέρα του Έρικ
Γκάρνερ, του Αφροαμερικανού που στις 17 Ιουλίου 2014 δολοφονήθηκε με
πανομοιότυπο τρόπο με τον Φλόιντ. Έντεκα φορές είπε "Δεν μπορώ να
αναπνεύσω" στον αστυνομικό που του είχε "κλειδώσει" τον λαιμό
αλλά δεν τον άφησε. Τελικά έσβησε πάνω στο πεζοδρόμιο. Η Καρ νιώθει όσο κανείς
άλλος τον πόνο της οικογένειας Φλόιντ μιας και έξι χρόνια πριν βρέθηκε ακριβώς
στην ίδια θέση. Με κείμενο της στο περιοδικό Newsweek αναφέρθηκε στις δύο δολοφονίες
και τόνισε πως ο κόσμος πρέπει να συνεχίσει να πιέζει. "Πρέπει να
καταλάβουν ότι δεν μπορούν να δολοφονούν τους νέους μας και να τη
γλιτώνουν" τονίζει.
Στο κείμενο της αναφέρει:
"Έμαθα για τον Τζορτζ Φλόιντ το πρωί αφού συνέβη. Ένας
δημοσιογράφος με πήρε τηλέφωνο και όταν πληροφορήθηκα τις συνθήκες κάτω από τις
οποίες πέθανε ένιωσα έναν κόμπο στον λαιμό μου και έναν ξαφνικό πόνο στην
καρδιά μου.
Με πήγε πίσω στις 17 Ιουλίου 2014, την ημέρα που η αστυνομία
οδήγησε στον θάνατο τον γιό μου, Έρικ Γκάρνερ.
Δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου. Ένιωσα σαν αυτό που συνέβη
στον Έρικ να έγινε για μια ακόμα φορά. Ήταν τόσο απόκοσμο το συναίσθημα όταν
έμαθα ότι ο αυτός ο νέος άντρας είπε: Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Όπως το έκανε και
ο Έρικ. Και όταν έμαθα γιατί δεν μπορούσε να αναπνεύσει ένιωσα τα πάντα να
επιστρέφουν.
Η αστυνομία αρνούταν να αφήσει τον Τζορτζ Φλοιντ, του είχαν
βάλει το γόνατο στον λαιμό καθώς βρισκόταν εγκλωβισμένος και δεμένος στην
άσφαλτο. Κάποιοι αστυνομικοί απλά παρακολουθούσαν ενώ ικέτευε για βοήθεια, όπως
είχε κάνει και ο Έρικ. Παρότι το είχα δει και το είχα ακούσει ξανά μου ήταν
δύσκολο να το χωνέψω.
Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να επικοινωνήσω με την
οικογένεια του Φλόιντ, να τους πω πόσο συντετριμμένη είμαι και να τους δώσω τα
πιο βαθιά μου συλλυπητήρια. Γνώριζα τι αισθάνονται καθώς το πέρασα κι εγώ
μόλις έξι χρόνια πριν. Εύχομαι να μπορούσα να είμαι δίπλα τους, να τους
αγκαλιάσω. Ξαφνικά έχουν έρθει αντιμέτωποι με τόσο μεγάλο πόνο και θυμό.
Είπα στην οικογένεια του Φλόιντ ότι πρέπει να παλέψουν. Δεν
θα είναι εύκολο αλλά ξέρω ότι δεν πρόκειται να παραδοθούν. Ούτε εγώ το έκανα.
Παρότι κατανοώ γιατί δημοσιογράφοι αλλά και αρκετός κόσμος
ενδιαφέρεται για την αντίδραση μου, πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι γίνονται τόσο
άλλοι φόνοι που δεν καταγράφονται. Το ονόματα που φτάνουν στα πρωτοσέλιδα και
οδηγούν σε διαδηλώσεις είναι μόνο λίγες υποθέσεις. Υπάρχουν πολλές ακόμα αλλά
κανείς δεν μπόρεσε να το αποδείξει και κανείς δεν το δημοσιοποίησε.
Εγώ κι άλλες Αφροαμερικανές μητέρες αντιμετωπίζουμε αυτό το
τραύμα καθημερινά. Τα παιδιά μας
δέχονται επιθέσεις. Τα παιδιά μας καταδιώκονται. Τα
παιδιά μας δολοφονούνται. Αυτό το άγχος κατακλύζει το σώμα, την καρδιά
και την ψυχή μας. Ευτυχώς αυτό που έγινε στη Μινεάπολη κινηματογραφήθηκε, υπάρχουν
όμως πολλά άλλα που δεν έχει πιάσει η κάμερα.
Πρέπει να μείνουμε σε εγρήγορση. Πρέπει να συνεχίσουμε, όσο
δύσκολη κι αν είναι η μάχη. Έρχονται στις γειτονιές μας, μας σκοτώνουν, μας
τρομοκρατούν, μας κακοποιούν και τις περισσότερες φορές όλα αυτά μπαίνουν κάτω
από το χαλί. Αν όμως είμαστε ενωμένοι, αν τους κάνουμε να καταλάβουν ότι δεν θα
γλιτώσουν τότε τελικά θα μας προσέξουν.
Η πραγματική αλλαγή πρέπει να ξεκινήσει από την κορυφή. Από
τον αρχηγό της αστυνομίας, τον δήμαρχο και τους αξιωματικούς που διοικούν. Όλοι
είναι συνένοχοι. Κάθε φορά που ένα τέτοιο περιστατικό συμβαίνει, μια δολοφονία
ή μια επίθεση σε άοπλο άτομο που δεν έχει κάνει τίποτα που να δικαιολογεί
τέτοια βία, οι υπεύθυνοι πρέπει άμεσα να απολύουν όλους τους δράστες χωρίς να
κάνουν ερωτήσεις.
Συγχαίρω τους υπεύθυνους στη Μινεάπολη γιατί έδρασαν άμεσα. Και οι τέσσερις αστυνομικοί που βρέθηκαν στη σκηνή, απολύθηκαν και αυτός που έβαλε το γόνατο του στο λαιμό του Φλόιντ για περίπου εννέα λεπτά κατηγορήθηκε για ανθρωποκτονία. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό. Πρέπει να ασκηθούν κατηγορίες και στους άλλους τρεις αστυνομικούς. Πρέπει και οι τέσσερις να δικαστούν και να καταδικαστούν για να κερδίσουν οι αρχές τον σεβασμό όλων των κοινοτήτων στη χώρα.
Πρέπει να συνεχίσουμε να πιέζουμε. Πρέπει να ορθώσουμε το
ανάστημα μας και να πούμε: Δεν το ανεχόμαστε αυτό άλλο. Θα μας σέβεστε ως
ανθρώπινα όντα. Δεν θα έρχεται στις γειτονιές μας για να μας τρομοκρατήσετε. Θα
σταματήσετε να σκοτώνετε τους νέους μας. Χωρίς πλήρη λογοδοσία δεν υπάρχει
δικαιοσύνη"