Η Skin, τραγουδίστρια των Skunk Anansie, μιλάει για τα στερεότυπα, τον ρατσισμό και την άρνηση της να μπει στο καλούπι που ήθελαν να την βάλουν
Τον Μάρτιο του 1994 οι Skunk Anansie έκαναν το πρώτο τους live. Έπαιξαν σε ένα κλαμπ του Λονδίνου και από τη στιγμή που ανέβηκαν στη σκηνή ήταν η τραγουδίστρια τους που τράβηξε όλα τα βλέμματα. Αρχικά με την εμφάνιση της και στη συνέχεια με την εκπληκτική της φωνή και την εκρηκτική σκηνική της παρουσία. Το κορίτσι με το ξυρισμένο κεφάλι συστήθηκε ως Skin και έμελλε να γίνει μια από τις πιο χαρακτηριστικές παρουσίες στο χώρο της βρετανικής μουσικής.
Στα 53 της πλέον δηλώνει πως το... σύστημα την τιμώρησε γιατί αρνήθηκε να μπει στο ρόλο που της υπέδειξε και υποστηρίζει ότι οι Skunk Anansie δεν έχουν λάβει την αναγνώριση που άξιζαν και οι λόγοι είναι συγκεκριμένοι.
Το πραγματικό όνομα της Skin είναι Ντέμπορα Αν Ντάιερ και οι γονείς της έχουν καταγωγή από την Τζαμάικα. Ο πατέρας ήταν πιλότος της βρετανικής αεροπορίας με αποτέλεσμα να μετακομίζουν συχνά λόγω των μεταθέσεων που έπαιρνε. "Οι γονείς μου ήταν πολύ αυστηροί και πολύ Τζαμαϊκάνοί" λέει. Από τις πιο έντονες παιδικές της αναμνήσεις είναι το νυχτερινό κλαμπ που είχε ο παππούς της. "Ήταν σε ένα υπόγειο. Υπήρχε πάντα ρούμι, μουσική και αφίσες του Μπομπ Μάρλεϊ και του Μοχάμεντ Αλί" θυμάται.
"Ήμουν ένα κοκαλιάρικο αγοροκόριτσο, με μαλλιά που ποτέ δεν μεγάλωναν. το οποίο περίμενε να το προσέξουν. Ένιωθα άσχημη και αόρατη. Στα 11 μου κατάλαβα ότι μέσα μου υπάρχει μια οργή. Ζούσε δίπλα μας αυτό το κορίτσι. Ήταν ψηλότερο με πιο ανοιχτό δέρμα από το δικό μου. Μου φερόταν υπεροπτικά. Καθόταν στο κήπο μας και της είπα να φύγει. Μου είπε όχι και τελικά με χτύπησε στο κεφάλι με την παντόφλα της. Έπαθα μπλακ-άουτ αλλά τελικά αποδείχθηκε ότι τη μαύρισα στο ξύλο. Είχε μελανιές και γρατσουνιές αλλά δεν θυμάμαι τίποτα. Από εκεί τη στιγμή φοβόμουν τόσο πολύ για μην χάσω ξανά τον έλεγχο και έγινα ακόμα περισσότερο εσωστρεφής. Ήξερα ότι δεν θα επιτρέψω ποτέ να γίνει ξανά κάτι τέτοιο" τονίζει η τραγουδίστρια.
Στο Πανεπιστήμιο έγινε η μεταμόρφωση της. Άλλαξε την εμφάνιση της και απελευθερώθηκε. "Μέσα σε δύο εβδομάδες άλλαξα τελείως το λουκ μου. Ένιωσα πλέον ελεύθερη να ακούσω τη μουσική που ήθελα. Να είμαι εγώ. Όμως χρειάστηκαν λίγα χρόνια ακόμα για αυτό το ντροπαλό κορίτσι με τη χριστιανική αγωγή να αποκτήσει αυτοπεποίθηση. Αυτό συνέβη όσο σπούδαζα όπου ανακάλυψα τον ακτιβισμό, πολιτικό και γκέι, και τις φοιτητικές ενώσεις. Η γενιά μας έπρεπε να ανακαλύψει τι σημαίνει το να είσαι μαύρος Βρετανός, ήταν κάτι εντελώς νέο. Όχι ένα κορίτσι από την Τζαμάικα, όχι ένα κορίτσι από την Αγγλία αλλά παιδιά γεννημένα στην Βρετανία με τα δικά μας γλωσσικά ιδιώματα και καινούργιες αναφορές".
Ένα περιστατικό την έκανε να ανακαλύψει εκ νέου τη δύναμη που είχε μέσα της και θα γινόταν σήμα κατατεθέν της καλλιτεχνικής της πορείας. Επέστρεφε από ένα κλαμπ όταν στην είσοδο του σπιτιού της ένας άντρας αποπειράθηκε να τη βιάσει. Η αστυνομία είπε ότι δεν υπάρχουν στοιχεία για να τον συλλάβει και ο άντρας άρχισε να την καταδιώκει. "Μια μέρα πέρασε δίπλα μου και μου ψιθύρισε πως ξέρει που μένω. Η οργή επέστρεψε. Γύρισα τον κοίταξα στα μάτια και άρχισα να του φωνάζω. Έφυγε τρομαγμένος και ντροπιασμένος. Είχα χάσει τον έλεγχο ξανά μετά από τόσα χρόνια. Όμως σκέφτηκα πως έτσι θα ήθελα να είμαι και πάνω στη σκηνή. Αυτό το περιστατικό μου δίδαξε πως μπορώ να δείξω τη δύναμη μου μέσω της φωνής μου, χωρίς να χρειαστεί να χτυπήσω κάποιον. Μετέφερα αυτή την ενέργεια στη σκηνή. Είναι περίεργο που αυτό το περιστατικό μεταμορφώθηκε σε μια στιγμή απελευθέρωσης. Έμαθα κάτι εκείνη τη στιγμή που θα το κουβαλάω για την υπόλοιπη ζωή μου" λέει.
Οι Skunk Anansie είχαν τεράστια επιτυχία σε παγκόσμιο επίπεδο. Πλατινένια άλμπουμ, τραγούδια στο νούμερο ένα των τσαρτς και γεμάτα γήπεδα. Παρ' όλα αυτά βίωσαν τον ρατσισμό σε πολλά μέρη που επισκέφθηκαν και πολλοί ήταν αυτοί που τους επιτέθηκαν για τα μηνύματα που έστελναν. Τραγούδησαν για τον σεξισμό, τον ρατσισμό, την ομοφοβία και την ανισότητα από την οποία ασφυκτιά η κοινωνία μας. Η Skin όμως αντιμετώπιζε και προσωπικά ένα... τέρας, τα στερεότυπα της μουσικής βιομηχανίας
"H βιομηχανία αντιμετωπίζει τις μαύρες γυναίκες από την Τίνα Τέρνερ, της Γκρέις Τζόουνς έως την Mel B, ως επιθετικές, υπερσεξουαλικές, ζωώδεις, πάνθηρες στο κλουβί. Αν δεν ήσουν σεξουαλική δεν ήξεραν τι να σε κάνουν. Τους έκανες να νιώθουν άβολα γιατί δεν έπαιζες το παιχνίδι τους. Σε μια φωτογράφιση με την μπάντα μπήκα στο στούντιο και είδα ένα φωσφορίζον φως στο σημείο που θα καθόμουν. Ήθελαν να με κάνουν να φαίνομαι σαν ένας άσχημος μαύρος δράκουλας. Ήταν σαν να μου έλεγαν αφού δεν μπορούμε να σε πηδήξουμε τότε θα σε κάνουμε τρομακτική, μια ιστορία τρόμου. Ο κόσμος είναι χτισμένος πάνω σε αρχέτυπα και στερεότυπα. Είναι πολύ δύσκολο όταν δεν ταιριάζεις σε αυτά. Εγώ όμως ένιωθα ότι είμαι όμορφη παρά τα όσα πίστευε η λευκή μουσική βιομηχανία" τονίζει.
Σε μια προσπάθεια να αποτινάξει αυτή την εικόνα που ήθελαν να της επιβάλλουν, η Skin συμμετείχε στο μουσικό reality, The Masked Singer. Τραγούδησε ως παπάκι. Φόρεσε την στολή και ανέβηκε στη σκηνή χωρίς κανείς να ξέρει την ταυτότητα της. Η αποκάλυψη έγινε στο τέλος του reality. "Ήθελα ο κόσμος να δει ότι έχω χιούμορ και πραγματικά το πέτυχα. Ο κόσμος είδε ότι δεν είμαι ούτε τόσο τρομακτική, ούτε τόσο σοβαρή. Πώς θα ήμουν κάτι τέτοιο όταν ντύθηκα πλαστικό παπάκι;" λέει γελώντας.
Οι Skunk Anansie και προσωπικά η Skin πέτυχε εκπληκτικά πράγματα. Τραγούδησε στη συναυλία για τα 80στά γενέθλια του Νέλσον Μαντέλα μαζί με τους Νίνα Σιμόουν, Στίβι Γουόντερ και Μάικλ Τζάκσον. Έκανε ντουέτο με τον Λουτσιάνο Παβαρότι και αναγνωρίστηκε παγκοσμίως ως κορυφαία ροκ ερμηνεύτρια. Η μπάντα έχει πουλήσει πάνω από πέντε εκατ. δίσκους και έχει δώσει μεγαλειώδεις συναυλίες. Η Skin όμως νιώθει ότι δεν έχουν λάβει την αναγνώριση που αξίζουν και δεν κρύβει την πικρία της για αυτό. "Είμαστε μια από τις καλύτερες και πιο επιτυχημένες μπάντες που ξεκίνησαν από την Αγγλία. Δεν έχουμε αναγνωριστεί όμως όπως άλλες μπάντες της εποχής μας. Μπάντες που δεν μας πλησίασαν καν ούτε σε παρουσίαση, ούτε σε ποικιλία αλλά ούτε και στα μηνύματα που στείλαμε. Και φυσικά αν θέλουμε να γίνουμε πεζοί υπάρχει και το γεγονός ότι πουλήσαμε απίστευτα πολλούς δίσκους. Δεν φτάσαμε ούτε καν κοντά στην αναγνώριση που αξίζαμε γιατί τα πρόσωπα μας δεν ήταν αυτό που το κατεστημένο θέλει να προσδιορίζει τη Βρετανία. Είναι τρομακτικό με πόσο μεγάλη ευκολία έχει σβηστεί τόση μαύρη ιστορία και οι Skunk Anansie είναι κομμάτι αυτής της μαύρης βρετανικής ιστορίας. Ακούω σχόλια μαύρων καλλιτεχνών που προσπαθούν να υπενθυμίσουν ότι τα κατάφεραν γιατί έχουν ξεχαστεί. Αυτό δεν χρειάζεται να το κάνουν οι λευκοί. Είναι σαν το κατεστημένο να γράφει την ιστορία, ξέχασαν να βάλουν μέσα τα δικά μας κομμάτια, τα μαύρα κομμάτια".
H Skin λέει πως δεν την πληγώνει αυτή η κατάσταση αλλά είναι κάτι που πρέπει να αναφέρει. "Δεν με έχει πληγώσει. Ήμασταν επιτυχημένοι, τα καταφέραμε και είμαι χαρούμενη γι' αυτό. Δεν χρειάζεται να ανέβω σε μια σκεπή και να το φωνάζω. Είμαι σίγουρη ότι κάποια στιγμή η ιστορία θα θυμηθεί ξανά".
Περνά την περίοδο της πανδημίας στο διαμέρισμα της στη Νέα Υόρκη μαζί με τη σύντροφο της και λέει πως όλος αυτός ο εγκλεισμός αλλά και οι τεράστιες αλλαγές την έκαναν να σκεφτεί υπαρξιακά θέματα. "Ξέρεις τι πρέπει να αλλάξω στη ζωή μου; Πώς θα προσαρμόσω τον τρόπο με τον οποίο αλληλοεπιδρώ με το κοινό; Τι θα κάνω σε δημιουργικό επίπεδο;".
Όσο για το μέλλον φοβάται πως οι μεγάλες εταιρίες θα πνίξουν της ανεξάρτητες παραγωγές και θα αποστειρώσουν τον χώρο. "Οι γύπες κάνουν κύκλους από πάνω μας. Θα φτάσουμε σε κάποιο σημείο να ανήκουν τα πάντα σε δύο εταιρίες;" αναρωτιέται.
Στις 24 Σεπτεμβρίου κυκλοφορεί το βιβλίο της "It Takes Blood and Guts by Skin". "Θα σας πω γιατί το έγραψα. Συχνά με ρωτούν σε συνεντεύξεις για την Britpop και σκέφτομαι ότι την ίδια περίοδο υπήρχε επίσης η Bjork, η ηλεκτρονική μουσική, η ρέγκε, η R&B και μια τεράστια ροκ βιομηχανία. Είναι σαν όλα όσα συνέβησαν να σβήστηκαν από την επιτυχία των Oasis. Ήθελα λοιπόν να καταγράψω και να μοιραστώ αυτή την εναλλακτική ιστορία των 90s. Την ιστορία μια μαύρης, ομοφυλόφιλης γυναίκας που σε αντίθετη περίπτωση δεν θα λεγόταν ποτέ, όπως σε τόσες άλλες περιπτώσεις" τονίζει.