Το συγκλονιστικό κείμενο μιας 24χρονης φοιτήτριας από την Καμπούλ. Οι Ταλιμπάν πλέον μπορούν να παίξουν με τη ζωή μου όπως τους αρέσει, τονίζει
Το Αφγανιστάν βρίσκεται και πάλι στα χέρια των Ταλιμπάν. Δύο δεκαετίες μετά, η Σαρία επιστρέφει στη χώρα με αποτέλεσμα οι γυναίκες να χάνουν κάθε δικαίωμα και να γίνονται υποχείρια των ανδρών. Για κάποια νεαρά κορίτσια η εποχή των Ταλιμπάν ήταν μόνο ιστορίες που τους έλεγε η οικογένεια τους. Τώρα βλέπουν τα όνειρα τους να καταρρέουν. Πρέπει να φορέσουν μπούρκα και να κλειστούν στα σπίτια τους. Μια 24χρονη φοιτήτρια από την Καμπούλ συγκλονίζει με κείμενο που δημοσίευσε η εφημερίδα Guardian. Γράφει για το πώς πλέον νιώθει ότι η ζωή της δεν της ανήκει και τη σκοτεινή περίοδο που ξεκινά, ειδικά για τις γυναίκες, στη χώρα.
Το κείμενο της 24χρονης:
«Νωρίς το πρωί της Κυριακής (15/8) πήγαινα στο Πανεπιστήμιο για το μάθημα μου όταν μια ομάδα γυναικών ήρθε τρέχοντας από τον κοιτώνα. Τις ρώτησα τι συνέβη και μια από αυτές μου είπε ότι η αστυνομία εκκενώνει το Πανεπιστήμιο γιατί οι Ταλιμπάν έφτασαν στην Καμπούλ και θα χτυπήσουν κάθε γυναίκα που δεν φορά μπούρκα.
Όλες θέλαμε να γυρίσουμε στα σπίτια μας αλλά δεν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τα δημόσια μέσα μεταφοράς. Οι οδηγοί δεν μας άφηναν να μπούμε γιατί δεν ήθελαν να πάρουν την ευθύνη μεταφοράς γυναικών. Ήταν χειρότερα για τα κορίτσια που έμεναν στον κοιτώνα. Τα σπίτια τους βρίσκονταν έξω από την Καμπούλ και ήταν τρομαγμένες και μπερδεμένες. Δεν ήξεραν που πρέπει να πάνε.
Εν τω μεταξύ οι άνδρες που βρίσκονταν έξω έκαναν πλάκα και κορόιδευαν κορίτσια και γυναίκες, γελώντας με τον τρόμο μας. "Πηγαίνετε να φορέσετε μπούρκα", φώναξε ένας. "Είναι οι τελευταίες ημέρες που κυκλοφορείτε μόνες σας στον δρόμο", είπε κάποιος άλλος. "Μια μέρα θα παντρευτώ τέσσερις από εσάς", πρόσθεσε ένας τρίτος.
Με τα γραφεία της κυβέρνησης κλειστά η αδελφή μου περπάτησε
για μίλια μέσα στην πόλη για να φτάσει στο σπίτι. "Έκλεισα με μεγάλο πόνο τον
υπολογιστή που με βοηθούσε να στηρίξω τον λαό και την κοινότητα μου για τέσσερα
χρόνια. Έφυγα από το γραφείο μου με δάκρυα στα μάτια και είπα αντίο στους συναδέλφους
μου. Γνώριζα ότι ήταν τη τελευταία μέρα που εργαζόμουν εκεί" λέει.
Σχεδόν ολοκλήρωσα παράλληλα δύο πτυχία σε δύο από τα καλύτερα Πανεπιστήμια του Αφγανιστάν. Θα αποφοιτούσα τον Νοέμβριο από το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Αφγανιστάν και το Πανεπιστήμιο της Καμπούλ όμως αυτό το πρωινό όλα έσκασαν μπροστά στα μάτια μου.
Δούλεψα πολλές μέρες και νύχτες για να γίνω το άτομο που είμαι σήμερα αλλά αυτό το πρωί, όταν έφτασα σπίτι, το πρώτο πράγμα που έκανα με τις αδελφές μου ήταν να κρύψουμε τα πτυχία και τις ταυτότητες μας. Ήταν συγκλονιστικό. Γιατί πρέπει να κρύβουμε τα πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να είμαστε περήφανες;
Ως γυναίκα νιώθω σαν το θύμα του πολιτικού πολέμου που ξεκίνησαν
οι άντρες. Ένιωσα σα να μην μπορώ πλέον να γελάσω δυνατά, σα να μην μπορώ να
ακούσω τα αγαπημένα μου τραγούδια, να συναντήσω τους φίλους μου στο αγαπημένο
μας καφέ, να φορέσω το αγαπημένο μου κίτρινο φόρεμα και να βάλω ροζ κραγιόν. Δεν
μπορώ πλέον να πάω στη δουλειά μου και να πάρω το πτυχίο μου για το οποίο δούλεψα
χρόνια.
Μου άρεσε να φτιάχνω τα νύχια μου. Σήμερα, καθώς επέστρεφα στο σπίτι μου, κοίταξα το μαγαζί στο οποίο συνήθιζα να πηγαίνω για μανικιούρ. Η βιτρίνα στην οποία υπήρχαν φωτογραφίες όμορφων γυναικών ήταν πλέον άδεια.
Το μόνο μου μπορούσα να δω γύρω μου ήταν τα τρομαγμένα πρόσωπα
των γυναικών και τα άσχημα πρόσωπα των ανδρών που μισούν τις γυναίκες. Άντρες
που δεν θέλουν οι γυναίκες να μορφώνονται, να δουλεύουν και να είναι ελεύθερες.
Το πιο συγκλονιστικό για εμένα ήταν εκείνοι που έμοιαζαν τόσο ευτυχισμένοι και ειρωνεύονταν τις γυναίκες. Αντί να σταθούν στο πλευρό μας υποστηρίζουν τους Ταλιμπάν και τους δίνουν ακόμα περισσότερη δύναμη.
Οι γυναίκες του Αφγανιστάν θυσίασαν πολλά για αυτή τη μικρή ελευθερία που είχαν. Ως ορφανό καθάριζα χαλιά για να καταφέρω να μορφωθώ. Αντιμετώπισα πολλές οικονομικές προκλήσεις αλλά είχα σχέδια για το μέλλον μου. Δεν περίμενα ότι θα όλα θα τελειώσουν έτσι. Και τώρα φαίνεται πως θα πρέπει να κάψω όσα πέτυχα σε αυτά τα 24 χρόνια της ζωής μου. Το να έχω ταυτότητα ή πτυχία από το πανεπιστήμιο είναι πια επικίνδυνο. Ακόμα και να τα κρατήσω, δεν θα μπορώ να τα χρησιμοποιήσω. Δεν υπάρχουν πια δουλειές για εμάς στο Αφγανιστάν.
Όταν οι επαρχίες έπεφταν η μια μετά την άλλη σκεφτόμουν τα όμορφα
κοριτσίστικα όνειρα μου. Οι αδελφές μου δεν μπορούσαν να κοιμηθούν καθώς θυμούνταν
τις ιστορίες που τους έλεγε η μητέρα μου για την εποχή των Ταλιμπάν και το πώς
φέρονταν στις γυναίκες.
Δεν περίμενα ότι θα στερηθούμε ξανά όλα τα βασικά μας δικαιώματα
και θα γυρίσουμε πίσω 20 χρόνια. Μετά από δύο δεκαετίες μάχης για τα δικαιώματα
και την ελευθερία μας πρέπει να ψάξουμε και πάλι να βρούμε μπούρκες και να κρύβουμε
την ταυτότητα μας.
Τους τελευταίους μήνες, καθώς οι Ταλιμπάν έπαιρναν τον έλεγχο
των επαρχιών, εκατοντάδες άντρες άφησαν τα σπίτια τους στην Καμπούλ για να σώσουν
τις κόρες και τις γυναίκες τους. Ζουν σε πάρκα και κοιμούνται στην ύπαιθρο. Ήμουν
μέλος μιας ομάδας φοιτητών του Αμερικάνικου Πανεπιστημίου που προσπαθούσε να
τους βοηθήσει συγκεντρώνοντας χρήματα, τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης.
Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου όταν άκουγα τις ιστορίες κάποιων οικογενειών. Μια οικογένεια είχε χάσει τον γιό της στον πόλεμο. Δεν είχαν χρήματα για να πληρώσουν τη μεταφορά τους μακριά από την Καμπούλ. Έτσι έδωσαν τη νύφη τους ως αντάλλαγμα. Πώς μπορεί μια γυναίκα να έχει ίδια αξία με ένα ταξίδι;
Σήμερα, όταν άκουσα ότι οι Ταλιμπάν έφτασαν στην Καμπούλ, ένιωσα
ότι θα είμαι πλέον σκλάβα. Μπορούν να παίξουν με τη ζωή μου με όποιο τρόπο θέλουν.
Εργαζόμουν σε ένα κέντρο εκμάθησης αγγλικών. Δεν αντέχω ούτε τη σκέψη ότι δεν θα μπορώ να σταθώ μπροστά στους μαθητές μου και να τους διδάσκω τραγουδώντας το ABC.. Κάθε φορά που σκέφτομαι ότι οι μικρές όμορφες μαθήτριες μου πρέπει να σταματήσουν την εκπαίδευση τους και να κλειστούν στο σπίτι τα μάτια μου γεμίσουν δάκρυα».