Η Μπεατρίθ Φλαμινί ολοκλήρωσε ένα απίστευτο πείραμα απομόνωσης. Έζησε για 500 μέρες μόνη της σε ένα σπήλαιο, 70 μέτρα κάτω από την επιφάνεια.
Τα όρια του
ανθρώπινου σώματος αλλά κυρίως της ανθρώπινης ψυχολογίας δοκίμασε η Ισπανίδα
ορειβάτριά και αναρριχήτρια, Μπεατρίθ Φλαμινί. Αποδέχθηκε μια αδιανόητη για την
πλειονότητα πρόκληση και πέρασε 500 ολόκληρες μέρες κλεισμένη μόνη της μέσα σε ένα
σπήλαιο.
Συμμετέχοντας
στο πρότζεκτ «Timecave» η Φλαμινί μπήκε στη σπηλιά, που βρίσκεται κοντά
στην ισπανική πόλη Γρανάδα, στις 21 Νοεμβρίου 2021 με μια επιστημονική ομάδα να
παρακολουθεί την εξέλιξη αυτού του πειράματος ολικής απομόνωσης. Η μορφολογία
του σπηλαίου ήταν τέτοια που η Φλαμίνί δεν είχε καμία αίσθηση του φυσικού φωτός
με αποτέλεσμα ο χρόνος να «παραμορφωθεί» και να ζει σε μια μόνιμη νύχτα.
Μπήκε στο
σπήλαιο στην περιοχή Λος Γκαούτσος σε ηλικία 48 ετών και βγήκε σχεδόν 50, στις 14
Απριλίου 2023. Επιστρέφοντας στο φως, από βάθος 70 μέτρων, η Φλαμινί είπε στους
δημοσιογράφους που την περίμεναν. «Θα μπορούσα να έχω μείνει περισσότερο αλλά
πλέον είμαι έτοιμη για ένα ποτό και ένα μπάνιο. Κοιμόμουν όταν κατέβηκαν να με
πάρουν. Σκέφτηκα ότι κάτι είχε συμβεί. Είπα: Από τώρα; Αποκλείεται. Δεν έχω
τελειώσει το βιβλίο μου».
Η αίσθηση του χρόνου χάθηκε
Στις 500
μέρες της παραμονής της η Ισπανίδα διάβασε συνολικά 60 βιβλία. Εκτός από το
διάβασμα περνούσε το διάστημα που ήταν ξύπνια ζωγραφίζοντας, πλέκοντας και
κάνοντας γυμναστική. Είχε επίσης μαζί της δύο κάμερες στην οποία κατέγραφε ένα
βιντεό-ημερολόγιο. Από το υλικό θα δημιουργηθεί ένα ντοκιμαντέρ για το πείραμα της.
Όπως τόνισε
είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου μετά από περίπου δύο μήνες στη σπηλιά και
νόμιζε ότι ήταν εκεί μέσα μόνο για περίπου 160 ή 170 ημέρες. Περιέγραψε την
εμπειρία ως εξαιρετική και ανυπέρβλητη. Είχε μαζί της ένα κουμπί πανικού το
οποίο μπορούσε να πατήσει και το πείραμα να ολοκληρωθεί άμεσα. Υποστήριξε ότι
ποτέ δεν έφτασε στο σημείο να σκεφτεί να πατήσει το κουμπί. «Στην
πραγματικότητα, δεν ήθελα να βγω έξω» τόνισε.
Πέραν από
την απομόνωση, την αίσθηση εγκλεισμού και το σκοτάδι η Φλαμινί είχε να
αντιμετωπίσει και τις συνθήκες μέσα στο σπήλαιο. Κρύο και πολύ υψηλή υγρασία σε
μόνιμη βάση. «Αγκάλιασα αυτές τις προκλήσεις ως αναπόσπαστο κομμάτι της εμπειρίας.
Αντιμετώπισα κάθε ταλαιπωρία ως ένα βήμα πιο κοντά στην κατανόηση της
πρωταρχικής ουσίας της ύπαρξης. Το φαγητό της παραδιδόταν σε ένα ειδικό σημείο
συλλογής, από όπου απομακρύνονταν και τα σωματικά της απόβλητα. «Άφηνα την
προσφορά μου και οι… θεοί μου έδιναν φαγητό» θα πει γελώντας.
«Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση επικοινωνία»
Η Ισπανίδα
λέει πως πήρε την απόφαση να βυθιστεί σε αυτή τη φυσική άβυσσο στα πλαίσια της αναζήτησης
της για μια βαθιά σύνδεση με τη Γη και της επιθυμίας της να κατανοήσει τα όρια
της αντοχής της.
Το σπήλαιο,
με την αρχέγονη σιωπή και το αιώνιο σκοτάδι του, προσέφερε μια ευκαιρία να
απογυμνώσει τα στρώματα της κοινωνικής επιρροής και να ανακαλύψει εκ νέου μια
πιο αρχέγονη σύνδεση με τη φύση και τον εαυτό της. «Ήθελα να απελευθερωθώ από
τον θόρυβο και τους περισπασμούς της σύγχρονής ζωής» θα πει.
Πριν
ξεκινήσει την απομόνωση της ζήτησε να μην έχει επαφή με κανέναν εκτός τους σπηλαίου.
Ξεκαθάρισε στην ομάδα της ότι δεν ήθελε να επικοινωνήσει μαζί της σε καμία περίπτωση,
ακόμη και σε περίπτωση θανάτου ενός μέλους της οικογένειας. «Δεν ήθελα σε καμία
περίπτωση επικοινωνία ανεξάρτητα από τις περιστάσεις. Οι άνθρωποι που με
γνωρίζουν το ήξεραν και το σέβονταν αυτό» τονίζει η Φλαμινί.
Η απομόνωση
διεκόπη μόνο μια φορά. Ένα τεχνικό πρόβλημα κοντά στην 300στή μέρα την ανάγκασε
να βγει από το σπήλαιο. Πέρασε οκτώ μέρες σε σκηνή. Έμεινε και εκεί μόνη της και
δεν ήρθε σε επαφή με κανέναν. Όταν το πρόβλημα λύθηκε επέστρεψε στο υπόγειο…
καταφύγιο της.
«Συζητούσα με τον εαυτό μου»
Η Φλαμινί
τονίζει ότι συζητούσε συχνά με τον εαυτό της. «Μιλούσα μόνο όταν έκανα τις καταγραφές.
Από εκεί και πέρα δεν μιλούσα στον εαυτό μου δυνατά, αλλά είχα εσωτερικές
συζητήσεις και τα πήγαινα πολύ καλά με τον εαυτό μου» τονίζει. Υπήρξαν φυσικά
και δύσκολες στιγμές αλλά και παρενέργειες από τις συνθήκες στο σπήλαιο. Βίωσε ακουστικές
παραισθήσεις και σε κάποια φάση την κάλυψαν τελείως κοπάδια μυγών που εισέβαλαν
στην σπηλιά.
Η υγρασία
διαπερνούσε τα ρούχα της και η παγωμένη θερμοκρασία απαιτούσε μια συνεχή μάχη
ενάντια στο κρύο. Επιπλέον, η στέρηση των αισθήσεων δημιούργησε τις δικές της
προκλήσεις. Η αυξημένη ευαισθητοποίηση σε κάθε ήχο μεγέθυνε την κάθε μικρή
αλλαγή στο περιβάλλον.
Παρ’ όλα
αυτά ένιωθε ότι κάνει το σωστό και είχε εστιάσει στο στόχο της. «Ήμουν εκεί που
ήθελα να είμαι, και έτσι αφοσιώθηκα σε αυτό. Σκεφτόμουν ότι πρέπει να είμαι
συγκεντρωμένη. Αν αποσπάσω την προσοχή μου, θα στραμπουλήξω τον αστράγαλό μου.
Θα χτυπήσω. Θα τελειώσει και θα πρέπει να με βγάλουν έξω. Και δεν το θέλω αυτό».
Επιστρέφοντας στην επιφάνεια η Φλαμινί ήταν συγκινημένη τόσο γιατί ολοκλήρωσε την μεγάλη πρόκληση, όσο και γιατί γνώρισε τον ίδιο της τον εαυτό. Επιστημονικά η παρατήρηση της απομόνωσής της οδήγησε σε ενδιαφέροντα ευρήματα.
Ψυχολόγοι,
ερευνητές, γυμναστές και σπηλαιολόγοι μελέτησαν την πορεία και τις καταγραφές της
Φλαμινί. Παράλληλα, επιστήμονες σε ισπανικά πανεπιστήμια και σε μια κλινική
ύπνου με έδρα τη Μαδρίτη, μελετούν την εμπειρία της για να προσδιορίσουν τον
αντίκτυπο της κοινωνικής απομόνωσης και του ακραίου προσωρινού
αποπροσανατολισμού σε πράγματα όπως η αντίληψη του χρόνου και ο κιρκάδιος
ρυθμός. Η Φλαμινί τονίζει ότι οι επιστήμονες θα συνεχίσουν να αναλύουν τις
σωματικές και ψυχικές επιπτώσεις του διαστήματος που πέρασε στο σπήλαιο. Παράλληλα
σχεδιάζει τα επόμενα ορειβατικά και σπηλαιολογικά της σχέδια.