«H μαγεία του έκανε τη ζωή μας καλύτερη και πιο ανεκτή»

Ο Ισπανός δημοσιογράφος E.J.Rodriguez αποχαιρέτησε τον Κόμπι Μπράιαντ με ένα εκπληκτικό κείμενο

"Αν είχα τη δύναμη να γυρίσω πίσω το χρόνο δεν θα τη χρησιμοποιούσα. Γιατί σε αυτή την περίπτωση, κάθε στιγμή που έζησα δεν θα σήμαινε απολύτως τίποτα. Αν επιστρέψεις και τη ζήσεις ξανά η στιγμή αυτή θα χάσει την ουσία της, θα χάσει την ομορφιά της. Τα πάντα έχουν ένα τέλος. Οι στιγμές δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω. Το να επιστρέφεις και να ζεις τα πάντα ξανά φαίνεται σαν μια χαζή ιδέα".

λόγια του Κόμπι Μπράιαντ, λόγια ενός έξυπνου ανθρώπου. Και όμως ποιος φίλαθλος δεν θα ήθελε να γυρίσει για λίγο πίσω το χρόνο ώστε να αποφευχθεί το καταραμένο δυστύχημα με το ελικόπτερο;

Γιατί όταν ένα είδωλο, χάνεται πριν την ώρα του, ανοίγει ένα τραύμα στη συλλογική μνήμη. Ζεστά και πρόσφατα συναισθήματα αιμορραγούν, χύνονται ξαφνικά σε μια λακκούβα, γίνονται ασπρόμαυρες αναμνήσεις, στάχτες μιας εποχής που ξαφνικά αρχίζει να ξεφεύγει ανάμεσα στα δάχτυλα μας.

Αν μάλιστα αυτό το είδωλο είναι ακόμα νέο, 41 ετών, η απώλεια του είναι σαν μια δυσάρεστη πτυχή στο χρόνο. Η απώλεια του μας γερνάει όλους.

Ο Κόμπι Μπράιαντ σκοτώθηκε και μια από την κόρες του, η 13χρονη Τζιάνα σκοτώθηκε μαζί του. Αυτό ξεπερνά κάθε προσπάθεια σχολιασμού. Αν είναι δύσκολο να χάνεις έναν πατέρα, έναν σύζυγο, έναν αδελφό, έναν γιο σαν τον Κόμπε δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να χάνεις μια κόρη, μια αδελφή, μια ανιψιά, μια εγγονή, ένα 13χρονη κορίτσι σαν την Τζιάνα. Τι άλλο μπορεί να ειπωθεί;

Μια οικογενειακή τραγωδία τέτοιου μεγέθους ξεπερνά την φτωχή δύναμη των λέξεων μας και έτσι το μόνο που μας απομένει είναι να εκφράσουμε τα συλλυπητήριά μας σε όσους βρίσκονταν κοντά στον Κόμπι και τη Τζιάννα και στους άλλους ανθρώπους που ταξίδευαν στο ίδιο ελικόπτερο.

Από αυτή την απόσταση γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να ενστερνιστούμε απόλυτα την οικογενειακή τραγωδία. Είναι αδύνατο. Μπορούμε μόνο να μιλήσουμε για αυτό που νιώθουμε. Γιατί μπορεί να μην είμαστε μέλη της οικογένειας του Μπράιαντ, δεν τον γνωρίζαμε ως άτομο, δεν είμαστε φίλοι ή συνεργάτες του αλλά παρ' όλα αυτά ο Κόμπι ήταν ένα μικρό κομμάτι στις ζωές μας. Γιατί δεν υπάρχουμε μόνο για να τρώμε και να αναπνέουμε. Υπάρχουν πολλά πράγματα που εμπλουτίζουν το πέρασμα μας από τον κόσμο. Ο αθλητισμός είναι ένα από αυτά τα πράγματα.

Κάποιες φορές το υποβιβάζουμε και είναι υγιές, όταν συγκεκριμένες ανοησίες λαμβάνονται πολύ σοβαρά όμως δεν είναι λιγότερο αλήθεια πως μέρες σαν κι αυτή συνειδητοποιούμε πόσο μας βοηθά αυτό το αθλητικό θέαμα και εκείνοι στους οποίους έχουμε αφιερώσει την προσοχή μας.

"Ένας από εκείνους τους ξεχωριστούς παίκτες"

Το ΝΒΑ συγκεκριμένα είναι μια τέλεια μορφή διαφυγής. Οι παίκτες του μας διασκεδάζουν τις μέρες οι οποίες θα είχαν μονοπωληθεί από τις καθημερινές ανησυχίες και τα προβλήματα που έχει ο καθένας μας. Γι' αυτό τελικά νιώθουμε ότι αυτοί οι άγνωστοι άνθρωποι έχουν σημασία για εμάς.

Ο Μάτζικ δίνει μια πάσα χωρίς να βλέπει, ο Μπερντ σκοράρει ενώ πέφτει στο παρκέ, ο Τζόρνταν στέκεται στον αέρα για να σκοράρει στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Και οι ζωές μας, οι ζωές των θεατών και των οπαδών, γίνονται καλύτερες και πιο ανεκτές. Αυτούς τους παίκτες φτάνουμε στο σημείο να τους αγαπάμε λίγο, τουλάχιστον τόσο όσο μπορείς να αγαπήσεις έναν ξένο. Δεν είναι κάτι περίεργο καθώς όπως και εμείς έτσι κι αυτοί υπήρξαν και είναι οπαδοί.

Ο Κόμπι Μπράιαντ ήταν ένας από αυτούς τους παίκτες που κάποιες στιγμές έκανε τη ζωή μας καλύτερη και πιο ανεκτή. Έτσι μάθαμε να τον αγαπάμε.

Η ξαφνική του απώλεια δημιουργεί ένα παράξενο συναίσθημα παραδοξότητας. Ο Μάικλ Τζορντ είναι ζωντανός, ο Μάτζικ Τζόνσον είναι ζωντανός, ο Λάρι Μπερντ, ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, ο Μπιλ Ράσελ, ο Τζέρι Γουέστ, ο Τζούλιους Έρβινγκ.

Ένα καθόλου αμελητέο κομμάτι βασιλιάδων διαφορετικών γενεών του ΝΒΑ συνεχίζει μαζί μας, ευτυχώς, και αντέχει για πολλά χρόνια. Ο Κόμπι Μπράιαντ όμως έφυγε και αυτό για τους οπαδούς είναι ένα αναχρονισμός που δύσκολα τον χωνεύεις.

Δεν έζησα την είδηση του θανάτου του Πιτ Μάραβιτς αλλά πλέον μπορώ να καταλάβω μια ολόκληρη γενιά φιλάθλων. Δεν είναι πια μια ρομαντική πικρία αλλά απολύτως πραγματική. Ο Κόμπι ήταν ένας νέος άντρας. Είχε αποσυρθεί αλλά ήταν ακόμα ένα σημαντικό κομμάτι του σόου. Παραμέναμε σε στενή επαφή μαζί του. Μόλις λίγες ώρες πριν ο Λεμπρόν Τζέιμς είχε πιάσει την τρίτη θέση στην ιστορική λίστα με τους μεγαλύτερους σκόρερ όλων των εποχών. Το επίτευγμα δεν έμοιαζε επισημοποιημένο μέχρι που ο Κόμπι τον συνεχάρη γράφοντας "Συνέχισε να κάνεις το παιχνίδι να εξελίσσεται. Σου στέλνω όλο μου τον σεβασμό αδελφέ". Τον ενθάρρυνε να συνεχίσει να παλεύει για να φτάσει τη δεύτερη θέση. Ο Κόμπι δεν ήταν πλέον στα παρκέ όμως με τον δικό του τρόπο παρέμεινε αναπόσπαστο κομμάτι της Λίγκας και για αυτό ήταν πολύ έντονη η παρουσία του στο μυαλό εκείνων που συχνά ανοίγουν το παράθυρο αυτού του κόσμου φαντασίας που είναι το ΝΒΑ.

Ποιος ήταν ο Κόμπι Μπράιαντ; Στην ιστοριογραφία του ΝΒΑ χρησιμοποιούν μια λέξη "δυναστεία" για να εκφράσουν μια έννοια η οποία δεν είναι ίδια με αυτό που θα βρούμε στο λεξικό. Μια λέξη, που όπως λένε οι φιλόλογοι, συνήθως δεν χρησιμοποιείται σωστά. Μια λέξη αναντικατάστατη θα πουν οι οπαδοί. Μια δυναστεία του ΝΒΑ δεν μπορεί να αποκαλεστεί διαφορετικά.

Κάποιες φορές ο γάμος μια λέξης και μια ορφανής έννοιας είναι πιο συναρπαστικός από την ετυμολογική αλήθεια ενός λεξικού. Μια δυναστεία του ΝΒΑ είναι μια ομάδα που κυριαρχεί στο πρωτάθλημα για μια χρονική περίοδο αλλά όχι μόνο αυτό. Είναι πολλά περισσότερα. Είναι μια ομάδα ιπποτών των οποίων τα επιτεύγματα θα θυμόμαστε. Αυτοί οι ιππότες μάχονται κάτω από τη σκιά ενός βασιλιά. Και υπάρχουν λίγες δυναστείες γιατί υπάρχουν λίγοι βασιλιάδες. Ο Κόμπι Μπράιαντ ήταν ένας από τους μεγαλύτερους βασιλιάδες. Δεν συμμετείχε σε μια αλλά σε δύο από αυτές τις δυναστείες.

Όταν η πρώτη του δυναστεία με τον Σακίλ Ο'Νιλ ολοκληρώθηκε ο Μπράιαντ χρειαζόταν έναν νέο ιππότη για να χτίσει τη δεύτερη. Ο Γκασόλ έπρεπε να φύγει από το Μέμφις για να μετρήσει το πραγματικό του ύψος, κάτι που θα συνέβαινε μόνο δίπλα σε έναν γίγαντα. Όλοι είδαμε λοιπόν αυτή την εκπληκτική ένωση.

"Ήταν σχεδόν ένας από εμάς"

Νιώθαμε τον Κόμπι πιο κοντά μας γιατί πέρασε κομμάτι της παιδικής του ηλικίας στην Ιταλία. Γιατί όπως κι εμείς ήταν φίλος και του ποδοσφαίρου. Οπαδός της Μίλαν και θαυμαστής του Μάρκο Φαν Μπάστεν (ο αγαπημένος μου παίκτης, έλεγε) και του Ντιέγκο Μαραντόνα, ήξερε πως να αγγίζει την μπάλα και με τα πόδια και το κεφάλι.

Πώς να το πούμε; Ο Μάικλ Τζόρνταν με τον οποίο τον συνέκριναν τόσο πολύ ήταν ένας απόμακρος ξένος, ένας αινιγματικός και ακατανόητος θεός. Ο Κόμπι ήταν ένας πιο κοντινός μας θεός, μισός Ευρωπαίος, σχεδόν ένας από εμάς.

Ήταν επίσης ένα είδωλο για τον υπόλοιπο κόσμο καθώς το ΝΒΑ τον χρειαζόταν σε μια κρίσιμη στιγμή. Όταν οι αρχαίοι κολοσσοί ξεθώριασαν ήταν εκεί, εκπληρώνοντας τον ρόλο του νέου κολοσσού. Υπάρχουν πολλοί καλοί παίκτες, αλλά λίγοι από αυτούς μπορούν να ενσαρκώσουν το είδος της φαντασίας που προσέφεραν οι Τζόνσον και Μπερντ στις μέρες τους, τη φαντασία που προσέφερε ο Τζόρνταν όταν αποσύρθηκαν, αυτή που προσέφερε ο Κόμπι όταν ο Τζόρνταν πλέον δεν έπαιζε.

Το κοινό χρειάζεται έναν παίκτη βιντεοπαιχνιδιών, έναν που προσφέρει κάτι περισσότερο από νούμερα, που κάνει το δύσκολο-εύκολο, το απίθανο-πιθανό και παράλληλα κερδίζει.

Οι αριθμοί κάνουν τους μαθηματικούς ευτυχείς αλλά η μαγεία του μπάσκετ (και το έχω δει πολλές φορές) κάνει ευτυχισμένους ακόμα και αυτούς που δεν το παρακολουθούν ποτέ και απλά κάποια στιγμή βλέπουν ένα βίντεο με φάσεις αγώνων.

Γι 'αυτό υπάρχουν δύο ιστορίες του ΝΒΑ. Αυτή που μετράει τους αριθμούς και αυτή που θυμάται η καρδιά. Κάποιος παίκτες του καταλαβαίνουμε με τους πίνακες των στατιστικών, άλλους -όπως ο Κόμπι- τους κατανοούμε καλύτερα μέσω των highlights του YouTube. Και οι τελευταίοι είναι εκείνοι που μένουν στις καρδιές μας. Επειδή είναι η φαντασία που κάνει τον κόσμο ευτυχισμένο. Μπορεί αυτή να προέρχεται από ένα τραγούδι, ένα μυθιστόρημα, μια ταινία ή ένα καλάθι.

Λίγα πράγματα είναι τόσο ανθρώπινα όσο η αίσθηση της απώλειας ενός ξένου του οποίου τα έργα τα νιώθουμε σαν δικά μας. Όταν έχεις δει τόσες πολλές φορές συγκεκριμένες ενέργειες του Μπράιαντ γίνονται μέρος της πολιτιστικής σου κληρονομιάς και ο ίδιος ο Κόμπι γίνεται μια μορφή στο ψυχολογικό του περιβάλλον με έναν τρόπο που δεν διαφέρει πολύ από τον τρόπο που το κάνει κάποιος μουσικός, συγγραφέας ή ζωγράφος. Είναι το αόρατο και μαγικό νήμα του θαυμασμού και της ευγνωμοσύνης. Για αυτό σε ευχαριστούμε που μας έκανες ευτυχισμένους Κόμπι.

Αναπάσου εν ειρήνη μαζί με τη μικρή σου.

*Το κείμενο του E.J.Rodriguez δημοσιεύθηκε στο ισπανικό περιοδικό Jot Down και μεταφράστηκε από την ομάδα του Janus.