Για το αίμα του Αμπντόν...



Η τραγική ιστορία του Ουρουγουανού ποδοσφαιριστή Αμπντόν Πόρτε που ερωτεύτηκε μέχρι θανάτου την ομάδα του και το άθλημα


Το ποδόσφαιρο έχει όλα τα "πρόσωπα" του έρωτα. Πάθος, ομορφιά, ποίηση αλλά και πόνο, απόρριψη, προδοσία. Ο Ουρουγουανός Αμπντόν Πόρτε αγαπούσε με πάθος την ομάδα του, η Νασιονάλ ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής του. Όταν όμως βίωσε την απόρριψη δεν άντεξε. Αυτή είναι η τραγική ιστορία του "Ελ Ίντιο", του ποδοσφαιριστή που αγάπησε μέχρι θανάτου μια ομάδα.

Ο φίλος όλων...

Γεννήθηκε στην περιοχή Λιμπερτάδ της πόλης Ντουράσνο (το 1893 ή το 1894). Από μικρό παιδί είχε πάθος με το ποδόσφαιρο. Το 1908 η οικογένεια του μετακόμισε στο Μοντεβίδεο. Στην πρωτεύουσα έπαιξε πρώτα στην Κολόν και μετά στη Λιμπερτάδ. Το 1911 ο δρόμος του συναντήθηκε με τη μεγάλη του αγάπη, τη Νασιονάλ. Με τη φανέλα των "άλμπος" έκανε ντεμπούτο στις 12 Μαρτίου 1911. Αντίπαλος ήταν η Ντούμπλιν και ο Πόρτε αγωνίστηκε στη θέση του δεξιού μπακ. Παρότι ξεκίνησε να παίζει στην άμυνα τελικά καθιερώθηκε στο κέντρο. Έγινε βασικός και αναντικατάστατος και σύντομα πήρε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Μαχητικός, δυνατός στο ψηλό παιχνίδι και πεισματάρης. "Ήταν αυτός ο τύπος του παιδιού από την επαρχία. Αδύνατος, μαυριδερός με μουστάκι και πολύ σκληρός στο παιχνίδι" αναφέρει ο Χοσέ Ενρίκες στο βιβλίο του "Hacia el campo van los albos".

Από τη μεριά του ο ποδοσφαιριστής και φίλος του Πόρτε, ο ελληνικής καταγωγής Λουίς Σκαπινάκης τονίζει: "Ήταν ο τυπικός αμυντικός μέσος με το μαχητικό στιλ. Ένας κλασικός μέσος του ποδοσφαίρου εκείνης της εποχής. Είχε εκπληκτικά προσόντα και αρετές στο παιχνίδι του. Πολύ καλός στη συνεργασία και πειθαρχημένος μέσα στο γήπεδο ακόμα και όταν τον κλοτσούσαν. Ήταν ένα πολύ καλό παιδί, ο φίλος όλων και ο κόσμος τον είχε αγαπήσει".

Ο Πόρτε έγινε "συλλέκτης" τίτλων με τη Νασιονάλ και το 1917 κατέκτησε το Κόπα Αμέρικα με την εθνική ομάδα της Ουρουγουάης. Ο "Ελ Ίντιο" ζούσε το όνειρο του όμως σύντομα όλα θα κατέρρεαν.


Η απόρριψη

Τον Μάιο του 1917, στον τελικό Κυπέλλου, ο Πόρτε τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατο. Έπαιξε για τα τελευταία δέκα λεπτά κουτσαίνοντας. Μέσα στις επόμενους μήνες προσπάθησε να επανέλθει αλλά ήταν φανερό ότι υπέφερε από τον τραυματισμό.

Στις αρχές του 1918 το διοικητικό συμβούλιο της Νασιόνάλ συνεδρίασε με σκοπό να κάνει κάποιες αλλαγές στην ομάδα που δεν πήγαινε τόσο καλά. Μια από τις αποφάσεις ήταν και η αντικατάσταση του Πορτέ στο βασικό σχήμα με τον Αλφρέδο Σιμπέτσι. Πλέον ο Ίντιο θα καθόταν στον πάγκο και θα έπαιζε μόνο όταν υπήρχαν τραυματισμοί καθώς την εποχή εκείνη στο ποδόσφαιρο δεν υπήρχαν αλλαγές.

Μια τέτοια ευκαιρία του δόθηκε στις 4 Μαρτίου 1918. Η Νασιονάλ αντιμετώπιζε την Τσάρλι και ο Πόρτε αγωνίστηκε βασικός στη νίκη των "άλμπος" με 3-1. Μετά το παιχνίδι, όπως συνηθιζόταν, η ομάδα συγκεντρώθηκε στα γραφεία της ομάδας και γιόρτασε τη νίκη. Στη μια το πρωί της 5ης Μαρτίου 1918 ο Πόρτε έφυγε από τα γραφεία. Πήρε το τραμ και κατέβηκε μπροστά στο Γκραν Πάρκε Σεντράλ, την έδρα της Νασιονάλ.

Στο κέντρο του γηπέδου

O Ουρουγουανός συγγραφέας και φιλόσοφος Εδουάρδο Γκαλεάνο στο αριστουργηματικό του "Το Ποδόσφαιρο στη Σκιά και στο Φως" γράφει πως δεν υπάρχει τίποτα πιο άδειο από ένα στάδιο χωρίς κόσμο. "Μπήκατε ποτέ σε ένα άδειο στάδιο; Δοκιμάστε το. Σταθείτε στη μέση του γηπέδου και ακούστε. Δεν υπάρχει τίποτα πιο άδειο από ένα άδειο στάδιο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σιωπηλό από τις κερκίδες χωρίς θεατές" αναφέρει.

Ο Πόρτε μπήκε στο στάδιο και στάθηκε στη μέση του αγωνιστικού χώρου. Αυτή η αίσθηση της σιωπής, η εικόνα των άδειων κερκίδων ήταν το ιδανικό σκηνικό για τα όσα ένιωθε τον τελευταίο καιρό. Η αγαπημένη του Νασιονάλ τον είχε απορρίψει, δεν ήταν πλέον ο "καπιτάν", δεν ήταν ο αγαπημένος των οπαδών. "Χουάν η ζωή μου χωρίς τη Νασιονάλ, χωρίς το ποδόσφαιρο δεν βγάζει νόημα" είχε πει στον αδελφό του λίγες μέρες πριν.

Ακόμα όμως και άδειες, οι κερκίδες ενός ιστορικού σταδίου έχουν φωνή, λένε τις ιστορίες των όσων έχουν ζήσει. Αυτή τη φωνή, αυτές τις ιστορίες ήθελε να ακούσει για τελευταία φορά ο "Ίντιο".
Στο κέντρο του γηπέδου που έζησε τις μεγαλύτερες στιγμές του, στον χώρο που έγινε είδωλο και άκουσε να φωνάζουν το όνομα του έβαλε τέλος στη ζωή του. Έβαλε το περίστροφο στο μέρος της καρδιάς και τράβηξε τη σκανδάλη. Ο "Ίντιο" δεν άντεξε την απόρριψη από τον μεγάλου του έρωτα. Δεν σκέφτηκε καν πως έναν μήνα μετά, στις 3 Απριλίου, θα παντρευόταν τη σύντροφο του.



Το πτώμα του Πόρτε βρέθηκε το επόμενο πρωί από τον σκύλο του υπεύθυνου του σταδίου. Προσπαθούσε να το τραβήξει μέχρι το αφεντικό του.

Πάνω του ο "Ίντιο" είχε δύο γράμματα. Το ένα είχε παραλήπτη τον πρόεδρο της Νασιονάλ, Χοσέ Μαρία Ντελγάδο και το άλλο έναν συγγενή του.

Στο γράμμα προς τον Ντελγάδο ανέφερε: "Αγαπημένε δρ. Χοσέ Μαρία Ντελγάδο. Ζητάω από εσένα και τους άλλους συντρόφους της διοίκησης να κάνουν αυτό που έκανα κι εγώ για εσάς. Να προσέξετε την οικογένεια μου και την αγαπημένη μου μαμά". Στο σημείωμα ζήτησε να τον θάψουν στο ίδιο νεκροταφείο με δύο άλλους παίκτες της ομάδας οι οποίο είχαν πεθάνει από ανεμοβλογιά και έκλεινε με τον στίχο:

"Νασιονάλ παρότι θα γίνω χώμα ακόμα και ως χώμα  θα σ' αγαπώ για πάντα. Μην το ξεχάσεις ούτε για μια στιγμή το πόσο σε έχω αγαπήσει. Αντίο για πάντα (Nacional aunque en polvo convertido, y en polvo siempre amante.  No olvidaré un instante lo mucho que te he queridoAdiós para siempre).


Για το αίμα του Αμπντόν

Πέντε μέρες μετά την αυτοκτονία  η Νασιονάλ έδωσε ένα φιλικό παιχνίδι για την οικονομική ενίσχυση της οικογένειας του Πόρτε. Ο δημοσιογράφος Ντιέγκο Λουσέρο γράφει σε άρθρο του για το παιχνίδι: "Ψάχναμε με τα μάτια μας για να τον δούμε εκεί που τον είχαμε συνηθίσει να βρίσκεται. Ίσως αυτός να μας κοιτούσε από κάπου ψηλά".

Η Νασιόναλ έχει δώσει το όνομα του Πόρτε στη δυτική κερκίδα της έδρας της. Πάντα εκεί υπάρχει ένα πανό που γράφει: "Για το αίμα του Αμπντόν"(Por la sangre de Abdon)

Όταν ρώτησαν τον φίλο του Λουίς Σκαπινάκης γιατί ο Πόρτε επέλεξε να βάλει τέλος στη ζωή του είπε: "Γιατί αυτοκτόνησε; Γιατί το πάθος του να φορά πάντα την "τρικολόρ" είχε φωλιάσει στην καρδιά και όλη την ύπαρξη του και όταν άρχισαν να αδυνατίζουν τα γεμάτα νίκες πόδια του, μπροστά στην σκληρή προοπτική να εξαφανιστεί από την ομάδα επέλεξε να εξαφανίσει ο ίδιος τον εαυτό του".