Ο Τσάρλι Σιν αποκαλύπτει παρασκήνια το πώς γυρίστηκε η θρυλική ταινία και περιγράφει τη σκηνή που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή
Το «Platoon» του Όλιβερ Στόουν αποτελεί ένα κινηματογραφικό επίτευγμα. Αψήφησε τη χολιγουντιανή νόρμα των κλισέ, των ηρωισμών και των ωραιοποιήσεων και παρουσίασε τον πόλεμο σε όλη την φρίκη και την παράνοια του. Το φιλμ του 1986 με τον ωμό ρεαλισμό και την ειλικρίνειά του έστειλε ένα ισχυρό αντιπολεμικό μήνυμα. Ο Τσάρλι Σιν ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας. Ενσάρκωσε τον στρατιώτη Κρις Τέιλορ του οποίου η φωνή ακούγεται στο φινάλε. Συντετριμμένος ψυχολογικά ομολογεί ότι ακόμα και αν ο πόλεμος τελείωσε αυτός θα τον έχει πάντα μέσα του γιατί του «κατέλαβε την ψυχή».
Ο ηθοποιός έγραψε ένα κείμενο για το Platoon και το πώς δημιουργήθηκε. Εξήγησε πως ο ρεαλισμός επιτεύχθηκε με κόστος και τόνισε πως έφτασαν στο σημείο να νιώθουν ότι πραγματικά βρίσκονταν στον πόλεμο.
Το κείμενο του Τσάρλι Σιν:
«Ο αδελφός μου Εμίλιο Εστεβέζ και εγώ ήμασταν μεγάλοι θαυμαστές του "Σημαδεμένου" και του "Εξπρές του Μεσονυχτίου" τα οποία είχε γράψει ο Όλιβερ Στόουν. O Εμίλιο μου μιλούσε συνέχεια για αυτό το νέο φιλμ του Όλιβερ για το Βιετνάμ στο οποίο έκανε δοκιμαστικά. Πήρε τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Κρις Τέιλορ αλλά τελικά δεν μπορούσε να το κάνει λόγω προβλημάτων με το πρόγραμμα του. Όταν έκανα εγώ δοκιμαστικό ο Όλιβερ είπε ότι ήμουν πολύ στημένος και χρειαζόμουν πολλή δουλειά. Έτσι έκανα το «The Boys Next Door» και το «Lucas» και τελικά πήρα τον ρόλο, μόνο όμως αν με ενέκρινε ο Γουίλεμ Νταφόε. Δεν τον είχα συναντήσει μέχρι που φτάσαμε στις Φιλιππίνες. Τον είδα στο ξενοδοχείο. Έτρεξε και με αγκάλιασε. Αργότερα ο Όλιβερ ήρθε και μου είπε: Ο Βίλεμ σε γουστάρει.
Ο Όλιβερ μας άφησε στην ζούγκλα και μας έβαλε να περάσουμε ένα εξουθενωτικό πρόγραμμα εκπαίδευσης. Ήταν παρανοϊκό. Σου φέρονταν σύμφωνα με τον βαθμό που είχες στην ταινία. Ο Βίλεμ και ο Τομ Μπέρεντζερ έπαιζαν δύο λοχαγούς και έδιναν τις εντολές. Εγώ ήμουν ένας "FNG" (fucking new guy). Ένιωθα ότι περίμεναν από εμένα να καθαρίζω τουαλέτες το οποίο τελικά το έκανα στην ταινία.
Πίστευα ότι θα πηγαίνουμε στη ζούγκλα την ημέρα και το βράδυ θα επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Όταν όμως την πρώτη μέρα έπεσε ο ήλιος δεν ήρθε λεωφορείο να μας παραλάβει. Κοίταξα τον Τζόνι Ντεπ και τον Φόρεστ Γουίτακερ και τους είπα: "Μάλλον θα μείνουμε εδώ". Ήταν ένα σοκ για εμάς αλλά δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να συλλάβουμε την αυθεντικότητα χωρίς αυτή την έντονη εκπαίδευση. Οι σχέσεις που σφυρηλατήθηκαν εκεί κρατούν μέχρι σήμερα. Επιβιώσαμε μαζί.
Όλοι ήταν κουρασμένοι και εκνευρισμένοι. Σε κάποιο σημείο βρήκαμε έναν φοίνικα και ο Φόρεστ κατάφερε κάπως να πιάσει μια καρύδα. Τον θυμάμαι σαν τώρα να προσπαθεί να τη σταθεροποιήσει για να την κόψει με την ματσέτα του. Πριν προλάβω να του πω ότι ο αντίχειρας του είναι πολύ κοντά σήκωσε το μαχαίρι και χτύπησε το δάχτυλο του στο κέντρο. Το έβαλε αμέσως στο στόμα του και δύο γραμμές αίματος κύλησαν. Ήταν μια στιγμή "φωνάξτε το ιατρικό επιτελείο" και ακόμα βρισκόμασταν στο στάδιο της εκπαίδευσης, δεν είχαμε ξεκινήσει τα γυρίσματα.
Ο Όλιβερ είναι σίγουρα ένας από τους πιο έξυπνους ανθρώπους που έχω γνωρίσει αλλά του αρέσει να το δείχνει. Όταν ήξερα ότι μπορώ να τον κάνω να γελάσει και έβλεπε ότι του προσέφερε ένα διάλλειμα από το σκοτάδι που είχε επιβάλει στον εαυτό του, τότε τα πηγαίναμε εκπληκτικά. Θυμάμαι τη σκηνή που ο Κέβιν Ντίλον τρελαίνεται στο χωριό με έναν άμοιρο τύπο. Καθώς ο χαρακτήρας μου πυροβολούσε το έδαφος και έχανε τα λογικά του έβλεπα τον Όλιβερ, πίσω από τις κάμερες, να σφίγγει τις γροθιές και να πηδάει πάνω κάτω. Ήθελε να ουρλιάξει από χαρά αλλά δεν το έκανε για να μην χαλάσει τη σκηνή.
Όταν τελειώσαμε, ο Όλιβερ έμαθε ότι στη Μανίλα βρισκόταν ένα πραξικόπημα σε εξέλιξη. Πήρε τον διευθυντή φωτογραφίας και μια κάμερα και έτρεξαν στους δρόμους της πόλης για να τραβήξουν πλάνα. Ήταν τρέλα. Εγώ πήρα την πτήση της επιστροφής και καθώς πετούσαμε πάνω από τη χώρα έβλεπα όλα όσα άφηνα πίσω, όλα όσα βίωσα. Άρχισα να κλαίω γιατί ήμουν χαρούμενος που επέζησα.
Οι βετεράνοι με ευχαριστούν που τελικά είπαμε την ιστορία τους, με ευχαριστούν με δάκρυα στα μάτια τους. Ήταν η ζωή τους.
Όσο για την εκπαίδευση δεν βρήκα το κομμάτι της φυσικής κατάστασης ιδιαίτερα δύσκολο. Ήταν όμως δύσκολο να μάθεις να διαβάζεις χάρτες, να χειρίζεσαι όπλα και να βρίσκεται σε μια πυκνή ζούγκλα στη μέση του πουθενά. Τρώγαμε απο αυτά τα στρατιωτικά κουτιά με το έτοιμο φαγητό και κανείς μας δεν μπορούσε να πάει τουαλέτα.
Ο Βίλεμ ήπιε νερό από το ποτάμι και λίγο μετά διαπιστώσαμε ότι υπήρχε μέσα ένα βόδι σε αποσύνθεση. Έπαθε δηλητηρίαση. Ο Τομ κάρφωσε το πόδι με το μαχαίρι του. Ήταν όλα τρομακτικά αληθινά. Φυσικά υπήρχαν και φίδια.
Δύο εβδομάδες πριν κάναμε βόλτες στη Νέα Υόρκη, πίναμε καφέ, τρώγαμε κρουασάν και συζητούσαν για τον Άμλετ. Τώρα βρισκόμασταν σε μια ζούγκλα με οχιές. Φυσικά ο Όλιβερ είχε ξετρελαθεί με το σκηνικό.
Μετά το στάδιο της εκπαίδευσης χρειάστηκε μόνο ένα μικρό νοητικό άλμα για να φτάσουμε στο σημείο να πιστεύουμε αυτά που λέμε. Όταν ο χαρακτήρας μου είπε "πρέπει να φύγω από εδώ" το εννοούσα. Η μητέρα μου έκανε επέμβαση στο κεφάλι της στο Πίτσμπεργκ. Δεν ήταν ηθοποιία.
Πραγματικό κίνδυνο ένιωσα μια φορά όταν παραλίγο να πέσω από
το ελικόπτερο. Βρισκόμασταν σε ύψος περίπου
Κατά τη διάρκεια της τελευταίας μάχης ο χαρακτήρας μου κρύβεται πίσω από ένα πτώμα. Όταν στη συνέχεια κάναμε το τουρ της προώθησης έβλεπα βετεράνους και τους μιλούσα. Ήταν για να τους βοηθήσω αλλά δεν είχα κανένα δικαίωμα να το κάνω. Δεκάδες από αυτούς μου έλεγαν ότι είχαν κι αυτοί κρυφτεί πίσω από πτώματα για να σωθούν. Έκλαιγαν. Εγώ ήμουν ένα 26χρονο γαϊδούρι που δεν τα είχα ζήσει αυτά αλλά μου φαίνονταν τόσο οικεία. Ο Όλιβερ κατάφερε να αγγίξει όλη την ουσία αυτής της κατάσταση με εκπληκτικό τρόπο».