Για δεκαεφτά μήνες η τρομοκρατική οργάνωση σκόρπισε θάνατο, πόνο και φόβο. Εξαφανίστηκε αμέσως μετά την εκτέλεση του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια. Η δράση της δημιούργησε διάφορες θεωρίες, όχι πάντα αβάσιμες
Στην τελευταία της προκήρυξη, λίγες
μέρες μετά τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια, η τρομοκρατική οργάνωση «Σέχτα
Επαναστατών» μιλούσε για «αναβάθμιση της δράσης» της, καλούσε τον κόσμο σε
ένοπλο αγώνα για «ολοκληρωτική καταστροφή του κράτους» και έστελνε το μήνυμα: «Η
Σέχτα επαναστατών δεν θα αφήσει ούτε ένα χιλιοστό ασφαλούς εδάφους στη ζωή σας.
Τα όπλα μας είναι γεμάτα και έτοιμα να “μιλήσουν”... Αν τα επιχειρήματα κάνουν
τον ιδρώτα να κυλάει, οι αποδείξεις θα κάνουν να χυθεί αίμα...». Μετά η οργάνωση
εξαφανίστηκε. Σαν με την εκτέλεση του Γκιόλια να επιτέλεσε τον σκοπό της δημιουργίας
της και στη συνέχεια αποσύρθηκε.
Κάποιοι τη χαρακτήρισαν οργάνωση «ειδικού σκοπού»,
κάποιοι άλλοι μίλησαν για παραπέτασμα καπνού για να καλυφθούν οι συγκεκριμένοι
στόχοι που είχε. Οι αρχές είδαν στην 17μηνη δράση της ένα συνονθύλευμα
τρομοκρατών και ποινικών με σαθρό ιδεολογικό υπόβαθρο. Η «Σέχτα» δολοφόνησε, εκφόβισε,
απείλησε και τελικά εξαφανίστηκε χωρίς ποτέ να αποκαλυφθεί ποιοι την
αποτελούσαν ή ποιοι κινούσαν τα νήματα της δράσης της. Αυτή είναι η ιστορία της
πιο σκοτεινής τρομοκρατικής οργάνωσης που έχει γνωρίσει η χώρα μας.
Το πρώτο χτύπημα
Η οργάνωση εμφανίστηκε στις 3 Φεβρουαρίου
2009 όταν επιτέθηκε στο αστυνομικό τμήμα του Κορυδαλλού στις 4.10 τα
ξημερώματα, με πυροβολισμούς και χειροβομβίδα, η οποία δεν εξερράγη. Οι δράστες
πυροβόλησαν από απόσταση περίπου 15 μέτρων εναντίον της σκοπιάς του αστυνομικού
τμήματος, μέσα στην οποία βρισκόταν ο 21χρονος αστυφύλακας-σκοπός. Δεν τον
πέτυχαν και προκάλεσαν μόνο υλικές ζημιές.
Λίγο αργότερα, την ίδια ημέρα, μετά από
τηλεφώνημα στην εφημερίδα Τα Νέα, βρέθηκε η προκήρυξη της οργάνωσης σε CD, μέσα
σε μία ανθοδέσμη στον τάφο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Στην προκήρυξη τους
αναφέρεται πως στόχος της επίθεσης ήταν να σκοτώσουν και ότι οι αστυνομικοί
ήταν τυχεροί που δεν εξερράγη η χειροβομβίδα.
Συγκεκριμένα η
πρώτη προκήρυξη ανέφερε:
«ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΟΠΛΙΖΟΝΤΑΙ πεθαίνουν. Όσοι
δεν πεθαίνουν είναι θαμμένοι ζωντανοί στις φυλακές, στα αναμορφωτήρια, στα
πέτρινα φέρετρα των νέων στεγαστικών προγραμμάτων, στα ασφυκτικά σχολεία, στις κατακαίνουργιες
κουζίνες και κρεβατομαρες, τις γεμάτες χαριτωμένα έπιπλα αγορασμένα επι πιστώσει.”(RΑFΦράξια
Κόκκινος Στρατός)
Μετά τις πρόσφατες επισκέψεις του
υφυπουργού δημόσιας τάξης Μαρκογιαννάκη και του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Γιώργου
Παπανδρέου, σε αστυνομικά τμηματα για την τόνωση του ηθικού της αστυνομίας,
αποφασίσαμε και εμείς για τον ίδιο λόγο, τα ξημερώματα της Τρίτης να
επισκεφτούμε αιφνιδιαστικά ένα καθόλου τυχαίο Α.Τ., αυτό του Κορυδαλλού που
απέχει 500 μέτρα απο τα κολαστήρια των φυλακών και να χτυπήσουμε τους τυχαίους
μπάτσους που βρίσκονταν εκεί. Στόχος μας ήταν να τους εκτελέσουμε. Γνωρίζαμε
οτι στην γωνία του τμήματος βρισκόνταν ο ειδικός φρουρός και συχνά αλλοι
δυο-τρεις συνάδελφοι του. Στην επίθεση μας χρησιμοποιήσαμε ένα υποπολυβόλο
τύπου scorpion 7.65 mm, ένα πιστόλι των 9 mm καθώς και μια αμυντική χειροβομβίδα
που δεν εξερράγη όταν την ρίξαμε καταπάνω τους. Τυχεροί αυτοί, άτυχοι εμείς,
την επόμενη φορά δεν θα έχουν την τύχη με το μέρος τους. Οι σφαίρες μας
ξεκαθαρίζουν την κατάσταση. ”Το οργανωμένο αντάρτικο πόλης είναι ο μόνος δρόμος
των επαναστατικών δυνάμεων για την Ανατροπή. ”Μια πράξη ξεκάθαρη, που δεν
χρειάζεται πολλά λόγια. Πίστευε κανείς πως θα μιλάγαμε για αγώνα, χωρίς
ταυτόχρονα να οπλιστούμε και να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τα πάντα γι΄αυτόν; Μήπως
τα γαμημένα γουρούνια της αστυνομίας που σκοτώνουν ανενόχλητα, πίστευαν πως θα
τους επιτρέπαμε να μας σφάζουν παθητικά σαν τα πρόβατα;
Στην πρώτη μας ενέργεια, ως ΣΕΧΤΑ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ, στοχοποιήσαμε την αστυνομία. Τώρα είναι οι δικοί μας μαχόμενοι
σχηματισμοί ενάντια στο μισθοφορικό στρατό του καθεστώτος. Απο δώ και πέρα η
ζωή κάθε μπάτσου κοστίζει όσο και μία σφαίρα, ενώ τα σώματα τους αποτελούν
ιδανικό σημείο εξάσκησης σκοποβολής. Καμία θλίψη δεν αξίζει για τα φέρετρα που
θ΄αρχίζουν να παρελαύνουν. Οι αστυνομικοί δεν έχουν ούτε όνομα, ούτε ηλικία,
έχουν απλώς το βαθμό και τον υπηρεσιακό τους αριθμό. Γι΄αυτό, όπως και τα
ντόνατς που τρώνε, έτσι κι αυτοί δεν είναι “ωραίοι” χωρίς μια τρύπα στη μέση. Σε
αυτούς που ήδη αναρωτιούνται, γιατί επιλέξαμε κάποιους τυχαίους μπάτσους κι όχι
ένα υψηλόβαθμο στέλεχος, έναν μεγαλοδημοσιογράφο, ένα κρατικό λειτουργό ή έστω
ένα καπιταλιστή, τους απαντάμε ότι θα ‘ρθει κι η σειρά τους Επιπλέον, μέσα
απ'την ενέργεια μας αυτή, ξεκινάμε ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο, χρησιμοποιώντας
την τακτική της μόνιμης απειλής. Οι σφαίρες εναντίον ανώνυμων αστυνομικών
μεταφέρουν ένα τελεσίγραφο σε όλες τις βαθμίδες των σωμάτων ασφαλείας. Τώρα ο
κάθε απρόσωπος μπάτσος πρέπει να γνωρίζει πως ίσως να είναι ο επόμενος στόχος
της ΣΕΧΤΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ. Ίσως αυτή τη στιγμή που διαβάζει αυτές τις γραμμές η
κάνη ενός όπλου να΄ ναι στραμμένη πάνω του. Αυτά είναι τα “τυχερά” της δουλείας
τους.” Όταν έχεις ένα πιστόλι στη ζώνη σου πρέπει να γνωρίζεις τους κινδύνους.
Όμως οι μπάτσοι θέλουν να παίρνουν το μισθό τους χωρίς να πληρώνουν τις
συνέπειες. ”Αρχίστε να υποβάλλετε παραιτήσεις γιατί αλλιώς θα ξεκινήσετε να
μετράτε τάφους.
Ίσως κάποιοι να σοκάρονται απ΄την κυνικότητα μας και να μιλάνε για “έλλειψη πολιτικού και ιδεολογικού υπόβαθρου”. Εμείς όμως δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να δικαιολογήσουμε η ακόμα και να επεξηγήσουμε τη δράση μας. Δεν κάνουμε πολιτική, κάνουμε αντάρτικο. Τόσες δεκαετίες τα πολιτικά κόμματα, η δικαστική και εκτελεστική εξουσία απέδειξαν τα συμφέροντα του κατεστημένου που εξυπηρετούν. Η εποχή των αναλύσεων έχει πλέον λήξει...
Ήδη γνωρίζουμε πως μερικές δεκάδες
μαχητές, γυναίκες και άντρες, προειτοιμάζονται να περάσουν στη πρώτη γραμμή της
ένοπλης αντεπίθεσης. Τους καλωσορίζουμε.
Υ.Γ: Συμφωνούμε με τους αγωνιστές του
επαναστατικού αγώνα για την επιλογή τους να στοχοποιήσουν κι αυτοί την
αστυνομία. Διαφωνούμε όμως στην επιλογή των τοποθεσιών που διάλεξαν για να
αναμετρήθουν με τα γουρούνια. Βασική αρχή του αντάρτικου πόλης είναι πως δεν
χτυπάμε απ΄τα εδάφη, που αναπτύσσονται οι πολύμορφες διαδικασίες του αγώνα,
μετατρέποντας τα σε ευάλωτες ζώνες καταστολής. Αντίθετα, προσβάλλουμε το άβατο
του εχθρού. Έτσι συσπειρώνουμε τις δικές μας δυνάμεις και αποφεύγονται
καταστάσεις αστυνομικής κατοχής. Ο δεύτερος γύρος του αντάρτικου πόλης
ξεκίνησε...Εκατό λουλούδια άνθισαν, είναι οι εκατό επαναστατικές οργανώσεις.
ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ».
Η επίθεση στο ALTER
Στις 17 Φεβρουαρίου 2009 πραγματοποιείται
το δεύτερο χτύπημα της οργάνωσης. Μέλη της Σέχτας Επαναστατών άνοιξαν πυρ σε
αυτοκίνητα του τηλεοπτικού σταθμού ALTER ενώ πέταξαν
αυτοσχέδιο εμπρηστικό μηχανισμό ο οποίος δεν εξερράγη. Στις 21 Φεβρουαρίου η
Σέχτα ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση με τηλεφώνημα στην εφημερίδα «Τα Νέα»,
αφήνοντας την προκήρυξη της στην είσοδο της πολυκατοικίας στην οδό Νιόβης 4.
Πρόκειται για το σημείο όπου το 1998 κατά την διάρκεια ομηρίας της από τον
Σορίν Ματέι, τραυματίστηκε θανάσιμα η Αμαλία Γκινάκη.
H προκήρυξη δημοσιεύθηκε από τα «Νέα» και
ανέφερε:
Στην ελληνική κοινωνία των δεκαετιών
1980-90 οι θεσμοί που οργάνωναν και ακόμα οργανώνουν τη δημόσια σφαίρα έπασχαν
από αξιοπιστία. Τα πολιτικά κόμματα εξουσίας ταλανίζονταν από σκάνδαλα, οι
δικαστικοί φορείς από διαφθορά, το εκπαιδευτικό σύστημα από αναχρονισμό και η
αστυνομία από βιαιότητα και αυθαιρεσίες. Ήταν εποχές έντονων κοινωνικών
συγκρούσεων και πολιτικής αμφισβήτησης.
Απέναντι στην συνεχιζόμενη κοινωνική
αστάθεια, ο καλύτερος σύμμαχος των κρατούντων ήταν η δημιουργία ενός
φαινομενικού αντιπάλου.
Ηταν αυτός που θα αφουγκραζόταν και θα
«ικανοποιούσε» την κοινωνική κριτική και αμφισβήτηση, μετατρέποντας την σε
ακίνδυνη εικόνα και θέαμα, με δόση καταγγελίας. Είναι ο αντίπαλος στα χαρτιά,
όμως στην πραγματικότητα είναι ο σύμμαχος του κατεστημένου.
Αναφερόμαστε στη 4η εξουσία της
δημοσιογραφίας. Η δημοσιογραφία που αποκαλύπτει σκάνδαλα, ξεμπροστιάζει
διεφθαρμένους πολιτικούς, καταγγέλει τους μπάτσους που αυθαιρετούν, δίνει λόγο
στον πολίτη να μίλησει για τα καθημερινά προβλήματα του, δικάζει, ερευνά
εγκλήματα, ψυχαγωγεί, διασκεδάζει, δίνει συμβουλές καταναλωτικής συμπεριφοράς,
διαφημίζει και ξαναδιαφη μίζει, κάνει ανθρωπιστικούς εράνους και πάνω απ΄όλα
ενημερώνει. Για να γίνει αυτό η δημοσιογραφία έδωσε τα πειστήρεια της στο λαό.
Για να την εμπιστευτούν έπρεπε να πείσει. Από
τις πορείες του 90΄ που διαδηλωτές και δημοσιογράφοι πορεύονταν μαζί στα ίδια
μπλόκ μέχρι τη φυλάκιση 8 εκδοτών για τη δημοσίευση προκύρηξης της Ε.Ο. 17Ν, η «
μαχόμενη» και «ανεξάρτητη» δημοσιογραφία πέτυχε αυτό που ήθελε. Κέρδισε την
εμπιστοσύνη της κοινωνίας ότι είναι δίπλα της κι απέναντι στην εξουσία κι
αναρριχήθηκε στην πρώτη θέση. Στην ουσία; Η δημοσιογραφία δεν είναι μετάδοση
γεγονότων. Είναι η αναπαράσταση γεγονότων. Είναι ο σχολιασμός, η κρίση, η εκτίμηση
και τα συμπεράσματα σ΄ένα φασιστικό μονόλογο. Όσο και να ρωτήσεις την οθόνη δεν
θα σου απαντήσει. Όπως σε κάθε παράσταση έτσι και δώ έχουμε σεναριογράφους,
σκηνοθέτες, ηθοποιούς και θεατές. Όμως πέρα από τα ιδεολογήματα, τα media
αποτέλουν μια ιδιαίτερα κερδοφόρα επιχείρηση. Εκδότες διαχειρίζονται πολιτικά
συμφέροντα, όπως και πληροφορίες γι΄αυτό στους διαδρόμους τηλεοπτικών σταθμών
κι εφημερίδων βαλίτσες με εκατομμύρια αλλάζουν χέρια όπως οι ιδεολογίες.
Με την επέλαση των ιδιωτικών
τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών τη δεκαετία του 90΄ οι Έλληνες δεν ήταν
μόνο οι οικονομικοί πρωτευουσιάνοι των Βαλκανίων αλλά αποκτούσαν και την
φινέτσα του ευρωπαϊκού σύγχρονου life-style με τα αντίστοιχα πρότυπα και
εικόνες. Ακολούθησε ο μικροαστισμός, ιδανική συνταγή για τον εξελισσόμενο
καπιταλισμό. Δοξάστηκε το αγορασμένο σπίτι επί πιστώσει, το σπόρ αμάξι, η
πετυχημένη επαγγελματική καριέρα, η γκλάμουρ διασκέδαση, το όνειρο του κάθε
μαλάκα νέο-έλληνα μικροαστού. Η τηλεόραση όμως δεν επιβλήθηκε μόνο από την
εξουσία. Η σχέση Μedia και τηλευπηκόοων δεν ήταν απλώς σχέση πομπού-δέκτη αλλά
κι αντίστροφη.
Οι τηλευπήκοοι αποζητούσαν περισσότερη
αδρεναλίνη, ίντριγκες, δακρύβρεχτες ιστορίες και τα media έδωσαν reality-show,
ηλίθια τηλεπαιχνίδια και χαζές σαπουνόπερες σαν εικονικά συμπληρώματα ζωής. Την
ίδια στιγμή τα media μιλούσαν για ξενόφερτη εγκληματικότητα και ο κόσμος
κοίταζε επιφυλακτικά τους μετανάστες γύρω του. Τα media διαμορφώνουν καθημερινά
τις ζωές μας. Το χρόνο που απομένει από τη δουλειά, το σχολείο, από τις θεσμοποιημένες
δραστηριότητες και υποχρεώσεις μας, προσπαθούν να τον διαμορφώσουν κατάλληλα
για να είμαστε ελέγξιμοι και φρόνιμοι. Χειραγωγούν τα μυαλά μας καθημερινά για
να γεμίζουμε τη ρεζέρβα του πειθαρχημένου χρόνου μας, με αξίες και λειτουργίες
που τροφοδοτούν το σύστημα. Δημιουργούν πρότυπα συμπεριφοράς, προβάλλουν
ψεύτικες εικόνες, διαμορφώνουν το δόγμα «κοίτα την πάρτη σου και πάτα πάνω
στους άλλους για να πετύχεις» και καθορίζουν την οπτική μας για τον κόσμο. Τα
media δεν λένε μόνο ψέμματα. Κάνουν κάτι χειρότερο, κατασκευάζουν αλήθειες.
Όπως έλεγε και ο υπουργός προπαγάνδας των ναζι, Γκέμπελς «Λέγε, λέγε κάτι θα
μείνει». Μας εμφυτεύουν τις κρίσεις τους, αργά και μεθοδικά και λειτουργούν σαν
μηχανές παραγωγής φόβου καθώς διαμορφώνουν μονίμως συνθήκες έκτακτης ανάγκης.
Διοικούν τις εντολές του φόβου,«κλειδώσου στο σπίτι, υπάρχει
εγκληματικότητα»,«πρόσεχε τι τρώς, υπάρχουν διατροφικά σκάνδαλα»,«πρόσεχε το
παιδί σου, υπάρχει η μάστιγα των ναρκωτικών». Οι πληροφορίες τους
παρουσιαζονται σαν αλήθειες, ενώ αποσυνδέουν κάθε γεγονός από το κοινωνικό του
περιβάλλον, τις αιτίες που συμβάλλουν στην τέλεση του, το περιέχομενο του όπως
και το νόημα του και το υποβιβάζουν στο κώδικα των συμβάντων. Έτσι ο λοιμός σε
μια αφρικανική χώρα συμβαίνει παράλληλα με την τελευταία επίδειξη μόδας του
Versage.
Έτσι λοιπόν το απόγευμα της Τρίτης,
17/2 στις 7:15, λίγο πριν το κεντρικό δελτίο ειδήσεων αρχίσει, χτυπήσαμε το
τηλεοπτικό σταθμό του Αlter. Πυροβολήσαμε επιλεκτικά τα βαν του καναλιού στις
θέσεις του οδηγού και του συνοδηγού. Χτυπώντας το συγκεκριμένο κανάλι στέλνουμε
ένα τελεσίγραφο σε όλους τους δημοσιογράφους. Ο καιρός που είσασταν στο
«απυροβόλητο» τελείωσε. Δεν αναφερόμαστε στους τεχνικούς του καναλιού. Όχι
γιατί τους συμπαθούμε, αλλά αφού είναι τόσο ελεεινοί και τιποτένιοι που για
λίγα φράγκα ξεπουλάνε τη συνείδηση τους και γίνονται τα τσιράκια των αρχιρου
φιάνων, προτιμάμε να τους χρησιμοποιούμε σαν σάκους του μπόξ σε καμιά πορεία.
Δε θα συνέβαινε βέβαια το ίδιο αν αντικρίζαμε κάποιο γνωστό δημοσιογράφο. Να
είναι σίγουροι πως μια από τις σφαίρες μας θα έβρισκε το κεφάλι του. Ας το
γνωρίζουν πια οι εντολοδόχοι του συστήματος, ότι καμία πρόφαση δεν τους
εξασφαλίζει την ασφάλεια τους. Ας μάθουν οι γυμνοσάλιαγκες της μηντιακής
δημοσιογραφίας ότι εκτός από τα σάλια που αφήνουν πίσω τους για να κολακεύουν
τους καθεστωτικούς προϊσταμένους τους και τα συμφέροντα των χορηγών τους,
σύντομα θ΄αφήσουν κι αίμα. Αυτή η ένοπλη επίθεση όπως και η προηγούμενη, τις
θεωρούμε κινήσεις ήπιας έντασης, προλογίζοντας αυτό που θα επακολουθήσει. Ήδη
το σχέδιο της μόνιμης απειλής αρχίζει ν΄αποδίδει. Μια μέρα μετά την ένοπλη
επίθεση μας στο Α.Τ. Κορυδαλλού, ο φρουρός του σπιτιού του αμερικάνου πρέσβη
πυροβόλησε τον ένοπλο σεκιουριτά, τραυματίζοντας τον, υπο το φόβο της
«τρομοκρατικής» απειλής, δυστυχώς όχι θανάσιμα. Επίσης ένας καθεστωτικος
φρουρός των ΜΑΤ αυτοκτονώντας, επιβεβαίωσε τα σενάρια ότι η ζωή ενός μπάτσου
κοστίζει όσο και μια σφαίρα. Κύριοι δημοσιογράφοι, αυτή τη φορά ήρθαμε σην
πόρτα σας, την επόμενη φορά όμως θα μας βρείτε στα σπίτια σας.
Υ.Γ1: Όσον αφορά τον τεχνικό που
συναντήσαμε την ώρα που κατευθυνόμασταν στο μέρος της επίθεσης πρέπει να
καταλάβει αύτος όσο και άτομα που στο μέλλον θα παρεμβάλλονται σε κάποια
επίθεση μας χωρίς να είναι στόχοι μας πως όταν κάποιος με όπλο στο χέρι τους
λέει να φύγουν το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να απομακρύνονται αμέσως
και να μην «παίζουν» τον αυτόπτη μάρτυρα που κοιτάει, γιατι αυτό ίσως να αποβεί
προβληματικό για τους ίδιους κάποια άλλη φορά.
Υ.Γ2: Πριν λίγες μέρες ο Βασίλης
Τζωρτζάτος αντί να ντρέπεται που συνεργάζεται με την αστυνομία αποσκοπώντας σε
ευνοϊκότερη μεταχείρηση έδωσε συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία μιλώντας για
πράκτορες και ΚΥΠατζίδες που διαβρώνουν τις ένοπλες οργανώσεις. Είναι γνωστό το
πόσο αχρείος ήταν αλλά η υπομονή έχει και τα όρια της. Η επιλογή του μέρους που
αφέθηκε η προκύρηξη έχει να κάνει με την υπόθεση του Σοριν Ματέι. Η πρώτη
υπόθεση τηλεδιαχείρισης από τα media με τελική έκβαση τον θάνατο μιας κοπέλας
και την δολοφονία του Ματέι στο νοσοκομείο από τους μπάτσους.
ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ
Η πρώτη δολοφονία
Το τρίτο χτύπημα της «Σέχτας» έγινε τα
ξημερώματα της 17ης Ιουνίου 2009 στα Άνω Πατήσια. Ήταν η πρώτη φορά που η
οργάνωση θα δολοφονούσε κάποιον. Ο υπαρχιφύλακας των ΕΚΑΜ Αντώνης-Νεκτάριος
Σάββας, 41 ετών, εκτελούσε υπηρεσία παρακολουθώντας στα πλαίσια του προγράμματος
προστασίας μαρτύρων, σπίτι στην οδό Λάμπρου Πορφύρα, στα Άνω Πατήσια, όπου
διέμενε η πρώην σύζυγος του Αγγελέτου Κανά, βασικός μάρτυρας της δίκης του
Ε.Λ.Α.
Στις 06:20 το πρωί ο Σάββας καθόταν μέσα
σε αυτοκίνητο στην οδό Δημητρακοπούλου και έπινε καφέ. Τρία μέλη της «Σέχτας»,
φορώντας κουκούλες, τον προσέγγισαν και πυροβόλησαν συνολικά 24 φορές. Ο Σάββας
δέχθηκε συνολικά 12 σφαίρες και πέθανε επί τόπου. Οι δράστες διέφυγαν με δύο
μηχανές. Η βαλιστική εξέταση έδειξε ότι τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν είναι τα
ίδια με την επίθεση στο ALTER
και στο ΑΤ Κορυδαλλού.
Στις 22 Ιουνίου η οργάνωση ανέλαβε
την ευθύνη και γι' αυτή την ενέργεια με τηλεφώνημα και CD-προκήρυξη που εστάλη
στην εφημερίδα «Τα Νέα». Το κείμενο ανέφερε:
«Ύστερα οι ματατζήδες κατά χιλιάδες
επιτέθηκαν…
…Φωνάξαμε «ΣΚΛΗΡΟΣ ΑΓΩΝΑΣ»
Αλλά ήμασταν ακόμα λίγοι, Χάσαμε τη
μάχη
Αλλά ο πόλεμος θα κρατήσει ακόμα για
πολύ.
Ύστερα μας αλυσοδέσανε Και μας
έστειλαν πολύ μακριά.
Ένας ματατζής, πουτάνας γιός, είπε:
Μην φοβάσαι βρωμοκλέφτη
Αλλά ο
σύντροφος με υψωμένη την γροθιά φώναξε:
ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΠΟΙΟΝ;
Εδώ ο πόλεμος έχει ήδη αρχίσει Με
πολλούς τραυματίες Δεν μας απομένει τίποτα άλλο απ΄ το να παλέψουμε Φωνάξαμε
ΣΚΛΗΡΟΣ ΑΓΩΝΑΣ.
Σέρζιο Ρομέο, 1973 (Ν.Α.Ρ.-Ένοπλοι
Προλεταριακοί Πυρήνες)
Η ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ αποτελεί την ευρύτερη συνιστώσα που συναντιούνται όλες οι αντάρτικες αποκλίνουσες τάσεις που δεν συμμορφώνονται με τη τεχνική της πολιτικής αντιπαράθεσης, ούτε με τα κλασικά ορθόδοξα επαναστατικά δόγματα. Διεκδικούμε το σημείο σύνδεσης, αλλά και την εξελικτική συνέχεια, προηγούμενων ιστορικών εμπειριών που δεν εντάχθηκαν ποτέ σε επίσημες γραμμές καμιάς εποχής, αλλά και δεν ακολούθησαν καμία πεφωτισμένη αντάρτικη ιντελιγκέντσια. Εμπειρίες και παραδείγματα που γι΄ αυτό το λόγο υπέστησαν την απαξίωση και απόκρυψη των θέσεων τους, κυρίως απ΄ την μεγαλύτερη μερίδα του Τύπου, μπροστά στο δέος του «ένοπλου κόμματος».
Ιχνηλατώντας τα χνάρια αυτής της
πολιτικής εμπειρίας και της παρακαταθήκης αντάρτικων σχηματισμών, όπως η Ε.Ο.
Οκτώβρης 80΄, η Αντικρατική Πάλη, η Επαναστατική Αλληλεγγύη, η 1η Μάη και
ορισμένοι κύκλοι του Ε.Λ.Α. δεν αναζητούμε την ιστορική τους δικαίωση, αλλά τη
συνέχεια και το ξεπέρασμα τους. Την ένοπλη επαναστατική κριτική και το
αντιεραρχικό αντάρτικο πόλης.
Απ΄ την πρώτη στιγμή δραστηριοποίησης
μας ως ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ δηλώσαμε την πολιτική και επιχειρησιακή ανεξαρτησία
και αυτονομία απ΄ οποιαδήποτε «κεντρική καθοδήγηση» ή «κατευθυντήριο γραμμή».
Άρα ότι γράφουμε στα κείμενα μας εκφράζει αποκλειστικά εμάς τους ίδιους και γι΄
αυτό τα βέλη οποιαδήποτε κριτικής ας πέσουν πάνω μας.
Μετά από έναν αιώνα περίπου, πρέπει να
θέσουμε στην αρχή του προγράμματος και της στρατηγικής μας το διαχρονικό
ερώτημα του Λένιν, «τι να κάνουμε;». Όλα ξεκινούν από εδώ. Σε κάθε περίπτωση
μονάχα η γνώση της πραγματικότητας μπορεί να μας μάθει πώς να την αλλάξουμε. Γι΄
αυτό είναι εξοργιστική η διατήρηση του ιστορικού αλάθητου των μαρξιστικών
πεποιθήσεων που οδηγεί το μεγαλύτερο φάσμα του ριζοσπαστικού πόλου σε
υπεραπλουστεύσεις περί του διαχωρισμού της κοινωνίας. Γραφικές και ξεπερασμένες
θέσεις επικαλούνται τον γέρο-Μάρξ σε μυωπικές οπτικές και επιμένουν πως «Η
κοινωνία είναι χωρισμένη σε δύο μεγάλα εχθρικά στρατόπεδα, σε δύο μεγάλες
τάξεις που αντιπαρατίθενται άμεσα μεταξύ τους: την αστική τάξη και το
προλεταριάτο.»( ΜάρξΈνγκελς, Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.) Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε
τη συνείδηση ως το βασικότερο όπλο του ένοπλου αγώνα. Για να γίνει αυτό πρέπει
να επανακτήσουμε τη κριτική γνώση, να την απαγκιστρώσουμε απ΄ τα δεδομένα του
παρελθόντος, να την μετατοπίσουμε απ΄ τις θεωρητικές μανούβρες στη καρδιά του προβλήματος,
να γυριστεί το μέσα έξω σαν γάντι και ενίοτε να συγκρουστεί ακόμα και με ότι
θεωρούταν μέχρι σήμερα επαναστατικό.
Όταν στο παρελθόν θεωρούνταν (και ως
ένα βαθμό ίσχυε) ότι το βάρος των επιχειρησιακών βραχιόνων του αντάρτικου πόλης
θα πρέπει ν΄ ανακηρύσσει ως κεντρικό εχθρό την Λ.Μ.Α.Τ.(Λούμπεν ΜεγαλοΑστική
Τάξη) σήμερα πρέπει να διαθέτουμε τη διαύγεια να αναθεωρήσουμε. Μπορούμε
κάλλιστα να διατηρήσουμε την ίδια ονομασία αλλάζοντας όμως τη νοηματοδότηση
της. Από ΄δω και πέρα όταν μιλάμε για Λ.Μ.Α.Τ. εννοούμε την Λούμπεν ΜικροΑστική
Τάξη.
Αυτή η κοινωνική τάξη που βρίσκεται
στο επίκεντρο της κριτικής ως πλειοψηφικός ρυθμιστής της κεντρικής πολιτικής
και κοινωνικής ζωής, αποτελεί ένα συρφετό, αδίστακτο σαν αρπακτικό, που έχει ως
στόχο την ανέλιξη του στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Είναι αυτό το κατακάθι
των σύγχρονων νεοελλήνων, η παθητική σαπίλα των υπαλληλίσκων, των εμπόρων, των
οικογενειαρχών νοικοκυραίων, των πρόθυμων δούλων που έχουν ως φιλοδοξία να
μοιάσουν στους αφέντες τους. Σήμερα η μοναδική τάξη που διαθέτει ταξική
συνείδηση, είναι μόνο η μεγαλοαστική που έχει συνείδηση του εαυτού της και των
συμφερόντων της.
Από την άλλη το προλεταριάτο και τα
ευρύτερα λαϊκά στρώματα δε διαθέτουν καμία συνείδηση παρά μόνο την ακόρεστη
επιθυμία για κοινωνική καταξίωση μέσο αξιωμάτων και εύκολου πλουτισμού πατώντας
επί πτωμάτων.
Τελικά είναι πολύ σχετικό αν υπήρξε
ποτέ προλεταριάτο, ως συνειδητός φορέας της θέσης του ή βίωνε μια εξαναγκαστική
έξω-συνειδητότητα απ΄ τους μαρξιστές καθοδηγητές του, λόγο της παλιότερης
ισόβιας αποκλεισμένης θέσης του.
Ακόμα και σήμερα με όλα αυτά τα
συσσωρευμένα κοινωνικά προβλήματα ο φραστικός μαξιμαλισμός της αριστεράς με την
πολιτική ανυπακοή και τη ρήξη με το σύστημα συναντά τον ρεφορμισμό της
πρακτικής της.
Η Λούμπεν ΜικροΑστική Τάξη
διαμαρτύρεται, καταγγέλλει, δυσαρεστείται, αγανακτεί, αλλά μοιάζει με σύγχρονο
Σίσυφο της ταξικής ανάβασης. Διαρκώς σπρώχνει μπροστά του το βράχο της
ιστορικής συνείδησης στην ανηφόρα της φτώχιας, της εκμετάλλευσης, της
καταπίεσης, της αποξένωσης, αλλά μόλις φτάνει στην κορυφή της επαναστατικής
ανασύνθεσης βλέπει την υπόσχεση του καπιταλιστικού παραδείσου του νέου
διαμερίσματος με το εξοχικό, της πιθανής προαγωγής στην δουλειά, του καινούριου
αυτοκινήτου, των χλιδάτων αντικειμένων, μα πάνω απ΄ όλα, των εύκολων και
ανέξοδων σχέσεων που κλειδώνουν στην φράση «Δεν γαμιέται… Εγώ να περνάω καλά…»
και εγκαταλείπει την προσπάθεια αφού βολεύεται με εξαρτημένες ψευδαισθήσεις.
Βέβαια ο βράχος εξακολουθεί να υπάρχει και κατρακυλάει ξωπίσω του.
O Λένιν κάποτε μιλούσε για «χρήσιμους
ηλιθίους». Ανασκευάζοντας τα λεγόμενα του είμαστε σίγουροι πως οι «χρήσιμοι
ηλίθιοι» του εχθρού, είναι «άχρηστοι σύμμαχοι» για εμάς. Αυτή η τεράστια
δεξαμενή του εκλογικού σώματος που στην συντριπτική του πλειοψηφία μυξοκλαίγεται
για τα οικονομικά σκάνδαλα και τα «αντιλαϊκά μέτρα», σέρνεται μοιρολατρικά στις
κάλπες για να ρίξει εθελοντικά το πιστοποιητικό της υποτέλειας του με μορφή
ψήφου. Μάλιστα στις πρόσφατες ευρωεκλογές εκτός από τα κόμματα εξουσίας, τους
ηλίθιους του ΚΚΕ, τους ρεφορμιστές του Σύριζα και τους χουντικούς του ΛΑΟΣ,
είχαμε και την εμφάνιση των Οικολόγων Πράσινων που ταιριάζουν γάντι με την
εποχή μας. Αποτελούν την νέα εκδοχή της πολιτικής κενότητας, άχρωμοι και
επιδερμικοί, καιροσκόποι κάθε είδους και συνταξιούχοι μιας αποσυρμένης
ανατροπής, όπως ο πρώην ΕΚΚΕτζης Α. Καφετζόπουλος.
Επίσης όσον αφορά το μεγάλο ποσοστό
αποχής πρέπει να το αναλογιστούμε ψύχραιμα, χωρίς να προτρέχουμε, ούτε να το
εκλαμβάνουμε αποκλειστικά ως έκφραση μιας έμπρακτης δυσαρέσκειας προς το
σύστημα. Η ιστορική εμπειρία έχει επιδείξει πως στις σύγχρονες ευρωπαϊκές
δημοκρατίες (Βέλγιο, Ολλανδία, Δανία κ.α.) αλλά και στον παγκόσμιο χωροφύλακα
των Η.Π.Α. τα ποσοστά αποχής ξεπερνούν και το 60%. Αυτό δε σημαίνει πως είναι
αποτέλεσμα και συνέπεια της έμπρακτης κριτικής των επαναστατικών διαδικασιών
που συμβαίνουν στο εσωτερικό αυτών των χωρών, αλλά επιστέγασμα της νέας
κυριαρχικής διαταγής της αδιαφορίας. Άλλωστε η ενασχόληση με τα «κοινά», ο
κοινωνικός προβληματισμός (ακόμα και σε επίπεδο θεωρητικών αερολογιών) και το
ενδιαφέρον για την πολιτική δεν συνιστούν σήμερα την ενδεδειγμένη στάση ζωής
του σύγχρονου πολίτη.
Σε ένα φρενήρη κόσμο γεμάτο
διασκεδάσεις-ξεχάσματα η απολίτικη αδιαφορία συμφέρει το σύστημα. Και ας
διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους οι πολιτικοί εκπρόσωποι, βλέποντας να χάνουν την
αναγνωρισημότητα και το κύρος τους. Η πραγματικότητα είναι πως τα ίδια τα
πολιτικά κόμματα ως κοινωνικοί φορείς είναι ξεπερασμένα. Είναι απλώς οι
επιστάτες της πολυκατοικίας, όπως λέει ο Αδόλφος Καρατζαφέρης, ενός κόσμου που
τον κυβερνούν οι διαφημίσεις και τα οικονομικά συμφέροντα. Γιαυτό ξεκαθαρίζουμε
την θέση μας, άλλο πράμα η Επαναστατική Αντιπολιτική και άλλο η απολίτικη
αδιαφορία. Απορρίπτουμε την πρακτική της εκλογικής αποχής που δεν ακολουθείται
από αντίστοιχες πράξεις αποχής από κάθε θεσμική έκφραση της κοινωνικής ζωής. Αν
η αποχή από τις εκλογές σημαίνει συμμετοχή στις οδηγίες χρήσης του νέου
κυριαρχικού συμπλέγματος της ιδιώτευσης και του δόγματος «κοιτάω την πάρτη μου
και περνάω καλά…» τότε την απαξιώνουμε και την ταυτίζουμε με τους
προσκυνημένους ψηφοφόρους που κουνάνε χαρούμενα τις πλαστικές τους σημαίες.
Απ΄ την άλλη για όλους όσους η αποχή
απ΄ τις εκλογικές ψευδαισθήσεις, αποτελεί μέρος της επαναστατικής συνείδησης
είναι καιρός να εκδηλώσουν με πράξεις την αποστροφή τους για το σύστημα. Είναι
στο χέρι τους και στο χέρι μας να ταράξουμε με όλα τα μέσα αυτή τη θανάσιμη
αδράνεια και την δημοκρατική ειρήνη. Στο μέτρο που αναπτύσσονται αυτές οι
πρακτικές βίαιης αντιθεσμικής αντιπαράθεσης, αναπτύσσονται οι δυνάμεις μας.
Βρισκόμαστε στο ίδιο μέτωπο του πολέμου… Μετά τις ευρωεκλογές, οι κρατούντες
έστειλαν ένα μήνυμα, εκατοντάδες πάνοπλοι πραίτορες της αστυνομίας εξαπολύονται
στους δρόμους σε μια επιχείρηση επίδειξης δύναμης. Οι μπάτσοι μαζεύουν τους
μετανάστες, τους τοξικομανείς, τους άστεγους, τους μικροπαραβατικούς προσπαθώντας
με επιχειρήσεις-σκούπα να καθαρίσουν το κέντρο της πόλης. Άνθρωποι και ποντίκια
γίνονται ένα. Την ίδια στιγμή το ντόπιο μικροκεφάλαιο, οι καταστηματάρχες, οι
βιοτέχνες, οι έμποροι, οι μικροϊδιοκτήτες επιδοκιμάζουν χαιρέκακα την νέα
γραμμή πολιτικής κατά της λαθρομετανάστευσης. Καθαρίζουν τα εθνόσημα και τις
καραμπίνες, σχηματίζουν επιτροπές κατοίκων και βαδίζουν με βηματισμό χήνας στην
αυτοδικία εναντίον των απόκληρων. Όλων αυτών των σύγχρονων μεταναστών δούλων,
που ο κάθε μικροαστός έλληνας πατριώτης τους έχει χρησιμοποιήσει για κάποιο
μερεμέτι στο εξοχικό του, για να του φροντίζουν τον κήπο, για να του νταντεύουν
τα παιδιά του, για να φορτώνονται όλες τις χαμαλοδουλειές, να ικανοποιούν τον
«υπέρμετρο» ανδρισμό του μέσω του trafficking γυναικών ώστε να νιώσει ο ντόπιος
στον τόπο του αφέντης.
Η έννοια του ντόπιου ως κοινωνική
ταυτότητα, δεν έχει να κάνει με την φυλετική καταγωγή, ούτε αντιστοιχεί με την
έννοια του γηγενή. Ντόπιος είναι ο καθένας που θεωρεί πως του αντιστοιχεί ένα
μερίδιο της εξουσιαστικής βίας ή της νομοταγής συναίνεσης που μπορεί ν ΄ασκήσει
είτε ως ηθικός αυτουργός, είτε ως εντολοδόχος για να προασπίσει τις αυτόχθονες
αξίες του τόπου που ζει. Να διατηρεί δηλαδή έμπρακτα την καθεστηκυία τάξη
πραγμάτων. Οι Αλβανοί που κράδαιναν σιδερολοστούς και τσάκισαν τους εργάτες απ΄
το Μπαγκλαντές στην Μανωλάδα για το μάζεμα της φράουλας πριν απ΄ αρκετούς
μήνες, δεν είναι καλύτεροι απ΄ τους Έλληνες των ΜΑΤ. Ίσως να είναι και
χειρότεροι γιατί δεν είναι αναγνωρίσιμοι όπως οι μπάτσοι. Επίσης τα ναρκωκυκλώματα
ορισμένων Ιρακινών που σφάζονται με τους αντίστοιχους Αφγανούς για τον έλεγχο
της πρέζας στους δρόμους ή οι νταβάδες και οι μαστροποί απ΄ την Νιγηρία που
ελέγχουν την πορνεία των ομοεθνών τους γυναικών στα πεζοδρόμια δεν διαφέρουν
καθόλου απ΄ τους αντίστοιχους Έλληνες «συναδέλφους» τους. Πατρίδα είναι εκεί
που πιστεύεις πως σου ανήκει κάτι απ΄ αυτό τον κόσμο και οι «πατριώτες» κάθε
φυλής και εθνικότητας είναι έτοιμοι να την προασπίσουν. Σ΄ αυτό το αλισβερίσι
ιδεολογικής σύγχυσης και κοινωνικοπολιτικής αντίφασης ορίζουμε τους εαυτούς μας
φανατικούς απάτριδες. Τώρα λοιπόν οι νοικοκυραίοι ανακάλυψαν πως τους ενοχλούν
οι «ξένοι», παρ΄ όλο που συνεχίζουν να τους εκμεταλλεύονται στις μαύρες
δουλειές. Εμείς ποτέ δεν μιλήσαμε για λογαριασμό τρίτων, σίγουρα όμως θα
κόψουμε την γλώσσα όσων μιλάνε πολύ με φόντο τον πατριωτισμό και την
μισαλλοδοξία τους.
Γιατί αυτή η πρωτοπορία της Λ.Μ.Α.Τ.,
των ελλήνων μικροκεφαλαιούχων, τις στιγμές της επαναστατικής σύγκρουσης θα
τεθεί στην υπηρεσία των αφεντικών. Πρώτα θα γίνει η ασπίδα τους και στην
συνέχεια σπαθί εναντίον μας, όπως ακριβώς έκαναν και οι μαυραγορίτες πρόγονοι
τους. Γι΄ αυτό δεν πρέπει να τους αφήνουμε ούτε μια πιθαμή γης, για να ορθώσουν
το θρασύδειλο ανάστημα τους. Η απάντηση θα δοθεί σύντομα προς όλες τις κατευθύνσεις.
Ο εχθρός είναι παντού αλλά κυρίως είναι εδώ. Στα αστικά κέντρα, στα πλοκάμια
της μικροοικονομίας των συντηρητικών στρωμάτων, στα κέντρα λήψης αποφάσεων του
μεγάλου κεφαλαίου, στους θιασώτες της πολιτικής σκηνής, στα δημοσιογραφικά
θεωρεία και τους εργολάβους τους, σε οτιδήποτε διαμορφώνει και συμμετέχει στην
θεσμική ζωής της Ελλάδος.
Ζούμε λοιπόν «το τέλος των ιδεολογιών»
όπως αναφέρει ο Φουκογιάμα. Βρισκόμαστε στην εποχή των καπιταλιστικών
εμπορευμάτων, της κλωνοποιημένης ηθικής, των ψυχοφαρμάκων, της εικόνας, του
θορύβου των αυτοκινήτων στις μεγάλες λεωφόρους, των σκανδα λοθηρικών
πρωτοσέλιδων, των τηλε-εισαγγελέων, του νεαρού που πυροβόλησε στον ΟΑΕΔ, του
Σαββατόβραδου στα μπουζούκια. Ζούμε στο τέλμα της συνείδησης και αυτό
εξυπηρετεί τον ένοπλο αγώνα. Δίπλα στην χωματερή των εμπορευμάτων του
καπιταλισμού παράγεται κι απελπισία. Μια οργισμένη απελπισία ανθρώπων
αποφασισμένων να απορρίψουν τα σκουπίδια της σύγχρονης κοινωνίας. Μιλάμε για
την απελπισία που εκφράζει την κατάσταση όλων όσων δεν μας έχει απομείνει καμία
ελπίδα να δούμε να αλλάζει η πραγματικότητα που μας επιβάλλουν. Γνωρίζουμε πως
η κοινωνία «έχει πιάσει πάτο». Επειδή όμως η απελπισία από μόνη της μπορεί να
παράγει αυτοκαταστροφική παραίτηση εδώ χρειάζεται η ιστορική συμμαχία με το αντάρτικο
πόλης. Ο πόνος πρέπει να γίνει δύναμη, κι απελπισία οργή. Αυτός είναι ο
προνομιακός χώρος για την ένοπλη προπαγάνδα μας. Απευθυνόμαστε σε όλους αυτούς
που έχουν αυτοεξοριστεί απ΄ αυτήν την κοινωνία και τα ψεύτικα αγαθά της για να
ανασυνθέσουμε το αντάρτικο πόλης που γύρω του θα συσπειρώνονται άνθρωποι που θα
έχουν μια κοινή επαναστατική στράτευση, με αντισυμβατική γλώσσα, με αντιθεσμική
πολιτιστική κουλτούρα, με αυτοοργανωμένη διαχείριση και αντισυμβατικό κοινωνικό
διάγραμμα οριζόντιων σχέσεων.
Η αφετηρία είναι πάντα η προσωπική
ενόραση του καθενός ανεξαρτήτως φύλου, τάξης, εθνικότητας και ηλικίας. Είναι το
ξεπέρασμα όλων των συμβάσεων επίσημων και ανεπίσημων, της εργασίας, της
οικογένειας, της θρησκείας, του κομφορμισμού, του πατριωτισμού, του σεξισμού,
των αξιωμάτων με την κατάργηση τους μέσα απ΄ την συμμετοχή στην επαναστατική
πάλη. Είμαστε ρεαλιστές και χαιρόμαστε που δεν πρέπει να υπερασπίσουμε το όραμα
και την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Γι΄ αυτό
είχαμε γράψει στην πρώτη μας ανακοίνωση «κάνουμε αντάρτικο και όχι πολιτική».
Οι παράνομες επαναστατικές οργανώσεις δεν είναι εργαλεία για τον κόσμο του
μέλλοντος αλλά πρόταση ζωής για το σήμερα. Άλλωστε στο παρελθόν η παγίδα των
οραμάτων είχε οδηγήσει σε ψευδαισθήσεις ένοπλες αντάρτικες ομάδες οι οποίες
περίμεναν πως θα ξεσηκωθούν οι λαϊκές μάζες και θα πάρουν τα όπλα στα χέρια
τους ενώ άλλες όπως οι σύντροφοι της R.Α.F. εγκλωβιστήκαν σ΄ ένα στείρο
φιλοσοβιετισμό χωρίς να κάνουν κριτική στο έκτρωμα της Σοβιετικής Ένωσης.
Αλλά και στην Ελλάδα ο ιδεαλισμός ενός
λαϊκού ξεσηκωμού μετά την μεταπολίτευση, που τελικά ποτέ δεν διήρκησε,
αποθάρρυνε αρκετούς συντρόφους που εγκατέλειψαν το αντάρτικο πόλης και
προσχώρησαν σε ότι μισούσαν. Δουλειά, οικογένεια, σπίτι και αποδράσεις στην εξοχή.
Ένα παρελθόν που πλέον δεν είναι αντάξιο της συνέχειας του αποδεικνύει την
πλάνη του, τις ψευδαισθήσεις του και την λάθος στρατηγική του. Τελειώσαμε με τα
ξεπερασμένα οράματα της λαϊκής βάσης και της εργατικής τάξης. «Απ΄ όλα όσα
έχουν ανέκαθεν συμβεί, τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρηθεί χαμένο για την Ιστορία.
Βέβαια μόνον σε μια λυτρωμένη ανθρωπότητα ανήκει πλήρως το παρελθόν της. Είναι
σαν να λέμε πως μόνο γι΄ αυτήν το παρελθόν της έχει γίνει αφηγήσιμο σ΄ όλες τις
στιγμές του. Κάθε μία από τις στιγμές που έχει βιώσει γίνεται μνεία στην
ημερήσια διάταξη.» (Walter Βenjamin, Ο Άγγελος της Ιστορίας, θέση ΙΙΙ.) Η
ιστορία πλέον του αντάρτικου πόλης θα μιλάει για την σημασία της κάθε στιγμής.
Μια τέτοια στιγμή πολέμου ήταν στις 17 Ιουνίου στις 6.24 το πρωί όταν ένας
ένοπλος σχηματισμός του εκτελεστικού μας βραχίονα πλησίασε τ΄ αυτοκίνητο που
χρησιμοποιούσαν οι αστυνομικοί της Αντιτρομοκρατικής και εκτελέσαμε με 24
σφαίρες τον μπάτσο που φρουρούσε το σπίτι της ψευδό-μάρτυρος Σοφίας Κυριακίδου.
Προσεγγίσαμε λοιπόν τo στόχο και αφού ελέγξαμε περιμετρικά τον χώρο της
επίθεσης εκτελέσαμε το σχέδιο της οργάνωσης μας κι αποχωρήσαμε με επιτυχία. Ο
μπάτσος που εκτελέσαμε υπηρετούσε στην Αντιτρομοκρατική υπηρεσία. Η εν λόγω
υπηρεσία αυτοπαρουσιαζόταν ως η υπερελίτ του αστυνομικού σώματος παρ΄ όλο που
έχει μηδαμινές επιτυχίες στο ενεργητικό της. Όλη την ώρα μας «ακουμπάνε», μας
«γνωρίζουν», μας «παρακολουθούν» και όταν παρουσιαζόμαστε οικειοθελώς σ΄ ένα
από τα στελέχη τους, όπως αυτό στα Πατήσια, «γκρινιάζουν» ότι τους χτυπάμε
πισώπλατα κι άνανδρα. Δηλαδή τι θέλουν; Να τους παίρναμε τηλέφωνο να τους
ενημερώσουμε για την «επίσκεψη» μας; Εμείς φταίμε που δεν είμαστε ακατάδεκτοι
και αποδεχόμαστε τις προ(σ)κλήσεις τους. Πόλεμο έχουμε μαλάκες, όχι πάρτυ για
να μας κατηγορείτε ότι ήρθαμε ακάλεστοι. Άλλωστε στη συγκεκριμένη υπηρεσία της
Αντιτρομοκρατικής όπως και σ΄ όλα τα σώματα ασφαλείας το περιβραχιόνιο του
πένθους ταιριάζει πολύ με τις στολές τους. Κι αν ο συγκεκριμένος
αντιτρομοκρατικάριος είχε ειδική εκπαίδευση σε σεμινάρια αυτοάμυνας και
οπλοτεχνικής, εμείς έχουμε μόνο μια ζωή που αξίζει ρε γαμώτο κάτι καλύτερο απ΄
τους γρυλλισμούς των ένστολων γουρουνιών, τις βρισιές των δεσμοφυλάκων και τις
εισαγγελικές αγορεύσεις των δημιών μας. Και μιλάμε για εμάς και για σένα, τον
κάθε εσένα που δεν γουστάρεις αυτόν τον σκατόκοσμο και τους υποτελείς του. Έτσι
τα ΄χαμε πει και οι πράξεις από ΄δω και πέρα θα σφραγίσουν τα λόγια μας με
δεσμούς αίματος των εχθρών μας. Όσο για τα παραμύθια σας σχετικά με την ύπαρξη
μηνύματος από καρτοκινητό τηλέφωνο («άλλαξε. ελάτε.») το ξέρετε πολύ καλά, όπως
το ξέρουμε και μεις πως ποτέ δεν υπήρξε. Κόψτε τις μαλακίες που χρησιμοποιείτε
για να περάσετε πιο εύκολα το νομοσχέδιο σας για τα καρτοκινητά και σταθείτε
επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων, κύριοι του 12ου. Ούτως ή άλλως δεν
χρειαζόμαστε κινητά για να σας τσακίζουμε και να σας περιγελάμε.
Η πρακτική της εκτέλεσης εξυπηρετεί το
πρόγραμμα της μόνιμης απειλής που είχαμε ήδη εξαγγείλει στην 1η μας ανακοίνωση.
Από ΄δω και πέρα οι πολιτικές εκτελέσεις περνάνε στην ημερήσια διάταξη των
συζητήσεων μας. Όπως είχε πει ο Μάο-ΤσεΤούνγκ «χτυπάς έναν για να φοβίσεις
100». Τώρα ξέρετε ποιος έχει σειρά… και η λίστα είναι μεγάλη κουφάλες, θα σας
χτυπάμε χωρίς κανένα έλεος. Είναι η μεταφορά του ψυχολογικού και υπαρκτού φόβου
στο στρατόπεδο των υπηρεσιών ασφαλείας του κράτους που αντιμάχονται τις
δυνάμεις και τους σχηματισμούς της Επανάστασης. Η εκτέλεση του συγκεκριμένου
μπάτσου ήταν γι΄ αυτόν το θλιβερό τέλος μιας ακόμα πιο θλιβερής και επαίσχυντης
επιλογής που ο ίδιος είχε κάνει αποφασίζοντας έτσι και για το τέλος του. Για
εμάς τα λόγια που γράφουμε είναι σαν τις σφαίρες, όταν «φύγουν» απ΄ το όπλο δεν
μπορούν να επιστρέψουν, πρέπει να βρουν τον στόχο τους. Είχαμε γράψει «αν δεν
αρχίσετε να υποβάλλετε παραιτήσεις θ ΄αρχίσετε να μετράτε φέρετρα». Καλά
ξεμπερδέματα. Προωθούμε την επαναστατική βία και κατ ΄επέκτασιν τις ένοπλες
δολοφονίες εναντίον του ανθρώπινου δυναμικού του συστήματος. Θα τους χτυπάμε με
κάθε τρόπο και μέσο. Ως οργάνωση άμεσης επαναστατικής βίας οφείλουμε να
περιλαμβάνουμε στους πολιτικούς μας σχεδιασμούς την αντιπαράθεση με τα
γουρούνια του κράτους χρησιμοποιώντας τον ανορθόδοξο αστικό πόλεμο που ωφελεί
το αντάρτικο πόλης. Δηλαδή χρησιμοποιώντας το ένοπλο μέσο δημιουργούμε χώρους
απελευθερωτικής βίας και χρόνους αντιεξουσίας. Το ένοπλο είναι ένα από τα πολλά
μέσα ενός ανθρώπου της Επανάστασης, που ευνοείται από την χωροταξία των αστικών
κέντρων και βοηθάει την πραγμάτωση των επιχειρήσεων του ανορθόδοξου πολέμου.
Καταλήγοντας λοιπόν, θα χτυπάμε όλους τους κυρίαρχους μηχανισμούς, τους
θεσμικούς φορείς και τα πληρεξούσια άτομα. Ο εσωτερικός εχθρός της ανατροπής ας
ορθώσει τ΄ ανάστημα του.
Δεν θα επιτρέψουμε σε καμιά
φαντασιόπληκτη κυράτσα να προσβάλλει την τιμή και την ιστορία του Ε.Λ.Α. Αν η
Σοφία Κυριακίδου συνεχίσει το παραλήρημα και τις ψευτιές της θα της ξεριζώσουμε
την γλώσσα, όπως και σε κάθε επίδοξο «πολυλογά» στο μέλλον. Να το θυμούνται
αυτό όλοι οι περίοικοι της περιοχής που αυτοβούλως θα θελήσουν να δώσουν
πληροφορίες. Γνωρίζουμε τα ονόματα τους και τα κουδούνια τους, τα΄ αυτοκίνητα
τους και τον τόπο εργασίας τους, όπως γνωρίζαμε και τις συνήθειες της
κατάπτυστης Σοφίας Κυριακίδου και τους «μοναχικούς» περιπάτους της στην λαϊκή
αγορά χωρίς την συνοδεία γοριλλών. Ήταν στην διακριτική ευχέρεια μας να μην την
προσεγγίσουμε γιατί τα ψέματα της φανέρωναν την ψυχική διαταραχή της. Δεν θα
εφαρμόσουμε το ίδιο με τους υποψήφιους χαφιεδάνθρωπους της περιοχής. Ας το
βάλουν λοιπόν καλά στο μυαλό τους οι ρουφιάνοι κάθε είδους, πως μπορεί να
κοιμούνται με κλειδωμένες πόρτες αλλά μπορεί να ξυπνήσουν με τρίτο μάτι στο
κεφάλι. Τα μεγάλα στόματα κοστίζουν ζωές. Οι αυτόπτες μάρτυρες που δίνουν
στοιχεία στην αστυνομία θα αντιμετωπίζονται ως μπάτσοι. Τα θυμάστε τα ντόνατς
που είχαμε αναφέρει… συνεχίζουμε να έχουμε ίδια άποψη. Δεν είναι η πρώτη φορά
που οι ρουφιάνοι γίνονται στόχος. Στο παρελθόν η 1η Μάη και ορισμένοι σύντροφοι
του.Ε.Λ.Α. είχαν «τιμωρήσει» με βομβιστικές επιθέσεις δύο αυτόπτες μάρτυρες. Αν
χρειαστεί θα συνεχίσουμε την καλή δουλειά.
Θέλοντας να ταράξουμε την συνοχή του
κράτους με την οξύτητα της επίθεσης, πρέπει να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε
τις ευρύτερες αντάρτικες στρατιωτικό-πολιτικές εξελίξεις και πιθανές συμμαχίες
στο παγκόσμιο στερέωμα. Οι επιθέσεις με ημι-αυτόματα σε αστυνομικά τμήματα της
Γαλλίας, οι εκτελέσεις Βρετανών στρατιωτικών από τις αμετανόητες παρατάξεις του
Ι.R.Α., οι αντάρτικοι σχηματισμοί στο Μεξικό που συνεχίζουν την επίθεση στα
καθεστωτικά στρατεύματα παρ΄ όλη την εκεχειρία της πρωτοπορίας του ΕΖLΝ με το
κράτος του Μεξικού, οι αραβικές ένοπλες κομμουνιστικές οργανώσεις που τα
σιωνιστικά μίντια τις παρουσιάζουν ως ισλαμικές φονταμενταλιστικές
διαστρεβλώνοντας τα λόγια τους(την στιγμή που αυτοί μιλούν για «λαϊκή
δικαιοσύνη» τα μίντια μεταφράζουν «ο Αλλάχ είναι μεγάλος») αποτελούν ανοιχτά μέτωπα
του ανορθόδοξου ένοπλου αγώνα. Οι διαφορές, οι αντιφάσεις και οι διαφωνίες
είναι τεράστιες αλλά γνωρίζουμε πως προκύπτουν απ΄ τις διαφορετικές
πολιτιστικές κουλτούρες και τις γεωπολιτικές συνθήκες κάθε χώρας. Όμως αυτό δεν
μας εμποδίζει να αναβιώσουμε το Αντί-ιμπεριαλιστικό Μέτωπο της δεκαετίας του
1980 μετατρέποντας το σε Επαναστατικό Αντάρτικο Μέτωπο αποκλειστικά
επιχειρησιακών βραχιόνων με ανταλλαγή πληροφοριών, σχεδιασμών, οπλισμού,
τακτικής, τεχνοτροπίας, στοιχείων με σκοπό να πλήξουμε όσων το δυνατόν
περισσότερο τον εχθρό.
Για αρκετούς η ιστορική εμπειρία του
αντάρτικου πόλης είναι ένα αυτοκτονικό αδιέξοδο. Για άλλους μια παγίδα που
μπορεί να εγκλωβιστεί το πιο υγιές κομμάτι του κινήματος σε μια
αυτοκαταστροφική επιλογή. Για εμάς απλά είναι η πιο ευθεία «οδός» να πεις και
να πράξεις την υποκειμενική σου αλήθεια. « Είναι η έφοδος στα χειμερινά
ανάκτορα, εκεί που ανατέλλουν οι δύο ήλιοι. Ο έναςο τύραννος ζυγός-που
σηκώνεται πάνω από κεφάλια που σκύβουν στο διάβα του κι ο άλλος αυτός που
υποκλίνεται στο αγέρωχο βλέμμα όσων τολμούν να τον αντικρίσουν κατάματα και
τους ζεσταίνει στην περπατησιά τους. Αυτή είναι η διαφορά μας με όσους δεν
τολμούν, εμείς καταργούμε τον πρώτο ήλιο. Έτσι ανατέλλει το αντάρτικο πόλης.
»(F. Fanon, Τορίνο, 1966)-Για τον σύντροφο αντάρτη Δημήτρη Κουφοντίνα. Ο
υπέρτατος σχεδιασμός και το καθήκον ενός αντάρτη πόλης είναι να αποδιοργανώσει
το εσωτερικό της χώρας του, να πλήξει την εθνική οικονομία, να κιβδηλώσει την
δημόσια εξωτερική εικόνα και να δημιουργήσει διεθνή ανυποληψία, να
αποσταθεροποιήσει το σύστημα και να προκαλέσει τον εθνικό διχασμό. Όσο για τις
συνέπειες, σ΄ αυτή την ξέφρενη πορεία του ένοπλου αγώνα γνωρίζουμε πως οι
φυλακές είναι μπροστά μας. Μπορούμε ν΄ αποδεχτούμε το ενδεχόμενο της σύλληψης,
ακόμα και της δολοφονίας μας(αφού δεν πρόκειται να παραδοθούμε έτσι απλά…), ως
αποτέλεσμα της δράσης μας. Όμως θ΄ αναγκάσουμε πρώτα την Ελλάδα να ματώσει. Θα
κάνουμε το κράτος ν΄ αποκλείσει τις επικίνδυνες περιοχές, οι μπάτσοι θα
περιπολούν μέσα σε τεθωρακισμένα, στρατιώτες θα φυλάνε τις πλατείες, το ένδοξο
σύμβολο του Ρarabellum 38 θα ξαναγυρίσει στις διαδηλώσεις ενώ αυτοί θα σπάνε
πόρτες στα σπίτια για έρευνες εμείς θα τους σπάμε τα κεφάλια, οι αντάρτικες
ομάδες θα οργανώσουν την νύχτα και ολόκληρος ο πληθυσμός των αστικών κέντρων θα
συνηθίσει να ζει με τους μαύρους καπνούς στον αέρα απ΄ τις βόμβες και τους
εμπρησμούς. Θέλουμε να θέσουμε σε ισχύ την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, τον
εμφύλιο επαναστατικό πόλεμο. Η ουδετερότητα στο εκτελεστικό απόσπασμα
καργιόληδες. Τον λόγο τώρα έχουν τα όπλα και ο ανορθόδοξος επαναστατικός
πόλεμος. Γιατί η εξουσία επιβάλλεται αλλά και καταργείται στην κάνη των όπλων.
ΕΝΟΠΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ
ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ.
«Τι σημασία έχει κι αν μας βρει ο
θάνατος; Σημασία έχει ότι η κραυγή μας θ΄ ακουστεί κι ένα άλλο χέρι θα βρεθεί
δίπλα να πάρει τ΄ όπλο μας κι άλλοι αντάρτες θα ξεσηκωθούν για να πιάσουν το
τραγούδι, για ν΄ ακουστεί η καινούργια κραυγή του πολέμου και της επανάστασης»
( Τσε Γκεβάρα).
ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ
Η εκτέλεση του Σωκράτη Γκιόλια
Η οργάνωση σίγησε για πάνω από έναν
χρόνο και επανήλθε με τον πλέον διαβόητο και τελευταίο έως σήμερα χτύπημα της.
Τα ξημερώματα της 19ης Ιουλίου 2010 μέλη της «Σέχτας» πήγαν στο
σπίτι του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια. Εκείνη την εποχή το blog «Troktiko», το οποίο ίδρυσε και διαχειριζόταν ο
δημοσιογράφος, είχε πρωτοφανή αναγνωσιμότητα και επιρροή. Δεν θα ήταν
υπερβολικό να πούμε πως ήταν το πλέον επιδραστικό Μέσο στην ιστορία του
ελληνικού διαδικτύου.
Στις 05:30 το πρωί το θυροτηλέφωνο του
σπιτιού του Γκιόλια χτυπάει επίμονα. Ο δημοσιογράφος το ανοίγει και από την κάμερα
βλέπει έναν άντρα με στολή αστυνομικού. Του λέει ότι κάποιος προσπαθεί να του
κλέψει το αυτοκίνητο και πρέπει να κατέβει.
Ο Γκιόλιας δεν υποπτεύεται. Κατεβαίνει
με τις πιτζάμες στο ισόγειο της πολυκατοικίας για να δει τι έχει συμβεί. Τα
μέλη της «Σέχτας» τον περιμένουν και τον πυροβολούν. Αρχικά στην πλάτη και στη
συνέχεια στο κεφάλι για να σιγουρευτούν ότι είναι νεκρούς. Δέχεται συνολικά 13
σφαίρες, οι δύο είναι οι «χαριστικές» στο κεφάλι.
Στις 27 Ιουλίου η οργάνωση ανέλαβε την
επίθεση με έντυπη προκήρυξη που εστάλη στην εφημερίδα «Τα Νέα». Στην προκήρυξη υπάρχει
φωτογραφία με τον οπλισμό της «Σέχτας» ο οποίος αποτελείται από τρία καλάσνκικοφ,
το υποπολυβόλο scorpion και πιστόλια. Εμφανίζεται για πρώτο φορά και
το… λογότυπο της οργάνωσης με το όνομα της, ένα αστέρι και δύο πολυβόλα καλάσνικοφ.
Στο κείμενο της προκήρυξης η οποία
έμελλε να είναι η τελευταία η οργάνωση εξηγεί το σκεπτικό της που οδήγησε στη
δολοφονία Γκιόλια, απειλεί και προαναγγέλλει νέα χτυπήματα. Σε καμία περίπτωση
η προκήρυξη δεν είχε ύφος που να προϊδέαζε για την επικείμενη
απόσυρση-εξαφάνιση. Ολόκληρο το κείμενο:
«Η Σέχτα Επαναστατών οπλίζεται ξανά
Στο σημερινό κόσμο το πιο βίαιο πράγμα
είναι να μένεις απαθής. Όλη μας η ζωή κατακλύζεται από τη βία. Και όταν δεν είναι
η βία των μπάτσων, των κρατητηρίων, των φυλακών, τότε τα πράγματα είναι ακόμα
πιο ύπουλα. Μιλάμε για μια βία χωρίς αίμα. Για την βία της εικόνας, των
διαφημίσεων, της καταναλωτικής μαστούρας, των ψυχοαδιέξοδων, της μοναξιάς.
Ζούμε σε άθλιες πόλεις, τρώμε πλαστικό φαγητό, ενημερωνόμαστε με
κατασκευασμένες ειδήσεις, ψωνίζουμε τυποποιημένα προϊόντα, εργαζόμαστε σε
αηδιαστικές δουλειές, θαυμάζουμε κάλπικα πρότυπα, φτιάχνουμε τα μικρά ιδιωτικά
κελιά μέσα στα σπίτια μας με την χαρούμενη επίπλωση.
Εμείς κουραστήκαμε από αυτό το κενό
ζωής. Είπαμε φτάνει πια... όχι άλλες ξοφλημένες μέρες... όχι άλλες ταπεινώσεις
στη δουλειά... όχι άλλες δανεικές προσευχές για καληνύχτα...
Ετσι πριν 1,5 χρόνο φτιάξαμε την Σέχτα
Επαναστατών, που έγινε το όχημα διαφυγής μας απ΄ τη γαμημένη ησυχία του κόσμου-
φυλακή που ζούσαμε. Δυο- τρία όπλα για αρχή, μερικά βιβλία και κάποιες
παραβατικές γνώσεις από προηγούμενες εμπειρίες του παρελθόντος, συνδυάστηκαν με
αρκετά «κιλά» αποφασιστικότητας και την σιγουριά της συνείδησης που έλεγε: ή
άνθρωπος ή γουρούνι, ή μαχητής ή υπόδουλος, ή επανάσταση ή συμβιβασμός με την
παραίτηση.
Και έτσι ξεκινήσαμε.
Όταν ζεις σε έναν ατέρμονο αγώνα, σε
κάνει να οξύνεις τις ικανότητες και την σκέψη σου, ενώ ταυτόχρονα σου προσφέρει
την ευχαρίστηση ότι έχεις αντιτεθεί στη μοίρα που προορίζανε για σένα.
Όμως θέλαμε κάτι παραπάνω...
Επιζητούσαμε το άλμα για την έφοδο
στον ουρανό. Μετά το τρίτο μας χτύπημα, θέσαμε στον εαυτό μας το ζήτημα της
αναβάθμισης της δράσης μας, που εμπεριείχε κάποιες απαραίτητες προϋποθέσεις.
Έτσι περάσαμε σε μια δημιουργική αφάνεια με σκοπό να αναδυθούμε πιο ικανοί, πιο
ουσιαστικοί, πιο επικίνδυνοι. Σε αυτό το διάστημα αρκετοί από εμάς
εκπαιδευτήκαμε στα όπλα, μάθαμε νέες τεχνικές, διαβάσαμε, ενημερωθήκαμε για
άγνωστες μέχρι τότε καταστάσεις αγώνα, ανταλλάξαμε εμπειρίες και σκεπτικά με
άλλους μαχητές και ανεφοδιαστήκαμε στον υλικοτεχνικό τομέα.
Παράλληλα οι υπόλοιποι μαχητές μας δεν
έμειναν ανενεργοί. Δημιούργησαν ένα απαραίτητο δίκτυο πληροφοριών, συνέλεξαν
στοιχεία, φρόντισαν την συνειδητή αεργία μας και πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους
στο σκοπό της Επανάστασης και στην αξιοπρέπεια του εαυτού τους.
Έτσι από εδώ και πέρα θέλουμε να
είμαστε τρομακτικά συνεπείς σε ότι λέμε και να μεταφέρουμε ένα μήνυμα σε όλους
τους επιφανείς φορείς της κοινωνίας και τους γορίλες τους. «Η Σέχτα Επαναστατών
δεν θα αφήσει ούτε ένα χιλιοστό ασφαλούς εδάφους στη ζωή σας. Τα όπλα μας είναι
γεμάτα και έτοιμα να “μιλήσουν”... Αν τα επιχειρήματα κάνουν τον ιδρώτα να
κυλάει, οι αποδείξεις θα κάνουν να χυθεί αίμα...». Πλέον δε μιλάμε για ένοπλη
προπαγάνδα, αλλά την εφαρμόζουμε στην πράξη. Η πρόσφατη επίθεση μας δεν
στηρίχτηκε σε προπαγανδιστικούς λόγους, αλλά στην απόφαση να τερματίσουμε την
άθλια καριέρα αυτού του τύπου.
Ο ένοπλος αγώνας δεν απολογείται και
δεν προφασίζεται την υποκρισία του ανθρωπισμού και το ιδανικό της ανθρώπινης
ζωής. Η επανάσταση είναι πόλεμος για την οικοδόμηση ενός αυτόνομου υπαρξιακού
κώδικα μακριά απ΄ την υποκρισία του σύγχρονου τρόπου ζωής.
Η ανθρώπινη ζωή είναι μια μεταβλητή,
ένα εμπόρευμα στον κόσμο του θεάματος που άλλοτε την κατασπαράσσει εξορίζοντας
την στα μπουντρούμια των φυλακών, στα μοναχικά αδιέξοδα, στις ουσίες των
εξαρτήσεων και άλλοτε την υπερασπίζεται ως το «ιδανικό» που χάθηκε απ΄ τα όπλα
των τρομοκρατών.
Όμως σημασία δεν έχει μόνο αν ζεις,
αλλά και το πως ζεις. Η πραγματική αξία βρίσκεται στις επιλογές που κάνει ο
καθένας στη ζωή του. Εκεί κρινόμαστε όλοι. Ο Σωκράτης Γκιόλιας έκανε τις
επιλογές του και εμείς τις δικές μας. Αυτός επέλεξε να ζήσει σαν τρωκτικό στο
βασίλειο της λάσπης του άθλιου κύκλου του και εμείς ως λύκοι έξω από την αγέλη.
Ας δούμε λοιπόν ποιος ήταν πραγματικά
ο «ανυποψίαστος» και «αφύλακτος» Σωκράτης Γκιόλιας.
Από νωρίς μπασμένος στα κόλπα της
δημοσιογραφικής πανούκλας θήτευσε για αρκετά χρόνια στο μετρ της δήθεν
ανεξάρτητης «αποκαλυπτικής» δημοσιογραφίας Μάκη Τριανταφυλλόπουλο ως φίλος,
συνεργάτης και αρχισυντάκτης των εκπομπών του. Παράλληλα διετέλεσε «στέλεχος»
της νέας σχολής του ελληνικού πρωταθλητισμού. Του πρωταθλητισμού που είχε
ειδίκευση στο παράνομο εμπόριο ντοπαϊνης (κολλητός του Χρήστου Τζέκου που ξέρει
καλά από «σκόνες»), στα ντοπαρισμένα ρεκόρ (κουμπάρος με τον Κώστα Κεντέρη που
του προσέφερε δημοσιογραφική κάλυψη στο γνωστό «ατύχημα» που είχε με το άλλο
αθλοπρεζάκι την Κατερίνα Θάνου) και φυσικά στο νταραβέρι αξιωμάτων-
αποκατάστασης όλης της γνωστής πρωταθλητικής κλίκας είτε στα σώματα ασφαλείας,
είτε στον πολιτικό στίβο (φιλαράκι του αθλητήβουλευτή Κουκοδήμου, της
αποτυχημένης υποψήφιας Πατουλίδου και άλλων). Ο καθένας φυσικά μπορεί να
φανταστεί και τις κομπίνες όλων αυτών με πολύτιμο συνεργάτη τον Σωκράτη Γκιόλια
στην εταιρία με την επωνυμία ΣΕΓΑΣ που όλοι οι παραπάνω αποτελούσαν τις
επιφανείς προσωπικότητες του. Ιδιαίτερα στην εποχή που μεσουρανούσε το «εθνικό
όραμα» των ολυμπιακών αγώνων του 2004 στήθηκε στο ΣΕΓΑΣ το μεγάλο φαγοπότι τόσο
με τις «χρυσές» χορηγίες και τις κρατικές επιχορηγήσεις όσο και των μυστικών
οικονομικών συμφωνιών κάτω από το τραπέζι με μεγαλοεργολάβους και
κατασκευαστικές εταιρίες.
Όμως ο «ανυποψίαστος» Σωκράτης
Γκιόλιας ήταν πολυθεσίτης. Ο ίδιος, ήταν γνωστός θρησκόληπτος στους κύκλους του
και υπήρξε μόνιμος επισκέπτης- παράγοντας ακόμα μιας γνωστής εταιρίας. Ήταν
έμπιστος συνεργάτης της Αθωνικής πολιτείας, ενώ ταυτόχρονα η ρασοφόρος νυφίτσα
Εφραίμ ήταν ο πνευματικός του. Γι΄ αυτό όταν ξέσπασε το γνωστό σκάνδαλο των
παπαδερών στο Βατοπέδι ο Γκιόλιας πάντα έμπαινε μπροστά ως ασπίδα προστασίας
για να στηρίξει το παραμάγαζο τους.
Ο τύπος ήταν κυριολεκτικά με τον
σταυρό στο χέρι.
Από εκεί και πέρα ο βασικός λόγος της
επίσκεψής μας στο σπίτι του ήταν η κυρίαρχη θέση που κατείχε στην ηλεκτρονική
μορφή της νέας δημοσιογραφίας.
Με την ραγδαία εξάπλωση του internet
και την ολοένα αυξανόμενη προτίμηση ιδιαίτερα των νέων για την ενημέρωση τους
από αυτό, δεν άργησε και η εκμετάλλευση του από τα γνωστά λαμόγια της
δημοσιογραφίας. Πέρα από τα επίσημα ειδησεογραφικά site που συνήθως είναι
ηλεκτρονική μορφή ήδη γνωστών εφημερίδων δημιουργήθηκαν και τα πρώτα
ενημερωτικά blogs. Η αμεσότητα της ενημέρωσης που προσφέρουν ήταν το βασικό
χαρακτηριστικό που τα ανέδειξε σε δημοφιλείς ιστοσελίδες. Αυτή η μεγαλύτερη
ελευθερία έκφρασης αξιοποιήθηκε και από άτομα που ζούσαν σε απολυταρχικά
καθεστώτα σαν προσπάθεια διάρρηξης της λογοκρισίας που επιβαλλόταν από την
κυβέρνηση. Σε αντίθεση με τους παραπάνω ανθρώπους, η ίδια ανωνυμία
εκμεταλλεύτηκε από συστημικούς δημοσιογράφους όπως ο Γκιόλιας, ο Παπαγιάννης κ.
α σαν μέσο εκβιασμού και συκοφάντησης για την στήριξη συγκεκριμένων
επιχειρηματικών συμφερόντων που τους χρηματοδοτούν. Η πράξη μας δεν έχει να
κάνει με την εναντίωση μας στην ανωνυμία των blogs καθώς αντιθέτως την
προτάσσουμε και την θεωρούμε απαραίτητη σαν ασπίδα προστασίας εχθρών του
καθεστώτος και ως υγιή συνθήκη πραγματικά εναλλακτικών αυτοδιαχειριζόμενων
μέσων ενημέρωσης. Ο Γκίολιας το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν συγκαταλεγόταν στους
εχθρούς του καθεστώτος, αλλά ήταν το αφεντικό που κρυβόταν πίσω από την
ανωνυμία του blog troktiko ασκώντας από αυτό την συστημική προπαγάνδα του.
Ο Γκιόλιας πρώην συνεργάτης του
«μαχητικού» Μάκη Τριανταφυλλόπουλου αλλά και άξιος συνεργάτης της
δημοσιογραφικής σχολής Κωστόπουλου- Αναστασιάδη (απενοχοποίηση του σύγχρονου
lifestyle με κίνητρο την οικονομική επιτυχία και τον νεοελληνικό τσαμπουκά)
είχε αυτό που χρειαζόταν. Απ΄ τη μία η δημοσιογραφία της «κοινωνικής
ευαισθησίας», των «αποκαλύψεων» και των «καταγγελιών» κι από την άλλη ο
τσαμπουκάς στο σερβίρισμα, ένα κοκτέιλ θράσους, lifestyle με άποψη, σύγχρονου
νεοσυντηρητισμού, ενός κρυμμένου (ή και φανερού) φασισμού, μιας δήθεν σάτιρας,
όχι απλά απέναντι στην εξουσία, αλλά κυρίως ενάντια σε αυτούς που δεν έχουν
φωνή να απαντήσουν στη λάσπη που εξαπέλυε εναντίον τους.
Οι πιο πρόστυχες προσβολές και τα πιο
συκοφαντικά ψέματα για το αντάρτικο πόλης, μπήκαν στην πρώτη γραμμή των
δημοσιευμάτων του troktikou. Μέχρι και ο αδελφός του Περικλής, ως διευθυντής
της Ρrince Οliver, απάντησε προκλητικά και ειρωνικά παραφράζοντας την
συνθηματολογία της εξέγερσης του Δεκέμβρη, σε μια ενέργεια εμπρησμού που είχε
ως στόχο την εταιρεία του.
Το ίδιο το αφεντικό του troktikou είχε
ορίσει τον εαυτό του δικαστή και απένειμε ποινές σε συλληφθέντες μέσα από το
blog του. Μετά το διαζύγιο απ΄ τον μέντορα του Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, ο
Γκόλιας αυτόνομος πλέον και με την πιο ισχυρή θέση στη δημοσιογραφική
blogoσφαιρα γίνεται ειδικός σύμβουλος του Δημήτρη Κοντομηνά, που συγκαταλέγεται
στην οικονομική μαφία της ελλάδας, γνωστός και από την εμπλοκή του με το
σκάνδαλο της interamerican. Επίσης το τελευταίο διάστημα δούλευε ως γενικός
διευθυντής του ραδιοσταθμού Θέμα radio του ξεφτιλισμένου χοντροκοιλαρά Θέμου
Αναστασιάδη. Η απαρίθμηση των βρόμικων ιστοριών του δημοσιογραφικού σιναφιού
όπως και οι εσωτερικές κόντρες μεγαλοδημοσιογράφων και εκδοτών με
χαρακτηριστικό παράδειγμα την τριπλέτα Θέμου- Γκιόλια- Κοντομηνά, με το
αδελφάτο Χατζηνικολάου- Τριανταφυλλόπουλου- Κουρή θα μπορούσαν να γεμίσουν
πολλές σελίδες.
Ο δημοσιογραφικός κόσμος είναι ένας
κουβάς γεμάτος σκατά που με την κίνηση μας απλώς τον ελαφρύναμε.
Φυσικά το αφεντικό του troktikou ως
επαγγελματίας ρουφιάνος γνώριζε καλά τις πιθανές συνέπειες και τα «εργατικά
ατυχήματα» που θα μπορούσαν να του συμβούν. Ο Σωκράτης Γκιόλιας ήταν τόσο
«ανυποψίαστος» που είχε φροντίσει μόνος του να επιβεβαιώσει ότι αποτελεί στόχο.
Ιδιαίτερα μετά τη βόμβα στα Πατήσια και το θάνατο του Αφγανού τόσο ο ίδιος, όσο
και τα κωλόπαιδα που είχε για συνεργάτες του, χρησιμοποίησαν το καμουφλάζ των
δήθεν ανώνυμων σχολίων αναγνωστών στο troktiko ώστε να απειλήσουν ανοικτά
οποιονδήποτε εναντιωνόταν στον οχετό ψεύδους που εξαπέλυαν συστηματικά.
Συγκεκριμένα κι αφού είχαν προηγηθεί οι αποκλειστικές φωτογραφίες με το
σκοτωμένο παιδί, προνόμιο της αγαστής συνεργασίας του Γκιόλια με την
αντιτρομοκρατική, «αναγνώστης» του troktikou έγραψε σε σχέση με την οργή που
συγκέντρωσε πάνω στο πρόσωπο του ο «ανυποψίαστος»...- δηλαδή τι θα έπρεπε να
κάνει ο Γκιόλιας και ο κάθε Γκιόλιας. Να έχει μαζί του όπλο και να ρίξει σε
όποιον κινείται ύποπτα για να προστατεύσει τη ζωή του;- Αλλά ας μην γινόμαστε
υπερβολικοί. Ο Γκιόλιας δεν χρειαζόταν να πυροβολήσει ο ίδιος για να
προστατευτεί. Αυτό θα το αναλάμβαναν οι 2 αστυνομικοί συνοδοί ασφαλείας που του
είχαν παραχωρηθεί και τους χρησιμοποιούσε εναλλάξ μέχρι το θάνατο του
γουρουνιού στην Κατεχάκη.
Συγκεκριμένα ο «αφύλακτος» Γκιόλιας, ο
δημοσιογράφος που κατήγγειλε το σύστημα προστασίας υψηλών προσώπων λέγοντας πως
οι αστυνομικοί πρέπει να είναι μάχιμοι στο δρόμο κι όχι να συνοδεύουν ως
Φιλιππινέζες, υποψήφιους στόχους, είχε τους δικούς του ένοπλους γορίλες.
Παλιομαλάκες τη αντιτρομοκρατικής αν
μπορείτε τώρα διαψεύστε τα παρακάτω στοιχεία...
Το αφεντικό του troktikou τις
καθημερινές από Δευτέρα ως Παρασκευή κατά την μετακίνησή του με αυτοκίνητο
μάρκας smart με αριθμό κυκλοφορίας ΙΗΡ 5121 (το ο ποίο άλλαξε τις τελευταίες
εβδομάδες με άλλο smart με αριθμό ΙΜΡ 3142) συνοδευόταν πάντα από μηχανή
ασφαλείας.
Πιο συγκεκριμένα ο Γκιόλιας ξεκινούσε
καθημερινά απ΄ το σπίτι του στην οδό Δαιδάλου 21 μεταξύ 12.10-12.25 για να
μεταβεί στη ραδιοφωνική εκπομπή του πάντα αργοπορημένος. Ένα 20λεπτο πριν,
πλησίαζε στο σπίτι του και στάθμευε στην αθέατη γωνία Νυμφών και Δαιδάλου
μηχανή συνοδού ασφαλείας με τον αναβάτη της, που ακολουθούσε το smart σε
απόσταση 5-10 μέτρων όταν αυτό ξεκινούσε. Ο Γκιόλιας διέθετε 2 Φιλιππινέζες- γορίλες
που άλλαζαν μεταξύ τους συνήθως ανά βδομάδα. Ο πρώτος ήταν νεαρός 25-30 χρονών
με fitness στυλάκι, που συνήθως χάζευε παίζοντας με το κινητό του και
χρησιμοποιούσε μηχανή μαύρη-ασημί μάρκας ΤDΜ, ενώ ο δεύτερος ήταν πιο έμπειρος,
40άρης γκριζομάλλης, είχε αγαπημένη συνήθεια να διαβάζει εφημερίδα πάνω στη
μηχανή, να περπατάει σαν να έχει καρπούζια στις μασχάλες, ενώ χρησιμοποιούσε κι
αυτός μηχανή on-off transalp με αριθμό κυκλοφορίας ΧΧΚ 389. Τονίζουμε πως ο
Γκιόλιας για να μην στιγματιστεί στη γειτονιά ότι έχει συνοδούς, τους υποχρέωνε
να σταθμεύσουν στη γωνία με την Νυμφών που δεν γίνονταν αντιληπτοί, ώστε να μην
φανεί κι ο ίδιος ασυνεπείς με τα όσα έγραφε.
Τα πράγματα άλλαξαν όταν ψόφησε ο
βλάκας στην Κατεχάκη. Προφανώς οι νέες οδηγίες καθώς και η εξουσιοδότηση στους
συνοδούς ασφαλείας να ρυθμίζουν το πόστο τους και τη διαδρομή του υποψήφιου
στόχου, έδωσε τη δυνατότητα στους γορίλες, να αλλάξουν θέση. Έτσι τον τελευταίο
καιρό η πρώτη συνοδευτική μηχανή στάθμευε ακριβώς απέναντι απ΄ την πολυκατοικία
του troktikou, τσέκαρε όσους περνούσαν, ενώ λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει ο
Γκιόλιας ερχόταν κι η δεύτερη μηχανή. Ο Γκιόλιας αφού πλεον καταδεχόταν να τους
καλημερίσει ξεκινούσαν όλοι μαζί σαν μια ωραία «συντροφιά». Συνήθως μπροστά το
ΤDΜ για να τσεκάρει τη διαδρομή με απόσταση 5-10 μέτρων, στη μέση ο Γκιόλιας με
το smart και πίσω ο 40άρης με την transalp.
Η αρχική μας σκέψη ήταν να τους
χτυπήσουμε μαζί. Χρησιμοποιώντας βαρύ όχημα θα εμβολίζαμε την πρώτη μηχανή
πατώντας τον γορίλα και με διαφορετική δύναμη πυρός θα «ράβαμε» τους άλλους
δύο. Περισσότεροι στόχοι, περισσότερη αποτελεσματικότητα. Γνωρίζαμε επακριβώς
τη διαδρομή τους και η Εθνάρχου Μακαρίου που ακολουθούσαν μετά τη Δαιδάλου με
τα διαχωριστικά παρτέρια βόλευε μια χαρά για το «τρακάρισμα» και τον εγκλωβισμό
τους. Γρήγορα όμως απορρίψαμε αυτό το σενάριο, γιατί ο συγκεκριμένος δρόμος που
ήταν ιδανικός για τέτοιο καρτέρι, έχει μέτρια προς πυκνή ροή αυτοκινήτων,
περαστικών και δυο ρεύματα κυκλοφορίας με συνέπεια να υπήρχε κίνδυνος για
άλλους ανθρώπους, γεγονός που δεν επιδιώκουμε ποτέ. Γιατί είναι άλλο πράγμα η
οξεία κριτική που ασκούμε στην κοινωνική παρακμή κι άλλο η διαδικασία της
στοχοποίησης. Οι στόχοι μας είναι πάντα σαφείς και τα όπλα μας σημαδεύουν
συγκεκριμένα κεφάλια, για αυτό δεν θα ρισκάραμε να υπάρξει λάθος άνθρωπος
χτυπημένος. Έτσι προτιμήσαμε να πάμε εμείς σπίτι του παρά να συμβεί οτιδήποτε
σε μια συμπλοκή στο δρόμο και να χτυπηθεί κάποιος άσχετος. Το τι ακριβώς
ειπώθηκε στο θυροτηλέφωνο ώστε να εξασφαλίσουμε όχι μόνο ότι θα κατέβει, αλλά
θα ΄ρθει μόνος του χωρίς να συνοδεύεται από τη σύζυγό του, είναι κάτι που δεν
χρειάζεται να δημοσιοποιηθεί για αρκετούς λόγους. Εδώ όμως να προσθέσουμε πως η
γνωστή τηλεπερσόνα Γιάννης Μαρακάκης, δικηγόρος του deal και του Γκιόλια, που
βγαίνει στα τηλεπαράθυρα για να κλείσει καμιά δουλειά, να μην μας τα πρήζει με
τις παπαριές του περί βιτρίνας της Σέχτας σε πληρωμένο συμβόλαιο θανάτου, γιατί
θα του χαρακώσουμε το πρόσωπο, μιας και οι σφαίρες μας είναι πιο πολύτιμες από
τέτοιους ηλίθιους. Επιστρέφοντας να επισημάνουμε πως απορρίψαμε επίσης το
ενδεχόμενο να διαρρήξουμε την πολυκατοικία και να εκτελέσουμε τον Γκιόλια μέσα
στο διαμέρισμά του. Ήταν βασικό μας μέλημα να μην πάθει το παραμικρό η σύζυγός
του και φυσικά το μικρό παιδί.
Ο καθένας μας έχει το τέλος που του
αναλογεί και τα παραπάνω άτομα δεν μας φταίνε σε τίποτα. Άλλωστε η πρακτική των
πολιτικών εκτελέσεων είναι ξεκάθαρη και συγκεκριμένη. Ποτέ δεν πρόκειται να
εμπλακούν και να κινδυνέψουν από επίθεση μας άτομα του οικογενειακού και
συγγενικού περιβάλλοντος ενός στόχου που δεν έχουν συμμετοχή στις επιλογές και
τα βρώμικα συμφέροντά του, ακόμα και αν αυτό μας υποχρεώσει να ακυρώσουμε τον
σχεδιασμό μας. Ένας αντάρτης πόλης δεν είναι ένας ψυχρός εκτελεστής. Όταν
επιλέξει να πυροβολήσει, δεν χτυπάει το πρόσωπο αυτό καθαυτό, αλλά τις επιλογές
του συγκεκριμένου ανθρώπου, το αξίωμα που κατέχει, τις αποφάσεις που έχει
πάρει, τα συμφέροντα που εξυπηρετεί. Δεν τίθεται ζήτημα απλά επί του
προσωπικού. Ο ένοπλος μαχητής χτυπάει τους φορείς του συστήματος που πλέον δεν
έχουν το δικό τους ξεχωριστό πρόσωπο, αλλά μια συγκεκριμένη θέση που
υπερασπίζονται. Ο ένοπλος μαχητής δεν πυροβολεί ανθρώπους, πυροβολεί ενάντια
στο ίδιο το σύστημα.
Ο Γκιόλιας ήταν ένα απ΄ τα πολλά
ονόματα μεγαλοδημοσιογράφων που έχουμε συλλέξει πληροφορίες για τα σπίτια τους,
τα οχήματα τους, τη φύλαξη τους, τα αγαπημένα τους στέκια- ρεστοράν μέχρι και
το που παίζουν τένις (το ΄πιασες το υπονοούμενο Χατζη-μαλάκα του alter;).
Όλοι αυτοί οι δικαστές που έχουν
μικρόφωνα και μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες αγορεύουν, δικάζουν και
καταδικάζουν, θα μάθουν τι σημαίνει ο φόβος να περνάει στο δικό τους
στρατόπεδο. Για αυτό παράλληλα συμβουλεύουμε κι όλους τους αυτόπτες μάρτυρες, η
απάντηση τους σε κάθε ερώτηση να είναι μόνο μία «Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν
άκουσα...» οτιδήποτε άλλο θα εκληφθεί ως συνεργασία με την αστυνομία και αυτό
δεν είναι αποδεκτό.
Τέλος θέλουμε να υπενθυμίσουμε πως
στην τρίτη μας ανακοίνωση είχαμε γράψει «Ο υπέρτατος σχεδιασμός και το καθήκον
ενός αντάρτη πόλης είναι να αποδιοργανώσει το εσωτερικό της χώρας του, να
πλήξει την εθνική οικονομία, να κιβδηλώσει την δημόσια εξωτερική εικόνα...».
Η Ελλάδα εδώ και μήνες βρίσκεται στο
μάτι του κυκλώνα με την προσφυγή στο ΔΝΤ και το οικονομικό της έλλειμμα. Μια
απ΄ τις πιο προσοδοφόρες πηγές εισροής χρήματος είναι ο τουρισμός της
καλοκαιρινής περιόδου. Η εκτέλεση του συγκεκριμένου δημοσιογράφου σε συνδυασμό
με τις αντάρτικες ενέργειες του τελευταίου χρόνου πιστεύουμε ότι διαμορφώνει
μια αρνητική εικόνα στο εξωτερικό για την ασφάλεια της ελληνικής επικράτειας
και χτυπάει την εθνική βιομηχανία του τουρισμού. Οι τουρίστες πρέπει να μάθουν
ότι η ελλάδα δεν αποτελεί πλέον ασφαλές μετόπισθεν του καπιταλισμού.
Επιδιώκουμε να μετατραπεί σε εμπόλεμη ζώνη επαναστατικών διαδικασιών με
εμπρησμούς, σαμποτάζ, μαχητικές πορείες, βομβιστικές επιθέσεις, ένοπλες
εκτελέσεις και όχι σε τόπο προορισμού διακοπών και αναψυχής. Έχουμε πόλεμο με
τη δημοκρατία σας. Όσον αφορά την οικονομική κρίση και το μοιρολόι της
κοινωνίας για το δυσοίωνο μέλλον της, δεν δίνουμε δεκάρα τσακιστή. Ένας κόσμος
που διαμαρτύρεται για τα νέα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα, δίχως πρώτα να έχει
εξεγερθεί ενάντια στην νοηματική φτήνια της ίδιας της ζωής μέσα στο σύστημα,
μας είναι αδιάφορος και άξιος της μοίρας του.
Δεν έχουμε δανειστεί τίποτα απ΄ τον
κόσμο σας για να νιώσουμε ότι το χάνουμε ή το χρωστάμε.
Αν αυτό που διακυβεύεται στην
συνείδηση των ανθρώπων τώρα είναι η απώλεια ενός σταθερού μισθού και μιας
σίγουρης σύνταξης δείχνει ότι αυτός ο κόσμος έχει ήδη πεθάνει. Γιατί πρώτα
έχασε τις επιθυμίες του, την αξιοπρέπεια του, τον εγωισμό του, τα όνειρα του,
τη συνείδηση του, τα συναισθήματα του και τότε δεν νοιάστηκε πραγματικά κανείς.
Όταν όμως απειλούνται οι δανεικές του προσευχές για την μίζερη ψευδαίσθηση της
ιδιοκτησίας του και ξεσηκώνεται, τότε οι μέρες του είναι μετρημένες. Γιατί
ζυγιάστηκαν και βρέθηκαν λειψές και ανάπηρες νοήματος.
Εμείς ως Σέχτα Επαναστατών πιστεύουμε
πως μόνο μέσα από την ολοκληρωτική καταστροφή του κράτους και των σημερινών
δομών θα μπορέσει να ανατείλει μια νέα προοπτική ζωής. Μια ζωή νέων ανθρώπινων
σχέσεων, χωρίς εξουσία, χωρίς σύνορα, χωρίς θρησκεία, χωρίς διαχωρισμούς. Μια
ζωή που δεν θα κυβερνά το χρήμα ούτε θα βασιλεύει η ιδιοκτησία. Μια ζωή μακριά
από ψεύτικα είδωλα, καταναγκασμούς και συμβάσεις.
Προωθούμε ένα νέο πολιτισμό που οι
αξίες του βρίσκονται στην ισοτιμία, στην αξιοπρέπεια, στην τιμή, στον
αλληλοσεβασμό, στην αλληλεγγύη, στην απελευθέρωση. Ο άνθρωπος μπορεί και πρέπει
να δημιουργήσει έναν νέο τρόπο ζωής και έκφρασης. Να εναρμονιστεί με το φυσικό
περιβάλλον, να πλημμυρίσει από συναισθήματα, να αφεθεί στις απολαύσεις, να
γίνει δημιουργός του κόσμου του... Η ανθρώπινη επικοινωνία πρέπει να
απελευθερωθεί απ΄ τις τηλεφωνικές γραμμές και τις επίπεδες οθόνες, οι
ανθρώπινες χειρονομίες να αποκτήσουν ξανά τη ζεστασιά τους και να απαλλαχθούν
απ΄ τις τυπικότητες και την επαναληψιμότητα, η ζωή να αποκτήσει μια
περιπετειώδη περιπλάνηση και να απαγκιστρωθεί απ΄ την γραφειοκρατική της
εκδοχή. Βέβαια όλα αυτά ακούγονται ουτοπικά, αν επενδύεις όλη σου τη δράση σε
ένα μελλοντικό όραμα και αγνοείς το σήμερα.
Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο
καθρέφτης...
Μη ρωτάς λοιπόν πως θα αλλάξουν τα
πράγματα. Γίνε εσύ ο ίδιος η απάντηση στο ερώτημα. Εμείς προτείνουμε τον
ολοκληρωτικό εκμηδενισμό και την ισοπέδωση των εξουσιαστικών σχέσεων και του
κυρίαρχου πολιτισμού. Μόνο μέσα από τα χαλάσματα και τα ερείπια των σύγχρονων
αστικών κέντρων μπορεί να ανθίσει ένας νέος τρόπος ζωής. Οι επαναστατικές
οργανώσεις είναι οι μικρές προεικονίσεις ενός τέτοιου μέλλοντος. Όμως όπως είχαμε
αναφέρει σε προηγούμενο κείμενο μας ακόμα κι αν δεν έρθει αυτό το μέλλον, εμείς
θα το έχουμε γευτεί, ζώντας με τον δικό μας ανορθόδοξο τρόπο στο σήμερα. Και
αυτή η περιπέτεια, το ταξίδι προς την απελευθέρωση αξίζει την κάθε του
στιγμή...
Γι΄ αυτό η πρότασή μας στο τώρα είναι
σαφής. Όσοι άνθρωποι θέλουν να αρνηθούν έμπρακτα την τυραννία του συστήματος,
ας περάσουν απ΄ τα λόγια στην πράξη. Σύντροφοι οργανωθείτε, φτιάξτε ομάδες,
συλλογικοποιείστε τις επιθυμίες σας, οπλιστείτε, διαβάστε, επικοινωνήστε, αρνηθείτε
τους ρόλους και τις ηγεμονίες, καταργείστε τη δουλειά και περάστε στη
στρατηγική του ένοπλου αγώνα.
Οι σημερινοί αντάρτες πόλης οφείλουν
να ξεπεράσουν την κοινωνιστική κληρονομιά του προλεταριάτου και να ανακηρύξουν
ως επαναστατικό υποκείμενο τους ίδιους τους τους εαυτούς τους, τους συντρόφους
τους και όλους όσους αμφισβητούν έμπρακτα το πραξικόπημα της εξουσίας στις ζωές
μας, δίνοντας ουσιαστικό προβάδισμα στη ζωή κι όχι στις οικονομικές αναλύσεις.
Στις διαδικασίες που προωθούν την ένοπλη πάλη κερδίζουμε στιγμές
απελευθερωμένου χρόνου, καθώς μόνο αυτές επιτρέπουν τη ανάκτηση της χαμένης
αξιοπρέπειας και ανοίγουν τον δρόμο για μια εσωτερική ελευθερία. Έτσι ο καθένας
μπορεί να αναδιατυπώσει την ατομική του ταυτότητα μέσα στην κοινωνική ζωή και
να γίνει ένοπλος μαχητής της επανάστασης.
«Ως εδώ.- Ο χειμώνας μας γεμίζει
θλίψη, η άνοιξη μας μολύνει και το καλοκαίρι νιώθουμε ασφυξία. Εδώ και καιρό
μας πνίγει τα ρουθούνια η μπόχα από τα γραφεία, τους αντιδραστήρες, τα
εργοστάσια και τους αυτοκινητόδρομους. Τα φίμωτρα μας δεν έχουν πια ωραία
γεύση, είναι σαν λουκάνικο περιτυλιγμένο με πλαστικό καλώδιο. Η μπύρα που
πίνουμε είναι μπαγιάτικη, ίδια με την μικροαστική ηθική. Δεν θέλουμε πια να
κάνουμε σε όλη μας τη ζωή την ίδια δουλειά να έχουμε το ίδιο πρόσωπο. Αρκετές
διαταγές μας έχουν δώσει, αρκετά έχουν ελέγξει τη σκέψη, τις ιδέες, το σπίτι
και τα διαβατήριά μας, αρκετά μας έχουν σπάσει τα μούτρα. Δεν θα τους αφήσουμε
άλλο να μας καλουπώνουν, να μας καταστείλουν, να μας ισοπεδώνουν.-ΤΟΥΣ ΣΠΑΜΕ
ΟΛΟΥΣ ΣΤΟ ΞΥΛΟ-...
ως την παραλία του tun nichts (δεν
κάνω τίποτα...)
(κάλεσμα Γερμανών αυτόνομων)
Υ.Γ.1. Επειδή γνωρίζουμε πως ένα
θυμωμένο γουρούνι βρωμάει περισσότερο από το συνηθισμένο, να πούμε δυο λογάκια
στους μαλάκες της ομάδας ΔΙΑΣ. «Τσογλανάκια επειδή το παίζετε ψευτόμαγκες,
κάποια στιγμή σε κάποιον τυχαίο από εσάς θα του ανοίξουμε νέες κουμπότρυπες στη
στολή του. Και να έχετε το νου σας, γιατί έχουμε ένα μικρό «πρόβλημα»...
είμαστε τρομακτικά συνεπείς σε αυτά που λέμε...». Άλλωστε ενδεικτικό των
προθέσεων μας, είναι το σημείο που επιλέξαμε να αφήσουμε την ανακοίνωσή μας, σε
απόσταση 30 μέτρων ευθείας βολής από το φυλάκιο και την πρόσοψη του Α.Τ.
Νίκαιας.
Υ.Γ. 2 Προς όλους τους υπεύθυνους
φυλακών, διευθυντές, εισαγγελείς, σωφρονιστικούς υπαλλήλους και κοινωνικούς
λειτουργούς, σας προειδοποιούμε πως αν δεν αλλάξετε άμεσα τη στάση σας και δεν
σταματήσετε να ταλαιπωρείτε βασανισμένους φυλακισμένους ανθρώπους, θα μπείτε σε
λίστα προτεραιότητας ώστε να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι. Ιδιαίτερα για
κάποιους από εσάς γνωρίζουμε μέχρι και το τι ώρα παίρνετε τα χάπια σας. Κόψτε
τους τσαμπουκάδες που κάνετε με την απαγόρευση αδειών και τα κομμένα
επισκεπτήρια, να σέβεστε τους φυλακισμένους και να μην παραβιάζετε τα
δικαιώματα τους γιατί σε διαφορετική περίπτωση και σε ανυποψίαστο χρόνο θα
δεχτείτε επίσκεψη των μαχητών της Σέχτας Επαναστατών με οριστική μεταγωγή στον
άλλο κόσμο.
Μαχητές της επανάστασης ο εχθρός έχει
όνομα, ψάξτε διευθύνσεις...
ΕΝΟΠΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ
ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ
ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ».
Το τελευταίο
μήνυμα
Η προκήρυξη για τη δολοφονία του
Σωκράτη Γκιόλια δεν ήταν το τελευταίο μήνυμα της οργάνωσης. Στις 25 Ιουλίου
2010 ο αρθρογράφος «Πιτσιρίκος» ανακοινώνει ότι έλαβε ένα CD το οποίο περιείχε ένα μήνυμα από την οργάνωση.
«Το CD το άφησαν άγνωστοι προχθές (23/7) έξω από το σπίτι μου στην Αθήνα και
σήμερα έφτασε στα χέρια μου» γράφει χαρακτηριστικά ο «Πιτσιρίκος».
Το μήνυμα της «Σέχτας» αναφέρει:
«Αγαπητέ πιτσιρίκο, αν και ανήκεις στη
Λούμπεν Μικροαστική Τάξη, αποφασίσαμε να σου γράψουμε γιατί έχουμε μπερδευτεί
πάρα πολύ και χρειαζόμαστε τη βοήθειά σου.
Ρε πιτσιρίκο, εκτελέσαμε τον Γκιόλια
και, ενώ περιμέναμε να τα κάνουν πάνω τους οι γυμνοσάλιαγκες της μιντιακής
δημοσιογραφίας, αυτοί κόντεψαν να αρχίσουν τους πανηγυρισμούς.
Δεν πιστεύουμε στα μάτια μας με αυτά
που διαβάζουμε. Δεν πιστεύουμε στα αυτιά μας με αυτά που ακούμε. Οι
δημοσιογράφοι χάρηκαν που εκτελέσαμε τον Γκιόλια. Χάρηκαν πιο πολύ κι από εμάς.
Λες και δεν σκοτώσαμε έναν δικό μας εχθρό αλλά έναν δικό τους. Εμείς νομίζαμε
πως χτυπήσαμε έναν και φοβίσαμε εκατό –που λέει και ο Μάο Τσε Τουνγκ- και
διαπιστώνουμε πως χτυπήσαμε έναν και κάναμε ευτυχισμένους χιλιάδες.
Τώρα είμαστε σε πολύ δύσκολη θέση.
Θέλουμε να στείλουμε προκήρυξη για την εκτέλεση του Γκιόλια, αλλά δεν ξέρουμε
τι να γράψουμε. Αυτός είναι ο λόγος που δεν έχουμε στείλει προκήρυξη ακόμα.
Φοβόμαστε πως θα διαβάζουν την προκήρυξή μας στα δελτία ειδήσεων και θα
συμφωνούν μαζί μας οι τηλεδημοσιογράφοι. Θα γίνουμε ρόμπες.
Πιτσιρίκο, τι να κάνουμε; Έχεις καμιά
ιδέα; Σε ευχαριστούμε προκαταβολικά.
ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ».
Οι ενδείξεις και οι θεωρίες
Ο τρόπος που κινήθηκε η «Σέχτα», τα
κείμενα της και κυρίως η εξαφάνιση της δημιούργησαν μια σειρά θεωριών για το
ποιοι την αποτελούσαν και ποιος ήταν ο στόχος της. Οι Αρχές πιστεύουν ότι η οργάνωση
δημιουργήθηκε από νεαρά μέλη της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς» και συνδέουν
την εξαφάνιση της «Σέχτας» με 14 συλλήψεις που έγιναν την περίοδο 2010-11. Μιλούν
για άτομα που έχουν εμμονή με τα ΜΜΕ και στερούνται ισχυρού ιδεολογικού υποβάθρου.
Η «Σέχτα» ήταν μια μηδενιστική οργάνωση, τονίζουν.
Αναφορικά με την εκτέλεση του Σωκράτη Γκιόλια
παραδέχονται πως είναι μια ιδιαιτέρως θολή υπόθεση. Ακόμα και η προκήρυξη που
ακολούθησε τη δολοφονία του δημοσιογράφου είχε σημαντικές διαφοροποιήσεις από
τα προηγούμενα κείμενα. Το 2020, μιλώντας στο «Βήμα», αξιωματικός της ΕΛΑΣ ο
οποίος είχε ερευνήσει την υπόθεση της «Σέχτας» τόνισε πως στην εκτέλεση Γκιόλια
πιθανότατα εμπλέκονται «ιδιώτες και ποινικοί». Χαρακτηριστικά είπε: «Γνωρίζουμε
από συνδυασμό στοιχείων τη σύνθεση της «Σέχτας Επαναστατών». Και έχουμε
εξετάσει ενδελεχώς και ιδιαίτερα σοβαρά το ενδεχόμενο στην τελευταία επίθεσή
της, στις 19 Ιουλίου 2010, εναντίον του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια η
στόχευσή του να έγινε ύστερα κι από συνεννόηση ποινικών και ιδιωτών και όχι με
συνήθη κριτήρια οργάνωσης αντάρτικου πόλης. Υπήρξαν πράγματι επαφές ύποπτων
αντιεξουσιαστών με ποινικούς (ένας-δύο εξ αυτών έχουν δολοφονηθεί) όταν
φυλακίστηκαν από τα τέλη του 2010 έως το 2012. Ομως διαθέτουμε πληροφορίες για
πιθανό δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ ορισμένων αντιεξουσιαστών και «νονών» της
νύκτας και προ της φυλακής μέσω εστιατορίου στα δυτικά προάστια ή και μέσω της
προσπάθειας των ένοπλων αναρχικών να προμηθευτούν οπλισμό. Ακόμη φαίνεται να
υπήρχαν ίσως και ορισμένες άλλες επαφές. Η δολοφονία Γκιόλια πριν από 10 χρόνια
έχει πράγματι πολλά θολά στοιχεία».
Η οικογένεια του δημοσιογράφου μιλάει
για «συμβόλαιο θανάτου» και δείχνει προς συγκεκριμένη κατεύθυνση για την ηθική
αυτουργία. Υποστηρίζει ότι υπήρχαν διενέξεις και απειλές από άλλους ιδιώτες με
κίνητρα φακέλους μη δημοσιοποιημένων ερευνών του, τη διαχείριση χρημάτων από αυτούς
και την τυχόν αποκάλυψη παράνομων ενεργειών.
Μέσα στα επόμενα χρόνια η «Σέχτα» συνδέθηκε
με διάφορες υποθέσεις. Την πενταπλή δολοφονία στην Αγία Νάπα της Κύπρου τον
Ιούλιου του 2012, την εκτέλεση των μελών της Χρυσής Αυγής στον Νέο Ηράκλειο τον
Νοέμβριο του 2013 και μια δολοφονία τον Μάιο του 2014 στον Κορυδαλλό.
Ποτέ δεν στοιχειοθετήθηκε κάτι. Ο
οπλισμός της «Σέχτας» παραμένει άφαντος και δεν έχει εντοπιστεί κάποιο όπλο που
να συνδέεται με την οργάνωση. Οι αρχές τονίζουν ότι η «Σέχτα» εξαφανίστηκε
γιατί τα μέλη της είτε συνελήφθησαν είτε πέθαναν. Παραδέχονται όμως ότι η
δολοφονία Γκιόλια είχε ένα σκοτεινό παρασκήνιο το οποίο ξεφεύγει από τα όρια της
τρομοκρατικής δράσης.