Η Τζάκι «Ντίβα» Κουκ εργάστηκε στο νούμερο ένα στριπ-κλαμπ της Αμερικής. Τα όσα έζησε εκεί θυμίζουν ταινία
Το «Gold Club» στην Ατλάντα υπήρξε το νούμερο ένα στριπ-κλαμπ στις ΗΠΑ. Η ιστορία του έχει τα πάντα: Σεξ, διάσημους, πορνεία, δεσμούς με τη Μαφία, απάτες, έρευνα από το FBI και πολλή σαμπάνια με μπουκάλια που ξεκινούσαν από τα 350 ευρώ και έφτασαν ακόμα και τα 20.000 έκαστο.
Στα τέλη του
1990 το «Gold Club» ήταν πλέον διάσημο σε όλη τη χώρα. Επαγγελματίες αθλητές,
ηθοποιοί, επιχειρηματίες και πολιτικοί το επισκέπτονταν και ο ιδιοκτήτης του,
Στιβ Κάπλαν έφτασε να βγάζει περίπου 30εκατ. δολάρια τον χρόνο. Ο Κάπλαν έγινε
γνωστός ως ο άνθρωπος που μπορούσε να σου κανονίσει ένα πάρτι «χωρίς κανόνες» με
κορίτσια του κλαμπ.
Το 1999 το FBI εισέβαλε στο κλαμπ και ένα μακρύ
κατηγορητήριο προέκυψε από την έρευνα. Πορνεία, απάτες ξέπλυμα χρήματων και
σχέσεις με την οικογένεια Γκαμπίνο. Με πολύ γνωστό ονόματα (κυρίως του ΝΒΑ) να
εμπλέκονται στη δική τελικά ο Κάπλαν δέχθηκε τη συμφωνία που του προσέφερε ο
εισαγγελέας. Ομολόγησε μόνο τις απάτες, έδωσε αποζημιώσεις κι έκλεισε το κλαμπ.
Η Τζάκι Μπους
(πλέον Κουκ), γνωστή ως «Ντίβα», ήταν η πιο ακριβοπληρωμένη στρίπερ στο «Gold Club» και στενή συνεργάτιδα του Κάπλαν. Βίωσε
την άνοδο αλλά και την πτώση του κλαμπ και μιλώντας στο «VICE» αποκάλυψε απίστευτες πτυχές της ιστορίας
του πιο διάσημου στριπτιτζάδικου των ΗΠΑ. Αναλυτικά όσα είπε:
-Το Gold ήταν συνώνυμο της σαμπάνιας. Πρέπει λοιπόν να ξεκινήσουμε από εκεί.
«Προσπαθούσαμε
να δημιουργήσουμε μια καυτή ατμόσφαιρα με στόχο να βγάλουμε όσο περισσότερα
χρήματα γίνεται. Παίρναμε την σαμπάνια, σκύβαμε και την ρίχναμε στην πλάτη μας ώστε
ο πελάτης να πίνει όπως έτρεχε στα οπίσθια μας.
Το πιο
ακριβό μπουκάλι ήταν το «Millennium» που κόστιζε 20.000 δολάρια. Ήταν
τεράστιο. Είχε ύψος πάνω από ένα μέτρο και πλάτος περίπου 60 εκατοστά.
Χρειάζονταν δύο σερβιτόροι με τανάλιες για να βγάλουν τον φελλό. Για τις κανονικές
σαμπάνιες παίρναμε 100 δολάρια για κάθε μπουκάλι που ανοίγαμε. Για το «Millennium» παίρναμε 1000 δολάρια.
Κάποια στιγμή
η «Dom Perignon» μας ενημέρωσε ότι δεν μπορούσε πλέον
να μας προμηθεύει. Κάθε κατάστημα, κάθε επιχείρηση, κάθε κλαμπ παίρνει ένα
συγκεκριμένο αριθμό μπουκαλιών και η «Dom Perignon» δεν μπορούσε να καλύψει τις παραγγελίες
μας που διπλασιάζονταν ή τριπλασιάζονταν. Μας είπαν ότι δεν μπορούν να
ακολουθήσουν τους ρυθμούς μας και έτσι αλλάξαμε σε «Perrier-Jouet».
-Πώς
έφτασες να δουλεύεις εκεί;
«Κατάγομαι
από το Μιλγουόκι και δούλεψα σε κάποια μικρότερα κλαμπ εκεί. Κάθε χρόνο έβγαινε
αυτό το βιβλίο, το «Entertainment Guide», όπου καταγράφονται όλα τα
στριπ-κλαμπ στις ΗΠΑ. Το Gold Club ήταν πάντα στο εξώφυλλο και εγώ κι
άλλα κορίτσια ονειρευόμασταν να δουλέψουμε εκεί.
Κάποια
στιγμή ο μνηστήρας μου επισκέφθηκε την Ατλάντα. Πήγα να τον βρω και αποφάσισα
να περάσω από οντισιόν στο κλαμπ. Πήγα τρεις φορές και έφυγα γιατί ήμουν
νευρική. Την 4η φορά η φίλη, που με πήγε με το αυτοκίνητο της εκεί,
μου είπε: Τώρα μπες μέσα και πάρε τη δουλειά.
Όταν μπήκα φαινόμουν
σαν χαμένη. Η μάνατζερ με ρώτησε αν έχω ραντεβού και της απάντησα: Όχι απλά
βρήκα το θάρρος να το κάνω.
Με πήγε στα
καμαρίνια και με σύστησε στην Ρόουζ, στην πιο παλιά του κλαμπ. Μού είπε ότι
είμαι όμορφη και να ηρεμήσω.
Ο υπεύθυνος
(ένας ομογενής με το όνομα Τζόρτζ Κόντος) μπήκε μέσα και μου είπε να βγάλω το
φόρεμα. Όταν το έκανα μου ζήτησε να γυρίσω. Αφού με είδε γύρισε στην Ρόουζ και της
είπε: Δώσε στο κορίτσι όποια νύχτα θέλει».
-Μπορείς να μας δώσεις μια εικόνα για το κλαμπ;
«Ανακατέψτε
το Λας Βέγκας, το Studio 54 και την Copacabana στη Νέα Υόρκη κι έχεις το Gold Club. Ήταν σε στιλ Βέγκας με μια τεράστια
σκηνή. Είχαμε συγκεκριμένα σκετς που κάναμε κάθε βράδυ. Τέσσερις φορές φορούσαμε σακάκια, γραβάτες, μαύρα στρινγκ και γυρνούσαμε μέσα στο κλαμπ για να μας δουν
οι άνδρες. Είχαμε το σόου animal όπου φορούσα σε μια κοπέλα κολάρο με αλυσίδα και την γυρνούσα
μέσα στο κλαμπ. Είχαμε και λεσβιακό σόου. Η σκηνή ήταν απλά ένα μέρος για να σε
δει ο πελάτης και να σε καλέσει.
Το κλαμπ είχε
γυναίκες από κάθε φυλή, κάθε χρώματος. Ψηλές, κοντές με μεγάλο ή μικρό στήθος.
Είχαμε κάθε βράδυ 200 κορίτσια στην πίστα. Ό,τι ήθελε ο κάθε άντρας το είχαμε. Το
κλαμπ ήταν βασισμένο στην ιδιωτικότητα και τις υπηρεσίες υψηλού επιπέδου. Με το
που έφτανες σε περίμενε ένα κύριος που σου άνοιγε την πόρτα και σε οδηγούσε
εντός. Εκεί σε περίμενε κάποιος άλλος που σε πήγαινε στη θέση σου κι από εκεί
και πέρα όλο το βράδυ στόχος ήταν να περάσεις καλά και φυσικά να ξοδέψεις. Οι
σερβιτόρες ήταν παντού και δεν υπήρχε άδειο ποτήρι στο κτίριο. Εμείς φορούσαμε
βραδινά φορέματα και είχαμε επαγγελματικό χτένισμα και μακιγιάζ.
Στην αρχή
ήταν λίγο δύσκολο αλλά μόλις εγκλιματίστηκα σκέφτηκα ότι δεν ήταν τόσο
διαφορετικό από αυτό που έκανα στο Μιλγουόκι. Απλά ήταν σε μεγαλύτερη κλίμακα. Μόλις ένιωσα άνετα δεν υπήρχε όριο…»
-Υπήρχε η
φήμη ότι στο κλαμπ έρχονταν πολλοί διάσημοι…
«Όποιος ήταν 'κάποιος' έχει περάσει από το κλαμπ. Μιλάω για γερουσιαστές, βουλευτές,
τραγουδιστές, αθλητές, τον Μάικλ Τζόρνταν, όλοι. Όταν αυτοί που ήταν στον κάτω
όροφο άκουγαν ότι η Μαντόνα, ο Ρόντμαν, οι Λέικερς είναι πάνω στα VIP έλεγαν: Θα κλείσω κι εγώ ένα δωμάτιο
πάνω και ίσως τους δω»..
-Πόσα έβγαζες όταν ξεκίνησες και πόσο γρήγορα άλλαξαν οι απολαβές σου; Υπάρχει μια ιστορία για κάποιον που ένα βράδυ σου έδωσε 50.000.
«Ήταν περίεργο γιατί όταν κάποιος σου δίνει
τόσο λεφτά κάθεσαι και αναρωτιέσαι αν πράγματι συνέβη. Ήταν τα 30στά γενέθλια
μου εκείνο το βράδυ και ήθελε να μου κάνει δώρο. Χάλασε τελικά πάνω από 100.000
δολάρια. Έδωσε φιλοδώρημα στην σερβιτόρα 20.000 δολάρια.
Το πρώτο μου
βράδυ στο κλαμπ έβγαλα 900 δολάρια και τρελάθηκα καθώς στο Μιλγουόκι θα ήμουν
τυχερή έβγαζα 150 το βράδυ. Την πρώτη χρονιά στο Gold Club έβγαλα 186.000 δολάρια, πολλά λεφτά
για εμένα.
Συνειδητοποίησα
τις προοπτικές που υπήρχαν. Άρχισα λοιπόν να παρακολουθώ τα κορίτσια στα VIP για να δω πώς κινούνται. Ήθελα να
φτάσω εκεί. Όταν καταφέρεις 2-3 άντρες να σε πάνε στα VIP τότε σου επιτρέπεται να πηγαίνεις
εκεί πιο συχνά. Όταν ξεκίνησα να κάνω VIP έβγαζα 1.000 δολάρια την ώρα. Αυτό
μόνο για να εμφανιστώ, δεν περιλαμβάνει τα ποσοστά που έπαιρνα από τις σαμπάνιες,
το φαγητό και το να πείσω έναν πελάτη να γίνει μέλος. Είχα γίνει η πλέον η Ντίβα
της σαμπάνιας. Αν με ρωτούσες αν θέλω να πιώ κάτι τότε σίγουρα θα μου έπαιρνες
μπουκάλι. Άνοιγα το μπουκάλι με στόμα μου, κρατούσα τον φελλό στα δόντια και
τον έφτυνα. Οι άντρες τρελαίνονταν και ζητούσαν να μου φέρουν κι άλλο μπουκάλι.
Μέχρι να έρθει το FBI είχα φτάσει από 2.000 έως 5.000 την ώρα. Τον τρίτο μου χρόνο
έβγαλα 373.000 δολάρια. Είναι πάρα πολλά λεφτά. Ήταν μια τρελή ζωή.
-Το κλαμπ είχε ακόμα και το δικό του νόμισμα, πώς έπειθες τον κόσμο να ξοδεύει «Gold Bucks»;
«Τα αγόραζαν
με τις πιστωτικές τους. Ήταν πολύ πιο εύκολο από το να πρέπει να πάνε στην
τράπεζα και να βγάλουν ένα μεγάλο ποσό για να το έχουν μαζί τους. Υπήρχαν
βράδια που κάποιοι τηλεφωνούσαν στις κάρτες τους να ανεβάσουν το όριο γιατί
ήθελαν να μείνουν κι άλλο. Σε έναν χρόνο πούλησα σαμπάνια αξίας 359.000 δολαρίων.
Το έμαθα στο δικαστήριο. Ο κατήγορος σηκώθηκε και μου είπε: Δεν νομίζεις ότι
αυτό είναι λίγο υπερβολικό; Δεν νομίζεις ότι χειραγωγούσες τον κόσμο;
Σκεφτόμουν ότι
δεν έκανα κάτι τέτοιο. Απλά έτσι είναι τα πράγματα σε αυτό τον κόσμο».
-Ο τύπος που
σου έδωσε 50.000 δολάρια ήθελε να φοράς τζιν χωρίς εσώρουχα. Τι άλλο σου έχουν ζητήσει πελάτες με
πολλά χρήματα;
«Είχαν έναν μεγιστάνα
του πετρελαίου από το Τέξας που ήθελε να ντύνομαι σαν βιβλιοθηκάριος. Κότσο, γυαλιά,
πουλόβερ και φούστα. Δεν μου ζητούσε να τα βγάλω, με ήθελε έτσι. Ένας άλλος μου
ζητούσε να ντύνομαι σαν δικηγόρος και να κρατώ χαρτοφύλακα».
-Ο ιδιοκτήτης Στιβ Κάπλαν (φωτό) σε πήρε υπό την προστασία του.
«Ήταν τρελό.
Το βράδυ που με πήρε υπό την προστασία του το ανακοίνωσε σε όλο το κλαμπ. Μου ζήτησε
να περπατήσω μαζί του και να πάμε στον DJ. Πήρε το μικρόφωνο και είπε: Ακούστε!
Η Ντίβα δεν είναι πλέον απλά Ντίβα. Μπορεί να έρχεται και να φεύγει όποτε
θέλει. Κανείς δεν μπορεί να την απολύσει. Μπορεί να σας λέει τι να κάνετε. Μπορεί
να σας απολύσει. Η αδρεναλίνη και η περηφάνια ήταν τεράστια. Ένιωσα ότι κανείς
δεν μπορεί να με αγγίξει.
Ο Στιβ ήταν
για εμένα η επιτομή του ιδιοκτήτη κλαμπ. Σε ένιωθε. Αν πήγαινες και του έλεγες
ότι δεν έβγαλες αρκετά λεφτά για να πληρώσεις το ενοίκιο σου έδινε αυτός. Το έκανε
και για εμένα όταν ξεκίνησα».
-Ανέφερες
τη δική. Τι συνέβη όταν εισέβαλε το FBI. Ξέρατε ότι σας ερευνούν;
«Ήταν μια
περίεργη νύχτα. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Σκεφτόμουν να γυρίσω σπίτι. Είχα βγάλει
κάποια λεφτά και ήμουν μεθυσμένη και κουρασμένη. Μπήκα στα αυτοκίνητο και έβγαινα
από το πάρκινγκ όταν από τον καθρέφτη είδα άντρες ντυμένους στα μαύρα, με μάσκες
και όπλα, να εισβάλουν στο κτίριο.
Σκεφτόμουν
ότι θα ληστέψουν το κλαμπ καθώς κάθε βράδυ στο χρηματοκιβώτιο υπήρχαν πάνω από
150.000 δολάρια. Μόλις έφτασα σπίτι ο Στιβ με πήρε και μου είπε ότι εισέβαλε
στο FBI. Μου είπε επίσης ότι θα έρθουν και σπίτι μου αλλά να μην ανησυχώ γιατί
έχουμε δικηγόρους κι όλα θα πάνε καλά.
Με είχαν
στοχοποιήσει γιατί ήμουν τόσο κοντά με τον Στιβ. Σκέφτονταν πως αν με πιάσουν
θα λυγίσει πιο εύκολα. Οι κατηγορίες ήταν απίστευτες κι όλο προσέθεταν
πράγματα. Απειλούμουν με 177 χρόνια φυλακής.
Παρακολουθούσαν
όλα τα τηλέφωνα. Κάθε φορά που απαντούσα άκουγα τρία κλικ και έναν περίεργο
θόρυβο».
Ο Στιβ μου
έλεγε ότι δεν κάνω τίποτα κακό. Δουλεύω νόμιμα σε ένα στριπ κλαμπ και δεν
μπορούν να μου κάνουν τίποτα γι’ αυτό. Έπρεπε όμως να αποδείξω ότι δεν ήμουν
ένοχη. Έλεγαν ότι ήμουν πόρνη και ότι με πλήρωναν για σεξ. Έλεγαν ότι ο Ρόντμαν
με πληρώνει για σεξ, ενώ εγώ είχα σχέση μαζί του για έναν χρόνο».
-Πώς τελείωσε;
«Κράτησε
τέσσερις μήνες. Ο Στιβ πλήρωσε τους δικηγόρους όλων μας. Μόνο ο δικός μας πήρε
τελικά 2,4εκατ δολάρια. Ο Στιβ κάποια στιγμή κουράστηκε. Πλήρωσε 5εκατ. δολάρια
αποζημίωση και έμεινε 13 μήνες στη φυλακή. Εγώ έχω απολύτως καθαρό μητρώο. Δεν φαίνεται
πουθενά ότι κατηγορήθηκα.
Έχασα όμως τα
πάντα. Περίπου 1,2 εκατ. δολάρια. Αυτό που με πόνεσε περισσότερο είναι που έχασα
το ποσό που είχα για το κολέγιο των παιδιών μου.
Ζούσα μια
καλή ζωή και δεν περίμενα να συμβεί κάτι τέτοιο. Ήμουν ταπεινή και τα κατάφερα
γιατί ήξερα ότι όσο γρήγορα τα βγάζεις άλλο τόσο γρήγορα μπορείς να τα χάσεις.
Μπορείς όμως να τα βγάλεις και πάλι».
-Κλαμπ τόσο
μεγάλα σαν το Gold δεν υπάρχουν πλέον. Πώς ένιωσες όταν
έκλεισε και πώς νιώθεις για αυτή την περίοδο;
«Ο Στίβ
κανόνισε ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι. Περπατώντας στο κλαμπ για τελευταία φορά
ήταν γλυκόπικρο. Σε πονούσε γιατί έβλεπες 400 άτομα που έχασαν τη δουλειά τους.
Μητέρες με παιδιά, σαν και εμένα, να μένουν χωρίς δουλειά. Δεν επηρέασε μόνο
εμάς αλλά ολόκληρες τις οικογένειες μας. Ήταν μια θλιβερή μέρα. Όταν βγήκαμε
έξω καθίσαμε απέναντι και τους είδαμε να κλείνουν τις πόρτες με αλυσίδες και να
βάζουν το αυτοκόλλητο. Ήταν σουρεαλιστικό».
-Πολλά
έχουν αλλάξει από τότε. Πώς πιστεύεις ότι άλλαξε την ερωτική βιομηχανία το
διαδίκτυο, τα social media;
«Αν τα
είχαμε όλα αυτά τότε, πολλοί άντρες θα είχαν πρόβλημα με τις συζύγους τους.
Ήταν μια εποχή ιδιωτικότητας. Είχαμε μια πίσω σκάλα από την οποία έμπαιναν οι
μεγάλοι σταρ. Όλοι πέρασαν από εκεί. Ο Κιάνου Ριβς, ο Τζέρι Σπρίνγκερ, απλά όλοι…
Δεν θα υπάρξει
άλλο κλαμπ σαν τον «Gold Club», ποτέ…».