Ο Άνταμ Μέιμπλουμ αφηγήθηκε το πώς κατάφερε να επιζήσει παρότι βρισκόταν πολύ κοντά στο σημείο της πρώτης πρόσκρουσης
Το πρωί τις 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ο Άνταμ Μέιμπλουμ βρισκόταν στον βόρειο πύργο του World Trade Center. Είχε ήδη πάει στο γραφείο του στον 87ο όροφο όταν το αεροπλάνο των American Airlines χτύπησε το κτίριο ανάμεσα στον 93ο και τον 99ο όροφο. Ήταν από τους λίγους που κατάφεραν να επιζήσουν. Μια μέρα μετά την τρομοκρατική επίθεση ο Μέιμπλουμ έγραψε ένα κείμενο για τα όσα έζησε και το πώς κατάφερε να βγει ζωντανός από τον πύργο που κατέρρευσε.
Η συγκλονιστική του
αφήγηση:
«Το όνομα μου είναι Άνταμ Μέιμπλουμ, είμαι ζωντανός σήμερα. Τα γράφω αυτά στο χαρτί ώστε να μην ξεχάσω ποτέ, ώστε να μην ξεχάσουμε ποτέ. Είμαι σίγουρος ότι αυτή είναι μια από τις χιλιάδες ιστορίες που θα εμφανιστούν μέσα στις επέμενες μέρες και εβδομάδες.
Έφτασα, ως συνήθως, λίγο πριν τις οκτώ. Το γραφείο μου ήταν στον 87ο όροφο του 1 World Trade Center, γνωστό και ως Πύργος 1 ή ο Βόρειος Πύργος. Οι περισσότεροι συνάδελφοι μου ήταν εκεί μέχρι τις 8:30. Κάποιοι στέκονταν, κάποιοι γυρνούσαν. Τρώγαμε πρωινό, τσεκάραμε τα μέιλ και ετοιμαζόμασταν για την ημέρα όταν το πρώτο αεροπλάνο χτύπησε λίγους ορόφους πάνω από εμάς. Πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι δεν ξέραμε ότι είναι αεροπλάνο.
Το κτίριο κλυδωνίστηκε βίαια και κουνήθηκε σαν να γινόταν
σεισμός. Άνθρωποι ούρλιαζαν. Κοίταξα έξω από το παράθυρο μου καθώς το κτίριο
φαινόταν και κινείται 4-
Δεν πανικοβληθήκαμε. Μπορώ μόνο να υποθέσω ότι θεωρήσαμε ότι το χειρότερο είχε περάσει. Το κτίριο στεκόταν και εμείς ήμασταν ταραγμένοι αλλά ζωντανοί. Τσεκάραμε στα χολ. Ο καπνός ήταν πυκνός και άσπρος και δεν μύριζε όπως φανταζόμουν ότι πρέπει να μυρίζει. Όχι όπως στο μπάρμπεκιου ή το τζάκι ή ακόμα και σε μια απλή φωτιά. Τα τηλέφωνα λειτουργούσαν ακόμα. Η σύζυγός μου είχε πάει το εννέα μηνών παιδί μας για τις καθιερωμένες εξετάσεις. Πήρα τηλέφωνο τη γιαγιά μου στο σπίτι και της είπα να στείλει ένα μήνυμα στη γυναίκα μου, να της πει ότι έσκασε βόμβα και ότι ήμουν εντάξει και έβγαινα από το κτίριο.
Άρπαξα το λάπτοπ μου. Έβγαλα το πουκάμισο μου, το έσκισα σε τρία κομμάτια και το έβρεξα. Έδωσα τα δύο σε φίλους μου και έδεσα το δικό μου στο πρόσωπο σαν φίλτρο. Και αρχίσαμε όλοι να κινούμαστε προς τη σκάλα. Ένας από τους αγαπημένους μου φίλους είπε ότι θα μείνει μέχρι να έρθει η αστυνομία ή οι πυροσβέστες να τον πάρουν. Στα χολ ήδη υπήρχαν μικρές φωτιές και σπίθες. Το ταβάνι είχε καταρρεύσει στο αντρικό μπάνιο. Χάθηκε μαζί με οποιονδήποτε μπορεί να ήταν εκεί. Δεν μπήκαμε να ψάξουμε. Δεν βρήκαμε τη σκάλα με την πρώτη προσπάθεια και έπρεπε να γυρίσουμε πίσω και να την αναζητήσουμε ξανά.
Όταν τελικά φτάσαμε στη σκάλα πήραμε μαζί μας πυροσβεστήρες μήπως και μας χρειαστούν. Στον 85ο όροφο εγώ και ένας γενναίος συνεργάτης μου πήγαμε στο γραφείο για να τραβήξουμε έξω έναν συνάδελφο που είχε μείνει εκεί. Δεν υπήρχε αέρας, μόνο λευκός καπνός. Καταφέραμε να μπούμε στο γραφείο φωνάζοντας το όνομα του. Καμία απάντηση. Πρέπει να είχε χάσει τις αισθήσεις του από τον καπνό. Φύγαμε ηττημένοι και επιστρέψαμε στη σκάλα. Προχωρήσαμε στον 78ο όροφο όταν αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε σκάλα. Ο 78ος όροφος είναι ο κόμβος για να αλλάξεις σκάλες. Περίμενα να δω περισσότερο κόσμο. Ήταν περίπου 50-60. Όχι αρκετοί. Καλώδια και φωτιές σε όλο το μέρος, καπνός επίσης. Ένας γενναίος άντρας πολεμούσε μια φωτιά με το λάστιχο έκτακτης ανάγκης. Σταμάτησα με δύο φίλους για να βεβαιωθούμε ότι όλοι από το γραφείο μας είναι εδώ. Τους οδηγήσαμε προς την σκάλα. Κάνοντας μια αναδρομή θυμάμαι ότι είδα τον Χάρι, τον υπεύθυνο μου, να κάνει το ίδιο λίγο πιο πίσω. Τον ξέρω εδώ και 14 χρόνια. Πήγαμε όλοι μαζί στις σκάλες.
Κατεβαίναμε με τάξη αλλά πολύ αργά από την σκάλα Α. Χωρίς
πανικό, τουλάχιστον όχι εμφανή. Τα πόδια μου όμως δεν σταματούσαν να τρέμουν. Η καρδιά μου σφυροκοπούσε. Κάποια νευρικά αστεία και γέλια.
Είπα κάτι για τα καινούργια μου παπούτσια και όλοι γελάσαμε. Τσεκάραμε τα
κινητά και με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι είχαμε πολύ καλό σήμα όμως το δίκτυο
ήταν μπλοκαρισμένο. Άκουσα ότι μπορούσες να στείλεις μέιλ μέσω του Blackberry. Στο τηλέφωνο
κατάφερα να πιάσω γραμμή μετά από 20 προσπάθειες. Ήξερα ότι δεν μπορώ να βρω τη
σύζυγο μου και έτσι τηλεφώνησα στους γονείς μου. Τους είπα τι συνέβη και πώς
είμαστε όλοι καλά και κατεβαίνουμε προς την έξοδο. Σύντομα με πήρε η κουνιάδα
μου. Της είπα επίσης ότι είμαστε καλά και πάμε προς τα κάτω. Πιστεύω ότι
βρισκόμασταν περίπου στον 65ο όροφο. Είχαμε
κουραστεί και ήμασταν νευρικοί.
Τηλεφώνησα στον Έιντζελ, έναν φίλο μου στο Σαν Φρανσίσκο. Ήξερα ότι θα παρακολουθεί. Έμεινε έκπληκτος που κατάφερα να τον πάρω τηλέφωνο. Μου είπε να βγω έξω γρήγορα γιατί ένα ακόμα αεροπλάνο ερχόταν. Δεν καταλάβαινα τι έλεγε.
Εκείνη τη στιγμή το δεύτερο αεροπλάνο χτύπησε τον Πύργο 2. Ήμασταν τόσο βαθιά, στο μέσο του κτιρίου που δεν ακούσαμε, ούτε νιώσαμε τίποτα. Δεν είχαμε ιδέα για το τι πραγματικά συμβαίνει.
Κάναμε χώρο για να περάσουν οι τραυματίες και να κατέβουν πριν από εμάς. Δεν ήταν πολλοί. Κανείς δεν φαινόταν να έχει τραυματιστεί σοβαρά. Μόνο κοψίματα και γρατσουνιές. Όλοι συνεργάζονταν. Όλοι ήταν ήρωες χθες. Κανείς δεν έκανε ερωτήσεις. Είχα συνεργάτες σε ένα γραφείο στον 77ο όροφο. Προσπάθησα δεκάδες φορές να τους βρω στο κινητό τους. Ήταν μάταιο. Αργότερα έμαθα ότι είναι ζωντανοί. Ένα από τα πολλά θαύματα σε μια μέρα τραγωδίας.
Στον 53ο όροφο συναντήσαμε έναν σωματώδη άντρα που καθόταν στις σκάλες. Τον ρώτησα αν χρειάζεται βοήθεια ή απλά ξεκουράζεται. Χρειαζόταν βοήθεια. Ήξερα ότι θα έχω πρόβλημα αν τον κουβαλήσω καθώς έχω θέμα στην μέση μου. Όμως ένας φίλος κι εγώ προσφερθήκαμε. Του είπαμε ότι μπορεί να στηριχτεί πάνω μας. Δίσταζε, δεν ξέρω γιατί. Του είπα: Θες να έρθεις ή θέλεις να στείλουμε κάποιον να σε βοηθήσει;. Επέλεξε το δεύτερο. Του είπα ότι βρίσκεται στον 53ο όροφο στην σκάλα Α και αυτό θα έλεγα και στους διασώστες. Μου είπε ΟΚ και φύγαμε.
Στον 44ο όροφο χτύπησε ξανά το τηλέφωνό μου. Ήταν οι γονείς μου σε κατάσταση υστερίας. Είπα χαλαρώστε, είμαι καλά. Ο πατέρας μου είπε φύγε, έρχεται τρίτο αεροπλάνο. Ακόμα δεν καταλάβαινα. Είχα θυμώσει κατά κάποιο τρόπο. Μα τι σκέφτονταν οι γονείς μου; Νόμιζαν ότι χρειαζόμουν κάποιον ακόμα λόγο για να φύγω; Δεν μπορούσα να μετακινήσω τα χίλια άτομα που βρίσκονταν μπροστά μου για να πάω πιο γρήγορα. Ξέρω ότι με αγαπούν, αλλά κανείς μέσα στο κτίριο δεν είχε καταλάβει ποια ήταν πραγματικά η κατάσταση. Οι γονείς μου όμως ήξεραν. Ξεκινώντας από αυτόν τον όροφο, οι πυροσβέστες, οι αστυνομικοί, οι μονάδες WTC K-9 χωρίς τα σκυλιά, οποιοσδήποτε με σήμα, άρχισαν να ανεβαίνουν καθώς εμείς κατεβαίναμε. Σταμάτησα πολλούς από αυτούς και τους μίλησα για τον άντρα στον 53ο όροφο και τον φίλο μου στον 87ο. Αργότερα ένιωσα πολύ άσχημα γι' αυτό. Προχώρησαν για να βρουν αυτούς τους ανθρώπους και τελικά συνάντησαν τον θάνατο.
Στον 33ο όροφο μίλησα με έναν άντρα ο οποίος για κάποιο λόγο γνώριζες τις περισσότερες λεπτομέρειες για το τι έχει γίνει. Μου είπε ότι δύο μικρά αεροπλάνα χτύπησαν το κτίριο. Πλέον όλοι αρχίσαμε να μιλάμε για το ποια τρομοκρατική ομάδα ήταν. Ήταν από το εσωτερικό της χώρας ή το εξωτερικό; Οι περισσότεροι έλεγαν ότι είναι φανατικοί Ισλαμιστές. Τελικά τώρα ξέρουμε ότι δεν ήταν βόμβα και ότι υπήρχαν και άλλα αεροπλάνα. Τώρα καταλαβαίνουμε.
Στον 3ο όροφο τα φώτα έσβησαν, ακούσαμε και νιώσαμε αυτή τη βοή να έρχεται προς τα εμάς από ψηλά. Σκέφτηκα ότι η σκάλα καταρρέει. Ήταν δέκα το πρωί πλέον και ήταν ο Πύργος 2 που γκρεμίστηκε δίπλα μας. Δεν το γνωρίζαμε αυτό. Κάποιος είχε έναν φακό. Τον περάσαμε μπροστά και προχωρήσαμε προς τα κάτω, σε έναν σκοτεινό, στενό διάδρομο προς μια έξοδο. Δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα.
Πρότεινα όλοι να βάλουμε το χέρι μας στον ώμο του ατόμου που βρίσκεται μπροστά μας και αν χτυπούν σε κάποιο εμπόδιο να φωνάζουν ώστε οι άλλοι να γνωρίζουν και να το αποφύγουν. Το κάναμε και δούλεψε τέλεια.
Φτάσαμε σε μια ακόμα σκάλα και είδαμε μια αστυνομικό να εμφανίζεται, ήταν μούσκεμα και γεμάτη στάχτες. Μας είπε ότι δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε από αυτό τον δρόμο γιατί ήταν μπλοκαρισμένος. Να πάμε πάνω στον 4ο όροφο και να χρησιμοποιήσουμε την άλλη έξοδο. Ενώ ξεκινούσαμε για ν' ανέβουμε μας είπε ότι τελικά ήταν ΟΚ να πάμε κάτω. Υπήρχε παντού νερό. Είπαμε ξανά να βάλουμε τα χέρια στους ώμους και σχολίασε πως είναι εξαιρετική ιδέα. Έμεινε πίσω, δεν ξέρω τι της συνέβη.
Βγήκαμε σε ένα τεράστιο δωμάτιο. Ήταν φωτεινό αλλά γεμάτο καπνό. Σχολίασα σε έναν φίλο ότι πρέπει να είναι υπό κατασκευή. Μετά συνειδητοποιήσαμε που βρισκόμαστε, ήταν ο δεύτερος όροφος. To σημείο που βλέπει το λόμπι του κτιρίου. Μας οδήγησαν έξω στον προαύλιο χώρο, εκεί που κάποτε βρισκόταν το σιντριβάνι. Η πρώτη μου σκέψη ήταν μια τηλεοπτική ταινία που είχα δει κάποτε για πυρηνικό χειμώνα και ραδιενέργεια. Δεν μπορούσα να καταλάβω από που ήρθαν όλα αυτά τα συντρίμμια.
Υπήρχε τουλάχιστον δέκα εκατοστά από αυτή την γκρι σκόνη-στάχτη στο έδαφος και ήταν τόσο πυκνή στον αέρα. Στραβωμένα σίδερα και καλώδια. Άκουσα ότι υπήρχαν πτώματα και ανθρώπινα μέλη επίσης αλλά δεν κοίταξα. Ήταν ήδη πολύ άσχημα. Κρυφτήκαμε κάτω από κάποια στέγαστρα που είχαν απομείνει και κινηθήκαμε προς τον δρόμο. Μας είπαν να συνεχίσουμε να περπατάμε προς την οδό Χιούστον. Το περίεργο ήταν ότι υπήρχαν πολύ λίγοι διασώστες γύρω μας. Λιγότεροι από πέντε. Οι περισσότεροι πρέπει να είχαν εγκλωβιστεί κάτω από τα συντρίμμια όταν έπεσε ο Πύργος 2. Δεν το γνωρίζαμε όμως αυτό και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε από που ήρθαν όλα αυτά τα συντρίμμια. Είχα μείνει μόνο με τον φίλο μου τον Κεν. Αγκαλιαστήκαμε αλλά ήμασταν λυπημένοι. Ήμασταν σίγουροι ότι οι περισσότεροι φίλοι μας, που κατέβαιναν μπροστά μας, είχαν πεθάνει. Κοιτάξαμε πίσω μας και δεν γνωρίζαμε κανέναν.
Φτάσαμε στο ταχυδρομείο, πολλά τετράγωνα μακριά. Σταματήσαμε και κοιτάξαμε πάνω. Το κτίριό μας, ακριβώς εκεί που βρισκόταν το γραφείο μας είχε τυλιχθεί σε φλόγες και καπνό. Ένας υπάλληλος του ταχυδρομείου μας είπε ότι ο Πύργος 2 είχε καταρρεύσει. Κοίταξα ξανά και βεβαιώθηκα ότι δεν υπήρχε πλέον.
Προσπαθούσαμε να τηλεφωνήσουμε στις οικογένειες μας. Δεν μπορούσα να βρω τη σύζυγο μου. Τελικά κατάφερα να συνδεθώ με τους γονείς μου. Η λέξη ανακουφισμένος δεν μπορεί να εξηγήσει το πώς ένιωσαν. Τελικά βρήκα και τη σύζυγο μου και της είπα ότι είμαι ζωντανός. Καθίσαμε κάτω. Ένα κορίτσι με ποδήλατο μου προσέφερε νερό. Καθώς έβγαζε το καπάκι του μπουκαλιού ακούσαμε ένα βουητό. Κοιτάξαμε πάνω και το κτίριο μας, ο Πύργος 1, κατέρρευσε. Δεν το πρόσεξα εκείνη τη στιγμή αλλά ήταν 10:30, είχαμε βγει μόλις πριν 15 λεπτά.
Θρηνούσαμε για τους χαμένους φίλους, ειδικά αυτόν που έμεινε πίσω στο γραφείο καθώς ήμασταν σίγουροι ότι πέθανε. Περπατήσαμε προς την πλατεία Union. Πήγαινα προς το ιατρικό κέντρο Beth Israel για να με εξετάσουν. Το τηλέφωνο μου χτύπησε. Ήταν η σύζυγός μου. Νομίζω ότι έπεσα στα γόνατα και έκλαιγα. Μου είπε το πιο απίστευτο πράγμα. Ο συνάδελφος που είχε μείνει πίσω την πήρε τηλέφωνο. Ήταν ζωντανός και καλά. Αρχίσαμε να πηδάμε, να αγκαλιαζόμαστε και να φωνάζουμε. Τελικά βρήκα τον αδελφό μου και πήραμε ένα ταξί για το σπίτι. Αγκάλιασα τον γιό μου και έκλαιγα, κρατούσα τη σύζυγο μου μέχρι που με πήρε ο ύπνος.
Όπως έμαθα αργότερα ο συνάδελφος που είχε μείνει πίσω βρήκε τον Χάρι, τον υπεύθυνο μας. Μαζί συνάντησαν τον Βίκτορ, τον σωματώδη άντρα στον 53ο όροφο. Τον βοήθησαν. Κινούνταν πολύ δύσκολα. Σε μια πράξη γενναιότητας και αφέλειας ο συνάδελφός μου πήρε το ασανσέρ και κατέβηκε από τον 53ο στον 44ο όροφο. Είδε ότι η κατάσταση ήταν καλή. Επέστρεψε και πήρε τον Χάρι και τον Βίκτορ. Δεν ξέρω αν ήταν και κάποιος άλλος μαζί τους. Μόλις έφτασαν στον 44ο κατέβηκαν και πήραν τη σκάλα. Κάπου μεταξύ 39ου και 36ου ένιωσαν το ίδιο τράνταγμα που είχα νιώσει εγώ στον 3ο. Ήταν δέκα το πρωί και ο Πύργος 2 έπεφτε. Είχαν περίπου μισή ώρα για να βγουν.
Ο Βίκτορ τους είπε ότι δεν μπορούσε πλέον να κουνηθεί. Του έβαλαν τις φωνές και τον έβαλαν να καθίσει και τον τράβηξαν σκαλί το σκαλί. Τελικά τους είπε ότι δεν μπορεί να κάνει ούτε αυτό. Ο Χάρι είπε στον συνάδελφο μου να προχωρήσει. Είναι ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Δεν μπορούσε να αφήσει αυτό τον άντρα πίσω. Ο συνάδελφός μου προχώρησε και βγήκε έξω. Είπε ότι ήταν περίπου δέκα λεπτά πριν το κτίριο πέσει. Αυτό σημαίνει ότι ο Χάρι είχε περίπου 25 λεπτά να κατεβάσει τον Βίκτορ 36 ορόφους.
Υποθέτω ότι κατέβαιναν σε ενάμιση λεπτό κάθε όροφο. Είναι μόνο μια υπόθεση. Αυτό σημαίνει ότι ο Χάρι ήταν περίπου στον 20στό όροφο όταν το κτίριο κατέρρευσε. Η γυναίκα του δεν έχει νέα του. Φοβάμαι ότι χάθηκε. Προσευχηθείτε για αυτόν και γι' όλους σαν κι αυτόν.
Σκέφτομαι και τους πυροσβέστες που ανέβαιναν στον κτίριο. Ξέρω ότι θα ανέβαιναν έτσι κι αλλιώς όμως με πονάει το γεγονός ότι τους έλεγα να πάνε πιο γρήγορα για να βρουν τον φίλο μου. Σκεφτόμενος λογικά ξέρω ότι δεν έχω εγώ την ευθύνη. Φταίνε αυτοί που κρύβονται κάπου στον πλανήτη , αυτοί με έκαναν να νιώθω έτσι.
Αλλά πρέπει να γνωρίζουν ότι απέτυχαν να μας τρομοκρατήσουν. Αυτοί οι άντρες και οι γυναίκες που ανέβηκαν στα κτίρια ήταν ήρωες. Ήξεραν τι συμβαίνει και όμως έκαναν τη δουλειά τους. Οι απλοί άνθρωποι ήταν επίσης ήρωες».