Το 1975 βγήκε στους κινηματογράφους το θρυλικό Jaws και κανείς δεν μπήκε πια στη θάλασσα ανέμελος...
Μια μέρα σαν και σήμερα πριν από 47 χρόνια το μπάνιο στη θάλασσα θα έπαυε να είναι μια ανέμελη διαδικασία για πολλούς ανθρώπους. Η ταινία Jaws του νεαρού τότε Στίβεν Σπίλμπεργκ βγήκε στις αίθουσες στις 20 Ιουνίου 1975 και προκάλεσε παροξυσμό, ενώ αποτέλεσε το πρώτο καλοκαιρινό μπλοκμπάστερ όλων των εποχών. Άλλωστε για δύο χρόνια ήταν η ταινία με τις μεγαλύτερες εισπράξεις μέχρι που το 1977 κυκλοφόρησε το Star Wars: Episode IV – A New Hope.
Πόσα όμως ξέρετε για τα όσα «τρελά» συνέβησαν πίσω από τις κάμερες;
Δείτε παρακάτω 16 στοιχεία για την αγαπημένη ταινία που πιθανώς δεν γνωρίζατε!
1. Εκπαιδεύοντας τον καρχαρία…
Οι παραγωγοί της ταινίας και ο Στίβεν Σπίλμπεργκ ήθελαν
αρχικά να εκπαιδεύσουν έναν πραγματικό καρχαρία για να συμμετέχει στην ταινία.
Ωστόσο, σύντομα διαπίστωσαν ότι ο καρχαρίας ήταν μάλλον απίθανο να
υπακούσει και να μάθει τα «κόλπα» που ήθελαν. Έτσι, πέρασαν στο... plan B και ο Σπίλμπεργκ αποφάσισε
να κατασκευάσουν τρεις μηχανικούς καρχαρίες. Μάλιστα, ο σκηνοθέτης ονόμασε τους
καρχαρίες «Μπρους» από το όνομα του δικηγόρου του. Ωστόσο, όταν οι τρεις
καρχαρίες έφτασαν στο σετ, ο Σπίλμπεργκ δεν ήταν ιδιαίτερα ικανοποιημένος
παρόλο που κόστισαν 250.000 δολάρια ο καθένας. Έτσι, προσπάθησε να τους
χρησιμοποιήσει όσο λιγότερο γίνεται και γι’ αυτό δεν τους βλέπουμε για τα πρώτα
81 λεπτά της ταινίας. Τελικά όμως η απόφαση αυτή οδήγησε σε ένα από τα πιο
επιτυχημένα «κόλπα» της ταινίας καθώς όλη αυτή τη διάρκεια η αγωνία αυξάνεται
στο κατακόρυφο αδημονώντας για την εμφάνιση του καρχαρία!
2. Καρχαρίας, όχι φάλαινα!
Μπορεί ο Στιβεν Σπίλμπεργκ να έχει συνδέσει το όνομά του με
την ταινία, ωστόσο δεν επρόκειτο να την σκηνοθετήσει αυτός αρχικά. Η…
καρέκλα είχε δοθεί αρχικά στον Ντικ Ρίτσαρντς, ωστόσο τελικά απολύθηκε μετά από
μια μόνο συνάντηση. Ο λόγος ήταν ότι ο Ρίτσαρντς επέμενε να αναφέρει τον
καρχαρία ως… φάλαινα στους παραγωγούς και τους υπεύθυνους του στούντιο καθόλη
τη διάρκεια της συνάντησης. Έτσι, αποφασίστηκε ότι δεν ήταν κατάλληλος να
συνεχίσει κάποιος που δεν μπορούσε να καταλάβει τη διαφορά μεταξύ καρχαρία και
φάλαινας.
Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι ούτε ο Σπίλμπεργκ ήθελε
αρχικά να κάνει την ταινία καθώς ως νέος τότε σκηνοθέτης ήθελε να κάνει κάτι πιο «σοβαρό»
και όχι να γίνει γνωστός ως «καρχαριοσκηνοθέτης». Ωστόσο, είχε ήδη συμβόλαιο με
την Universal και ουσιαστικά δεν μπορούσε να αρνηθεί.
3. Το θρυλικό πόστερ δεν προοριζόταν για τη
ταινία
Μια ανέμελη γυναίκα κολυμπά σε κρυστάλλινα νερά, ενώ από
κάτω της αναδύεται ένας υπερμεγέθης λευκός καρχαρίας. Το θρυλικό αυτό πόστερ
της ταινίας δημιούργησε ο καλλιτέχνης Ρότζερ Καστέλ, ωστόσο το σχέδιό του
προοριζόταν για το εξώφυλλου του βιβλίου του Πίτερ Μπένκχλεϊ στο οποίο
βασίστηκε η ταινία. Ο Καστέλ βασίστηκε για τον πίνακά του σε ένα μεγάλο διόραμα
καρχαρία που υπήρχε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας των ΗΠΑ, ενώ ως κολυμβήτρια
πόζαρε ένα μοντέλο, το οποίο είχε χρησιμοποιήσει ο Καστέλ σε μια διαφήμιση.
Σύμφωνα με την ιστορία, ο Καστέλ έβαλε το μοντέλο να ξαπλώσει με την κοιλιά
πάνω σε ένα σκαμπό και να κάνει πως κολυμπά, για να πετύχει τη σωστή στάση.
4. Ο νεκρός καρχαρίας
Στην πραγματικότητα ένας αληθινός καρχαρίας όντως
εμφανίζεται στην ταινία μόνο που είναι νεκρός! Στα μισά της ταινίας, οι
κάτοικοι της περιοχής υποτίθεται ότι σκοτώνουν έναν καρχαρία και πιστεύουν ότι
αυτό είναι το ανθρωποφάγο τέρας που τους απειλεί. Έτσι, τον ανεβάζουν στην
προκυμαία ώστε να τον δουν όλοι. Ο καρχαρίας αυτός που βλέπουμε είναι πραγματικός και ουσιαστικά πέθανε γι' αυτόν τον «ρόλο». Μάλιστα, επειδή στις ακτές του Μάρθας Βίνεγιαρντ στην
Μασαχουσέτη όπου γυριζόταν η ταινία δεν κυκλοφορούσαν μεγάλοι καρχαρίες, η
παραγωγή αποφάσισε να αλιεύσουν έναν στην Φλόριντα. Έτσι, κανόνισαν με δύο
ντόπιους ψαράδες να πιάσουν τον μεγάλο καρχαρία ωστόσο στη συνέχεια υπήρχε το πρόβλημα
της μεταφοράς του. Τον τοποθέτησαν σε ένα μεγάλο δοχείο γεμάτο με πάγο και τον
μετέφεραν με ιδιωτική πτήση. Ωστόσο, όπως πάντα, τα γυρίσματα χρειάζονται
αρκετό χρόνο και έτσι ο καρχαρίας άρχισε να αποσυντίθεται και να μυρίζει σε
σημείο που δύσκολα μπορούσε κάποιος να σταθεί κοντά του. Τα γυρίσματα ήταν
δυσβάσταχτα και τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα όταν το σενάριο έλεγε ότι θα
έπρεπε να κρεμάσουν τον καρχαρία από την ουρά του. Καθώς το σώμα του είχε
αρχίσει να αποσυντίθεται τα εσωτερικά του όργανα έσπασαν και έφτασαν ως το
λαιμό του.
Φυσικά, το γεγονός ότι η παραγωγή έπρεπε να θανατώσει έναν
πραγματικό καρχαρία μόνο και μόνο για τα γυρίσματα είναι κάτι που σήμερα δεν
μπορούμε καν να το φανταστούμε. Το 1975 ωστόσο αυτά ήταν… ψιλά γράμματα!
5. Στίβεν Σπίλμπεργκ και ηθοποιός!
Ο σκηνοθέτης της ταινιας κατά κάποιον τρόπο «εμφανίζεται» σε
αυτή. Η φωνή που ακούμε στον ασύρματο του
Orca να μιλά
θεωρητικά από το νησί Άμιτι είναι αυτή του Σπίλμπεργκ. Επίσης, ορισμένα φάλτσα που ακούγονται στη
μουσική που παίζει η μπάντα της πόλης
για την γιορτή της 4ης Ιουλίου προέρχονται από τον Σπίλμπεργκ, ο
οποίος προσφέρθηκε να παίξει το αγαπημένο του κλαρινέτο. Παράλληλα, τα σκυλιά
του αρχηγού της αστυνομίας, Μπρόντι, είναι στην πραγματικότητα τα κόκερ σπάνιελ
του Σπίλμπεργκ, Έλμερ και Ζάλμαν.
6. Η πραγματικά τρομακτική πρώτη επίθεση
Ένα ανέμελο κορίτσι κολυμπά στα νερά, όταν ο τεράστιος καρχαρίας – τον οποίο ακόμα δεν βλέπουμε- κάνει την πρώτη του επίθεση. Η σκηνή ήταν τρομακτική όχι μόνο για το κοινό, αλλά και για την ηθοποιό Σούζαν Μπακλίνι που παίζει σε αυτή. Σύμφωνα με το σενάριο, ο καρχαρίας σέρνει την Σούζαν στο νερό μέχρι που την «εξαφανίζει» τελείως. Για να δημιουργήσει αληθοφάνεια στη σκηνή, ο Σπίλμπεργκ είχε δέσει σκοινιά και βάρος στη μέση της Μπακλίνι. Τα σκοινιά τραβιούνταν αριστερά και δεξιά από δύο ομάδες που βρίσκονταν στη στεριά.
Η σκηνή χρειάστηκε γυρίσματα τριών ημερών για να ολοκληρωθεί και ουσιαστικά ο πόνος που βλέπουμε στο πρόσωπο της Μπακλίνι είναι πραγματικός από τα βάρη και τα σκοινιά που είχε στη μέση της. Το ίδιο και ο τρόμος της καθώς δεν ήξερε σε καμία περίπτωση πότε θα αρχίσουν να τραβούν τα σκοινιά με αποτέλεσμα η έκπληξη να αποτυπώνεται στο πρόσωπό της. Τα… βασανιστήρια συνεχίστηκαν και μετά τα γυρίσματα καθώς στο postproduction, για να καταγράψουν σωστά τους ήχους, η Μπακλίνι ενώ καθόταν δίπλα στο μικρόφωνο έπρεπε να στρέψει το κεφάλι της προς το ταβάνι από όπου της έριχναν νερό στο στόμα ώστε να πετύχουν τους ήχους του πνιγμού.
7. Η πραγματική υστερία
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, οι κάτοικοι του νησιού
Άμιτι υποτίθεται ότι βρίσκονται σε μια υστερία εξαιτίας του καρχαρία. Στην
πραγματικότητα, η υστερία αυτή μεταφέρθηκε και σε πολλούς από όσους έβλεπαν την
ταινία. Πάρα πολλοί εκείνο το καλοκαίρι (και τα επόμενα) φοβούνταν να πάνε για
μπάνιο στη θάλασσα, ενώ μερικές φορές τα πράγματα ξέφευγαν περισσότερο. Σε μια
τουλάχιστον παραλία στη νότια Καλιφόρνια, οι ναυαγοσώστες έπρεπε να αδειάσουν
και να κλείσουν τον χώρο ύστερα από τον πανικό που προκλήθηκε όταν κυκλοφόρησε
η πληροφορία ότι υπάρχει καρχαρίας στα νερά. Τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν απλώς δελφίνια. Σε άλλες περιπτώσεις τα
πράγματα όμως ήταν ακόμα χειρότερα. Για παράδειγμα σε μια παραλία της Φλόριντα
εμφανίστηκε μια φάλαινα, πυγμαίος φυσητήρας. Οι λουόμενοι θεώρησαν ότι
πρόκειται για καρχαρία και του επιτέθηκαν θανατώνοντάς τον. Πολλές φορές έκτοτε η ταινία έχει κατηγορηθεί για το κλίμα φόβου που δημιούργησε εναντίον των καρχαριών καθώς πάρα πολλοί αναίτιοι θάνατοι των ζώων προκλήθηκαν από αυτό.
8. Εξαιρετικός συγγραφέας, κακός σεναριογράφος
Η ταινία βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Πίτερ Μπένκχλεϊ, ο
οποίος είχε επίσης αναλάβει να το μεταφέρει σε σενάριο για την ταινία. Ωστόσο, ο Μπένκχλεϊ αν
και εξαιρετικός συγγραφέας αποδείχθηκε μάλλον κακός σεναριογράφος. Οι παραγωγοί
της ταινίας και ο Σπίλμπεργκ ήταν απογοητευμένοι με το σενάριο που τους
παρουσίασε και προσπάθησαν να βρουν κάποιον να το διορθώσει. Ωστόσο
κανείς δεν ήθελε να πειράξει το έργο του Μπένκχλεϊ. Τελικά, ο Καρλ Γκότλιμπ
δέχθηκε και ενώ ξεκίνησε απλώς να διορθώνει τους διαλόγους κατέληξε να γράφει
σχεδόν εξ ολοκλήρου το σενάριο από την αρχή. Με το σενάριο να είναι τόσο προβληματικό, η
παραγωγή της ταινίας καθυστερούσε. Έτσι, ο Γκότλιμπ αναγκάστηκε να γράφει το
σενάριο στα γυρίσματα και μερικές φορές τελείωνε ορισμένες σελίδες το βράδυ
πριν αυτές γυριστούν. Ο Γκότλιμπ μπορεί να έτρωγε με τον Σπίλμπεργκ και το
συνεργείο και όλοι πρόσφεραν τις ιδέες τους για την ιστορία και τους
διαλόγους.
9. Αυτοσχεδιασμός στη θρυλική ατάκα
Μια από τις πιο διάσημες ατάκες της ταινίας στην
πραγματικότητα δεν υπήρχε πουθενά στο σενάριο και αποτελεί αποτέλεσμα
αυτοσχεδιασμού. Όταν ο Μάρτιν βλέπει για πρώτη φορά τον καρχαρία τρέχει στον
Κουίντ και του λέει: «Θα χρειαστείς μια μεγαλύτερη βάρκα» (You're gonna need a bigger boat). Η ατάκα αυτή που έμεινε στην ιστορία ήταν
αποτέλεσμα επί τόπου αυτοσχεδιασμού του ηθοποιού Ρόι Σάιντερ. Μάλιστα, πολλές
είναι οι ατάκες που αυτοσχεδιάστηκαν την ώρα των γυρισμάτων.
10. Το πρόβλημα του Ρόμπερτ Σο
Όσο κι αν ο Ρόμπερτ Σο απέδωσε τέλεια τον ρόλο του Κουίντ
στην πραγματικότητα η συμπεριφορά του ηθοποιού προκαλούσε συνεχώς προβλήματα. Ο
Σο πάλευε ήδη με τον αλκοολισμό και πολύ συχνά μεταξύ των σκηνών του έπινε
ακατάπαυστα καταστρέφοντας πολλές φορές τα γυρίσματα. Μάλιστα, στην κλασική σκηνή
στο USS Indianapolis,
ο Σο ήταν εξαιρετικά μεθυσμένος επειδή σύμφωνα με το σενάριο οι χαρακτήρες
υποτίθεται ότι έπιναν μέχρι αργά. Προσπάθησαν να γυρίσουν τη σκηνή δεκάδες
φορές και ο Σο ήταν τόσο άσχημα που δεν μπορούσε να την βγάλει πέρα καμία
φορά. Την επόμενη μέρα, ξεμέθυστος και ντροπιασμένος, ζήτησε από τον Σπίλμπεργκ
να δοκιμάσει άλλη μια φορά. Με μια μόνο λήψη πέτυχαν τη σκηνή που ήθελαν.
Ιστορική ήταν και η αντιπάθειά του με τον ηθοποιό Ρίτσαρντ Ντρέιφους, ο οποίος
έχει παραδεχθεί ότι ο Σο συνεχώς τον προσέβαλε και τον υποβίβαζε ειδικά όταν
μεθούσε.
Τα προβλήματα με τον Σο δεν σταματούσαν εκεί καθώς όσο
γύριζε την ταινία είχε μπλεξίματα με την εφορία. Οι αρχές τον ερευνούσαν για φοροδιαφυγή
επειδή δούλευε στις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Ιρλανδία. Κατά τη διάρκεια της
έρευνας του επιτρεπόταν να μένει στις ΗΠΑ μόνο για όσο δούλευε. Έτσι, όταν δεν είχε
γυρίσματα έπρεπε να φεύγει για τον Καναδά ακόμα και αν ήταν για λίγες μέρες καθώς
υπήρχε φόβος να συλληφθεί. Μάλιστα, στη συνέχεια, παρά την επιτυχία της
ταινίας, ο Σο δεν αποκόμισε κέρδη καθώς έπρεπε να τα δώσει όλα στην εφορία για
να ρυθμίσει τις οφειλές του και να μην καταλήξει στη φυλακή.
11 . Δύο νότες που άλλαξαν την ιστορία
Ο συνθέτης Τζον Γουίλιαμς ανέλαβε να γράψει τη μουσική για
την ταινία και το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό. Με μόλις
δύο νότες κατάφερε να δημιουργήσει όλο το συναίσθημα της αγωνίας που χρειαζόταν.
Ωστόσο, όταν ο Σπίλμπεργκ άκουσε για πρώτη φορά την μουσική ξέσπασε σε γέλια
και σύμφωνα με την ιστορία του είπε: «Είναι πολύ αστείο, Τζόνι, αλήθεια. Αλλά τώρα πες μου, τι πραγματικά σκέφτεσαι να χρησιμοποιήσουμε ως μουσική;». Τελικά ο Σπίλμπεργκ
πείστηκε ότι αυτή ήταν όλη κι όλη η μουσική και την πρόσθεσε στην ταινία, ενώ
στη συνέχεια παραδέχτηκε ότι αυτή ήταν ο μισός παράγοντας επιτυχίας της
ταινίας.
12 . Παραλίγο καταστροφή
Σε μια σκηνή το σκάφος «Όρκα» υποτίθεται ότι δέχεται ένα
γερό χτύπημα από τον καρχαρία. Για να πετύχουν το εφέ χτυπούσαν το σκάφος και
από τις δυο πλευρές. Ωστόσο στην πέμπτη λήψη άνοιξε μια μεγάλη τρύπα στο σκαρί
με αποτέλεσμα η «Όρκα» να αρχίζει να βουλιάζει! Ο Σπίλμπεργκ φώναξε αμέσως να
μαζέψουν τους ηθοποιούς που έπεσαν στη θάλασσα, ωστόσο στο νερό βρέθηκαν και οι
κάμερες. Το ευαίσθητο φιλμ κινδύνευε να αλλοιωθεί πλήρως από την αλμύρα.
Ευτυχώς το φιλμ στάλθηκε σε ένα εργαστήριο της Νέας Υόρκης και δεν χάθηκε ούτε
σκηνή!
13. Τα πραγματικά χαστούκια
Σε μια σκηνή, ο ρόλος του ηθοποιού Ρόι Σνάιντερ υποτίθεται
ότι θα πρέπει να δεχθεί ένα χαστούκι από την Μις Κίντνερ. Τον ρόλο είχε
αναλάβει η ερασιτέχνης ηθοποιός Λι Φιέρο, η οποία δεν ήξερε να ρίχνει ψεύτικα
χαστούκια. Αυτό σημαίνει ότι ο Σνάιντερ έπρεπε να δεχτεί 17 κανονικότατα
χαστούκια μέχρι να μπορέσουν να πετύχουν τη σκηνή. Η Φιέρο αποκάλυψε μάλιστα
αργότερα ότι σε μια από τις λήψεις χτύπησε τόσο δυνατά που τα γυαλιά του
Σνάιντερ έπεσαν.
14. Ο Χούπερ έζησε… κατά λάθος!
Ο χαρακτήρας του Χούπερ, τον οποίο υποδύεται ο Ρίτσαρντ
Ντρέιφους, είναι ένας από τους πιο αγαπημένους της ταινίας και στο τέλος τον
βλέπουμε να επιστρέφει στην ακτή με τον Μπρόντι. Ωστόσο, στο πραγματικό σενάριο
ο Χούπερ υποτίθεται ότι θα γινόταν κι αυτός γεύμα του καρχαρία. Ο χαρακτήρας
του Ντρέιφους τελικά σώθηκε χάρη σε μια υποθαλάσσια λήψη που περιελάμβανε την
επίθεση εναντίον του από έναν αληθινό καρχαρία. Σε κάποιο σημείο βλέπουμε τον
Χούπερ να κατεβαίνει στο βυθό μέσα σε ένα κλουβί, για να κάνει την ένεση
στρυχνίνης στον καρχαρία. Αυτό υποτίθεται ότι θα ήταν το τέλος για τον
χαρακτήρα.
Ωστόσο, όταν οι ειδικοί στους καρχαρίες Ρον και Βαλερί Τέιλορ έκαναν τα υποθαλάσσια γυρίσματα στην Αυστραλία με αληθινό καρχαρία, το κήτος μπλέχτηκε σε ένα σκοινί και εγκλωβίστηκε. Ο καρχαρίας έγινε τόσο νευρικός που έσπασε το κλουβί σε κομμάτια ευτυχώς χωρίς να πειράζει τον Τέιλορ, ο οποίος κατάφερε να ξεφύγει την τελευταία στιγμή. Στον Σπίλμπεργκ άρεσε πολύ η σκηνή κι έτσι το κοινό είδε τελικά τον Χούπερ να επιζεί.
15. Η σκηνή που διαγράφηκε
Παρά το γεγονός ότι η ταινία είναι τρομακτική , στην
πραγματικότητα δεν βλέπουμε ποτέ αίματα και… μυαλά όπως θα περίμενε
κανείς. Στην πραγματικότητα, ο Σπίλμπεργκ είχε γυρίσει μια τέτοια σκηνή, ωστόσο
αποφάσισε τελικά να μην την συμπεριλάβει στην τελική ταινία κυρίως επειδή
κινδύνευε να μην πάρει την άδεια προβολής για όλες τις ηλικίες. Στη
συγκεκριμένη σκηνή, ο γιος του Μπρόντι κολυμπάει στα ρηχά και ο καρχαρίας τον
πλησιάζει, ενώ αυτός παγώνει από τον τρόμο. Την τελευταία στιγμή ένας άντρας
τον τραβά μακριά και ο καρχαρίας τρώει αυτόν τον καλό Σαμαρείτη. Στη σκηνή
φαίνεται το κομμένο πάνω μέρος του κορμιού αυτού του άντρα πριν χαθεί με τον
καρχαρία στον βυθό. Η σκηνή έχει παρουσιαστεί μόνο στο ντοκιμαντέρ Making of Jaws, ωστόσο δεν υπάρχει στις
«κομμένες σκηνές» των DVD.
16. Ο άπειρος Σπίλμπεργκ
Όταν ο Σπίλμπεργκ σκηνοθετούσε την ταινία δεν είχε κλείσει
καλά καλά τα 28 του χρόνια (ΦΩΤΟ). Μιλώντας σχετικά για αυτή μετά από χρόνια, είχε
παραδεχθεί ότι το Jaws
αποτέλεσε ένα πραγματικό σχολείο γι’ αυτόν και απέδωσε τα πολλά προβλήματα της
παραγωγής στη δική του τελειομανία και την απειρία. Έχει παραδεχτεί ότι η
επιλογή του να κάνουν τα γυρίσματα στην ανοιχτή θάλασσα και με έναν ψεύτικο
καρχαρία στο πραγματικό μέγεθος του αληθινού προκάλεσε πολλές δυσκολίες.
«Θα μπορούσα να έχω γυρίσει την ταινία σε μια μεγάλη δεξαμενή ή σε μια προστατευμένη λίμνη. Βέβαια δεν θα ήταν το ίδιο. Δεν ήξερα τι θα συναντήσω στον ωκεανό, βασικά. Δεν ήξερα τίποτα για την μητέρα φύση και διέπραξα ύβρι θεωρώντας ότι θα δαμάσω τα στοιχεία της φύσης. Αλλά ήμουν πολύ νέος για να καταλάβω ότι ήμουν απερίσκεπτος όταν απαιτούσα να γίνουν τα γυρίσματα στον Ατλαντικό Ωκεανό και όχι σε μια δεξαμενή του βόρειου Χόλιγουντ», έχει δηλώσει.
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων υπήρξαν μηχανικά προβλήματα κυρίως λόγω του θαλασσινού νερού, το οποίο μάλιστα είχε σκουριάσει τον σκελετό των ψεύτικων καρχαριών, ενώ τα πλαστικά τους σημεία συχνά φούσκωναν. Επίσης, πολύ συχνά θαλάσσια φύκια πιάνονταν στον σκελετό και οι κάμερες βρέχονταν συνεχώς από το νερό. Όλοι κατέληξαν με ηλιακά εγκαύματα και ναυτία από τη θάλασσα.