Μέχρι σήμερα η Αμερικανίδα παραμένει το μοναδικό άτομο στην ιστορία που έχει χτυπηθεί από… διαστημική πέτρα. Δεν τραυματίστηκε σοβαρά αλλά η ατυχία συνεχίστηκε ως το τέλος της ζωής της
Το μεσημέρι της 30στής Νοεμβρίου 1954
η 34χρονη Αν Χότζις είχε ξαπλώσει στον καναπέ του σπιτιού της στη μικρή πόλη
Σιλακάουγκα στην Αλαμπάμα. Ήταν σκεπασμένη με ένα πάπλωμα. Όλα έγιναν μέσα σε
δευτερόλεπτα. Άκουσε έναν θόρυβο και ένιωσε έναν οξύ πόνο στον αριστερό της γλουτό
και το χέρι της. Είχε μόλις γραφτεί ιστορία. Η Αν Χότζις είχε γίνει ο πρώτος,
και μοναδικός έως σήμερα, άνθρωπος που τον χτυπά μετεωρίτης. Το αντικείμενο
μπήκε στην ατμόσφαιρα και έσπασε σε τουλάχιστον τρία κομμάτια. Ένα από αυτά
βάρους, περίπου τεσσάρων κιλών, προσγειώθηκε στο σπίτι της Χότζις. Έκανε μια
τρύπα ενός μέτρου στη σκεπή, χτύπησε πρώτα στο σημείο που βρισκόταν το ραδιόφωνο
και στη συνέχεια εξοστρακίστηκε πάνω στην 34χρονη.
«Είχαμε ένα απρόοπτο»
Αρχικά η Χότζις και η μητέρα της, η
οποία βρισκόταν στο σπίτι εκείνη τη στιγμή, θεώρησαν ότι κατέρρευσε η καμινάδα.
Όταν όμως εντόπισαν την μαύρη πέτρα επικοινώνησαν με την αστυνομία και την
πυροσβεστική. Ο σύζυγος της Χότζις, Γιουτζίν έφτασε στο σπίτι περίπου στις έξι
το απόγευμα με την 34χρονη να του λέει «είχαμε ένα απρόοπτο». Το χτύπημα της είχε
δημιουργήσει μια μεγάλη μελανιά αλλά τίποτα σοβαρότερο. Κοιμήθηκε κανονικά στο
σπίτι της εκείνο το βράδυ αλλά την επόμενη μέρα πήγε στο νοσοκομείο κυρίως γιατί
δεν ένιωθε καλά ψυχολογικά.
Σύσσωμος ο Τύπος των ΗΠΑ ασχολήθηκε με
το περιστατικό στην Αλαμπάμα και η Αν Χότζις έδωσε συνεντεύξεις και
φωτογραφήθηκε με τον μετεωρίτη. Γρήγορα όμως άνοιξε το ζήτημα σε ποιον ανήκει η
πέτρα. Φυσικά η Χότζις υποστήριξε ότι είναι δική της όμως τη διεκδίκησε τόσο ο
δήμαρχος της πόλης Έντουαρντ Τζέι Χάουαρντ όσο και ο ιδιοκτήτης του σπιτιού
Μπέρντι Γκάι. Ο πρώτος υποστήριξε ότι ο μετεωρίτης πρέπει να δοθεί στο Μουσείο
Φυσικής Ιστορίας της Αλαμπάμα και ο δεύτερος ότι η πέτρα του ανήκει. Με τον
δήμαρχο το θέμα διευθετήθηκε άμεσα αλλά ο Γκάι διεκδίκησε τον μετεωρίτη
δικαστικά. Μετά από έναν περίπου χρόνο διαμάχης η Χότζις και ο ιδιοκτήτης του
σπιτιού έφτασαν σε συμβιβασμό. Ο Γκάι πήρε 500 δολάρια και αποσύρθηκε από τη
διεκδίκηση της κυριότητας.
Καθόλου τυχερή πέτρα
Πλέον και νομικά η πέτρα ανήκε στην Αν
Χότζις η οποία αναζήτησε αγοραστή. Λίγα χιλιόμετρα μακριά από εκεί που έμενε η Χότζις
ένας αγρότης, ο Τζούλιος ΜακΚίνεϊ είχε βρει θραύσμα του ίδιου μετεωρίτη. Ήταν
πολύ μικρότερο από αυτό που χτύπησε την Χότζις όμως προσέλαβε δικηγόρο και κατάφερε
να το πουλήσει. Εξασφάλισε ένα σημαντικό ποσό με το οποίο αγόρασε ένα σπίτι και
ένα αυτοκίνητο. Η Χότζις ήλπιζε σε κάτι παρόμοιο.
Αρχικά είχε δεχθεί κάποιες καλές
προσφορές όμως δεν είχε τον μετεωρίτη στα χέρια της. Τον είχε πάρει η
αμερικάνικη αεροπορία για να τον εξετάσει. Όταν της τον επέστρεψαν το
ενδιαφέρον είχε χαθεί και ο Τύπος δεν ασχολούνταν πλέον με την υπόθεση. Οι
προσφορές ήταν πολύ χαμηλές και το 1956 η Αν Χότζις αποφάσισε να πουλήσει τη
διαστημική πέτρα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορία της Αλμπάμπα. Πήρε μόλις 25
δολάρια.
Είχε ξοδέψει πολύ περισσότερα για να
νομιμοποιήσει την ιδιοκτησία του. Η… συνάντηση με τον μετεωρίτη μόνο τύχη δεν της
έφερε. Το 1964 χώρισε με τον σύζυγο της και το 1972 πέθανε από νεφρική
ανεπάρκεια. Ήταν μόλις 52 ετών.
Που βρίσκεται σήμερα
Ο μοναδικός μετεωρίτης που έχει
χτυπήσει άνθρωπο ονομάστηκε «θραύσμα Χότζις» προς τιμή του θύματος. Σήμερα βρίσκεται
στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Αλαμπάμα. Το θραύσμα το οποίο εντόπισε ο αγρότης
ανήκει πλέον στο μουσείο Σμιθσόνιαν. Το ράδιο το οποίο χτύπησε ο μετεωρίτης
πριν τραυματίσει την Χότζις βρίσκεται στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής ιστορίας.
Το δώρισε ο Γιουτζίν Χότζις το 2005.
Ο μετεωρίτης που μπήκε στην ατμόσφαιρα
στις 30 Νοεμβρίου 1954 ονομάστηκε «Σιλακάουγκα» λόγω της πόλης. Πρόκειται για έναν χονδρίτη ο οποίος
αποτελείται από σίδηρο και νικέλιο. Οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι η ηλικία του
είναι 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Η περίπτωση της Αν Χότζις παραμένει μοναδική
στα χρονικά. Οι πιθανότητες να μας χτυπήσει μετεωρίτης μέσα στο προσδόκιμο της ζωής μας είναι 1:1.600.000. Για να καταλάβουμε πόσο λίγες είναι ας το συγκρίνουμε με
το 1:135.000 που είναι να χτυπηθούμε από κεραυνό.