Για εβδομήντα χρόνια ο Πολ Αλεξάντερ ανέπνεε μέσω μηχανικού πνεύμονα και ήταν παράλυτος από τον λαιμό και κάτω. Αυτό δεν τον εμπόδισε να σπουδάσει, να ερωτευτεί και μέχρι τον θάνατο του να χαρεί τη ζωή ακόμα και σε αυτή την κατάσταση
Ο Πολ
Αλεξάντερ υπήρξε το απόλυτο παράδειγμα δύναμης και θέλησης για ζωή. Έφυγε από
τη ζωή, στις 11 Μαρτίου 2024 σε ηλικία 78 ετών, δίνοντας για επτά δεκαετίες μια
καθημερινή μάχη. Ο γεννημένος στο Ντάλας του Τέξας Αλεξάντερ ήταν γνωστός ως ο άντρας
με τον σιδερένιο πνεύμονα καθώς από ηλικία έξι ετών χρειαζόταν μηχανική υποστήριξη
για να αναπνεύσει.
Ο Αλεξάντερ
ήταν ένα από τα θύματα της έξαρσης της πολιομυελίτιδας στις ΗΠΑ, στις αρχές της
δεκαετίας του ’50. Σε ηλικία μόλις έξι ετών προσβλήθηκε από τον ιό και
μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο.
Όταν ξύπνησε
είχε τοποθετηθεί σε μηχανικό πνεύμονα ενώ ήταν απολύτως παράλυτος από τον λαιμό
και κάτω. Για το υπόλοιπο της ζωής του χρειαζόταν τον μηχανικό πνεύμονα για να
επιβιώσει. Από το 1954, με τη βοήθεια των γιατρών, κατάφερε να εκπαιδευτεί στη
γλωσσοφαρυγγική αναπνοή, κάτι που του επέτρεψε να περνά μικρά διαστήματα εκτός
του μηχανήματος.
Παρά τα τεράστια προβλήματα του ο Αλεξάντερ συνέχισε να παρακολουθεί μαθήματα και να δίνει προφορικές εξετάσεις. Στα 21 του αποφοίτησε από το Λύκειο παρότι δεν είχε ποτέ φυσική παρουσία σε τάξη. Ήταν ο πρώτος που κατάφερε κάτι τέτοιο στο Ντάλας και συνέχισε τις σπουδές τους. Έγινε δεκτός στο Southern Methodist University στο Ντάλας, μετά από πολλές δυσκολίες με τη διοίκηση του πανεπιστημίου και στη συνέχεια πήγε στη νομική σχολή στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, στο Ώστιν.
Ακολούθησε
τα όνειρά του να γίνει δικηγόρος και εκπροσώπησε πελάτες στο δικαστήριο με ένα
τροποποιημένο αναπηρικό καροτσάκι που κρατούσε το παράλυτο σώμα του όρθιο.
Οργάνωσε
επίσης μια καθιστική διαμαρτυρία για τα δικαιώματα αναπηρίας και δημοσίευσε τα
δικά του απομνημονεύματα, με τίτλο «Three Minutes for a Dog: My Life in an Iron
Lung».
Τα
απομνημονεύματα των 155 σελίδων χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να ολοκληρωθούν. Ο
Αλεξάντερ έγραφε κάθε λέξη με ένα στυλό
στερεωμένο σε ένα ραβδί στο στόμα του.
Ο Αλεξάντερ
έζησε περισσότερο και από τους δύο γονείς του, τον αδερφό του ακόμη και από τον
αρχικό του σιδερένιο πνεύμονα, ο οποίος παρουσίασε διαρροή το 2015, αλλά
επισκευάστηκε από τον μηχανικό Μπράντυ Ρίτσαρντς έπειτα από έκκληση του
Αλεξάντερ στο YouTube.
Ο
αναπνευστήρας, ένα μεγάλο κίτρινο μεταλλικό κουτί, απαιτεί από τους ασθενείς να
ξαπλώνουν μέσα, με τη συσκευή σφιχτά στερεωμένη γύρω από το λαιμό τους. Λειτουργεί
δημιουργώντας ένα κενό για την άντληση οξυγόνου μηχανικά στους πνεύμονες για
ασθενείς των οποίων το κεντρικό νευρικό σύστημα και η αναπνευστική λειτουργία
επηρεάστηκαν από την πολιομυελίτιδα.
Παρά τη
διαθεσιμότητα πιο σύγχρονων αναπνευστήρων, ο Αλεξάντερ αποφάσισε να συνεχίσει να χρησιμοποιεί το
σιδερένιο μηχάνημα πνευμόνων επειδή το είχε συνηθίσει. Άλλες συσκευές απαιτούν
επίσης χειρουργική επέμβαση.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Αλέξανδρος δεν άφησε ποτέ τη συσκευή να εμποδίσει αυτό που ήθελε να πετύχει, να ταξιδεύει με αεροπλάνα, να ζει ανεξάρτητα, να προσεύχεται στην εκκλησία, να επισκέπτεται τον ωκεανό και να ερωτεύεται.
Όταν ήταν
στο πανεπιστήμιο, ο Αλεξάντερ γνώρισε την Κλερ, την οποία αργότερα
αρραβωνιάστηκε. Μίλησε με ειλικρίνεια στον Guardian για το πώς η μητέρα της του
είχε απαγορεύσει να μιλάει στην κόρη
της.
«Χρειάστηκαν
χρόνια για να θεραπευτώ από αυτό» είχε δηλώσει.
Στη μετέπειτα ζωή του ο Αλεξάντερ είχε στενή σχέση με την Κάθι Γκέινς, η
οποία τον φρόντιζε.
Η
πολιομυελίτιδα είναι μια σοβαρή λοίμωξη που είναι πλέον πολύ σπάνια λόγω του
προγράμματος εμβολιασμού. Διαγιγνώσκεται πλέον μόνο σε λίγες χώρες και η
πιθανότητα να μολυνθεί κανείς με τον ιό είναι πολύ χαμηλή. Ο Πολ Αλεξάντερ έχει
αναγνωριστεί από το Guinness ως ο άνθρωπος που έχει περάσει τον περισσότερο χρόνο σε μηχανικό πνεύμονα.
Μετά το θάνατο του έχει απομείνει πλέον μόλις ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί τη
συγκεκριμένη τεχνολογία. Είναι η Μάρθα Λίλαρντ που συνδέθηκε με μηχανικό
πνεύμονα το 1953.