Η αποτυχημένη προσπάθεια των Δημοκρατικών να απομακρυνθούν από τους οικονομικούς κολοσσούς δείχνει τι ακριβώς συμβαίνει στις ΗΠΑ
Ο Ντόναλντ Τραμπ επικράτησε το 2016 της Χίλαρι Κλίντον παρουσιάζοντας ένας αντισυστημικό προφίλ. Σε συνδυασμό με τις συντηρητικές του εξαγγελίες και τον μιντιακό τυφώνα που εξαπέλυσε πήρε τη νίκη. Η Κλίντον δεν κατάφερε ποτέ να απεμπλακεί από τους δεσμούς της με το παγιωμένο καθεστώς των ισχυρών της Wall Street και να πείσει ότι μπορεί να κινηθεί έξω από το σύστημα και να πάρει αποφάσεις που θα ωφελούσαν το σύνολο και θα ήταν αντίθετες με την άρχουσα τάξη.
Η ήττα από τον Τραμπ και το γεγονός ότι παραμένει δημοφιλής σε μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων έφερε μια αριστερή στροφή στο Δημοκρατικό κόμμα. Αρχικά με τον Μπέρνι Σάντερς και στη συνέχεια με πιο νεαρά άτομα όπως ο Κόρι Μπούκερ και η Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτές το κόμμα στράφηκε σε πολιτικές που ασπάζονται τις ευρωπαϊκές σοσιαλδημοκρατικές ιδέες των αρχών της δεκαετίας του '80.
Πλέον όλοι στους Δημοκρατικούς μιλούν για την ανάγκη δωρεάν περίθαλψης αλλά και μείωσης των εξόδων σπουδών. Μιλούν για περικοπές στις εξοπλιστικές δαπάνες και μεγαλύτερη φορολογία έως και πλαφόν του κέρδους στις μεγάλες εταιρίες.
Πέραν όμως από τις ιδέες το μεγάλο στοίχημα για τους Δημοκρατικούς είναι η πραγματική απεμπλοκή από τους ισχυρούς της Wall Street κάτι που στην πράξη αποδεικνύεται αδύνατο.
Σε ένα εκλογικό σύστημα που έχει δομηθεί πάνω στα χρήματα που συγκεντρώνει ο κάθε υποψήφιος για την καμπάνια του είναι ανέφικτη η απομάκρυνση από την οικονομικά πανίσχυρη τάξη.
Υποψήφιοι όπως ο Σάντερς και ο Μπούκερ διατηρούν σχέσεις με μέλη της... ολιγαρχίας των ΗΠΑ και αντλούν τεράστια ποσά για να καλύψουν τα έξοδα της κάθε καμπάνιας. Σε αντίθετη περίπτωση γνωρίζουν ότι δεν έχουν ελπίδα να ανταγωνιστούν τους εντός κόμματος αντιπάλους τους αλλά και τον ίδιο τον Τραμπ το 2020.
Ενώ λοιπόν η βάση του Δημοκρατικού κόμματος ζητά "αριστερή στροφή" οι ισχυροί δεσμοί με την Wall Street και η αδυναμία απαγκίστρωσης την αποτρέπουν.
Το παγιωμένο οικονομικό καθεστώς των ΗΠΑ υπενθυμίζει στους πολιτικούς ποιος πραγματικά κάνει κουμάντο. Θέλει να καταστήσει σαφές ότι μια ενδεχόμενη επιστροφή των Δημοκρατικών στη διακυβέρνηση θα γίνει υπό τους δικούς του όρους. Η σύνδεση της οικονομικής ευρωστίας της κάθε καμπάνιας με την εκλογική επιτυχία είναι άλλωστε κάτι που το διασφαλίζει.