Γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι ζουν την παράνοια του εμφυλίου
στην Υεμένη. Συγκλονιστικές εικόνες από την χώρα που πάνω από τέσσερα χρόνια έχει
γίνει ένα απέραντο πεδίο μάχης
Εδώ και τέσσερα χρόνια η Υεμένη ζει την κόλαση του εμφυλίου.
Αυτό που ξεκίνησε το 2015 ως μια μάχη για την εξουσία ανάμεσα στην κυβέρνηση
και το κίνημα των Χούθι εξελίχθηκε στην απόλυτη παράνοια με την εμπλοκή του ISIS, της Αλ Κάιντα, της
Σαουδικής Αραβίας και άλλων χωρών. Η Υεμένη είναι αυτή τη στιγμή ένα
κατακερματισμένο πεδίο μαχών, η «παιδική χαρά» των εμπόρων όπλων και τον
μισθοφόρων. Είναι όμως και η απόλυτη κόλαση για τον άμαχο πληθυσμό που
προσπαθεί να επιζήσει.
Ο φωτογράφος Γουίλ Σουάνσον, τα τελευταία δύο χρόνια,
ακολουθεί με την κάμερα του τη ζωή αυτών των ανθρώπων. Γυναίκες, παιδιά και
ηλικιωμένοι που ζουν μακριά από τα σπίτια τους κάτω από άθλιες συνθήκες. Μέσα
από ένα φωτογραφικό αφιέρωμα που παρουσιάστηκε από την εφημερίδα Guardian, o Σουάνσον
λέει την ιστορία των μεγάλων θυμάτων ενός πολέμου που δεν κάνει εξαιρέσεις.
Είτε είσαι παιδί, είτε άτομο με ψυχική ασθένεια, είτε ηλικιωμένος οι συνέπειες
του θα σε... βρουν και θα κάνουν τη ζωή σου κόλαση.
«Δεν μπορούσε να κουβαλήσει
και τα δύο της παιδιά»
Γυναίκες περπατούν προς μια κινητή κλινική στα προάστια του
Μπιρ Άχμεντ, έξω από το Άντεν. Το σύστημα υγείας της χώρας και οι εγκαταστάσεις
δεν μπορούν να ανταποκριθούν στον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό των ασθενών.
Αρρώστιες όπως η χολέρα σαρώνουν τον πληθυσμό. Ο Γουίλ Σουάνσον λέει ότι η
κατάσταση στη χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο και οι ιστορίες που ακούει
είναι όλο και πιο τραγικές. "Συνάντησα μια μητέρα με τον γιο της σε μια
προσωρινή κλινική. Επισκέφθηκα το σπίτι της όπου βρισκόταν το άλλο της παιδί.
Ήταν υποσιτισμένο και άρρωστο. Μου είπε ότι δεν μπορούσε να κουβαλήσει και τα
δύο παιδιά μαζί της στην κλινική καθώς η διαδρομή ήταν μια ώρα με τα πόδια.
Ήταν τραγικό" αναφέρει ο βραβευμένος φωτογράφος.
«Τώρα ονειρεύομαι μόνο ειρήνη και ασφάλεια»
Η 39χρονη Αντέεγια Αμπντο Αλουάν κράτα την κόρη της μέσα στο
προσωρινό τους σπίτι στο Άντεν. "Έχω κατάθλιψη. Πάντα ελπίζω αλλά τίποτα
δεν γίνεται. Παλιά ονειρευόμουν να έχω το δικό μου σπίτι και να φτιάξουμε ένα
εργαστήριο για τον άντρα μου για να δουλεύει αλλά όλα μου τα όνειρα διαλύθηκαν.
Ο πόλεμος μας κατέστρεψε και τα όνειρα και το μέλλον μας κατέρρευσε. Τώρα ονειρεύομαι
μόνο ειρήνη και ασφάλεια" λέει η Αλουάν η οποία αναγκάστηκε να αφήσει το
σπίτι της το οποίο υπέστη ζημιές από τις μάχες.
Νύφες 15 ετών
Ένα κορίτσι περιμένει σε κλινική στα προάστια του Άντεν που
δουλεύει υπό την ευθύνη της Διεθνούς Επιτροπής Διάσωσης. Στην Υεμένη ένα
κορίτσι στα τρία παντρεύεται πριν τα 18α γενέθλια του και το 9% πριν κλείσουν
τα 15 τους χρόνια. Τα χρόνια του πολέμου το φαινόμενο μικρά κορίτσια να
παντρεύονται έχει παρουσιάσει μεγάλη αύξηση.
Αποκομμένοι
Παιδιά παίζουν σε ένα απομονωμένο ορεινό χωριό στο Αντχάλε.
Χωριά όπως αυτό έχουν αποκοπεί από τις υπηρεσίες υγείας καθώς το μέτωπο του
πολέμου απέχει λίγα χιλιόμετρα. Ο κάτοικοι πρέπει να κάνουν τεράστιες
αποστάσεις για να βρουν βοήθεια και περίθαλψη. Τον τελευταίο καιρό μια ιατρική
ομάδα επισκέπτεται το χωριό μια φορά την εβδομάδα και η κατάσταση έχει
παρουσιάσει μικρή βελτίωση.
Δύο οικογένειες σε δύο δωμάτια
Η Φουλά Μουκμπέλ Μοχάμεντ Άχμεντ έφυγε από το σπίτι της λόγω
του πολέμου. Ποζάρει με τις δίδυμες κόρες της Γιουσρά και Γιουμνά έξω από το
προσωρινό τους σπίτι σε οικισμό για εσωτερικούς μετανάστες. "Μέσα σε δύο
δωμάτια μένουμε δύο οικογένειες. Δεν έχουμε καν κουζίνα" λέει. Οι
οικογένειες ζουν κυρίως από ανθρωπιστική βοήθεια και η πρόσβαση του σε καθαρό
νερό είναι πολύ δύσκολη.
Μόνη ελπίδα τα παιδιά
Παιδιά παίζουν έξω από κτίριο σε καταυλισμό για οικογένειες
που έχουν εκτοπιστεί λόγω των μαχών. Τα παιδιά έχουν ήδη βιώσει το χειρότερο
πρόσωπο του πολέμου. Ζουν υποσιτισμένα χωρίς ιατρική βοήθεια και αρρώστιες όπως
η χολέρα και η γαστρεντερίτιδα σαρώνουν τους καταυλισμούς.
Καταφύγιο από κουρέλια
Η Νάντιαα Μοχάμεντ Φαντλ ποζάρει με τον μικρό της γιο Ματέρ.
Πίσω τους το παράπηγμα που χρησιμοποιούν ως καταφύγιο. Η Νάντια άφησε τα πάντα
πίσω της όταν ξέσπασαν οι μάχες για να σώσει την οικογένεια της.
Έχασαν ήδη ένα παιδί
Η εξάχρονη Άσελ κρατά τον μόλις ενός έτους Αμπντουλάχ μέσα
στο καταφύγιο που έφτιαξαν για να προστατευτούν. Η Άσελ είναι κωφή. Ένα από τα
παιδιά της οικογένειας πέθανε από υποσιτισμό και η κατάσταση παραμένει τραγική.
Η οικογένεια δεν έχει πόρους και επιζεί μόνο χάρη στην ανθρωπιστική βοήθεια.
Γεννημένος στον πόλεμο
Ο μόλις ενός έτους Αμπντουλάχ έχει βιώσει από την πρώτη μέρα
της ζωής του την κόλαση του πολέμου. Είναι άρρωστος και εδώ η μητέρα του τον
κρατά σε μια προσωρινή κλινική. Οι συνθήκες στα νοσοκομεία είναι τραγικές και
οι ελλείψεις σε βασικά είδη είναι τεράστιες.
Περιμένοντας για βοήθεια
Άντρες και γυναίκες, εκτοπισμένοι από τον πόλεμο περιμένουν
σε διαφορετικά δωμάτια σε αυτοσχέδια κλινική. Πολλές οικογένειες έχουν βρει
καταφύγιο στα προάστια της πρωτεύουσας Άντεν και η κατάσταση είναι τραγική.
Χωρίς χρήματα και φροντίδα ελπίζουν πως θα επιζήσουν μια ακόμα ημέρα.
«Δεν υπάρχει δουλειά»
Η Ναμπιλά και ο σύζυγος της Σαμπέκ με τα παιδιά τους
αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στο Άντεν. "Ο σύζυγος μου είναι δάσκαλος αλλά
δεν υπάρχει δουλειά γι' αυτόν. Έτσι κάνει απλές δουλειές εργάτη για να
επιβιώσουμε" λέει η Ναμπιλά. Η οικογένεια άφησε το σπίτι της και πλέον τα
δύο παιδιά τους αντιμετωπίσουν πρόβλημα υποσιτισμού.
«Όταν ακούει τους ήχους της μάχης γίνεται ανεξέλεγκτος»
Ένας νεαρός άντρας με ψυχική ασθένεια στέκεται δίπλα στη
μητέρα του σε σχολείο όπου έχουν βρει καταφύγιο. Το σχολείο βρίσκεται κοντά στα
παιδιά των μαχών στο Ελ Φαφ. Η μητέρα του λέει ότι ο νεαρός τρομάζει και
γίνεται ανεξέλεγκτος όταν ακούει τους ήχους των μαχών. Αναγκάζεται να τον δένει
με μια αλυσίδα γιατί φοβάται μην φύγει και εξαφανιστεί.
«Χάσαμε ό,τι είχαμε»
Η Αλουάν μαγειρεύει για την οικογένεια της. "Χάσαμε
ό,τι είχαμε. Το σπίτι, τα έπιπλα, το ψυγείο και την γεννήτρια που μας έδινε
ρεύμα" λέει. Τώρα μένουν σε ένα μικρό σπίτι στα προάστια του Άντεν κοντά
σε ένα εργοστάσιο. Πολλές φορές ο τοξικός καπνός από το εργοστάσιο κάνει την
ατμόσφαιρα αποπνικτική και ήδη η οικογένεια αντιμετωπίζει αναπνευστικά
προβλήματα. Δεν έχει όμως άλλη εναλλακτική από το να συνεχίσει να μένει
εκεί.