Το μυστήριο των ανθρώπων που αυτοαναφλέγονται

To φαινόμενο της «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης» αν και δεν έγινε ποτέ αποδεκτό από την επιστημονική κοινότητα για δεκαετίες στοίχειωνε την φαντασία των ανθρώπων και του «λαϊκού μύθου»

Κοιτώντας την ασπρόμαυρη φωτογραφία με μια πρώτη ματιά λίγα πράγματα μπορεί κανείς να καταλάβει. Ένας καπνισμένος τοίχος και ένας σωρός από περίεργα υλικά στο πάτωμα, ενώ όλα τα έπιπλα γύρω είναι στη θέση τους. Μια δεύτερη ματιά όμως κάνει το μυαλό να κατανοήσει την σοκαριστική εικόνα. Αυτό που εξέχει από τον μαύρο σωρό είναι δύο άθικτα ανθρώπινα πόδια και ο καμένος σωρός  στην πραγματικότητα ήταν κάποτε ο άνθρωπος στον οποίο άνηκαν τα πόδια αυτά.

Πρόκειται για μια χαρακτηριστική εικόνα από το φαινόμενο που έχει ονομαστεί από πολλούς ως «αυτόματη ανθρώπινη ανάφλεξη». Σύμφωνα με την θεωρία του φαινομένου, οι άνθρωποι μπορούν να πιάσουν φωτιά ξαφνικά χωρίς κανέναν εξωτερικό παράγοντα να θεωρείται ως πηγή της φωτιάς. Η φωτιά οδηγεί στην πλήρη απανθράκωση του ατόμου χωρίς να επηρεάζεται καθόλου ο γύρω χώρος, στον οποίο δεν επεκτείνεται η φωτιά. Τις περισσότερες μάλιστα φορές ορισμένα σημεία του σώματος του ατόμου – κυρίως τα κάτω άκρα- μένουν επίσης ανέγγιχτα.

Τις δεκαετίες 1950-1980 είχαν καταγραφεί μερικές δεκάδες υποθέσεις ανθρώπων που άρχισαν να καίγονται από το… πουθενά. Παρόλο που η επιστήμη αμφισβήτησε από την πρώτη στιγμή ότι ένας άνθρωπος θα μπορούσε να αυτοαναφλεγεί, η «αυτόματη ανθρώπινη ανάφλεξη» αποτέλεσε έναν θέμα που ιντρίγκαρε την ανθρώπινη φαντασία και τον αστικό μύθο. Εξάλλου η αδυναμία της επιστημονικής κοινότητας- τουλάχιστον εκείνη την εποχή- να αποδώσει με σιγουριά τους θανάτους σε κάποια άλλη αιτία απλώς ενέτεινε το μυστήριο.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι αναφλέγονταν και απανθρακώνονταν κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες με την φωτιά να μην εξαπλώνεται πουθενά αλλού, ενώ οι σοκαριστικές φωτογραφίες το αποδείκνυαν. Ακόμα και τώρα που η επιστήμη έχει δώσει κάποιες «απαντήσεις», ο αστικός μύθος της ανθρώπινης αυτανάφλεξης συνεχίζει να ζει στην φαντασία του κόσμου.

Η υπόθεση Ρίζερ

Το απόγευμα της 1^ης Ιουλίου 1951 στο Σεντ Πίτερσμπεργκ της Φλόριντα των ΗΠΑ, η 67χρονη Μέρι Ρίζερ κάθεται στην πολυθρόνα του σπιτιού της, όταν ξαφνικά η ίδια πιάνει φωτιά. Όταν εντοπίστηκε το μόνο που είχε μείνει από αυτήν ήταν το κάτω τμήμα του δεξιού ποδιού της, ενώ το κρανίο της είχε συρρικνωθεί στο μισό σχεδόν του αρχικού μεγέθους του. Ο τοίχος πάνω από την πολυθρόνα όπου καθόταν είχε μαυρίσει ωστόσο στο πάτωμα ήταν όλα καθαρά. Η εφημερίδα της στο δίπλα τραπεζάκι ήταν άθικτη, όπως και τα λευκά σεντόνια του κρεβατιού της. Η ιστορία αμέσως κυκλοφόρησε στα μίντια της εποχής και κανείς δεν μπορούσε να πει με σιγουριά τι οδήγησε στην πυρκαγιά. Ίσως επρόκειτο για ατύχημα, ίσως την χτύπησε κάποιος κεραυνός. Μέχρι που ένας αναγνώστης των Times έγραψε ότι πιθανότατα επρόκειτο για μια περίπτωση «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης».

Όπως συμβαίνει συνήθως με ό,τι περιλαμβάνει λίγο… μυστήριο, η ιστορία περί «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης» μόλις ειπώθηκε για πρώτη φορά ήταν αυτή που κατέκτησε τις τοπικές εφημερίδες. Η ιστορία ήταν τόσο εντυπωσιακή μάλιστα που δεν άργησε να παρουσιαστεί και από τις εφημερίδες όλων των ΗΠΑ σε εθνικό επίπεδο.

Η Ρίζερ και ό,τι απέμεινε από αυτή

Η τοπική αστυνομία, η πυροσβεστική και οι παθολόγοι δεν μπόρεσαν να καταλήξουν σε ένα σίγουρο συμπέρασμα τι έχει συμβεί, ενώ ήταν σίγουροι πως δεν επρόκειτο για εγκληματική ενέργεια. Παράλληλα, ο επικεφαλής της αστυνομίας άρχισε να λαμβάνει εκατοντάδες γράμματα από «ερασιτέχνες» ντεντέκτιβ που έδιναν τις δικές τους θεωρίες.

Έναν χρόνο μετά από τον θάνατο της Ρίζερ, ο ντεντέκτιβ της αστυνομίας του Σεντ Πίτερσμπεργκ ανάφερε: «Η έρευνά μας δεν κατέληξε σε τίποτα που θα μπορούσε να θεωρεί ως απόδειξη πέραν κάθε αμφιβολίας για το τι συνέβη. Η υπόθεση είναι ακόμα ανοικτή. Απέχουμε τόσο πολύ από το να ορίσουμε μια λογική αιτία θανάτου, όσο και όταν πρωτομπήκαμε στο διαμέρισμα της Ρίζερ».

Ο αρχηγός της αστυνομίας, Τζ. Ρ. Ράιχερτ αναγκάστηκε τότε να ζητήσει την βοήθεια του FBI. Οι ερευνητές της ομοσπονδιακής αστυνομίας επί τρεις εβδομάδες έλεγξαν ενδελεχώς τα στοιχεία και παρόλο που δεν μπόρεσαν ούτε αυτοί να καταλήξουν σε ένα σίγουρο συμπέρασμα, αρκέστηκαν στο να απορρίψουν όσα ήταν απίθανα. Ο θάνατος δεν θα μπορούσε να έχει προκληθεί από κάποιον κεραυνό ούτε από κάποια εξωτερική πηγή θερμότητας, όπως πρότειναν κάποιοι, ή από κάποιο στοιχείο που θα μπορούσε να τροφοδοτήσει την φωτιά, όπως το αλκοόλ. Εξάλλου, κάτι τέτοιο θα είχε εξατμιστεί ούτως ή αλλως από την θερμότητα. Παράλληλα, στον οργανισμό της Ρίζερ βρέθηκαν μόνο υπνωτικά χάπια που την βοηθούσαν να κοιμάται. Το FBI παράλληλα απέκλεισε την πιθανότητα να συνέβη «αυτόματη ανθρώπινη ανάφλεξη». Βέβαια, το τελευταίο μάλλον πέρασε… απαρατήρητο από την λαϊκή αντίληψη, η οποία επιμένει μέχρι και σήμερα να θεωρεί για τον θάνατο της Ρίζερ ότι πρόκειται για ένα από τα πιο χαρακτηριστικά περιστατικά «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης» της ιστορίας.

Σίγουρα πάντως, θεωρείται ως μια υπόθεση – σημείο αναφοράς στο πεδίο της θεωρίας περί «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης» καθώς ήταν η πρώτη που καταγράφηκε σε πιο σύγχρονη περίοδο, όταν τα μέσα της επιστήμης είχαν εξελιχθεί. Αν και κανένας επιστήμονας και ερευνητής δεν μπόρεσε να πει ποτέ με σιγουριά τι συνέβη στην περίπτωση της Ρίζερ, η πιο πιθανή θεωρία είναι πολύ πιο λογική.

Η Ρίζερ ήταν φανατική καπνίστρια και εκείνη την ημέρα είχε πάρει υπνωτικά χάπια για να κοιμηθεί. Παράλληλα, ζύγιζε πάνω από 80 κιλά. Είναι πολύ πιθανό κάποια καύτρα από το τσιγάρο της να έπεσε στα ρούχα, ενώ η ίδια είχε ήδη αποκοιμηθεί και δεν μπορούσε να αντιδράσει. Το λίπος του σώματός της λειτούργησε παράλληλα ως «καύσιμο» ώστε οι φλόγες να αναπτυχθούν και να την κάψουν ολοσχερώς. Παράλληλα, τίποτα γύρω της εκτός από την πολυθρόνα που ακουμπούσε σε γυμνό τοίχο δεν ήταν εύφλεκτο, ενώ και το πάτωμα ήταν τσιμεντένιο. Οπότε, μόλις η φωτιά κατέκαψε την ίδια έσβησε.

Η «αυτόματη ανθρώπινη ανάφλεξη» στην ιστορία

Αν και η υπόθεση Ρίζερ ήταν αυτή που ξεκίνησε την συζήτηση για την θεωρία της «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης» από την σύγχρονη επιστήμη, δεν ήταν η πρώτη που καταγράφηκε στην ιστορία. Σύμφωνα με τον δρ Ζον Μπόντεσον, η πρώτη καταγεγραμμένη ανάλογη υπόθεση έρχεται από το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης το 1635. Οι επιστήμονες τότε είχαν συζητήσει την περίπτωση ενός μυστηριώδους θανάτου ενός άντρα.

«Ένας φοιτητής καθόταν σε μια παμπ πίνοντας αλκοόλ και λέγεται ότι άρχισε να βγαίνει φωτιά από το στόμα του με τέτοια δύναμη που δεν μπορούσε να μιλήσει. Όσοι ήταν γύρω του κατάφεραν να σβήσουν την φωτιά και ο ίδιος τρομαγμένος αποφάσισε να γυρίσει σπίτι του. Όμως περπατώντας στο δρόμο ξαφνικά έπεσε νεκρός», αναφέρει ο δρ Μπόντεσον.

Φυσικά, η πιο γνωστή υπόθεση της ιστορίας είναι αυτή της Ιταλίδας Κοντέσας Κορνήλια Ζανιέρι Μπάντι, η οποία πέθανε το 1731. Η αριστοκράτισσα βρέθηκε απανθρακωμένη σε ηλικία 62 ετών, ενώ όπως και στην υπόθεση της Ρίζερ είχαν παραμείνει άθικτα τα δυο της πόδια. Η κοντέσα ήταν αρκετά παχύσαρκη, ενώ ήταν γνωστή για την αγάπη της στο μπράντι, το οποίο το χρησιμοποιούσε ακόμα και για εντριβές! Ο θάνατός της ήρθε κατά τη διάρκεια της νύχτας μετά το βραδινό γεύμα. Την γυναίκα - ή μάλλον ό,τι είχε απομείνει από αυτή- βρήκε το πρωί η υπηρέτριά της. Το δωμάτιο ήταν γεμάτο στάχτη, ενώ στο πάτωμα ήταν πεσμένη μια άδεια λάμπα πετρελαίου. Η ιστορία της αναφέρεται ακόμα και από τον Τσαρλς Ντίκενς στο έργο του «Bleak House».

Ύστερα από την σύγχρονη υπόθεση της Ρίζερ αρκετά ακόμα περιστατικά απανθρακωμένων ανθρώπων ακολούθησαν με τη επιστήμη να μην μπορεί να καταλήξει σε μια σίγουρη αιτία για τους θανάτους τους, ενώ φυσικά οι λαϊκοί θρύλοι περί «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης» πυροδοτήθηκαν ακόμα περισσότερο. Έτσι, στις 5 Δεκεμβρίου 1966 όταν ο 96χρονος Τζον Ίρβινγκ Μπέντλεϊ βρέθηκε απανθρακωμένος μέσα στο σπίτι του στην Πενσιλβάνια των ΗΠΑ με μόνο το ένα του πόδι να έχει σωθεί, δεν άργησε να χρησιμοποιηθεί από τον Τύπο της εποχής η συγκεκριμένη θεωρία. (Η αστυνομία κατέληξε ότι πιθανώς τα ρούχα του έπιασαν φωτιά και στην προσπάθειά του να κινηθεί προς την τουαλέτα για να την σβήσει κατέρρευσε και πέθανε).

Στην υπόθεση θανάτου του 75χρονου Χένρι Τόμας από την Νότια Ουαλία παρόλο που το πόρισμα ανέφερε ότι τα μαλλιά του άντρα έπιασαν φωτιά χωρίς να το καταλάβει και στη συνέχεια ο ίδιος κάθισε στην πολυθρόνα του, η οποία επίσης έπιασε φωτιά με αποτέλεσμα την απανθράκωσή του, ο Τύπος της εποχής άρχισε να μιλά από νωρίς για μια υπόθεση «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης». Από τον Τόμας το μόνο που είχε απομείνει ήταν τα δύο του πόδια.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η υπόθεση της 61χρονης Τζένι Σάφιν καθώς ήταν από τις ελάχιστες στην οποία υπήρχε μάρτυρας. Η γυναίκα, η οποία είχε νοητικές ικανότητες εξάχρονου παιδιού, βρισκόταν στην κουζίνα του σπιτιού τους μαζί με τον 82χρονο πατέρα της όταν ξαφνικά πήρε φωτιά. Ο πατέρας της αντιδρώντας αμέσως προσπάθησε να την οδηγήσει στον νεροχύτη – καίγοντας μάλιστα τα χέρια του. Η γυναίκα υπέστη πολύ σοβαρά εγκαύματα καθώς η φωτιά είχε καταστρέψει όλη την ανώτερη στοιβάδα του δέρματος. Τελικά, πέθανε οχτώ μέρες μετά. Φυσικά, παρουσιάστηκε αμέσως ως μια περίπτωση «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης» παρόλο που οι αρχές θεώρησαν ως πιο πιθανό η φωτιά να προκλήθηκε από μια καύτρα από την πίπα του πατέρα της. Η καύτρα έπεσε κάποια στιγμή στα ρούχα της και όταν μπήκε αέρας από το παράθυρο προκάλεσε την αναζωπύρωση της φωτιάς.

Η πιο πρόσφατη περίπτωση «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης» σημειώθηκε το 2010 με τον ίδιο τον ιατροδικαστή μάλιστα την ορίζει ως τέτοια στο πόρισμα της νεκροψίας. Ο 76χρονος Μάικλ Φάχερτι βρέθηκε απανθρακωμένος μέσα στο σπίτι του στο Γκάλγουεϊ της Ιρλανδίας, χωρίς τίποτα άλλο να έχει καεί μέσα στο κτίριο. Ο ιατροδικαστής Κιαράν ΜακΛάφλιν που εξέτασε ό,τι απέμεινε από την σορό συμπέρανε ότι ο άντρας είχε υπέρταση και διαβήτη τύπου 2, ωστόσο δεν είχε πεθάνει από καρδιακή ανακοπή. Όπως ανέφερε στο πόρισμα, αφού έψαξε την βιβλιογραφία, το μόνο που θα μπορούσε να θεωρήσει ως αιτία θανάτου ήταν η «αυτόματη ανθρώπινη ανάφλεξη» χωρίς να υπάρχει η απόδειξη για κάποια άλλη πηγή φωτιάς. Η φωτιά που έκαιγε στο τζάκι που υπήρχε στο σπίτι δεν θεωρήθηκε παράγοντας που επηρέασε την ανάφλεξη του Φάχερτι. Αν και το πόρισμα του αμφισβητήθηκε από την υπόλοιπη επιστημονική κοινότητα, η οποία δεν δέχεται την ύπαρξη αυτού του φαινομένου, ως αιτία θανάτου του Φάχερτι παραμένει ως σήμερα επισήμως η «αυτόματη ανθρώπινη ανάφλεξη».

Τι συμβαίνει τελικά

Η επιστημονική κοινότητα σε καμία περίπτωση δεν δέχεται ότι το σώμα έχει την ικανότητα να αυτοαναφλέγεται χωρίς κανένας εξωτερικός παράγοντας να πυροδοτεί την φωτιά. Εξάλλου σχεδόν σε όλες τις δεκάδες υποθέσεις που έχουν αναφερθεί ως «πιθανές» υποθέσεις αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης, η επιστήμη έχει προτείνει μια τουλάχιστον λογική θεωρία, αν και καμία από αυτές δεν μπορεί να αποδειχτεί με απόλυτα βεβαιότητα.

Μελετώντας τους ανθρώπους που απανθρακώθηκαν μπορεί κανείς να εντοπίσει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους. Πολλά από τα θύματα ήταν ηλικιωμένα, ενώ αντιμετώπιζαν προβλήματα παχυσαρκίας και δυσκολίες στην κίνηση. Παράλληλα, σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις τα άνω ή κάτω άκρα έμεναν άθικτα. Επίσης, δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν καταναλώσει αλκοόλ. Μάλιστα, ειδικά στην βικτοριανή εποχή, όταν και καταγράφηκαν οι πρώτες τέτοιες περιπτώσεις, οι γιατροί της εποχής πίστευαν ότι το αλκοόλ ήταν το στοιχείο που λειτουργούσε ως «καύσιμο» για την ανάφλεξη. Έτσι, είχε δημιουργηθεί ολόκληρη προπαγάνδα κατά του αλκοόλ στην οποία τονιζόταν ο κίνδυνος ανάφλεξης για όσους έπιναν!

Ωστόσο σήμερα οι περισσότεροι ειδικοί δίνουν πολύ πιο λογικές εξηγήσεις γύρω από τέτοιους «μυστηριώδεις» θανάτους. Η πιο πιθανή αιτία που έχει προταθεί είναι το «wick effect», δηλαδή το «φαινόμενο φυτιλιού» σε ελεύθερη μετάφραση. Σύμφωνα με αυτό, ο άνθρωπος καίγεται όπως το φυτίλι σε ένα κερί με την φωτιά να πηγαίνει προς τα πάνω, κάτι που εξηγεί τα άθικτα κάτω άκρα και τον ανέγγιχτο χώρο γύρω από το θύμα. Σύμφωνα με αυτήν την θεωρία, κάποια καύτρα από εξωτερικό παράγοντα, όπως ένα τσιγάρο ή μια πίπα, ένα κερί ή ένα τζάκι πέφτουν πάνω στα ρούχα του ατόμου, τα οποία αρχίζουν να καίγονται. Στη συνέχεια, το λίπος που βρίσκεται στο δέρμα κάθε ανθρώπου – και πολύ περισσότερο σε παχύσαρκους – λειτουργεί ως καύσιμο και τροφοδοτεί ακόμα περισσότερο τη φωτιά, η οποία συνεχίζει να καίει όλο και πιο δυνατή μέχρι που να καεί όλο το «καύσιμο» της, δηλαδή το ανθρώπινο λίπος. Παράλληλα, καίγεται και η πρωτεΐνη του σώματος, η οποία ωστόσο παρέχει λιγότερη ενέργεια από το λίπος, ενώ το νερό στο ανθρώπινο σώμα λειτουργεί ως εμπόδιο. Η αργή καύση ωστόσο που δημιουργείται οδηγεί στην εξάτμιση του νερού επιτρέποντας στο σώμα τελικά να απανθρακωθεί. Τα πόδια και τα χέρια από την άλλη έχουν το λιγότερο λίπος και γι’ αυτό παραμένουν άθικτα. Τα χέρια ωστόσο πολλές φορές καίγονταν επίσης καθώς αν βρίσκονταν κοντά στην κοιλία που είναι πλούσια σε λίπος επηρεάζονταν κι αυτά. Αν γύρω από το σώμα δεν υπάρχει κανένα άλλο εύφλεκτο υλικό, η φωτιά δεν μπορεί πλέον να «τραφεί» άλλο όταν τελειώνει το ανθρώπινο λίπος και έτσι σβήνει, ενώ το υπόλοιπο σπίτι παραμένει άθικτο.

Πράγματι, στις περισσότερες περιπτώσεις των ανθρώπων που πέθαναν υπήρχε κάποια πιθανή πηγή που θα μπορούσε να έχει προκαλέσει την φωτιά έστω και με μια καύτρα που πετάχτηκε σε απόσταση για παράδειγμα από ένα τζάκι. Το γεγονός μάλιστα ότι τα θύματα ήταν κυρίως ηλικιωμένοι με δυσκολίες στην κίνηση μείωνε τις πιθανότητες να αντιδράσουν άμεσα ώστε να σβήσουν την φωτιά.  Μάλιστα, ο επιστημομικός ερευνητής Τζο Νίκελ και ο ιατροδικαστικός αναλυτής Τζον Φίσερ μελέτησαν επί δύο χρόνια δεκάδες υποθέσεις ύποπτες ως περιπτώσεις «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης» από τον 18^ο ως και τον 20^ο αιώνα. Στην έρευνα που ολοκλήρωσαν το 1984 διαπίστωσαν ότι στις περισσότερες από αυτές το θύμα ήταν κοντά σε κάποια πηγή φωτιάς: τζάκι, κερί, τσιγάρο, λάμπα πετρελαίου κλπ. Επίσης παρατήρησαν ότι τα στοιχεία αυτά συνήθως δεν παρουσιάζονταν στον Τύπο της εποχής σε μια προσπάθεια ίσως να ενισχύσουν την μυστηριακή αύρα του θανάτου. Παράλληλα, ανακάλυψαν ότι πολλά από τα θύματα είχαν καταναλώσει αλκοόλ ή άλλες ουσίες που προκαλούν καταστολή. Οι δυο ερευνητές πρότειναν ως πολύ πιθανή εξήγηση το «φαινόμενο του φυτιλιού».

Πολλοί επιστήμονες έχουν επίσης προτείνει ότι τα θύματα πιθανόν αντιμετώπισαν κάποια καρδιακή προσβολή ή εγκεφαλικό πριν αναφλεγούν με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αντιδράσουν όταν η φωτιά άρχισε να καίει τα ρούχα τους.

Πάντως, αξίζει να σημειωθεί ότι δεν δέχονται όλοι οι επιστήμονες της θεωρία του «φυτιλιού». Ο καταξιωμένος ανθρωπολόγος Γουίλτον Μ. Κρόγκμαν μια περίπου δεκαετία μετά τον θάνατο της Ρίζερ – ο οποίος επίσημα θεωρήθηκε ως αποτέλεσμα του «φαινομένου του φυτιλιού»- δήλωνε ότι δεν ήταν πεπεισμένος. Ο Κρόγκμαν, ως ειδικός ερευνητής σε σκηνές πυρκαγιάς, κλήθηκε να μελετήσει την υπόθεση και σε ένα άρθρο του για το Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια ανέφερε: «Δυσκολεύομαι πολύ να πιστέψω ότι ένα ανθρώπινο σώμα θα άναβε μόνο του, ότι θα απανθρακωνόταν έτσι, καίγοντας ως τέλους τον εαυτό του, όπως κάνει το φυτίλι του κεριού τρεμοπαίζοντας μέχρι να καταναλώσει και το τελευταίο μέρος λιωμένου λίπους. Τι ακριβώς συνέβη το βράδυ της 1^ης Ιουλίου 1951 στο Σεντ Πίτσμπεργκ; Ίσως δεν μάθουμε ποτέ, αλλά αυτή η υπόθεση με στοιχειώνει».

Η συζήτηση γύρω από την «αυτόματη ανθρώπινη ανάφλεξη» ήταν έντονη κυρίως τις δεκαετίες του ’70 κα του ’80 με τον Τύπο να ενισχύει τον μύθο περιγράφοντας αναλυτικά «ύποπτες» περιπτώσεις και αποκρύβοντας κάποιες φορές στοιχεία που θα έδιναν μια πιο λογική εξήγηση. Ωστόσο, σύμφωνα με τον δρ Ζον Μπόντεσον, όταν η συζήτηση γύρω από το φαινόμενο έφυγε από τα συμβατικά μέσα και έγινε αντικείμενο στα περιοδικά και τις εκπομπές του αποκρυφισμού άρχισε να χάνει την «σοβαρότητά» της.

«Υπήρχαν ιστορίες κυρίως το ’70 και το ’80 και πολύ λιγότερες το ’90 και το θέμα έχασε το ενδιαφέρον του. Έτσι, ακόμα και τώρα, αν πράγματι συμβαίνουν τέτοιου είδους θάνατοι, σπάνια φτάνουν ως τον Τύπο. Παλιότερα το συζητούσαν στο επιστημονικό περιοδικό British Medical Journal, αλλά τώρα ασχολούνται με αυτό κυρίως στο Fortean Times (περιοδικό με αποκρυφιστικά και εσωτερικά, ανεξήγητα θέματα)», αναφέρει ο Μπόντεσον.