Στην Ινδία εκατοντάδες ασθενοφόρα έχουν πλέον επωμιστεί τον ρόλο της συλλογής των πτωμάτων. Εκατοντάδες άτομα πεθαίνουν στα σπίτια τους χωρίς βοήθεια και οι ουρές στα αποτεφρωτήρια είναι τεράστιες
Νέο Δέλχι. Έξω από το νεόδμητο κέντρο αντιμετώπισης κοροναϊού το πτώμα μιας 55χρονης γυναίκας κείτεται στο πεζοδρόμιο. Η 32χρονη κόρη της και ο έφηβος εγγονός της στέκονται δίπλα στο σώμα. Κλαίνε και κρατούν το άψυχο χέρι της. Θα πρέπει να περιμένουν περίπου μια ώρα πριν φτάσει το ασθενοφόρο. Τρεις άντρες βγαίνουν και φορούν τις ειδικές προστατευτικές στολές.
«Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει συνέχεια τις τελευταίες εβδομάδες. Πλέον έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τον θάνατο» λέει ο Ντιπού, οδηγός του ασθενοφόρου.
Πριν την πανδημία απλά μετέφερε ασθενεις στο νοσοκομείο. Πλέον, μετά το τεράστιο ξέσπασμα της πανδημίας στην Ινδία, είναι ένας από τους εκατοντάδες «συλλέκτες πτωμάτων».
Η κατάσταση στη χώρα έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και πολλοί ασθενείς όχι μόνο δεν μπορούν να βρουν κρεβάτι σε κάποιο νοσοκομείο αλλά ούτε καν οξυγόνο. Σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει άλλη λύση από την κατ' οίκον νοσηλεία. Χιλιάδες άτομα δίνουν μάχη με τον κοροναϊό στο σπίτι τους κάτω από άθλιες συνθήκες και με ελάχιστη βοήθεια.
Η Ινδία καταγράφει χιλιάδες θανάτους καθημερινά και εκατοντάδες χιλιάδες κρούσματα. Πλέον βρίσκεται μόνο πίσω από τις ΗΠΑ στη σχετική λίστα και θεωρείται βέβαιο ότι θα την ξεπεράσει. Μάλιστα οι ειδικοί θεωρούν ότι τα επίσημα νούμερα που δίνει η Ινδία είναι λιγότερα από τα πραγματικά λόγω κακής οργάνωσης και του χάους που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στο σύστημα υγείας.
Η εικόνα με οικογένειες να φέρνουν πτώματα έξω από τα κέντρα Covid είναι καθημερινό φαινόμενο. «Δεν μπορούσαμε να βρούμε οξυγόνο και κανένα νοσοκομείο δεν είχε κρεβάτι για να την εισάγει» λέει, με δάκρυα στα μάτια, ο εγγονός της 55χρονης.
Η κόρη της παίρνει μια πέτρα και σπάζει τα βραχιόλια της νεκρής. Είναι μια παράδοση στην Ινδία. Ο Ντιπού και η ομάδα του ετοιμάζουν έναν πλαστικό σάκο. Ρίχνουν απολυμαντικό στο σώμα, το βάζουν στον σάκο και το μεταφέρουν στο ασθενοφόρο.
«Θα το μεταφέρουμε στο κοντινότερο νοσοκομείο. Κάθε μέρα μαζεύουμε έξι-επτά πτώματα, κυρίως από σπίτια. Πολλά από αυτά δεν είναι επιβεβαιωμένες περιπτώσεις θανάτου από Covid. Τα καταγράφουμε ως απλούς θανάτους. Το σώμα πρέπει να εξεταστεί για να εξακριβωθεί αν ο θάνατος επήλθε από τον ιό» λέει ο Ντιπού. Η 55χρονη καταγράφηκε ως «πιθανός θάνατος από Covid» και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο σημείο αποτέφρωσης.
Έξω από το Δελχί βρίσκεται το μεγαλύτερο αποτεφρωτήριο της πόλης. Ένας άλλος οδηγός ασθενοφόρου, ο Μοχσίν περιμένει καπνίζοντας. «Φέρνουμε πτώματα συνέχεια αλλά το μέρος είναι γεμάτο και η αναμονή είναι τουλάχιστον 4-5 ώρες» λέει.
Δίπλα του μια νεαρή γυναίκα κλαίει και του δείχνει έναν από τους σάκους. «Μπορείς να τους κλείσεις τα μάτια;» του ζητά. Είναι η Παγιάλ και μέσα στον σάκο βρίσκεται ο άντρας της. Παντρεύτηκαν μερικές εβδομάδες πριν.
Ο Μοχσίν πετάει το τσιγάρο και απαντά σε ήρεμο τόνο. Είναι φανερό πως πλέον έχει συνηθίσει αυτή την κατάσταση.
«Αυτό δεν είναι δυνατό κυρία μου. Κάνουμε αυτή τη δουλειά κάθε μέρα. Αν τα μάτια του δεν έκλεισαν μέσα στα πρώτα 15 λεπτά από τον θάνατο του τότε μένουν ανοιχτά. Επιπλέον δεν γίνεται να ανοίξουμε τον σάκο» λέει στην Παγιάλ η οποία φεύγει κλαίγοντας με λυγμούς.
Ο Μοχσίν δουλεύει σε μεγαλύτερο νοσοκομείο του Νέου Δελχί. Ενώ μιλά με άλλους οδηγούς το κινητό του δεν σταματά να χτυπά. «Πλέον όλα αυτά τα ασθενοφόρα μεταφέρουν νεκρούς στο κρεματόριο. Κάθε μέρα υπάρχει μια τεράστια ουρά εδώ και πρέπει να περιμένουν για ώρες. Για εμάς είναι ένας τρόπος να ξεκουραστούμε λίγο από το χάος που κυριαρχεί στην πόλη. Δεν μπαίνω ποτέ μέσα στο κρεματόριο. Κάθομαι εδώ και περιμένω στην πύλη. Δεν θέλω να δω τις τελευταίες στιγμές ενός ανθρώπου» λέει και προσθέτει: «Πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν στα σπίτια τους. Στα νοσοκομεία δεν υπάρχουν κρεβάτια. Αρκετές φορές αντιμετωπίζουμε την οργή των συγγενών των ανθρώπων που έχουν πεθάνει. Μας λένε ότι οι γιατροί δεν σηκώνουν ποτέ τα τηλέφωνα τους και στην ώρα τους έρχονται μόνο τα ασθενοφόρα που παραλαμβάνουν τα πτώματα».
Επιβεβαιώνει πως τα πτώματα που παραλαμβάνουν από τα σπίτια τα καταγράφουν ως κανονικούς θανάτους, ακόμα και αν είναι ξεκάθαρο ότι έχουν πεθάνει από κοροναϊό.
Συγκινημένος από το κλάμα της Παγιάλ ο Μοχσίν ζητά από έναν υπεύθυνο να επισπεύσουν την αποτέφρωση του πτώματος του συζύγου της για να ηρεμήσει. Τελικά η διαδικασία επισπεύδεται και το πτώμα αποτεφρώνεται δύο ώρες νωρίτερα. «Πρέπει να βοηθήσουμε τους ανθρώπους σε αυτή την περίοδο. Όλοι χάνουν κάποιον και είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε» λέει ο Μοχσίν.
Την ίδια ώρα έξω από το νοσοκομείο LNJP μια μεσήλικη κυρία κάθεται σε ένα ασθενοφόρο και κρατά το χέρι της άρρωστης μητέρας της. Διαγνώστηκε με κοροναϊό πριν από λίγες μέρες και τα επίπεδα του οξυγόνου της πέφτουν με γρήγορους ρυθμούς. Έχει ανάγκη άμεσα από βοήθεια. Ο γιός της άρρωστης γυναίκας έχει πάει ήδη μέσα στο νοσοκομείο με την ελπίδα να βρει κρεβάτι.
Όταν βγαίνει η μητέρα του έχει χάσει πλέον τη μάχη. Τα επίπεδα οξυγόνου έπεσαν παρά πολύ και έσβησε μέσα στο ασθενοφόρο.
Ο οδηγός είναι ο Μπουντχιράζ. Μαζί με την ομάδα του ξεκινούν την προβλεπόμενη διαδικασία. Απολύμανση, σάκος και μεταφορά στο αποτεφρωτήριο. Όταν φτάνουν τους λένε ότι θα πρέπει να περιμένουν το λιγότερο έξι ώρες. Τα πτώματα είναι πάρα πολλά και η αναμονή τεράστια.
«Είναι δύσκολη δουλειά. Δεν μου αρέσει να βλέπω τον κόσμο στενοχωρημένο. Δεν είμαι μορφωμένος ούτε πολύ έξυπνος όμως όταν βλέπω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου νιώθω όμορφα που μπορώ και βοηθώ έστω με αυτό τον τρόπο άλλες οικογένειες» λέει ο Μπουντχιράζ.