Κίνα και ποδόσφαιρο: Από τον ερασιτεχνισμό στα εκατομμύρια



Από το παρελθόν του ερασιτεχνισμού μέχρι το παρόν των εκατομμυρίων το αποτέλεσμα ελάχιστα αλλάζει αναφορικά με την εξέλιξη του αθλήματος στην χώρα






Στις μέρες μας το κινεζικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου είναι συνυφασμένο με τεράστια ποσά για μεταγραφές και φαραωνικά συμβόλαια για ποδοσφαιριστές κυρίως για παίκτες που βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους. Το καθεστώς έδωσε κίνητρα σε μεγιστάνες της χώρας ώστε να επενδύσουν στο άθλημα.
Τα πράγματα όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Ο Σουηδός Πέλι Μπλουμ, το 1995, πήρε την απόφαση να αφήσει την πατρίδα του και να αποδεχθεί την πρόταση της Dalian Wanda. "Έψαχνα μια περιπέτεια" εξηγεί ο Μπλουμ και παρουσιάζει την εικόνα που συνάντησε η οποία δεν είχε καμία σχέση με αυτό που βλέπουμε σήμερα.

"Δεν υπήρχαν ποτέ αποδυτήρια"

"Οι παίκτες κάπνιζαν και έπιναν πολύ. Οι αγωνιστικοί χώροι ήταν κακοί και δεν υπήρχαν ποτέ αποδυτήρια. Ντυνόμασταν στο ξενοδοχείο και πηγαίναμε έτοιμοι στο γήπεδο. Στο πρωτάθλημα υπήρχε κώδικας εμφάνισης και σχεδόν αμέσως μόλις ενσωματώθηκα στην ομάδα μου ζήτησαν να κόψω τα μαλλιά μου. Αρνήθηκα ευγενικά" θυμάται ο Σουηδός.
Αυτό που ήταν πραγματικά αδύνατο ήταν η επικοινωνία καθώς στην ομάδα δεν γνώριζε κανείς ούτε σουηδικά, ούτε αγγλικά. "Το κλαμπ δεν είχε μεταφραστή για περίπου δύο μήνες και κανείς δεν μιλούσε τίποτα άλλο από Κινέζικα. Ήταν πολύ δύσκολο για εμένα".
Ο Μπλουμ πληρωνόταν σε αμερικάνικα δολάρια όμως δεν μπορούσε να βρει τράπεζα που να δέχεται το συγκεκριμένο νόμισμα. "Για μήνες δεν μπορούσα να ανοίξω λογαριασμό για να βάλω τα χρήματα μου" τονίζει.

Όσο για την καθημερινότητα η πόλη της Νταλιάν (βρίσκεται στα βορειοανατολικά της Κίνας) είχε τότε πέντε εκατομμύρια κατοίκους αλλά ελάχιστους αλλοδαπούς, "Δεν υπήρχα καφετέριες, γνωστές μάρκες ή μαγαζιά με μπέργκερ. Ελάχιστοι ξένοι ζούσαμε στην πόλη. Ακόμα και για εμένα που είμαι Σουηδός οι θερμοκρασίες ήταν πολύ χαμηλές. Ο αέρας της Σιβηρίας δημιουργούσε ένα χειμωνιάτικο κλίμα αλλά χωρίς χιόνι. Ήταν μια κατάσταση καθόλου ευχάριστη".

"Αν ρωτούσα για το τρένο έπρεπε να με καταγγείλουν"

Ο κόσμος στην Κίνα των 90' είχε ταξιδέψει ελάχιστα και δεν είχε επαφή με άλλες κουλτούρες και άλλους λαούς. Η ζωή για έναν αλλοδαπό ήταν σχεδόν αδύνατη σε μια πόλη σαν την Νταλιάν. Υπήρχε καχυποψία και κανείς δεν ήθελε να συγχρωτιστεί με έναν ξένο. "Εκείνη την εποχή στην Κίνα δεν επιτρεπόταν στον κόσμο να μιλά με αλλοδαπούς. Αν για παράδειγμα ρωτούσα κάποιον που βρίσκεται ο σταθμός των τρένων θα έπρεπε να πάει στις αρχές και να το αναφέρει" τονίζει ο Βόλφγκανγκ Γκεόρκγ Αρλτ, που είχε μια επιχείρηση στην Κίνα το 1990 η οποία οργάνωνε ταξίδια στην Κίνα για γκρουπ Κινέζων. "Όσοι ήθελαν να ταξιδέψουν μπορεί να περίμεναν έξι μήνες για να πάρουν διαβατήριο. Βασικά δεν ήταν διαβατήριο αλλά μια χάρτινη κάρτα σαν visa. Τα ζευγάρια δεν επιτρεπόταν να ταξιδέψουν μαζί. Θα το έκανε είτε ο ένας, είτε ο άλλος για να μην το σκάσουν. Ήταν λες και κρατούσαν ένα πίσω σαν όμηρο" λέει ο Γερμανός.

"Μάλλον δεν τους ταιριάζει το ποδόσφαιρο"

Ο Μπλουμ άντεξε μόλις μια χρονιά στην της Dalian Wanda. "Ήταν η πιο σημαντική σεζόν της ζωή μου αλλά όταν έφυγαν ήμουν πολύ κουρασμένος νοητικά" τονίζει ο Σουηδός που έχει γράψει βιβλίο για τη συγκεκριμένη περιπέτεια του. Πλέον τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα συμβόλαια τεράστια, τα γήπεδα σύγχρονα και οι πόλεις προσφέρουν ό,τι και στη Δύση. Παρά το γεγονός όμως ότι εδώ και πολλά χρόνια οι Κινέζοι επενδύουν εκατοντάδες εκατομμύρια στο ποδόσφαιρο δεν φαίνεται να υπάρχει η αναμενόμενη εξέλιξη. Ο πιο ειδικός να δώσει απάντηση είναι ίσως ο Κάμερον Γουιλσον, ένας Σκωτσέζος αθλητικογράφος που ζει και εργάζεται στην Σανγκάη. "Τα εκατομμύρια δεν μπορούν να διορθώσουν το γεγονός ότι απλά δεν υπάρχει καμία ποδοσφαιρική κουλτούρα στην Κίνα. Ίσως απλά να μην τους ταιριάζει. Κανείς δεν θα στο πει αυτό όμως. Για πολύ καιρό ακόμα και εγώ έλεγα τα κλασικά ότι υπάρχουν μεγάλες προοπτικές εδώ, ότι είναι ένας κοιμώμενος γίγαντας, ένα χρυσορυχείο που περιμένει να ανακαλυφθεί. Θα χρειαστεί πολλά χρόνια μια χώρα σαν την Κίνα να δημιουργήσει μια τέτοια ποδοσφαιρική κουλτούρα. Να δημιουργήσει γενιές παιδιών που μεγαλώνουν κλοτσώντας μια μπάλα στη γειτονιά τους".